Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 158

Chapter 158 เค้กข้าว และการหลับลึกของเธอ

เมื่อได้ยินเสียงบ่นมาจากแมวแผ่นดินไหวเขาก็ว่า “แล้วจะทนทําไมล่ะ ปล่อยไปเลยสิ”

ลูกฝุ่นที่กําลังเคลิ้มกับแคทมินต์ยังหันมามองค้อนเมื่อได้ยินจาวเหยาพูด

แมวแผ่นดินไหวกรีดร้องกลับมา แถมเสียงยังโหยหวนมากกว่าเดิม “ฉันยืนสี่ขาไม่ได้ด้วยซ้ํา ได้แต่ลอยไปลอยมาอยู่ในนี้ จะให้ฉันนี่ที่นี่ได้ยังไงฮะ” มันตะโกน

“ก็จริงแฮะ เข้าใจละ” จาวเหยารีบปล่อยแมวแผ่นดินไหวออกมาจากในมิติ และรีบพาไปที่ห้องน้ําทันที

จาวเหยาหมุนตัวเตรียมเดินออกมาก็เห็นลูกฝุ่นกําลังจ้องเขาอยู่

“เป็นอะไรลูกฝน ไม่เล่นแคทมินต์แล้วหรอ”

” คิดจะเก็บแมวห้าตัวนั้นไว้ในท้องฉันไปถึงเมื่อไหร่” มันถาม ยังคงจ้องเขาดังเดิม

” ก็สักปีสองปี?” เขาตอบแบบไม่ได้คิดอะไร ด้วยขนาดของมิติในกระเพาะแล้วแทบไม่ต่างว่าแมวทั้งห้าจะอยู่ในนั้นหรือที่อพาร์ทเมนต์

มันชูมือขึ้นฟ้าก่อนตบไปบนพื้นเมื่อได้ยิน “ล้อกันเล่นเรอะ? จะให้พวกนั้นกินนอนขี้อยู่ ในท้องฉันเนี่ยนะ”

จาวเหยาย่อตัวลงอุ้มลูกฝุ่นขึ้นมา มันดิ้นไม่ยอมให้จาวเหยาจับ

เขาจึงลูบหัวเล็กๆของมันเบาๆ ก่อนอธิบาย “ลูกฝน ลองมองอีกมุมดูสิ พอเรากินอาหารเข้าไปร่างกายก็ย่อยแล้วขับถ่ายออกมาเป็นเรื่องปกติ ต่อให้แมวพวกนั้นไม่อยู่ในท้องของเธอ แต่ในท้องก็ต้องมีของเสียเป็นธรรมดาอยู่ดี”

ลูกฝุ่นตาโต พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ของเสียก็เกิดมาจากร่างกายเรา มันอยู่ในร่างกายเราจะเป็นอะไรไป อย่าไปคิดว่ามันเป็นของเสีย ความจริงแล้วมันก็เหมือนส่วนหนึ่งของร่าง เหมือนอย่างกล้ามเนื้อ ผิวหนัง ขน” จาวเหยาอธิบาย

” อย่างนั้นเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ!” จาวเหยาตอบอย่างมั่นใจ “จะดูดแมวเข้าไปหรือดูดของเสียเข้าไปก็มีค่าเท่ากัน แล้วมันจะส่งผลต่อกระเพาะเธอยังไงล่ะ?”

ลูกฝุ่นตาเป็นประกาย ส่ายหน้าซ้ายขวา มันรู้สึกว่าที่จาวเหยาพูดมามีเหตุผล

หลังจากปลอบลูกฝุ่นเสร็จ จาวเหยาก็เห็นแมวแผ่นดินไหนออกมาจากห้องน้ํา มันนั่งลงข้างเท้าของจาวเหยา ดวงตายังคงแค้นเคืองอยู่

“มีอะไรเหรอ?” จาวเหยาถาม

“ฉันหิวมาก” แมวแผ่นดินไหวตอบ

“โอ้!” จาวเหยาลูบหัวของเธอก่อนว่า “ตามมาสิ! เดี๋ยวเอาให้กิน!”

จาวเหยาเริ่มหัวเราะเมื่อเห็นแมวแผ่นดินไหวรีบกินอาหารที่เขาเตรียมไว้ให้ทันที “จริงด้วยสิ ลืมถามชื่อเธอเลย” เขาทัก

แมวแผ่นดินไหวเงยหน้าขึ้นมา แต่ไม่ยอมพูดอะไร

จาวเหยายังคงพูดต่อ “ต้องขอบใจที่เธอไม่ใช้พลังตอนที่พาออกมาจากมิติในนั้นล่ะนะ เธออาจจะไม่รู้ว่าพลังของเธออันตรายอย่างมาก ยังไงก็ผลกระทบหนักแน่ๆ”

แมวแผ่นดินไหวยังคงสนใจแต่อาหาร แต่เธอก็คิดจะใช้พลังตอนที่ได้ออกมาจริงๆนั่นแหละ

แต่พอออกมาก็พบกับไออุ่นของสวนแห่งความสงบ แล้วก็ทําให้เธอใช้พลังไม่ได้แม้ว่าจะพยายามแค่ไหน

แมวแผ่นดินไหวไม่รู้ว่าความสามารถของมันนั้นขึ้นอยู่กับอาการเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากโรคกระดูกของมัน ยิ่งรู้สึกเจ็บเท่าไร แผ่นดินไหวก็รุนแรงขึ้นเท่านั้น

