Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 174

Chapter 174 การเปลี่ยนแปลงและสายเรียกเข้า

หลังจากบิดขี้เกียจจนได้ที่ เค้กข้าวก็รู้สึกสบายตัว ความเจ็บปวดและความตึงเครียดใดๆ หายเป็นปลิดทิ้ง เว้นก็แต่ที่ขาหลังของมันที่ยังคงเจ็บอยู่เหมือนเดิม

มันกระโจนไปรอบๆ กระโดดข้ามกล่องที่ซ้อนกันอยู่ข้างตัวไปมา ร่างกายของมันดีขึ้นอย่างมากหลังจากได้พักผ่อนเต็มที่

มันร้องเหมียวออกมาและพบว่าเสียงร้องของมันกลายเป็นใบมีดอากาศก็ประหลาดใจ

เป็นวินาทีที่วิเศษมากสําหรับมัน ปกติมันแทบจะควบคุมพลังของตัวเองไม่ได้เลย ตอนนี้อาการเจ็บขาของมันดีขึ้นมาก และรู้สึกว่าสามารถควบคุมพลังสั่นสะเทือนของมันได้ดีเลย

แต่มันก็พบว่ามันยังไม่สามารถใช้พลังได้อย่างใจนึกนัก โชคร้ายที่มันจะมาเฉพาะตอนที่มันเจ็บปวดเท่านั้น

จาวเหยาตาเป็นประกายเมื่อเห็นเค้กข้าวพุ่งตัวไปรอบๆ ที่นี้สิ่งที่เขาคิดก็ลงล็อค

“ร่างกายของมันซ่อมแซมตัวเองตอนที่นอนหลับ เป็นเหตุผลว่าทําไมมันถึงนอนยาวนัก”เขาคิด

” พลังสั่นสะเทือนของมันสะท้อนกับสวนแห่งความสงบเพื่อซ่อมแซมรักษาตัวเอง ยิ่งต้องใช้กําลังเท่าไร แรงสั่นก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น ถึงว่าสิเมื่อคืนกรนสนั่น หวังว่าจะฟื้นพลังได้เต็มแล้วนะ”

หลังจากนี้เขาคงต้องพาเค้กข้าวไปตรวจอาการเพิ่มอีกสองสามอย่าง เพื่อให้แน่ใจว่าร่างกายฟื้นพลังขึ้นจริงๆ เขาต้องป้องกันไม่ได้อาการของมันแย่ลง

ส่วนเรื่องเมื่อคืน ความเสียหายที่เกิดขึ้นไปแล้วไม่สามารถย้อนคืนได้ ยังไงมันก็ต้องรับพลังสวนแห่งความสงบเพื่อการฟื้นตัว

สก็อตติชโฟลด์ไม่สามารถขยับร่างกายได้เมื่อเห็นแสงบางอย่างอยู่ตรงหน้า ถัดมา วมันก็ร่วงออกมาจากปากจาวเหยา ตกลงมาในอ้อมแขนของเขา

ภายใต้พลังสวนแห่งความสงบ ความเจ็บปวดที่มันก็เคยมีก็บรรเทาลง พอร่างกายเริ่มสบายตัวพลันหนังตารู้สึกหนักอึ้ง

จาวเหยาเกาหน้าผากของมันเบาๆ

“ที่นี้รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง รู้มั้ยว่าเมื่อคืนเธอสร้างเรื่องไว้ขนาดไหน”

เค้กข้าวไม่ตอบ มันเพียงมุดหน้าเข้ากับอกของเขา

เมื่อแมวทําแบบนั้นแปลว่ามันกําลังมีความสุขและสบายใจ เป็นนิสัยที่มีมาตั้งแต่เกิดเช่นเดียวกับตอนดูดนมแม่ของพวกมัน แม้พวกมันจะโตเต็มวัยแล้วแต่ก็ยังมีพฤติกรรมแบบเดิมอยู่

ทันทีที่เค้กข้าวปรากฏตัว อลิซาเบธ โรโพลี่ และลูกฝุ่นก็รู้สึกได้ พวกมันทําจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นแปลกๆ ลอยมาในอากาศ พวกมันหันไปทางต้นตอของกลิ่นนั้น

ดวงตาสามคู่แทบลุกเป็นไฟ

ลูกฝุ่นแยกเขี้ยวก่อนส่งเสียงขู่ฟ้อ

”นังแมวนั่นอีกแล้ว จาวเหยาปล่อยออกมาทําไม ดูมันอ้อนเขาสิเ”

อลิซาเบธแค่นหัวเราะ “หึ พอแมวใหม่มา แมวเก่าอย่างเราก็ตกกระป๋องสินะ มนุษย์ก็แบบนี้ทุกที่ตัวใหม่อะไรก็ดีกว่าหมดแหละ ฉันเห็นมานักต่อนัก”

