Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 160

Chapter 160 ข้ออ้าง และการสนทนา

”ปล่อยนะ! เร็วเข้า! จาวเหยา!” มัจฉะส่งเสียงโวยวายออกมาไม่ขาด “แก้วหูฉันจะแตกแล้ว”

“นี่จะสอนให้นายรู้จักเลิกดูถูกคนอื่นบ้างยังไงล่ะ แล้วก็อย่าลืมว่านายต้องทําตัวเป็นสก็อตติชโฟลด์ด้วย จะมาบอกว่าไม่ทําเพราะมันยากไม่ได้”

จาวเหยาหยุดใช้พลังอลิซาเบธ และมัจฉะนอนหมดสภาพอยู่ที่พื้น

“เป็นอะไร” จาวเหยาถาม

“ฉันทําหูตั้งไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!” เสียงมัจฉะดังขึ้นในหัวจาวเหยา

จาวเหยาอุ้มมัจฉะขึ้นมาประคองในอ้อมแขน “เรื่องจริงเหรอ หนายกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วหรอ” เขาถามอย่างเป็นห่วง

“ไหนฉันดูหน่อย! ถ้าฉันจับตรงไหนแล้วเจ็บก็บอกเลยนะ”

มัจฉะนอนคุดคู้อยู่ในอ้อมแขนของจาวเหยา พลางมุดหน้าหนีเจ้าของ

“ฮึ คิดจะทําเป็นกอดแทนคําขอโทษงั้นหรอ”

”ตรงนี้เจ็บมั้ย?” จาวเหยาถามขณะนวดหลังหูของมัจฉะ

“นิดนึง” มัจฉะพูดเสียงเบา

“ตรงนี้ล่ะ?”

“ไม่เท่าเมื่อกี้”

” ตรงนี้”

“โอ๊ย! ตรงนี้เจ็บมาก!” มัจฉะร้องโหยหวน ที่จริงแล้วมันแค่แกล้งให้จาวเหยาใจเสีย

จาวเหยาลูบคางก่อนพูดพึมพําเบาๆ “หรือต้องพาไปให้โรงพยาบาลตรวจกันนะ เผื่อว่ามีกระดูกตรงไหนหัก”

“หือ? โรงพยาบาล?” มัจฉะเริ่มตัวสั่นเป็นใบไม้ หูตั้งชูชันขึ้นมาทันที ”อยู่ๆ ก็หายดีเฉยเลย! เมี้ยวฮะฮ่า ไม่เจ็บแล้ว!”

”ทํามาเป็น!”

จาวเหยาวางมัจฉะที่มุมหนึ่งก่อนมันจะวิ่งหายไปที่ไหนสักที่ จาวเหยาเบ้ปากทันที “เจ้าแมวตัวนี้ร้ายกาจขึ้นทุกวัน”

จาวเหยาหันไปมองเสี่ยวหมิงก็พบว่าเขานอนอยู่บนโซฟาและหลับไปอย่างรวดเร็ว เขาจึงกลับเข้ามุมประจําของตัวเอง “ทํางานกันอีกวัน! ความเหน็ดเหนื่อยรอเราอยู่” จาวเหยาบ่นพึมพําขณะเปิดคอมพิวเตอร์

”จริงสิ! เกือบลืมเจ้าห้าตัวที่อยู่ในท้อง” จาวเหยาตบหน้าผากตัวเองไปหนึ่งฉาด “มาคิดดูดีๆ เจ้าพวกนั้นไม่ได้กินอะไรมาเกิน 24 ชั่วโมงแล้ว!”

