Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 173

Chapter 173 นอนไม่หลับกับพักผ่อนให้เพียงพอ

รอยย่นระหว่างหัวคิ้วเสียวอวี่เข้มชัดขึ้นขณะมองหน้าจอโทรศัพท์

“ทําไมเจ้าแมวโง่นั่นไม่ตอบล่ะ” เธอสงสัย ”ปกติทักไปปุ๊บก็ตอบปั๊บเลยนี่นา”

เธอจ้องโทรศัพท์ตาไม่กระพริบ สักพักก็ได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกเธอจากข้างนอก ”เสียวอวี่ ตื่น ยัง ได้เวลาไปเรียนแล้ว!”

“ตื่นแล้วค่ะ!” เธอตะโกนกลับไป

เสียวอวี่ส่ายหน้า เก็บโทรศัพท์

” ช่างมันก่อน เจ้านั่นอาจจะยังไม่เห็นข้อความ ฉันค่อยเอาเงินคืนวันหลัง ยังไงพูดอะไรเจ้านั่นก็หลงเชื่ออยู่แล้ว”

ทันใดหางตาเห็นฟิชบอลกําลังหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอเตะมันลงจากเตียง

“มีอะไร? แผ่นดินไหวเหรอ?” ฟิชบอลตกใจตื่น

” ที่นอนตัวเองไม่มีหรือยังไง มานอนบนเตียงฉันทําไม” เสียวอวี่ถามเสียงเย็น

ฟิชบอลร้องเหมียวตอบกลับมาก่อนพิมพ์ลงโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“ก็เพราะเจ้าหมาโง่นั่นยังไงล่ะ! มันขโมยที่นอนของฉันไป! ฉันจะนอนได้ยังไงหนาวจะตาย”

มันส่งสายตาปิ้งๆ ให้อย่างใสซื่อ

“ฉันหลับได้ก็ตอนที่นอนในอ้อมแขนเธอเท่านั้นแหละ” มันเสริม

เสียวอวไม่ตอบ ได้แต่ยนหน้าแล้วกระโดดลงจากเตียง แต่งเนื้อแต่งตัวก่อนเดินออกจากห้อเมื่อออกมาก็เจอบะหมี่สะบัดหางวิ่งรอบตัวเธออย่างตื่นเต้น

เสียงของแม่ดังมาจากในครัวอีกครั้ง

“เจ้านั่นรอลูกตั้งแต่เช้า ขนาดวางอาหารไว้ให้ยังไม่ยอมกินเลย”

“อุ้ย จริงเหรอคะ” เสียวอี่ยิ้มอย่างดีใจพลางใช้มือยีหน้าเจ้าฮัสกี้อย่างขี้เล่น “เจ้าบะหมี่ที่น่ารักของฉัน”

ท่าทางดีใจกลายเป็นเย็นชาอีกครั้งเมื่อเห็นฟิชบอล

” แกโกหกใช่มั้ย บะหมี่นอนอยู่หน้าห้องฉันทั้งคืน!”

ฟิชบอลรู้ตัวว่ามันตกเป็นผู้แพ้เมื่อเห็นเสียวอรี่หันไปกอดเจ้าฮัสกี้แน่น

” แกมันปีศาจเจ้าเล่ห์!” มันคิด จ้องฮัสกี้เขม็ง

บะหมีก็ส่งสายตาไม่ขอบใจมาให้มันเหมือนกัน

“บ้านนี้มีที่สําหรับสัตว์เลี้ยงแค่ตัวเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือฉัน ซูเปอร์แคทกับพลังกระจอกอย่างแกทําอะไรฉันไม่ได้หรอก” เขาหัวเราะเสียงเข้มกับตัวเอง

หลังจากลูบหัวฮัสกี้เป็นครั้งสุดท้าย เสียวอวี่ก็เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร เธอกินอาหารเช้าเงียบๆ เตะขาไปมาในอากาศอย่างสบายใจ

ฟิชบอลกับบะหมี่ก็กําลังกินอาหารของพวกมันเหมือนกัน มันเคี้ยวจ๊อบแจ๊บพลางมุดหน้าจมเข้าไปอยู่ในชามอาหารทั้งคู่

แมววิญญาณก็ยังคงล่องลอยไปมาอย่างไม่เคยมีใครรู้ ดวงตาของมันจับจ้องชามอาหารที่บะหมี่กําลังกินอย่างเพลิดเพลิน

” ฉันอยากรู้ว่ารสชาติเป็นยังไง”

” บอกไม่ถูก แต่อร่อย” ฮัสกี้ตอบกลับมา

ตั้งแต่โฮห้าวชางเข้าไปอยู่ในร่างสุนัข เขาก็สามารถพูดคุยกับแมวได้ เขาเข้าใจเสียงร้องของแมวแถมยังพูดกับมันผ่านโทรจิตได้อีกด้วย

เขาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร และไม่รู้ว่าพลังของแมววิญญาณเป็นสิ่งที่ทําให้เขายังมีชีวิตอยู่เขาเป็นครึ่งซูเปอร์แคท ซูเปอร์แคทที่ไม่มีพลัง นั่นล่ะเขา

