Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 168

Chapter 168 การตัดสินใจและการฝึกซ้อมพิเศษ

จาวเหยาพยายามให้กําลังใจมัจฉะที่กําลังหมดกําลังใจ “ตอนนี้นายอาจจะยังไม่เก่ง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เก่งไปตลอดนี่ พวกโปรก็ต้องเคยไม่เก่งกันมาก่อนทั้งนั้น

มัจฉะไม่ตอบอะไร มันเพียงนอนมองเพดานห้องอย่างว่างเปล่า จาวเหยาพยายามหาทางอื่นเพื่อปลอบมัน เขาตัดสินใจเข้าครัวและเตรียมอาหารมาให้มัน

เมื่อถึงเวลาอาหาร โรลีโพลี่ อลิซาเบธ ลูกฝุ่น และแมงโก้ต่างปรี่เข้ามาในครัวทันที พวกมันรีบก้มหน้าก้มตากินจนแทบเหมือนไม่ได้เคี้ยว

โรลีโพลี่ที่เคยเกลียดข้าวแมวยังชอบอาหารที่จาวเหยาเตรียมให้พวกมันอย่างซึ้งใจ แม้ว่าส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะภาพลวงตาของจาวเหยาก็ตาม

เค้กข้าวได้กลิ่นหอมของอาหารก็ค่อยๆลืมตาตื่น มันยืดเส้นยืดสายก่อนเดินไปยังชามอาหารของตัวเอง

จาวเหยามองไปที่มุมห้อง เห็นมัจจะยังคงนอนอยู่อย่างเดิม

” จะไม่กินอาหารจริงเหรอ?” เขาคิด

” มัจฉะ! ถึงเวลาอาหารแล้ว!” จาวเหยาไม่รู้จะให้กําลังใจมัจฉะยังไงแล้ว

ดวงตามันยังคงจับจ้องอยู่บนเพดานที่ว่างเปล่า มันถอนหายใจ “ฉันมันเป็นมดไร้ค่าที่ได้ไปมาอยู่ในบ้านนี้ จะอยู่หรือจะตายก็ไม่มีใครสนใจ แล้วฉันจะกินไปทําไม”

จาวเหยากัดริมฝีปาก แต่ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ “ไม่เห็นต้องรีบยอมแพ้เลย ถ้ายอมแพ้ตอนนี้ก็ไม่มีทางชนะอีกแล้วนะ แต่ถ้านายยังพยายามต่อไปเรื่อยๆก็ต้องมีทางชนะบ้าง”

มัจฉะเอียงหัว หันมาทางจาวเหยา “ชนะ? มือใหม่อยากฉันจะเอาชนะพระเจ้าอย่าง หลิวปังนักฆ่าตุ้ยนุ้ยนั่นได้หรอ”

“ก็แน่นอนสิ!” จาวเหยารีบตอบอย่างมั่นใจ “ถ้านายพยายามให้มาก เดี๋ยวฉันจะเทรนนายให้เป็นคนที่เล่นเก่งที่สุดเอง ต่อไปคนเป็นหมื่นจะต้องหันมาสนใจนาย สาวๆจะต้องกรี๊ดนาย นายก็เป็นพระเจ้าในสายตาพวกเขาได้เหมือนกัน!”

“ได้งั้นเหรอ?” มัจฉะมองจาวเหยาอย่างตื่นเต้น แต่ไม่นานดวงตามันก็หมองลงอีกครั้ง “แต่นายก็เป็นมือใหม่เหมือนกันนี่นา”

“ฉันอาจจะไม่คล่องแคล่วเหมือนโปรเกมเมอร์จริงๆ แต่ก็ไม่ได้ความว่าฉันรู้น้อยไปกว่าพวกโปรเกรมเมอร์นะ รอเดี๋ยว” จาวเหยากลับเข้าไปในห้องนอน เสียงก๊อกแก๊กดังมากจาข้างใน มัจฉะจําได้ว่ามันเป็นเสียงคีย์บอร์ดของจาวเหยา

