Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 164

Chapter 164 ตรวจร่างกาย

ณ อีกฝั่งของเมืองเจียงไฮ้ เสียวอื่นอนเอนหลังอยู่บนที่นอน ดวงตาจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเธอเมื่อเห็นความโกลาหลในกลุ่มแชทก่อนที่เธอจะเริ่มพิมพ์ในไอดีแฝงของตัวเอง เจ้าหญิงเฉียน

“พี่หลิวปัง พี่แข็งแกร่งจริงๆ!” เธอพิมพ์

หลิงปังผู้แข็งแกร่งตอบอิโมจิยิ้มกลับมา “เจ้าหญิงเฉียน มีสเปคที่ชอบหรือเปล่า?”

ทันใดในกลุ่มต่างพร้อมใจเงียบอย่างเฝ้ารอคําตอบ

เธอพิมพ์ตอบ “ฉันชอบแมวตัวผู้ที่เล่น Mobile Legends เก่ง!”

โรลีโพลี่ร่วงลงไปนอนกับพื้นทันที ตาของมัจฉะส่องประกายวิบวับอย่างตื่นเต้น มันรีบพิมระรัวอย่างกับนักเปียโนที่กําลังเล่นเพลง แคปเจอร์ภาพหน้าจอในแอพลิเคชัน

พอมันโพสต์สกรีนชอตที่มันถ่ายเอาไว้ลงในกลุ่มก็พบว่ามีใครบางคนชิงตัดหน้ามันไปก่อนแล้ว

มันเป็นสกรีนชอตของหลิวปัง นักฆ่าตุ้ยนุ้ย โชว์แรงค์ใหม่ที่เพิ่งได้มา

“อะไรนะ? เจ้านี่ถึงแรงค์ Epic แล้วเหรอ เป็นไปได้เหรอ ตอนแรกยังอยู่ Grand Master อยู่ เลย! ทําได้ไง?” มัจฉะไม่เชื่อสายตา มันบ่นพึมพําไม่หยุด “ไอ้บ้านี้ ทําได้ยังไงกัน”

“ว้าว! พี่ตุ้ยนุ้ย เก่งมากเลย!” เจ้าหญิงเฉียนตอบกลับมาอย่างตื่นเต้น

“แค่กลางๆ น่ะ ตอนนี้ฉันยังช่วยเพื่อนไต่แรงค์อยู่ สนใจมาจอยกันได้นะ”

มัจฉะกระโดดไปมาบนบัลลังค์เก้าอี้นวดของมันอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเจ้าหญิงเฉียนที่มีต่อหลิวปัง นักฆ่าตุ้ยนุ้ย

การแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง มันรีบกดเข้าไปดู เป็นข้อความส่วนตัวที่ส่งมาจากเจ้าหญิงเฉียน

“พี่หลิวปัง ทําไมไม่เข้ามาคุยในกลุ่มแล้วล่ะคะ?” เจ้าหญิงเฉียนพิมพ์มา

“เจ้าหญิงเฉียนสนใจฉัน? ไม่นะ ไม่ ต้องคีพลุคก่อน ฉันต้องขรึมเข้าไว้” มันพยายามตั้งสติตอบข้อความอย่างใจเย็น “อ๋อ ฉันกําลังเลือกอาหารกระป๋องนําเข้าของเดือนหน้าอยู่น่ะ เมื่อกี้เลยไม่ได้อยู่หน้าแชทกลุ่ม”

เจ้าหญิงเฉียนตอบกลับมา “อาหารกระป๋องน้ําเข้า? ฟังดูแพงจัง พี่หลิวปัง เท่สุดๆ ไปเลย!”

มัจฉะตอบ “เล็กน้อยเอง แค่ขนมน่ะ ปกติฉันกินแต่ปลานําเข้ากับอาหารพรีเมียมที่เจ้านายฉันให้”

เจ้าหญิงเฉียนตอบกลับมา “พี่หลิวปัง ขอฉันเล่นเกมกับพี่ได้ไหม?”