จาวเหยาลูบคางก่อนตัดสินใจ “ทําตามแผนเดิมไปก่อนดีกว่า”

ร่างกายของจาวเหยาหมุนวนก่อนปรากฏตัวขึ้นในมิติพิเศษในกระเพาะ

ทันใดก็ได้กลิ่นเหม็นโชยออกมา

ลูซิเฟอร์ลอยละล่องไปทั่วในสภาพราวกับซอมบี้ มันส่งเสียงออกมาเบาๆ จนแทบเป็นเสียงกระซิบ “เนื้อ… ฉันต้องการเนื้อ…”

แอรีสกับฟูจินก็อยู่ในสภาพเดียวกัน สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด

แอรีสมองไปรอบตัวอย่างอนาถใจ สองอุ้งเท้าประกบกันก่อนเริ่มอ้อนวอน ” พระผู้เป็นเจ้า! โทรศัพท์เราแบตหมด ในอากาศก็มีแต่อึกับฉี่ ไม่ได้กินอะไรมา 24 ชั่วโมงแล้ว! พระผู้เป็นเจ้า! ช่วยเราด้วย!”

“โอเค!”

เสียงผู้ชายดังขึ้นในหัวพวกมันทันทีที่แอรีสภาวนาจบ ภาพตรงหน้ามืดไปชั่วขณะ ไม่นานก็พบ ว่าของเสียของพวกมันที่เคยลอยละล่องอยู่ในอากาศได้หายไป

อีกด้าน จาวเหยากําลังทําความสะอาดมืออยู่ในอ่าง

“บ้าเอ๊ย เจ้าพวกนี้ทําไมไม่รู้จักอั้นเหมือนเค้กข้าวบ้างนะ อยู่ตรงไหนก็ปล่อยตรงนั้นเลยรึไง โฮห้าวชางไม่สอนมารยาทบ้างเรอะ” จาวเหยาขยับปากบ่นไม่หยุด

คอนเทนเนอร์กลับมาสะอาดไร้ที่ติดังเดิม พวกมันตาเป็นประกายอย่างตื่นเต้นเมื่อไม่มีของเสียอยู่รอบๆ อีกต่อไป

แมวลายแท็บบี้มองท้องฟ้าตาโตแบบพุซอินบูทส์ “พระผู้เป็นเจ้า! ขอพาวเวอร์แบงค์อีกได้หรือเปล่า?”

ลูซิเฟอร์รีบตบหัวแมวลายทันทีเป็นเชิงห้าม “เนื้อ! เนื้อ! เนื้อ! ฉันต้องการเนื้อ!”

แอรีสปรี่เข้ามาแยกไม่ให้ทั้งคู่ทะเลาะกัน ”พวกเราออกไปจากที่นี่กันเถอะ!”

“ตอนนี้ฉันยังให้พวกเธอออกไปไม่ได้ แต่สามารถให้น้ำกับอาหารได้” จาวเหยาประกาศ

ทั้งห้าตัวเคยอยู่ใต้บังคับบัญชาของโฮห้าวชาง มันจึงเห็นจาวเหยาเป็นศัตรูและภัยคุกคาม การมองโลกของพวกมันถูกบิดเบือนเพราะมีโฮห้าวชางคอยให้ท้าย เขาจะยังปล่อยให้พวกมันออกมาสร้างความวุ่นวายตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด

ยิ่งไปกว่านั้นแมวที่เลี้ยงมาแบบระบบปิดมักชอบอยู่ที่เดิมมากกว่าออกมาข้างนอก แม้ในคอนเทนเนอร์จะดูคับแคบแต่จาวเหยาก็ยังพอมีของเล่นให้พวกมันอยู่กันได้อย่างสบาย

“จริงเหรอ?” ลูซิเฟอร์ตาลุกวาวอย่างตื่นเต้น “งั้นท่านช่วยรีบเอาอาหารมาให้พวกเราได้ไหม? เราหิวจะตายอยู่แล้ว!”

“แต่พวกเธอต้องทําภารกิจหนึ่งให้สําเร็จก่อน! พวกเธอกําลังอยู่ในหมู่บ้านแห่งความฝัน สรวงสวรรค์ชั้นยอดของแมวทุกตัว หากพวกเธอปรารถนาจะอยู่ที่นี่…”

ยังไม่ทันจะพูดจบ แอรีสก็ขัดขึ้น “เราไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ด้วยซ้ํา! ท่านช่วยพาเรากลับไปที่ที่เราเคยอยู่ได้ไหม?”

โป้ก!

