Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 166

Chapter 166 ฉันต้องการความช่วยเหลือ!

ขาของแมวที่สั้นกว่าปกติแต่มีบั้นท้ายที่แสนเซ็กซี่ ขนสีเหลืองทั้งหนาและยาวยิ่งทําให้ตัวของมันดูอวบอ้วน

มันเป็นแมวเปอร์เซีย แต่ลายที่คล้ายกับเสือดาวบนหน้าทําให้มันดูแปลกตาออกไป

“ซิ ว่าแล้วเชียว แมวธรรมดาจริงๆ ด้วย มาราชาสัตว์ปาอะไรล่ะ” จาวเหยาทําปากยื่น “แถมยังทั้งเตี้ยทั้งอ้วนแบบนี้ สู้กับหมายังชนะไม่ได้เลยมั้ง ยังจะกล้าเรียกตัวเองว่าราชาแห่งสัตว์ป่าอีก”

“แกก็สู้หมาไม่ได้เหมือนกันแหละ ไม่ต้องมาที่นี่แล้วพูดอะไรพล่อยๆ แบบนั้นอีกนะ!” แมวตวาดกลับ “แกตาบอดเรอะ มาเรียกฉันว่าแมวได้ยังไง เบิกตาถี่ๆ ของนายแล้วดูดีๆ! ฉันคือพัลลัส! ราชาแห่งทุ่งกว้าง! สัตว์ดุร้ายแห่งทะเลทราย!”

” พัลลัส? แมวพันธุ์ใหม่เหรอ?” จาวเหยาหยิบโทรศัพท์ออกมาค้นหาเกี่ยวกับแมวตัวนี้ทันที

แมวพัลลัสอ้าปากจนเห็นคมเขี้ยวยาว ดวงตาของมันฉายแววโกรธ “เห็นนี่มั้ย ฉันฆ่าเสือด้วยเขี้ยวคู่นี้มาแล้ว ฉันย้อมทั้งภูเขาให้แดงฉานด้วยเลือดของเสือตัวนั้น ถ้าแกไม่ปล่อยฉันออกไปก็จะให้ลองลิ้มรสเขี้ยวฉันดู!”

” แกนี่มันทั้งเอ๋อทั้งอวดดีจริงๆ เลย” รอยยิ้มผุดพรายบนหน้าจาวเหยา เขาคว้าบางสิ่งบนอากาศ ปรากฏว่าเป็นกองอีกองหนึ่ง เขายื่นมันไปที่หน้ากรงและยัดสิ่งนั้นเข้าไปในปากอีกฝ่าย

“เบี้ยว!” แมวพัลลัสพยายามดิ้น แต่ไม่อาจพ้นมือจาวเหยาได้

“ไหนบอกเป็นราชาสัตว์ป่าไง” จาวเหยายิ้มเยาะ “ฉันว่านายหุบปากเอาไว้จะดีกว่า”

จาวเหยาถอนมือออก แมวตัวนั้นรีบล้วงอุ้งเท้าเข้าไปในปากของมันพยายามจะเอาสิ่งสกปรกออกมาทันที “ไอ้มนุษย์ชั่ว! แกทําอะไรฉัน แกสร้างกองอีขึ้นมาจากกลางอากาศได้ยังไง”

“นี่แค่สั่งสอน อย่าทําเป็นอวดดีอีกล่ะ!” หลังจากแกล้งแมวเซ่อได้แล้ว จาวเหยาก็หันไปเล่นโทรศัพท์ค้นหาเกี่ยวกับแมวพัลลัสต่อ

เค้กข้าวเห็นดังนั้นก็ผละออกจากจาวเหยาพลางมองอย่างดูถูก “แมวเหยียบ ยังรู้จักเลียทําความสะอาดเท้าของมันเลย รบกวนนายช่วยรักษาความสะอาดขั้นพื้นฐานหน่อยได้ไหม”

