Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 171

Chapter 171 การสั่นสะเทือนและนอนไม่หลับ

“นายเปลี่ยนไป” อลิซาเบธว่า พลางจ้องจาวเหยาอย่างเย็นชา

”เปลี่ยนยังไง?”

“นายไม่สนใจพวกเรา ห่วงแต่เจ้าแมวใหม่นั่น” ลูกฝนเสริม ก่อนส่ายหน้าเบาๆ “ผู้ชายก็อย่าง นี้แหละ อะไรเก่าเข้าหน่อยก็เบื่อ”

“ฉันไม่ชอบเจ้าสก็อตติชน เราควรทําหมันมัน พลังของมันอันตรายเกินไป” อลิซาเบธพูดเสียงเย็นอีกครั้ง

โรลีโพลี่เองก็ไม่ยอม ”อัตราส่วนแมวต่อพื้นที่ในบ้านนี้มันชักจะเยอะเกินไปแล้ว”

“ฉันเห็นด้วย” ลูกฟุ่นว่า ตั้งแต่เจ้านั่นมาก็ทําเราแตกคอ จาวเหยา! นายเข้าข้างเจ้านั่นเกินไป ถ้าฉันกับเจ้านั่นตกทะเลพร้อมกัน นายจะช่วยใครก่อน?”

แมวสามตัวสลับกันพูดไม่หยุด พวกมันยังคงพูดกันต่อไปโดยไม่สนใจจาวเหยา แม้ว่าเขาจะยืนอยู่ตรงหน้าพวกมันก็ตาม

จาวเหยาได้แต่เม้มปาก

เขาเข้าใจว่าแมวส่วนใหญ่จะไม่ชอบใจเมื่อมีแมวตัวใหม่เข้ามาในบ้าน แมวทั่วไปจะก้าวร้าวขึ้น และต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงถิ่น แม้ซูเปอร์แคทจะฉลาดกว่าแมวทั่วไปก็มีแนวโน้มจะเป็นเหมือนกัน

ปัญหาเสียงกรนเป็นเพียงจุดชนวนแรกให้เกิดความขัดแย้งเท่านั้น ถ้าหากเขาไม่จัดการให้เรียบร้อยตั้งแต่ตอนนี้ สักวันระเบิดจะต้องไปลงที่เค้กข้าวแน่นอน

เหมือนครอบครัวที่ต้องมีการอบรมสั่งสอนลูกตัวเองอย่างมีวินัย เขาต้องเคร่งขรึมเข้าไว้ และเพิ่มความดราม่าอีกนิดหน่อย

“ก็ได้ ฉันเปลี่ยนไปใช่มั้ย” เขาเริ่มพูด “ฉันว่าฉันก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นนะ แล้วพวกเธอล่ะ ตอบแทนฉันด้วยความไม่เคารพแบบนี้เหรอ ลืมไปแล้วหรอว่าใครเป็นเจ้านายพวกเธอ”

พอจาวเหยาพูด พวกแมวก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือก ออร่าแห่งความตายแผ่ออกมาจากตัวจาวเหยา พวกมันราวกับถูกยิงด้วยกระสุนอากาศ

โรสี่โพลีโพล่งออกมาเป็นตัวแรก

“โอ้ ไม่นะ! จาวเหยากําลังโกรธ!” มันตะโกนร้อง คุกเข่า ยกอุ้งเท้าขึ้นมาปิดหัว

มันเริ่มตัวสั่นอย่างหนักด้วยความกลัวจนทําให้มันใช้พลังล่องหนโดยไม่รู้ตัว เพียงไม่กี่วินาทีร่างกายของมันก็หายไป ทิ้งไว้แต่คราบของเหลวสีเหลืองบนพื้น

โรโพลี่ทําตัวของมันเอง

รูม่านตาของอลิซาเบธหดเล็กลงด้วยความกลัว ขนสีขาวยาวสวยของมันร่วงลงพื้นเพราะความเครียด แต่มันก็ยังพูดต่อไป

“ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว! นายจะทําอะไรได้ ตีเราเหรอ? ไม่มีทางใช่มั้ยลูกฝุ่น?”

มันหันไปหาลูกฝุ่นแต่ก็ต้องผิดหวัง เจ้าแมวแคระดูดตัวเองเข้าพื้นที่ปลอดภัยในมิติกระเพาะของมันไปแล้ว

อลิซาเบธมองไปรอบๆ ตัวเริ่มสั่น

“ฉันไม่กลัวนายหรอก จาวเหยา!” มันตะโกนพลางกลืนน้ําลายอีก

จาวเหยาไม่ได้สนใจอลิซาเบธ เขามองแต่กองฉีบนพื้นเท่านั้น

“โรโพลี่ ทําความสะอาดซะด้วยล่ะ ก่อนที่ฉันจะทําให้นายเลียจนแห้ง” เขาบอก

“ได้ครับท่าน!” แมวอ้วนรีบตอบอย่างเชื่อฟัง มันปรากฏตัวออกมาแล้ว

มันวิ่งเข้าไปในครัวก่อนออกมาพร้อมกับคาบ้วนทิชชูอยู่ที่มุมปาก

หลังจากนั้นจาวเหยาก็ล้วงมือเข้าไปในปาก เขาใช้เพียงนิ้วเดียวเกี่ยวตัวลูกฝุ่นออกมา มันทั้งกรีดร้องและตะกุยตะกายไปทั่ว

“ฉันไม่อยากออกมาข้างนอก! ปล่อยนะ!”

