Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 172

Chapter 172 พลังขั้นสุดยอดและการค้นหา

จาวเหยาอ้าปากหาวหวอด

เขาอยากจะฟาดเจ้าแมวอ้วนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาสักป้าบเหลือเกิน

“โธ่เอ๊ย ลืมไปเสียสนิทว่ามีไอ้ค่าความซื่อสัตย์อะไรนั่นด้วย”

เขากดปุ่มโฮมบนโทรศัพท์ หน้าจอบอกเวลา 5 นาฬิกา ชั่วโมงสุดท้ายที่เขาควรจะได้นอนกลับต้องมาเสียไปเพราะมัจฉะ

“เจ้าแมวโง่นี่ ที่นี้ฉันก็เหลือเวลานอนอีกแค่ 2 ชั่วโมงเท่านั้น” เขาบ่นกับตัวเอง

“เราค่อยมาคุยกันต่อพรุ่งนี้ดีมั้ย” จาวเหยาเสนอ

มัจฉะมองเขาด้วยดวงตากลมโตสีเขียว ”ไม่ เราต้องคุยกันตอนนี้ ฉันนอนไม่หลับ”

จาวเหยาส่งสายตาเข้มให้อีกฝ่าย ”แล้วนายปล่อยให้ฉันนอนไม่ได้เหรอ ฉันต้องตื่นตอน 7 โมงครึ่งนะ”

มัจฉะมีท่าทางหงอยลงไป มันเริ่มอ้าปากร้องเพลงอีกครั้ง

” ฉันมันเดียวดาย ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว”

ค่าความซื่อสัตย์จากมัจฉะ 1

“อะไรวะ…” จาวเหยาสบถ

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ นั่งหลังตรง สองมือถูหน้าไปมาอย่างพยายามปลุกตัวเองให้ตื่น

“โอเคๆ ก็ได้ เป็นอะไร นายต้องการอะไร”

มัจฉะวางอุ้งเท้าของมันบนตักจาวเหยาก่อนส่งสายตาสิ้นหวังให้เขา

“ฉันชอบเฉียนเฉียนมาก มากๆ แล้วก็มากๆๆๆ ฉันไม่เคยชอบแมวตัวไหนเท่านี้มาก่อน! ฉันควรทํายังไงดี” แมวอ้วนถามอย่างจริงจัง

จาวเหยาเม้มปาก ” ปัดโธ่ นายไม่ได้ชอบเธอจริงๆหรอก นายแค่คิดว่าเธอน่าดึงดูดเท่านั้นแหละ”

“อีกอย่าง ฉันสอนเทคนิคนายไปหมดแล้ว พยายามฝึกต่อไปสิ ไม่กี่เดือนเท่านั้นแหละ นายล้มเจ้าแมวอ้วนแล้วพาเฉียนเฉียนขึ้นบอร์ดได้เลย เธอจะรักนายแบบหัวปักหัวป่า” เขาเสริม

” แต่… แต่วันนี้ฉันแพ้มา” มัจฉะพูดเสียงเศร้า

มันกระพริบตาปริบๆ ให้จาวเหยา “มีวิธีที่ง่ายกว่านี้มั้ย”

“ไม่มี” จาวเหยาตอบเสียงเรียบ “นายแพ้เพราะยังฝึกไม่พอ ฝึกต่อไปเดี๋ยวสักวันก็ชนะเองนั่นแหละ”

ค่าความซื่อสัตย์จากมัจฉะ -1

จาวเหยาเม้มปากเป็นเส้นตรงเมื่อเห็นคะแนนลดลงอีกครั้ง

“แต่ดูอุ้งเท้าของฉันสิ!” มัจฉะว่า ยึดขาออกมา “ฉันฝึกหนักทุกวัน! ถ้ายังทําแบบนี้ต่อไปขนได้ร่วงหมดแน่เลย ฉันไม่อยากเป็นแมวโล้นหรอกนะ!”