สภาพร่างกายของเธอดีขึ้นอย่างมากตอนที่ถูกรับไปเลี้ยง สถานการณ์แผ่นดินไหวในเจียงไฮสงบลงในช่วงหนึ่ง

แต่หลังจากที่เธอถูกเจ้าของทิ้ง ร่างกายของเธอก็แย่ลง เป็นเหตุให้เกิดแผ่นดินไหวบ่อยขึ้นในช่วงที่ผ่านมา

ความเจ็บปวดเป็นแหล่งพลังของเธอ

แต่ทั้งจาวเหยา ทั้งแมวแผ่นดินไหวต่างก็ยังไม่รู้เรื่องนี้

“ถ้าเธอไม่บอกชื่อกับฉัน งั้นฉันจะตั้งให้ใหม่นะ ฉันคงเรียกเธอว่าสก็อตติชโฟลด์ไม่ได้เพราะคงสับสนน่าดู” จาวเหยายังคงพูดต่อไป

” สก็อตติชโฟลด์!” จาวเหยาลองเรียก

“ใครเรียกฉัน?” มัจฉะเงยหน้าขึ้นมาจากชามอาหาร อุ้งเท้าพลางยกขึ้นเช็ดมุมปาก

“นั่นไงล่ะ เพราะฉะนั้นเป็นเรื่องสําคัญมากที่ฉันต้องตั้งชื่อให้เธอ”

แมวแผ่นดินไหวยังคงไม่สนใจจาวเหยาดังเดิม จาวเหยาเลยพูดต่อ “อืม ขอคิดก่อนนะ”

เจ้ามองไปยังเค้กข้าวที่เหลือไว้ตั้งแต่เมื่อวาน “ชื่อเค้กข้าวเป็นไง? น่ารักดีนะ”

หูของแมวแผ่นดินไหวขยับเล็กน้อย แต่ไม่ได้แย้งอะไร “เอาล่ะเค้กข้าว ถ้ากินอาหารเช้าเสร็จ แล้วฉันจะพาเธอไปที่คาเฟด้วย”

จาวเหยาเข้าไปอาบน้ําหลังจากนั้น พอเขาออกมาก็เห็นเค้กข้าวนอนหลับอยู่ข้างชามอาหารของเธอ

“ไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะเหนื่อยขนาดนี้” จาวเหยายักไหล่ก่อนใช้จังหวะนี้ลูบหัวของเธอเบาๆ ไม่มีการตอบโต้ใด จาวเหยาเอาหน้าเข้าไปใกล้จนได้ยินเสียงกรนเบาๆ

”เดาว่าเมื่อคืนคงไม่ได้นอนเพราะอาการเจ็บกระดูกล่ะสิ พอเจอกับพลังสวนแห่งความสงบก็เลยหลับปุ๋ยไปเลย” จาวเหยาพูด มือพลางลูบหลังของมัน

พอเห็นเค้กข้าวนอนหลับอย่างสบายใจก็นึกถึงลูกฝุ่นในวันที่มาอยู่กับเขาวันแรก

แต่กรณีของเค้กข้าวนั้นย่ําแย่กว่ามาก อาการของโรคกระดูกจะหนักหนากว่าอาการแคระของลูกฝุ่น

จาวเหยาตัดสินใจไม่ปลุกเธอก่อนอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขนและออกเดินทางไปยังที่ร้าน

ที่ร้านดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากหลังจากที่เสี่ยวฉีอยู่กับไปช้วนจัดการอย่างดี แต่ก็ยังมีหลอดไฟบางดวงที่ยังแตกอยู่ ผ้าม่านฉีก พวกนี้ต้องใช้เวลาในการเปลี่ยน

แต่พวกเขาเปลี่ยนพวกแก้วเครื่องดื่มต่างๆเรียบร้อยเพื่อให้เปิดร้านได้ปกติ

จาวเหยาวางเค้กข้าวลงบนโต๊ะอย่างระวัง ดูท่ามันจะยังไม่ตื่นขึ้นมาเร็วๆนี้ มันยังคงนอนนิ่งอยู่บนโต๊ะ

เมื่อเห็นท่านอนน่ารักจาวเหยาก็อดแหยู่ไม่ได้ แต่อีกฝ่ายไม่รู้สึกเลยสักนิด

“สลบรึเปล่าเนี่ย?”

จาวเหยาขยับนิ้วไปปิดที่รูจมูก เขาอยากรู้ว่ามันจะนอนทั้งที่ไม่หายใจได้ไหม

แต่ 10 วินาทีหลังจากนั้นมันก็ยังนิ่ง จาวเหยาผละออกมา มองช่วงอกที่ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด

“นี่ อย่าทําให้ตกใจสิ!”

” จะตายแบบนี้ไม่ได้นะ!” เหงื่อเย็นเริ่มซึมบนหน้าผาก เขาพยายามช่วยเค้กข้าวโดยการกดไปที่อกเป็นจังหวะ ทั้งพยายามแงะปากของมัน เขาพยายามสะกิดที่หน้าของเค้กข้าวจนกระทั่งได้ยินเสียงหายใจ

“เอาจริงดิ? หายใจไม่ออกจนเกือบตายยังหลับต่อได้เหรอ? หลับลึกเกินไปแล้ว”