“สายไปแล้ว” จาวเหยาพูดเรียบๆ ดวงตาส่องแสงสีแดง

ลูกฝุ่นนิ่งไปก่อนล้มลงไปกองกับพื้น

จาวเหยาเดินไปทางโซฟาก่อนก้มหยิบบางสิ่งออกมาจากใต้นั้น มันเป็นถุงแคทมินต์เล็กๆ มืออีกข้างหยิบไฟแช็กจากบนโต๊ะขึ้นมา

“เห็นนี่มั้ย แคทมินต์บริสุทธิ์ 99% จากยูนนาน ของดีเลยนะ” เขาพูดเหน็บ

จาวเหยาจุดไฟแช็คจนติดไฟ เขามองให้แน่ใจว่าลูกฝันเห็นเขาก่อนจะเผาแคทมินต์ในมือจนกลายเป็นควัน

“แค่กรมเดียวก็ทําให้ลอยจนไม่มีวันลืม เอาล่ะ ทีนี้ไม่มีแล้ว” เขาพูดก่อนโบกมือปัดฝุ่นไปมา

“ไม่น้าาาาา!” ลูกฝุ่นกรีดร้อง วิ่งเข้าไปคว้าเศษซากแคทมินต์ที่เหลือ

จาวเหยาหันมาทางอลิซาเบธที่จนตอนนี้พบว่าขนร่วงเยอะมากจนน่าตกใจ

“อย่าเข้ามานะ!” อลิซาเบธเตือน ” อย่าทําให้ฉันต้องใช้พลังกับนาย!”

“เดี๋ยวนี้ขู่กันแล้วหรอ” จาวเหยาหัวเราะเย็นๆ

แทนที่เขาจะตรงไปหาอลิซาเบธ เขากลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนพิมพ์บางอย่างลงไปอย่างรวดเร็ว

“โทษฐานที่ขู่ฉัน ฉันเปลี่ยนรหัสไวไฟแล้ว และเธอ อลิซาเบธที่รัก เธอคิดไม่ออกแน่ว่ารหัสคืออะไร!”

แร็กดอลล์ตกใจอ้าปากค้างจนปากแทบถึงพื้น มันมองจาวเหยาอย่างผิดหวังก่อนค่อยๆล้มตัวลงกับพื้น ขนของมันกระจายไปทั่ว

มันจะใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไงโดยไม่มีไวไฟ? มันหมดหนทางเดียวและหนทางสุดท้ายในการดูซีรีส์แล้ว ในหัวแสดงรายการที่มันยังไม่ทันจะดูจบก็รู้สึกเจ็บปวด

แมวแต่ละตัวกําลังหมกมุ่นอยู่กับปัญหาส่วนตัวของพวกมัน จาวเหยาคิดว่าได้เวลาจัดการเรื่อง เค้กข้าวเสียที แต่ช่างโชคร้ายที่ในบ้านเขามีแมวมากกว่าสามตัว

หูของเขากระดิกเล็กน้อยเมื่อให้ยินเสียงเหมือนน้ําไหล เขาหันไปมองรอบๆก่อนประสานสายตาเข้ากับสิ่งสุดสยอง

แมงโก้นั่งทับบนตัวเค้กข้าวและนี่ใส่เค้กข้าวตรงนั้นเลย

“ไม่นะ!” จาวเหยาร้อง

เปลือกตาของเค้กข้าวขยับก่อนมันค่อยๆ ขยับตัว

จาวเหยาไม่มีเวลาใช้ภาพลวงตากับส่วนอื่น เขาใช้พลังกลบกลิ่นของแมงโก้ก่อนเป็นอย่างแรก

” คือ เหมือนฝันว่าโดนใส่” มันพึมพําอย่างสงสัย

มันเลิกสนใจฝันแปลกๆ ก่อนหันมาเห็นอาหารชามโตที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล แค่ได้กลิ่นเย้ายวนก็ทําให้มันน้ําลายสอ

มันเดินไปคาบอาหารคําโตก่อนหลับไปอีกครั้งโดยที่หัวของมันเกยอยู่บนอาหาร เสียงกรนอันดังสนั่นของมันทําให้เศษอาหารกระจายออกไปเล็กน้อย