เมื่อเห็นว่าเจ้าหญิงเฉียนเอาแต่เรียกเขาว่าพี่หลิวปัง มัจฉะก็ยิ้มร่าเหมือนอยู่สวรรค์ แต่มันตอบกลับนิ่งๆ “เธอไม่ได้ขอเล่นกับเจ้าอ้วนนั่นหรอกหรอ”

“พี่ตุ้ยนุ้ยก็เล่นเก่ง แต่ฉันอยากเล่นกับพี่!”

เจ้าหญิงเฉียนพิมพ์อิโมจิเขินตามมา

มัจฉะเห็นข้อความอีกฝ่าย เลือดในตัวพลันร้อนแรงพลุ่งพล่าน

“มาเล่นกันเลย! ตอนนี้เลย!”

จาวเหยาหันไปมองมัจฉะก่อนเบ้ปาก และหันไปมองเค้กข้าวที่ยังนอนหลับอยู่อย่างเดิม

เขาอุ้มเค้กข้าวขึ้นมาในอ้อมแขนจนได้ยินเสียงหายใจเบาๆ ของมัน พลัง “2 ดีกว่า 1” ของเขาต้องช่วยเรื่องการเต้นของหัวมันได้ด้วยแน่

แต่เค้กข้าวนอนมาแล้วเกือบทั้งวัน แถมยังหายใจเสียงสั่นขึ้นทุกที

” คิดว่าแมวจะหลับแค่ 5-6 ชั่วโมงเสียอีก เค้กข้าวนอนยาวแบบไม่ตื่นขึ้นมาสักนิดเลยได้ยังไง จะว่าไปตั้งแต่พามาด้วยก็ยังไม่ได้พาไปตรวจร่างกายเลยนะเนี่ย”

คนเลี้ยงต้องพาแมวไปตรวจร่างกายทุกครั้งที่รับแมวใหม่มาเลี้ยง เพราะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าตอนอาศัยอยู่ข้างนอกพวกมันเจอสภาพแวดล้อมแบบไหนมาบ้าง ทั้งเห็บหมัดที่อาจซุกซ่อนอยู่ใต้ขน อาการป่วยหรืออาการต่างๆ ที่ควรได้รับการรักษาโดยด่วน ทั้งยังวัคซีนที่จําเป็นต้องฉีด

จาวเหยาตัดสินใจพาเค้กข้าวไปตรวจร่างกายทั้งที่มันยังไม่ตื่น

เขาใส่เค้กข้าวเข้าไปในกระเป๋าก่อนสะพายเข้าบ่า

“ฉันออกไปทําธุระเดี่ยวนะ”

มัจฉะยังคงมือเป็นระวิงอยู่หน้าจอโทรศัพท์ โรโพลิ่นอนลงกับพื้นท่าทางสลด แมงโก้กับลูก ฝุ่นเล่นไล่จับอย่างทุกที่ อลิซาเบธยังคงจดจ่ออยู่ในกลุ่มแชท มันลอบมองจาวเหยาที่กําลังออกจากอพาร์ทเมนต์

มีเพียงไปช้วนที่ตอบรับคําของจาวเหยา เขาเดินออกมาจากในครัว “บอสครับ จะกลับมาทานมื้อเย็นไหม? ผมทําเกือบเสร็จแล้ว”

“อืม… เตรียมเพื่อให้ฉันก่อนแล้วกัน”

จาวเหยาตรงไปที่โรงพยาบาลสัตว์สตาร์รี่สตาร์รี่ด้วยพานาเมร่าของเขา จาวเหยายังใช้พลังสวนแห่งความสงบของอลิซาเบธเพื่อบรรเทาอาการปวดข้อกระดูกของเค้กข้าวด้วย

แต่เพื่อป้องกันไม่ได้คนอื่นรู้ว่าเป็นเค้กข้าว จาวเหยายังเคลือบขนของมันด้วยภาพลวงตาให้เป็นสีเบจ เมื่อเสร็จสิ้นแล้วเขาก็พาเธอลงจากรถ