” ที่รัก” มัจฉะอุทานก่อนวางอุ้งเท้าขาวบนอกของมัน “ไม่เห็นจําเป็นต้องไปสนใจเลย เป็นที่สนใจของจาวเหยาก็ไม่ใช่เรื่องดีนักหรอก มันจะทําให้เธอเพิ่มศัตรูโดยไม่รู้ตัวนะ”

มันพูดสําเนียงแปลกไป

“นายแอบดูซีรีส์ดาวน์ตันแอบบี้ที่ฉันโหลดมาใช่มั้ย?” อลิซาเบธถามน้ําเสียงจริงจัง

” ที่รัก เธอจะมาบอกว่าฉันทําได้ยังไง เราเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันนะ ฉันไม่ทําแบบนั้นหรอก” มัจฉะเสียงสูงกว่าเดิม

อลิซาเบธยังคงทําหน้านิ่งไร้อารมณ์ “งั้นเหรอ ฟังจากสําเนียงแล้วน่าจะดูไปไม่ต่ํากว่า สองซีซันนะ”

โรลีโพลี่เข้ามาร่วมวงด้วยทั้งที่ไม่มีใครสนใจมัน

“สายเลือดเดียวกัน? ความหรูหราที่เราไม่อาจเอื้อมถึง ความสัมพันธ์เป็นเรื่องล วง ต่อให้ตอนนี้จะดูเป็นทองแสนงดงาม แต่เพียงชั่วครู่ก็กลายเป็นเถ้าถ่าน” มันพูดอย่างเศร้าสร้อย

“นายก็แอบดูเหมือนกันงั้นสิ!” อลิซาเบธว่า

จาวเหยายังคงลูบหัวเค้กข้าวพลางคุยกับมันอย่างอ่อนโยน ไม่สนใจบทสนทนาของแมวที่เหลือ เลยสักนิด

” จากนี้ไปต้องเป็นเด็กดีนะรู้มั้ย” เขาพูด “อย่าสร้างปัญหาอีกนะ อย่างแรกห้ามใช้พลังสุ่มสี่สุ่มห้าถ้าทําอีกฉันคงต้องขังเธอไว้”

เค้กข้าวหนาวสันหลังวาบเมื่อนึกถึงความมืดและความเปล่าเปลี่ยวข้างในมิติกระเพาะ มันไม่อยากจะใช้เวลาในนั้นเลยสักวินาที

จาวเหยาโล่งอกที่ไม่เห็นอีกฝ่ายมีท่าทีขัดขืน ในที่สุดเขาก็มีเวลาพักผ่อนและเล่นเกมอยู่ที่มุมประจําของร้านเหมือนทุกวัน เขาวางเค้กข้าวลงกับพื้นก่อนเดินไปนั่งที่

สก็อตติชโฟลด์เริ่มเลียจัดแต่งขนตัวเอง พอมันมองไปรอบๆ ก็สะดุดตาเข้ากับอลิซาเบธและตัวอื่นๆ

” ตอนนี้อาการฉันคงที่แล้ว ฉันสามารถใช้พลังได้เต็มศักยภาพเลย” มันคิด

ตั้งแต่เด็กฉันก็มีอาการปวดที่ขามาตลอด มันทําให้ฉันทรมาน มันเปลี่ยนตัวฉันจากอะไรที่ธรรมดาเป็นพระเจ้าในหมู่แมว พวกมนุษย์ทอดทิ้ง รังแก และลบหลู่พวกเรามานานไม่ว่าพวกนั้นจะทําอะไร ฉันจะเอาคืนพวกมันสิบเท่า พวกมันจะต้องรับรู้ความพิโรธของฉัน!”

เค้กข้าวลอบสังเกตกลุ่มแมวที่กําลังสุงสิงกันอยู่ “ขั้นแรก ฉันจะรับเจ้าพวกนั้นมาเป็นลูกศิษย์”

เพราะตอนแรกมันเอาแต่นอนเลยไม่เคยได้พูดคุยกับใครมาก่อน มันเลยไม่รู้ว่าแต่ละตัวมีนิสัยอะไรยังไงดังนั้นมันจึงวัดเอาจากขนาดตัว

“เจ้าตัวที่อ้วนที่สุดน่าจะเป็นหัวหน้า แร็กดอลล์ตัวนั้นก็ดูเก่งเหมือนกัน ไม่น่าจัดการได้ ง่ายๆ” มันวิเคราะห์