จาวเหยากัดริมฝีปากล่างอย่างลังเลว่าจะบอกความจริงกับเค้กข้าวดีไหมว่าเขาเพียงใช้ภาพลวงตากับเจ้าแมวพัลลัสเท่านั้น

เขาหันไปหาเจ้าปัญหาอีกทาง “นี่เจ้าเซ่อ ถ้ายังพูดอะไรเพ้อเจ้อระวังจะไม่ได้พูดอีกตลอดชีวิตนะ”

” ตอนอยู่ในทุ่งแห้งแล้งฉันก็เคยกินอีตัวเองประทั้งชีวิตเหมือนกันนั่นแหละ! คิดว่าฉันกลัวคําขู่แกงั้นเรอะ” แมวพัลลัสแยกเขียวโชว์อีกครั้ง ทั้งยังขบเขี้ยวเคี้ยวเหล็กเส้นรอบกรง “ถ้าไม่ได้อยู่ในกรงฉันคงงับคอแกขาดไปแล้ว!”

“โห กลัวจังเลย!” จาวเหยากรอกตาล้อเลียน “ดูจากข้อมูลบนเน็ตแล้ว อาหารของแกก็แค่พวกกระต่าย หนู หรือไม่ก็นกตัวเล็กๆ เท่านั้นแหละ ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าราชาสัตว์ป่ากินอะไรแบบนั้น”

“ไอ้กร็วก! แน่จริงก็ปล่อยฉันออกไปสิ จะได้รู้ว่าฉันจะฆ่าแกได้หรือเปล่า!” แมวพัลลัสยังคงตอบอย่างหยิ่งผยอง

“นี่ แกเอาผ้ามาคลุมกรงทําไม กลัวฉันยังไง”

” หยุด! หยุดนะ! ฉันสัญญาก็ได้ว่าจะไม่กัดแก โอเค้?”

“เปิดประตูกรงปล่อยฉันออกไปเถอะ ฉันให้แกกัดฉันด้วยก็ได้!”

จาวเหยาคลุมกรงไว้อย่างนั้น คราวหน้าเขาตั้งใจจะต่อรองกับมันดู

ทันใดนั้น ดร.หลิวก็เข้ามาพร้อมกับผลการตรวจในมือ

เค้กข้าวอายุเยอะกว่าที่จาวเหยาคิดเอาไว้มาก แต่นอกจากโรคข้อกระดูกแล้วก็ไม่มีอาการผิดปกติอื่นๆ หลังจากนี้เพียงแค่พามาฉีดวัคซีนเป็นระยะเท่านั้น

หลังจากฟังอาการของเค้กข้าวแล้ว จาวเหยาก็หันไปสนใจแมวที่อยู่ใต้ผ้าคลุม “ดร.หลิวครับ อะไรอยู่ในกรงนั้น ดูหมือนมันร้องตลอดตั้งแต่ผมเข้ามา”

โอ้เ” ดร.หลิวดูแปลกไปเมื่อจาวเหยาพูดถึงแมวพัลลัสที่อยู่ในกรง “เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ! แค่ลูกค้าพามารับวัคซีนแล้วยังไม่ได้มารับกลับเท่านั้นเอง ฉันเลยให้มันรออยู่ในกรงน่ะค่ะ”

“ฮั่ม” จาวเหยาพยักหนารับ ไม่เซ้าซื้อะไรเพิ่ม ” ดร.หลิวครับ ทําไมคุณไม่แอดวีแชทผมล่ะ แมวตัวนั้นดูค่อนข้างขี้โมโหเลย ถ้าเกิดคุณอยากได้ความช่วยเหลืออะไรก็ติดต่อผมได้”

ดร.ขาสั่นเมื่อเห็นรอยยิ้มของจาวเหยา แต่เธอก็พยายามทํานิ่ง แอดไอดีของจาวเหยา เมื่อเขาออกไปจากโรงพยาบาลเธอก็คิดในใจ “อย่าบอกนะว่าเขารู้ว่าอะไรอยู่ข้างใน