” ภารกิจเป็นยังไงบ้าง? หาตัวแอรีสกับตัวอื่นเจอหรือยัง” ฮัสกี้ถาม

“ฉันกลับไปที่นั่นแล้วแต่โดนปิดทั้งหมด ไม่มีร่องรอยอะไรเลย”

บะหมี่หยุดกินไปชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาส่องแสงวาว

“ไม่เป็นไร หาต่อไปแล้วกัน เจอเมื่อไหร่ให้พามาที่นี่ ฉันมีแผน”

จาวเหยายืนมองโต๊ะอย่างว่างเปล่า เขาดูอ่อนล้า ทั้งยังมีรอยคล้ําดวงใหญ่ที่ใต้ตา เขายังรู้สึกไม่ค่อยมีแรงและมีอาการงุนงงอีกด้วย ทั้งคืนเขานอนไปแค่ 3 ชั่วโมงเท่านั้น

“ไง” เสี่ยวฉีอยู่ทักทายพร้อมทั้งเข้ามาใกล้

“เป็นอะไรไปน่ะ? แอบเล่นพับจีทั้งคืนเหรอ”

จาวเหยาหันมาทางเสี่ยวฉีอยู่

” จะบ้าเหรอ ฉันไม่ทําแบบนั้นสักหน่อย แต่เมื่อคืนยุ่งเรื่องแมวทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอน”

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เลี้ยงเจ้าวุ่นวายพวกนี้นี่ไม่ง่ายเลย ลองคิดสิว่าฉันต้องดูแลเจ้าพวกนี้คนเดียว ไม่ง่ายเลย เธอก็รู้”

พอพูดจบ มัจฉะก็เดินมาตรงหน้าเขา มันเงยหน้ามองพลางสะบัดหางไปมาดวงตาลอยโหลจนแทบจะย้อนกลับเข้าไปในเบ้า

“จาวเหยา ฉันเล่น Mobile Legends ทั้งคืนจนไม่ได้นอนเลยสักนิด ฉันขอหยุดวันนึงได้มั้ย”มันถาม

ไม่ใช่แค่มัจฉะ แต่อลิซาเบธ โรโพลี่ และลูกฝุ่นก็อยู่ในสภาพเดียวกัน มีเพียงแมงโก้ที่พลังชีวิตเต็มเปี่ยม กําลังปีนป่ายทุกสิ่งที่อยู่ในร้านอย่างร่าเริง

เห็นได้ชัดว่าเสียงกรนแสนโหดร้ายนั่นทําอะไรแมงโก้ไม่ได้เลยสักนิด

โรลี่โพลี่หันมาทางจาวเหยา

วันนี้เราหยุดกันสักวันดีมั้ย พวกเราเหนื่อยเกินกว่าจะดูแลลูกค้าไหวนะ” แมวอ้วนว่า

จาวเหยามองมันด้วยสายตาว่างเปล่า

“ฉันไม่ได้นอนมากไปกว่าพวกนายเลย พวกนายเคยเห็นฉันขอหยุดมั้ย? แล้วพวกนายจะหยุดไปทําไม ปกติพวกนายก็นอนใส่ลูกค้าอยู่แล้ว! ฉันสิต่อให้อยากนอนก็นอนไม่ได้ คิดจะหยุดเหรอ?ไม่มีทาง”

จาวเหยาหันไปหาไปช้วน

“แล้วก็นาย เมื่อคืนหายไปไหนมา ทําไมไม่มาช่วยกันบ้าง”

” ผมหลับครับ” ไปช้วนตอบตามจริง

จาวเหยาอ้าปากค้าง “เสียงกรนโลกถล่มแบบนั้นยังหลับได้อีก?”

” ปกติผมใส่หูฟังเปิดเพลงนอนครับ”

จาวเหยาถอนหายใจ

“เอาล่ะ ไปทํางานได้แล้ว ฉันขอพักหน่อย”

จาวเหยานั่งฟุบอยู่บนโต๊ะในมุมอย่างทุกที

ทันทีที่เขาหย่อนก้นลงเก้าอี้ก็นึกขึ้นได้ว่าแมวแผ่นดินไหวยังอยู่ในมิติกระเพาะ

แอรีส แมวเปอร์เซียมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า พยายามถ่างตาให้ตื่น ดวงตาของมันทั้งบวมแดงและดูเป็นทุกข์อย่างมาก ราวกับพร้อมจะล้มลงได้ทุกเวลา

คลื่นเสียงสั่นสะเทือนมาเป็นระลอกเรื่อยๆ จนทําให้มันไม่ได้หลับเลยทั้งคืน เสียงราวกับจักจั่นกว่าพันตัวมาร้องอยู่ข้างหู

ที่แย่กว่าคือตั้งแต่เสียงนั้นดังขึ้นมาก็ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดลง กลับมีพลังมากขึ้นจนกระทั่งทําให้พื้นเริ่มสั่นแอรีสรู้สึกราวกับอวัยวะภายในของมันก็สั่นไปด้วย

สุดท้ายมันจึงใช้พลังกางโล่คลุมตัวเองกับเพื่อนๆ ให้พ้นแรงสั่นสะเทือนอันก้องกังวานนั้น

มันหยุดใช้พลังทุกครึ่งชั่วโมงเพื่อเช็คว่าเสียงประหลาดนั่นหายไปหรือยัง แต่น่าเสียดายที่มันยังอยู่

“ล้อกันเล่นปะเนี่ย” มันร้อง พลางดูเวลา ” สัตว์ประหลาดประเภทไหนมาทําก่อสร้างตอนตี 4!?”