มันรู้สึกเส้นเลือดที่ขมับกระตุกน้อยๆ เมื่อเห็นหูพับแบบพิลึกของมัจฉะ “ส่วนเจ้านี่ก็ขยะ”

พลันสายตาหันไปเห็นลูกฝุ่น

“อ่า เจ้าตัวเล็กนี่คงอ่อนแอที่สุด เริ่มที่แกก็แล้วกัน”

แผนใหญ่ที่มันตั้งใจจะจับลูกฝุ่นเข้าพวกก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องมาจากด้านหลัง

“โอ เอ็ม จี!” ซุนเคอเคอกรีดร้องอย่างตื่นเต้น เข้ามาอุ้มเค้กข้าวอย่างไม่ลังเล

วันนี้เธอมาในชุดเมดสาว

“คุณเจ้าของร้าน ที่ร้านรับสก็อตติชน่ารักตัวนี้มาเลี้ยงตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ” เธอถาม

จาวเหยาเงยหน้ามอง ชื่นชมคอสตูมอีกฝ่าย

” ชุดสวย คลับคอสเพลย์จัดอีเวนท์อีกแล้วเหรอ” เขาถาม ก่อนหันไปมองแมวที่ตกไปอยู่ในอ้อมแขนอีกฝ่ายอย่างไม่เต็มใจ “เราเพิ่งเก็บเจ้าตัวนี้มาจากข้างถนนเมื่อไม่กี่วันก่อนจะว่าไปไม่ได้มาที่นี่นานเลยนี่นา?”

เด็กบ้านรวยอย่างซุนเคอเคอเหมือนเป็นความหวังของจาวเหยา เขาต้องหาทางให้อีกฝ่ายกลับมาที่ร้านเขาบ่อยๆ

“อะไรนะ? เก็บมาจากข้างถนน? สก็อตติชโฟลด์ตัวสวยแบบนี้เนี่ยนะ? ไม่อยากจะเชื่อ” ซุน เคอเคอลูบหัวเค้กข้าวไม่วาง “อ๊าย น่ารักจริงๆ เลย! คุณจะขายเธอมั้ย?”

“ไม่ล่ะ” จาวเหยาส่ายหน้า “อย่าพยายามใช้เงินกับผมเลย ให้เท่าไหร่ผมก็ไม่ขาย”

เขามองเค้กข้าวที่เงยหน้ามองเคอเคอ มันอ้าปากโชว์เขี้ยวน้อยๆ ของมัน

“ระวังหน่อยนะครับ เจ้าตัวนี้ขี้หงุดหงิด”

พอจาวเหยาพูดจบ เค้กข้าวก็งับเข้าที่มือซุนเคอเคอ ทั้งยังทําหน้าตาดุดัน

แทนที่จะกลัว ซุนเคอเคอกลับหัวเราะ “ไม่เป็นไร แกอยากเล่นใช่มั้ย ดูสิคะ เธอไม่ได้ทําให้ฉันเจ็บอะไร”

จาวเหยารีบหันหน้าหลบเพื่อไม่ให้ซุนเคอเคอเห็นแสงสีแดงจากดวงตาของเขา เขาบังคับเค้กข้าวได้ทันเวลาพอดี

” เธอโกรธอะไร จะทําร้ายคนแบบนั้นได้ยังไง!”

“ฉันเกลียดเวลาที่พวกมนุษย์อุ้มฉันด้วยมือสกปรกนั่น! ฉันจะทํางานที่นี่ แต่มีเงื่อนไข หนึ่งข้อห้ามใครอุ้มฉันทั้งนั้น! ห้ามจับตัวด้วย!” มันว่า

จาวเหยาเม้มปาก

” ขอโทษที” เขาหันไปบอกซุนเคอเคอ “คุณอุ้มเจ้านี้ไม่ได้นะ ไม่งั้นมันจะกัด”

” แต่ตอนนี้ก็ดูไม่เป็นไรนี่คะ!” ซุนเคอเคอทําหน้าผิดหวัง

จาวเหยาหันไปมองเค้กข้าวที่แยกเขี้ยวโชว์อีกครั้ง “มันกัดมือคุณขาดแน่ถ้ายังไม่ยอมปล่อย”

ซุนเคอเคอพยักหน้าอย่างเข้าใจ ตามประสาทาสแมวแล้วเธอเองก็เข้าใจว่าแมวบางตัวไม่ชอบให้ถูกอุ้ม

เพื่อป้องกันเหตุการณ์ (นองเลือด) ที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต จาวเหยาแปะโพสต์อิทที่ คอของเค้กข้าวพร้อมข้อความตัวโต “ห้ามกอด ห้ามอุ้ม”

พอจัดการเสร็จสรรพ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เป็นสายจากสารวัตรโฮ