ดร.หลิวอ้าปากอย่างพยายามจะพูดบางอย่าง แต่เมื่อนึกย้อนไปถึงความผิดปกติของแมวพัลลัสตัวนั้นก็เงียบไป

ณ สํานักงานหนึ่งในเมืองเจียงไฮ้ สารวัตรโฮนั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนพร้อมกับลูกน้องมากความสามารถข้างกาย หลินเฉิน

ตรงข้ามเขาคือชายวัยกลางคนท่าทางเคร่งขรึม

สารวัตรโฮหมุนปากกาในมือไปมา “สรุปก็คือคุณต้องการให้ผมรวบรวมลูกน้องของผมในเมืองนี้ไปช่วยคุณจับตัวอะพอสเซิลหญิงคนนั้น?”

“ชื่อของเธอคือซุนเหมิง” ชายวัยกลางคนตอบ “เชื่อผมสิ เธออันตรายจริงๆ เพราะพลังซูเปอร์แคทของเธอ เราต้องแอบตามเธอไป ช่วยร่วมมือกับเราจับตัวเธอไม่ให้ไปทําร้ายอะพอสเซิลคนอื่นด้วย”

“ต่อให้เธอแข็งแกร่งหรืออันตรายขนาดไหนผมก็ไม่สามารถรวบรวมเจ้าหน้าที่ทั้งเมืองมาจับตัวเธอคนเดียวได้หรอก ที่นี่เจียงไฮ้นะ คุณรู้ไหมว่าวันๆ เราเจอปัญหาอะไรบ้าง? คุณรู้ไหมว่าในเงามืดยังมีอะพอสเซิลกับแมวที่แสนอันตรายซ่อนตัวอยู่อีก คุณจะหวังให้ผมช่วยได้ยังไงในเมื่อคุณยังไม่ยอมบอกเลยว่าเธอมีพลังอะไร”

“ซุนเหมิงไม่เหมือนอะพอสเซิลทั่วไป” ชายวัยกลางคนตอบ “แต่ข้อมูลของเธอเป็นความลับสุดยอด ตัวผมเองก็ไม่มีอํานาจเปิดเผยเรื่องพลังของเธอได้จนกว่าจะได้รับไฟเขียวจากเบี้องบน แต่นี่เป็นเรื่องเดียวที่ผมบอกได้ ถ้าเธอเกิดบ้าขึ้นมา จะผมหรือคุณก็หยุดเธอไม่ได้ทั้งนั้น แค่เธอคนเดียวก็พังเจียงไฮ้ทั้งเมืองได้เลย!”

สารวัตรโฮสบตากับหลินเฉินก่อนตอบอีกฝ่าย “แบบนี้คงคุยกันไม่จบ ผมจะให้ลูกน้องสามคนไปช่วยหาตัวซุนเหมิงก็แล้วกัน นี่คือสิ่งที่ผมทําให้ได้ ลูกน้องของผมทํางานตลอดตั้งแต่มีเรื่องซูเปอร์แคท นี่ไม่ใช่เพราะผมไม่อยากช่วย แต่ผมไม่สามารถให้คนได้มากกว่านี้แล้วจริงๆ”

คนตรงหน้าถอนหายใจอย่างหมดหวัง “คุณจะต้องเสียใจที่ตัดสินใจแบบนี้” เขาพึมพํา

เค้กข้าวยังไม่ยอมให้จาวเหยาแตะต้องตัวเองจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ มันเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋า

จาวเหยาหามุมอับสายตาก่อนดูดพานาเมร่าเข้าไปในท้อง และใช้พลังดูดตัวเองกับเค้กข้าวกลับไปที่อพาร์ตเม้นท์ผ่านทางปากของลูกฝุ่น

เขาเห็นเงาทะมึนพุ่งเข้ามาหาเมื่อเขาออกมาข้างนอกมิติพิเศษ มัจฉะกระโดดเกาะขาจาวเหยาพลางร้องตะโกน “จาวเหยา! นายต้องช่วยฉัน!”