ขณะเดียวกัน เด็กสาวกําลังอุ้มแร็กดอลล์ตัวสวยในอ้อมแขน มองหน้าจอคอมพิวเตอร์ก่อนยิ้มออกมา

มันเป็นรูปภายในร้านคาเฟ่แมว และมีรูปถ่ายเดี่ยวของอลิซาเบธอยู่บนเว็บเพจ

เธอหัวเราะคิกคักขณะมองรูปนั้น “นี่อลิซาเบธหรือเปล่า? ฉันเจอเธอแล้ว!”

เด็กสาวลูบหัวเร็กดอลล์ในอ้อมแขน “ดิอาน่า เราพาอลิซาเบธกลับบ้านเรากันดีมั้ย”

เบี้ยว

เด็กสาวหัวเราะเมื่อเห็นแร็กดอลล์ตรงหน้าส่งเสียงร้องตอบกลับมาอย่างน่ารัก

” ขอฉันดูหน่อยว่าร้านนั้นอยู่ที่ไหน”

” ทีม ที่เจียงไฮ้? แต่ไม่บอกที่อยู่ในเว็บไซต์แฮะ” เด็กสาวมองรูปภาพก่อนยิ้มออกมาอีกครั้ง “เรามีอะไรต้องทําแล้วล่ะ!”

ไม่นานเธอก็อุ้มแร็กดอลล์ไปอีกห้อง

เป็นห้องขนาด 20 ตารางเมตร มีของเล่นแมวมากมายอยู่ข้างใน ทั้งหอคอยและเตียงสําหรับแมว มันเป็นห้องที่ออกแบบมาเพื่อแมวโดยเฉพาะ

แร็กดอลล์สองตัวกําลังนอนกลิ้งอยู่ที่พื้น มันขยับอุ้งเท้าดันลูกบอลไปมาระหว่างกัน

เด็กสาวมองแร็กดอลล์ในอ้อมแขนก่อนหันไปมองตัวอื่นๆ ในห้อง “คราวนี้พาตัวไหนไปทําภารกิจดีนะ” เธอคิด

เห็นได้ชัดว่าทั้งสามนั้นเป็นซูเปอร์แคท

“ฉันจะไปพาอลิซาเบธกลับบ้าน มีใครอยากไปรับเธอกับฉันไหม?”

แร็กดอลล์ตัวหล่อลุกขึ้นยืน มันร้องเหมียวตอบ “ในฐานะที่เป็นพ่อ มันเป็นความรับผิดชอบของฉันที่ต้องไปพาตัวเธอที่หนีออกจากบ้านกลับมา”

แร็กดอลล์อีกตัวที่นึกถึงอลิซาเบธก็ลุกขึ้นด้วย “ในฐานะที่เป็นแม่ต้องรับผิดชอบพาลูกสาวกลับบ้าน!”

ที่จริงแล้วเด็กสาวไม่เข้าใจที่พวกมันพูดเลยสักนิด เพียงมองภาษากายของพวกมัน เท่านั้นและดอาน่าก็ส่งสายตาตื่นเต้นอย่างอยากเข้าร่วมภารกิจด้วยเช่นกัน

“ฉันเดาว่าทั้งซีซาร์ แคทเธอรีน แล้วก็ดอาน่าอยากไปทําภารกิจกับฉันกันหมดเลยนะ! ไปพาอลิซาเบธกลับบ้านกันเถอะ!”

ไม่นาน เด็กสาวก็เดินออกมาจากห้องพลางฮัมเพลงอย่างสบายใจ โดยมีซีซาร์ แคทเธอรีน และไดอาน่าเดินตามท้ายมา พวกเธอเดินผ่านทางเดินก่อนเข้าไปในโถง และในโถงนั้นเต็มไปด้วยแร็กดอลล์กว่าสิบตัว