จาวเหยาค่อยๆ ย่องออกมาจากด้านหลังพลางปาดเหงื่อบนหน้าผาก เขายกเลิกใช้ภาพลวงตา ทําให้พบว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในมิติกระเพาะ เค้กข้าวถูกล่อเข้ามาด้วยอาหารชามนั้น

“เฮ้อ เกือบไปแล้ว” เขากระซิบกับตัวเอง

เขาสูดจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นฉีของแมงโก้ แน่นอนว่ากลิ่นไม่พึงประสงค์นี้ติดอยู่ที่ตัวเค้กข้าวที่กําลังนอนอย่างสงบได้ เพราะการควบคุมสัมผัสจากภาพลวงตาของเขา

” แมงโก้ เจ้าแมวโง่เอ๊ย” จาวเหยาบ่น

เขาใช้พลังกับตัวเองเพื่อกลบกลิ่นก่อนคุกเข่าลงข้างเค้กข้าว และค่อยๆทําความสะอาด ตัวเธอหน้าตาบูดบึง

กว่าจะทําความสะอาดทั้งตัวเองทั้งเค้กข้าวเสร็จ เวลาก็ปาเข้าไปตี 4

“ไม่เป็นไร ยังมีเวลานอนอีก 3 ชั่วโมง ทุกอย่างต้องเรียบร้อย” จาวเหยาบอกกับตัวเอง

เขาปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ดวงตาแดงก่ําเพราะความง่วง

แต่โชคร้ายที่เรื่องแย่ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น

เขาล้ามากจนไม่ทันสังเกตเห็นก้อนขนอวบอ้วนที่ปีนขึ้นไปอยู่บนเตียง ทั้งยังหนุนหมอนของเขา เมื่อจาวเหยากําลังเข้าห้วงนิทรา มันก็เริ่มพูดกับเขา

“จาวเหยา” มัจฉะสะอื้น “ฉันนอนไม่หลับ”

จาวเหยาเบิกตาโพลง เริ่มมีน้ําโห

เขาคว้ามัจฉะด้วยมือข้างเดียวก่อนโยนมันลงจากเตียง และหันกลับไปข่มตาหลับอีกครั้ง

ไม่กี่นาทีต่อมาก็รู้สึกถึงก้อนกลมในผ้าห่ม กําลังดิ้นไปมาอยู่ตรงเท้าเขา

” จาวเหยา จาวเหยา ฉันเจ็บที่หัวใจ อาการของคนไม่ถูกรักมันเป็นอย่างนี้เองงั้นเหรอ ถึงว่าสิ ทําไมเขาถึงเรียกว่าอกหัก ฉันไม่อยากจะรักใครอีกต่อไปแล้ว”

ไม่ทันที่มัจฉะจะพร่ําเพ้อพรรณนาจนจบบท มันก็ถูกจาวเหยาถีบจนตกเตียงเสียก่อน

เวลาผ่านไปสักพักก่อนลมอุ่นในอาการจะพัดผ่านใบหูของจาวเหยาไป

จาวเหยา!”

มัจฉะปีนขึ้นมาบนหัวของเขาก่อนเริ่มร้องเพลง “ไม่เป็นไร ฉันจะหาใครที่เหมือนกับเธอ ฉันไม่เคยหวังอะไรนอกจากขอให้เธอมีความสุข

จาวเหยาเบิกตากว้างอีกครั้ง เขาค่อยๆหันไปมองมัจฉะที่กําลังอินกับการร้องเพลง

” หากมีครั้งหน้าฉันจะรั้งเธอไว้ ดังนั้นครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไป…”

มันเรียกความสนใจของจาวเหยาได้ในที่สุด มันมองเข้าไปในดวงตาของเขา

“จาวเหยา ทําไมเฉียนเฉียนถึงเลือกเจ้าอ้วนนั่นล่ะ ทั้งที่ฉันรักเธอขนาดนี้ เราเป็นคู่รักข้ามดาวที่ไม่ถูกลิขิตมาให้คู่กันหรืออย่างไร” มันถามด้วยสีหน้าโศกเศร้า

“มันไม่ใช่ความรักสักหน่อยเจ้าเซ่อ แค่เล่นเกมด้วยกันไม่กี่ตาเอง! อย่าเป็นพวกฝันเฟื่องที่หวังจะแต่งงานตอนเห็นรูปคนสวยๆ หรือแค่ดูสตรีมแล้วก็เอาไปวาดฝันว่าจะมีลูกด้วยกันได้มะ” จาวเหยาดุ

ค่าความซื่อสัตย์มัจฉะ -1

บ้าฉิบ”

จาวเหยาหายใจเข้าลึกก่อนทําหน้าตาใจดี

“ทีนี้ เรื่องที่นายตกหลุมรักเฉียนเฉียนเพราะเล่นเกมด้วยกันไม่กี่ครั้งทําให้เห็นว่านายเป็นนักรักที่ดีขนาดไหน นายเป็นแมวที่ซื่อสัตย์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย”

ค่าความซื่อสัตย์มัจฉะ +1