จาวเหยาได้แต่กรอกตาอย่างหมดหนทาง

“นายแค่ไม่อยากพยายามในการเอาชนะใจสาว แต่อยากข้ามขั้นไปเลยถูกมั้ย”

“ฮิฮิ ใช่ที่ไหนล่ะ” มัจฉะหัวเราะอย่างเขินอาย ”เราต้องใช้เวลาศึกษาดูใจกันก่อนสิ อาจเริ่มที่ค่อยๆ ผลัดเลียขนให้กัน”

“ไอ้เบื้อกเอ๊ย” จาวเหยาคิด “เอาเถอะ มาทําให้มันจบๆ ฉันจะได้นอนสักที”

เขาคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนออกมาเปิดรูปเจ้าหญิงเฉียน เพียงแว้บเดียวเขาก็ใช้พลังของอลิซาเบธสร้างภาพลวงตาที่มัจฉะต้องการ

” เอาไป มัจฉะ”

แมวอ้วนอ้าปากค้างเมื่อเห็น แมวหน้าหวานที่มีขนยาวสลวยปรากฏตัวบนที่นอน มันกําลังนั่งอยู่บนหมอน มีออร่าทั้งความเซ็กซี่และอ่อนหวาน

เมื่อมันเริ่มยกอุ้งเท้าขึ้นมาเลียขนัวเอง มัจฉะก็เก็บความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ หางของมันตั้งฟูขึ้นราวกับเป็นสายล่อฟ้าก่อนมันวิ่งไปหา

แต่ภาพที่จาวเหยาเห็นเป็นเพียงมัจฉะกําลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเบาะนอนเท่านั้น

ค่าความซื่อสัตย์ของมัจฉะค่อยๆพุ่งสูงขึ้น

สามวินาทีต่อมา มัจฉะตัวสั่นเล็กน้อยก่อนล้มตัวลงเบาะนอนด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ

ค่าความซื่อสัตย์จากมัจฉะ +10

“เอาจริงดิ? 10 คะแนน? ชิ อะไรจะว่องไวขนาดนั้น” จาวเหยายิ้มหยันก่อนมองตารางพลัง

ค่าความซื่อสัตย์ของมัจฉะกลับมาเต็ม 100 คะแนนอีกครั้ง

“เอาล่ะ ฉันยังมีเวลานอนอีก 2 ชั่วโมง อย่าปลุกฉันอีกล่ะ”

มัจฉะไม่ตอบ มันไม่เคลื่อนไหวใดๆ เพียงหลับตาเงียบๆอย่างผ่อนคลาย ไม่เหลือเค้าความเศร้าใดๆในตัวมันอีก กลับกันดูร้อนแรงเปี่ยมไปด้วยพลัง แต่ก็ไร้ความสนใจต่อสิ่งใด

มันส่ายหน้าไปมา

“น่าผิดหวังจริงๆ ไม่เห็นเหมือนที่คิดไว้เลย ฉันว่าแมวตัวเมียคงไม่จําเป็นจริงๆ นั่นแหละ”

ทีนี้ความคิดของมันก็ชัดเจนขึ้นมา มันผิดหวังกับสิ่งที่มันรู้สึกมาอย่างยาวนานก่อนหน้านี้ ความรักที่มันมีต่อเจ้าหญิงเฉียนก็ลดลงเช่นกัน

“ฮีม นี่มันไม่ฉลาดเลย ฉันคือจอร์จมัจฉะ พระเจ้าในหมู่มวลบรรดาแมวหนึ่งเดียวในเจียงไฮ้ จะไปมีเวลาไปไล่ตามแมวตัวอื่นได้ยังไง?”

มันเบ้ปาก ”ชีวิตฉันไม่ต้องการผู้หญิง ฉันแค่ต้องการโทรศัพท์ ฉันต้องชดเชยเวลาที่เสียไปซะแล้ว”

คิดได้ดังนั้น มันก็เปิดโทรศัพท์แล้วกดเข้าเล่นเกม Mobile Legends จนตะวันขึ้นมันก็ยังไม่เลิก จนเจ้าหญิงเฉียนได้ส่งข้อความส่วนตัวมาให้มัน

“พี่หลิวปัง ทําไรอยู่?”