มันมองเพื่อนๆ รอบตัวที่กําลังนอนหลับกันอย่างเป็นสุข มันต้องคอยดูให้แน่ใจว่าโล่ของมันคลุมถึงตัวอื่นทุกตัว เพื่อนของมันจะได้หลับกันได้

เป็นการทําเพื่อคนอื่นที่ต้องสละทั้งจิตใจและอารมณ์ มันต้องอยู่ตัวเดียว คอยคงสติเพื่อกางโล่ให้เพื่อนๆ

ตอนนี้มันเริ่มเหนื่อยล้าและอิจฉาเพื่อนๆ ที่ยังคงนอนหลับกันอย่างสบายใจจนเริ่มรู้สึกไม่ยุติธรรม

มันทนไม่ไหวอีกต่อไป โดยเฉพาะเมื่อเห็นการ์ฟิลด์นอนน้ําลายไหลขดตัวเป็นลูกบอล มันยก อุ้งเท้าขึ้นฟาดไปที่หน้าการ์ฟิลด์เต็มแรง

“ฮะ? เกิดอะไรขึ้น?” การ์ฟิลด์ถาม มันกระโดดโหยงสี่ขาขึ้นมาทันที “แมวยักษ์กลับมางั้นเหรอ?”

การเคลื่อนไหวของมันปลุกแมวตัวอื่นๆ ให้ตื่นขึ้นด้วย ทีนี้แมวอีกสี่ตัวก็ตื่นในอาการตระหนกจนวิ่งกันไปคนละทิศละทาง กระโดดเข้าไปซ่อนตัวในกล่องที่ใกล้ที่สุดที่พวกมันหาเจอ

“เจ้าพวกไม่มีประโยชน์” แอรีสว่า “เสียงน่ารําคาญนี่มันดังนานเกินไปแล้ว! พวกนายคิดว่าฉันจะดูแลพวกนายได้ตลอดทั้งคืนเลยงั้นเหรอ? ฉันยังไม่ได้หลับเลยสักวิเ”

การ์ฟิลด์ตอบกลับมาตัวแรก

” ขอร้อง พระผู้เป็นเจ้า พาเราออกไปจากที่….”

อุ้งเท้าสี่ข้างพุ่งเข้ามาตะครุบปากมันไว้ก่อนที่จะขอพรจบ

“กล้าดียังไงมาขอพร!” แอรีสดุ ส่งสายตาปราม

ฟูจิน แมวไทยถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนแลบลิ้นออกมา

” เกือบไปแล้ว เจ้าเซ่อนี่กําลังจะทําให้เราเสียพรไปอีกข้อ”

“เฮ้พวกนาย ในเวลาจนตรอกก็ต้องใช้วิธีจนตรอก มัดเขาไว้” แอรีสสั่ง

ไม่กี่นาทีต่อมาการ์ฟิลด์ก็ถูกทั้งเชือกทั้งเทปที่ดึงออกมาจากข้างกล่องพันรอบตัวจนกลายเป็นมัมมี่ มันพยายามดิ้นให้หลุดแต่ไม่เป็นผล

มันยังไม่สามารถพูดได้เพราะมีเทปปิดอยู่ที่ปาก มันเลยร้องตะโกนหาพวกเพื่อนๆ ผ่านทางโทรจิต

“นี่! พวกนายมามัดฉันไว้ทําไม ฉันแค่จะหาทางช่วย!”

“ช่วย? จะทําให้พรเสียเปล่านี่ไม่เรียกช่วยนะ เจ้าเซ่อ!” แอรีสหันไปหาที่เหลือ “คอยดูเอาไว้ ด้วยนะถ้าเกิดเจ้านี่แอบขอพรอีกละก็ซัดได้เลย”

สิ้นเสียงคําสั่งแอรีส เสียงปริศนาก็เงียบไป มันกระพริบตารัวๆ ฝั่งหูฟังให้ชัด เงียบไปแล้วเหรอ?”

แม้อยู่นอกมิติกระเพาะ จาวเหยาก็สัมผัสได้ว่าเค้กข้าวกําลังจะตื่น

มันค่อยๆ ลืมตา ลุกบิดขี้เกียจ ยืดหลัง เสียงกระดูกลั่นกรอบแกรับดังเป็นช่วง

มันอ้าปากร้องเหมียวหนึ่งครั้ง เสียงนั้นราวกับเป็นใบมีดล่องหนตัดผ่านอากาศไป เมื่อพุ่งไปยังจุดสูงสุดก็เกิดเสียงดังก้องไปทั่วทั้งมิติในกระเพาะ