15 นาทีต่อมา จาวเหยาออกมาพร้อมกับรูปในมือถือ “ดูนี่สิ รูปฉันกับโปรเกมเมอร์ พอมาึงตอนนี้ฉันก็ไม่คิดว่าจะต้องปิดนายอีกต่อไป ฉันเคยโค้ชให้ทีมโปรเกม Moblie Legend”

มัจฉะมองรูปนั้นอ้าปากค้าง แต่มันก็เห็นบางอย่างแปลกๆ “สีของหัวนายกับมือของนายไม่เหมือนกันนะ”

“จะไปสนใจอะไรตรงนั้น ถ้ามัวแต่สนใจเรื่องเล็กน้อยก็จะขึ้นเป็นผู้แข็งแกร่งไม่ได้นะ!” จาวเหยาค่อยๆ ขยับรูปออกมา สายตายังคงมองมัจฉะ “ถ้าอยากจะเป็นผู้บไปตลอดชีวิตแล้วเอาแต่อยู่ใต้เจ้าอ้วนนั่นละก็ นายรอดูเจ้านั่นเป็นผู้เล่นที่เก่งที่สุด แล้วอยู่กับสาวที่นายชอบได้เลย บรรพบุรุษเจ้านั่นคงภูมิใจน่าดู แมวเป็นพันจะต้องสนใจเจ้านั่นที่เป็นผู้เล่นที่เก่งที่สุด”

“ฉัน ฉันน่ะ…ฉัน… จาวเหยา!” มัจฉะจ้องจาวเหยาตาปริบๆ มีประกายของความตื่นเต้นและไฟสู้ “ฉันอยากเป็นผู้เล่นที่เก่งที่สุดในเกม!”

“ได้เลย! จาวเหยาตะโกนรับ แต่ในใจลึกๆของเขากลับคิด “จุดไฟในตัวเจ้านี้ได้สักที คงดึงความสนใจของเจ้านี้ได้สักอาทิตย์หรือสองอาทิตย์

“ถ้าตัดสินใจจะเป็นที่สุดแล้วก็มาเริ่มฝึกพิเศษกันเลย!” จาวเหยายกมือขึ้น ก่อนกํามือและยืดนิ้วมือไปมา “นายเห็นอะไร”

มัจฉะขมวดคิ้ว ”มือนายมีกลิ่นนิดๆ”

“ไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้น! บอกว่าอย่าสนใจรายละเอียดจนเกินไปไง! นายขาดพื้นฐานแบบนี้ไง เลยไม่พัฒนาสักที ดูเหมือนนายจะกดไอเท็มผิดบ่อยๆ ทําให้นายพลาดในเกมบ่อยๆยังไงล่ะ”

ทันใดมัจฉะก็ตาเป็นประกาย “ใช่ เป็นบ่อยมากเลย ฉันต้องทํายังไง” มันถามอย่างสงสัย

“ในการแก้ปัญหานี้ นายจะต้องก้าวข้ามระหว่างมนุษย์กับแมวก่อน และฝึกนิ้วของนายให้ลื่นไหลเหมือนกันนิ้วมือของมนุษย์” จาวเหยาเอื้อมมือมาจับอุ้งมือของมัน “จากวันนี้นายต้องฝึกยึดนิ้วทุกวัน แล้วพื้นฐานนายก็จะกลับมาดีเองเมื่อนายเคลื่อนไหวนิ้วได้เหมือนกับมนุษย์”

มัจฉะมองอุ้งมือของตัวเองอย่างรู้สึกผิดหวัง ”ดูยากมากเลย!”