มัจฉะไม่สนใจข้อความนั้น

“โทษที่เจ้าหญิง ฉันไม่สนใจเธอแล้ว เธอไม่สามารถควบคุมฉันได้อีก”

มันกลับไปเล่นเกมอีกครั้งโดยที่ไม่ตอบข้อความ

เช้าวันรุ่งขึ้น มีเหตุการณ์วุ่นวายเกิดขึ้นที่อาคารหนึ่งในเมือง

หลินเฉินเดินไปตามทางในที่ที่มีเทปปิดล้อมเอาไว้ เขาเข้าไปในห้องที่ถูกเรียกเข้าไปหา พื้นเต็มไปด้วยรอยเท้าคนและรอยเท้าแมว

” หัวหน้าหลิน” สมาชิกในทีมร่างท้วมคนหนึ่งตะโกนเรียกหาเขา

“เพื่อนบ้านแถวนี้โทรเรียกตํารวจมาตอนประมาณ 10 โมงเช้า ประตูไม่ได้ล็อค ผู้คนต่างไม่ได้สติ ส่วนดอกเตอร์ก็ไม่แน่ใจว่าจะมาเมื่อไหร่”

“ไม่ได้สติ?” หลินเฉินทวนถาม มือลูบคางอย่างใช้ความคิด “ฉันแน่ใจว่าแมวบริทิชชอร์ตแฮร์ที่ชื่อแฟตตี้บอมบอมต้องอยู่ที่นี่ช่วงหนึ่งแน่ๆ”

“ใช่ครับ ครอบครัวที่เคยอยู่ที่นี่เคยเลี้ยงบริทิชชอร์ตแฮร์หลายตัว และมีบางตัวที่พลังตื่นขึ้น หลังเหตุการณ์นั้น พวกเขาลงทะเบียนพวกมันไว้ด้วยก็เลยได้รับเงินเดือนและสวัสดิการอยู่ส่วน หนึ่ง พวกเขาไม่ได้ก่อปัญหาใดๆ หรือร้องขอมากกว่านั้น เพียงใช้ชีวิตอย่างปกติทั่วไป”

” อ้อ พวกเขาเปิดร้านคาเฟ่แมวด้วย” เขาเสริม

หลินเฉินพยักหน้ารับเงียบๆ ชายหน้าเหลี่ยมที่ยืนอยู่ข้างเขาพูดขึ้น

” ทําให้คนโคม่าแบบนี้เป็นวิธีการของซุนเหมิง ผมบอกคุณตั้งกี่ครั้งแล้วว่าเธอเป็นตัวอันตราย คุณไม่เคยฟัง ถ้าเราจับตัวเธอไว้แต่แรกคงไม่เกิดเหตุการณ์ไร้สาระแบบนี้ขึ้น” เขาพูดเสียงเข้ม

“ผมยอมรับที่เราประเมินเธอต่ําเกินไป” หลินเฉินสบตาอีกฝ่าย “ที่นี้คุณช่วยบอกผม ว่าทําไมเธอต้องโจมตีสถานรับเลี้ยงแมวที่นี่กับพวกอะพอสเซิลด้วย”

ชายหน้าเหลี่ยมจ้องหลินเฉินเขม็ง

“ซุนเหมิงสามารถควบคุมความฝันของคนอื่นได้ เธอต้องเข้าไปในห้วงแห่งความฝันเพื่อควบคุมมัน หลังจากที่เธอใช้พลังนั้นมากๆ ก็ราวกับมันสะกดจิตเธอ ตอนนี้เธอค่อนข้างไม่ปกติเหมือนเมื่อก่อน”

“โอเค จากที่คุณเคยบอกคราวก่อน เธอสามารถควบคุมความฝันของใครคนใดคนหนึ่งได้ครั้งละคนเท่านั้น แล้วที่นี่มันเป็นยังไงกันแน่ เรามีพลเมืองไม่ได้สติถึงห้าคน”

“ผมเองก็ไม่แน่ใจ พลังของเธออาจจะพัฒนาขึ้นไปอีก หรือเธออาจสามารถใช้พลังอื่นควบคู่กันไปด้วย เรารู้มาว่าเธอมีซูเปอร์แคทอีกสองตัว แต่จากการพูดคุยกันคราวก่อนดูเหมือนเธอจะปิดบังเรื่องนี้เอาไว้”

ขณะที่ชายสองคนกําลังปรึกษาหารือกัน เสียงโทรศัพท์ของชายร่างท้วมก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล?” เขารับสาย

” คาเฟ่แมวคิรินโดนจู่โจม? ทุกคนหมดสติเหรอ?”

“ครับ เข้าใจแล้วครับ”

“หัวหน้าหลิน” เขาหันมาทางหลินเฉิน

หลินเฉินมองชายหน้าเหลี่ยมเล็กน้อยก่อนเดินออกประตูไป ชายร่างท้วมพูดขึ้น

“ไปกันเถอะครับ”