“ใครตีฉัน? นิสัยไม่ดีเลยนะ!” แอรีสตะโกน

“ฉันอยากให้พวกเธอจําสิ่งนี้ให้ขึ้นใจ ต้องทําภารกิจให้สําเร็จหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์ แล้วจะได้รับรางวัลเป็นอาหารและเครื่องดื่ม ต่อไปฉันอาจจะให้พรอีกข้อหรือสองข้อ”

“เสียงเหมือนมาจากทางนั้น” แมวอเมริกันช็อตแฮร์ขนสีดําตัวหนึ่งพูด ท่ามกลางความมืดมิดแบบนี้ มีหลายครั้งที่พวกพ้องลืมการมีอยู่ของมันไป

ฟูจินลอยไปที่ทางเข้าคอนเทนเนอร์ก่อนเอาหัวแนบกับผนัง “ฉันคิดว่าเขาอยู่ข้างนอก”

“อย่าเรียกฉันว่าเขา ให้เรียกฉันว่าพระเจ้า” จาวเหยาพูดโดยใช้พลังภาพลวงตาของอลิซาเบธเพื่อไม่ให้พวกนั้นระบุตําแหน่งของเขาได้ ”ภารกิจวันนี้สําหรับพวกเธอคือเอาชนะศัตรูให้ได้”

เมื่อจาวเหยาพูดจบ ภาพตรงหน้าแมวทั้งห้าพลันพร่าเบลอไปชั่วขณะ ทันใดพวกมันพบว่าตัวเองอยู่บนถนนสายหนึ่งแทนที่จะเป็นในห้องดํามืด

“เราออกมาได้แล้วเหรอ” ลูซิเฟอร์มองไปรอบๆ อย่างตั้งใจสํารวจพื้นที่ มันถอยหลังไปเล็กน้อย ”ที่นี่ที่ไหน? ดูคุ้นๆ นะ”

แม้พวกมันจะคิดว่าจาวเหยาเพียงพูดไปอย่างนั้นเพื่อหลอกพวกมัน แต่พื้นที่ใหม่ทําให้พวกมันเย็นสันหลังวาบ มันสอดส่องไปรอบๆ พยายามมองหาศัตรูของพวกมัน

แมวไทยแทบไม่เชื่อสายตามันเอง “พวกนายไม่เห็นกันหรือไง นี่มันถนนในผ่าพิภพไททันไม่ใช่เหรอ?”

“ไททัน?” แอรีสเริ่มรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาขึ้นมา แต่มันก็ไม่อยากเชื่ออยู่ดี

ทันใดพื้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แมวไร้ขนขนาด 5 เมตรกําลังพุ่งตัวมาหาพวกมัน

”แมวยักษ์!” แมวลายแท็บบี้หมอบลงพื้น ม้วนตัวเองเป็นก้อนกลม

ลูซิเฟอร์ไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับพวกมัน ก่อนหน้านี้ก็มีคนเป็นยักษ์ คราวนี้ดันมีแมวยักษ์ แถมกําลังวิ่งมาหาพวกมันด้วย ”แมวไร้ขนยักษ์! แมวไร้ขนยักษ์มีอยู่จริงด้วย!” มันตะโกน

“นี่ไม่ใช่เวลาจะมาตกใจต่อการมีอยู่ของยักษ์นะ” เสียงของจาวเหยาดังขึ้นอีกครั้งในหัวของพวกมัน “ภารกิจของพวกเธอคือเอาชนะแมวยักษ์นั่นให้ได้ แล้วจะได้รางวัลเป็นอาหารและ น้ําสําหรับหนึ่งอาทิตย์”

พอเห็นแมวยักษ์ตรงหน้า พวกมันก็พร้อมใจกันเชื่อคําพูดของจาวเหยาทันที แต่ไม่ได้แปลว่าจะรับการท้าทาย

“จะทําได้ยังไง?” ฟูจินฟุบหน้ากับอุ้งมือของตัวเองและส่ายหน้าไปมาอย่างแรง ” สัตว์ประหลาดนั่นเหยียบเราที่เดียวก็เละเป็นโจ๊กแล้ว จะบ้าเหรอ? จะให้ภารกิจที่ไม่มีโอกาสชนะเลยแบบนี้ได้ไง?”