“มันอาจฟังดูยาก แต่นายต้องผ่านอุปสรรคนี้ไปให้ได้ ความสามารถของนายจะปรากฏออกมาในสักวัน นายจะเป็นมังกรท่ามกลางเหล่าแมวพวกนั้น…” ก่อนที่จาวเหยาจะพูดจบ มัจฉะก็แสดงการเคลื่อนไหวนิ้วอย่างคล่องแคล่วได้ในทันที

มันระเบิดหัวเราะก่อนประกาศ “โค้ช! ฉันคิดว่าฉันจะเป็นตํานานในเกมนี้ได้! ฉันเป็นมังกรในหมู่แมว!”

จาวเหยาเกือบหมดคําพูดเมื่อเห็นมัจฉะเปลี่ยนอารมณ์จากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาคิด ” แมวโง่นี่ดูเหมือนจะมีพรสวรรค์แต่ในเรื่องไร้ประโยชน์ แย่จริงๆ ยังไม่ได้คิดเรื่องการฝึกถัดไปเลย ต้องรีบคิดซะแล้ว”

ขณะเดียวกัน โรลีโพลี่มองอุ้งเท้าของตัวเองแล้วลองทําตามมัจฉะ แต่พบว่ามันยากมาก “ความสามารถแบบนั้น ร้อยปีฉันก็คงทําไม่ได้” มันคิดอย่างเศร้าสร้อย

“ไม่เลว! ดูเหมือนว่านายจะไปขั้นต่อไปได้แล้วนะ” จาวเหยากระแอมก่อนว่าต่อ “พอนายสําเร็จขั้นแรกแล้ว เรามาต่อกันที่ความแข็งแกร่งและความแม่นยํา ปกติแต่ละเกมแม้จะเล่นกันเพียง 5 นาทีก็ยาวนานเหมือน 5 ชั่วโมง บนหน้าจออาจมีคราบสิ่งสกปรกทําให้ควบคุมได้ยากขึ้น พอฝึกเคลื่อนไหวนิ้วได้คล่องแคล่วแล้ว ก็ต้องฝึกนิ้วให้แข็งแรงและมีความแม่นยําด้วย”

จาวเหยาพูดไปก็นําหนังยางมาติดที่นิ้วทั้งแปดของมัจฉะ ปลายยางทั้งแปดอยู่ที่ใต้โซฟา มัจฉะต้องออกแรงอย่างมากในการกางนิ้วของมันแต่ละครั้งเนื่องจากแรงดึงของหนังยาง

“ฮีโร่ต้องมีการฝึกฝนตั้งแต่เช้าแบบนี้แหละ นี่เป็นยางที่มีความต้านทานสูงที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อนาย นายต้องใช้แรงมหาศาลในการเอาชนะแรงดึงให้ได้ ต่อจากนี้เมื่อกลับมาถึงบ้าน นายต้องฝึกด้วยยางนี้ทุกคืน”

เหงื่อเย็นซึมหน้าผากมัจฉะขณะที่มันพยายามออกแรงนิ้วมือ “นี่มันโคตรเหนื่อยเลย แค่เซตเดียวก็แทบหมดแรงแล้ว”

จาวเหยาพูดต่อ “นายต้องทําให้ได้ แล้วนายจะมีพลังควบคุมนิ้วมากขึ้น ต่อให้เล่นเกม 5 ชั่วโมงติดก็ยังไหว”

มัจฉะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เข้าใจแล้วโค้ช ฉันจะฝึกให้หนัก แล้วเรื่องฝึกความแม่นยําล่ะ”

จาวเหยาหยิบคีย์บอร์ดไฟฟ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นออกมาจากในห้องเก็บของ มันเป็นคีย์บอร์ดที่เขาเคยซื้อมาฝึกเล่นแต่ยอมแพ้ไปเสียก่อน แล้วหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยแตะมันอีกเลย

ตอนนี้คีย์บอร์ดอันนั้นนอนอยู่ตรงหน้ามัจฉะ “ตั้งแต่นี้ไป นายต้องเริ่มฝึกเล่นคีย์บอร์ดหลังจากฝึกหนังยางเสร็จ”