Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 157

Chapter 157 พระผู้เป็นเจ้าและแมวของเขา

จาวเหยาอดไม่ได้ที่จะกรอกตามองบนเมื่อเห็นแมวทั้งห้ามีท่าทีคร่ำครวญกับเรื่อง ผ่าพิภพไททัน”

“ไม่คิดว่าเจ้าพวกนี้จะชอบอนิเมะ” เขาพึมพํา ทันใดนั้นเขาก็ทิ้งไอเดียหนึ่งที่จะใช้ในการสอนพวกแมวเหล่านี้

ไม่กี่นาทีต่อมา จาวเหยาอุ้มลูกฝุ่นไว้ในมือในท่านิ้วโทรโข่ง “พร้อมรึยัง?”

ลูกฝุ่นมองค้อนอย่างรําคาญ “รีบๆ ทําให้จบสักที ฉันจะรีบกลับไปเล่นไล่จับกับแมงโก้!”

“เอาน่า เดี๋ยวจะให้แคทมินต์เป็นรางวัลนะ” เขารีบพูดเชิงเอาใจ

ลูกฝนเริ่มดิ้นอย่างต่อต้าน “คิดจะเอาแคทมินต์มาล่อให้ฉันทําอะไรตามใจยังไงก็ได้เรอะ”

จาวเหยาหน้าสลดลงเล็กน้อย “โต๊ะ น่าเสียดาย แคทมินต์พรีเมียมบินตรงมาจากยูนนานเลยนะ สดมาก เคยมีคนบอกว่าแค่ดมก็เคลิ้มไปสองชั่วโมงเลย”

ทันใดตาลูกฝุ่นเริ่มมีประกายแห่งความหวัง “จริงอะ”

” จริงสิ! ฉันเคยโกหกที่ไหนกัน ฉันติดต่อตัวแทนขายที่มีชื่อโดยเฉพาะเลยนะ ปกติกว่าจะขนส่งมาถึงเจียงไฮก็ชิดหมดแล้ว” จาวเหยาทําท่ากลั้นน้ำตา

“ฮึ่ม!” เจ้าแมวดําหันกลับไปก่อนขยับปากขมุบขมิบ “อย่าคิดว่าจะบังคับฉันไปได้ทั้งชีวิตนะ ถ้านายไม่รักษาสัญญาจะกลายเป็นไอ้โง่ทันทีเลย”

จาวเหยายิ้มกว้างอย่างดีใจ จาวเหยาขยับปากไปใกล้กับปากของลูกฝุ่นก่อนว่า “สวัสดี! ข้างในมีแมวอยู่ไหม”

หลังจากใช้พลังมิติพิเศษในท้องได้อย่างเชี่ยวชาญ จาวเหยาสามารถส่งคลื่นเสียงของเขาเข้าไปในพื้นที่ที่ต้องการภายในได้

เสียงของจาวเหยาส่งไปถึงซูเฟอร์แคททั้งห้าตัว

พวกมันต่างมองไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัวเมื่อได้ยินเสียงปริศนาดังมาจากอากาศ

“ใครน่ะ!” ลูซิเฟอร์ตะโกน

จาวเหยาตอบในทันที ”ฉันคือพระเจ้า”

ลูซิเฟอร์แค่นหัวเราะ “คิดว่าจะหลอกเราได้เรอะ? ไม่ใช่เด็กสามขวบนะที่จะเชื่ออะไรแบบนั้น”

” พระผู้เป็นเจ้า ช่วยเราด้วย!” แมวลายทางรีบตะโกนตอบ

ลูซิเฟอร์มองปรามอย่างแค้นๆ “อย่าโง่ จะเป็นพระเจ้าจริงๆ ได้ไง”

“ฉันให้พรพวกเธอได้หนึ่งข้อ!” จาวเหยาประกาศ

แมวลายรีบตะโกนทันที “พระผู้เป็นเจ้า ช่วยชาร์จโทรศัพท์นี้ให้เราที!”

“โอ๊ย ยังจะไปเชื่ออีก แล้วถ้าเป็นพระเจ้าจริง ขอให้ออกไปจากที่นี่ไม่ดีกว่าเรอะ” ลูซิเฟอร์ว่าก่อนโขกหัวกับกําแพงอย่างหงุดหงิด

ทันใดนั้น พาวเวอร์แบงค์ก็ปรากฏขึ้นต่อหนาแมวทั้งห้า

” พาวเวอร์แบงค์นี้เป็นไง” จาวเหยาถาม

“ใช่เลย! ขอขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า!” แมวลายตาโตเป็นประกายก่อนหันไปบอกลูซิเฟอร์ “รีบใช้พาวเวอร์แบงค์นี่ชาร์จโทรศัพท์เร็ว!”

ทันใดลูซิเฟอร์คุกเข่าลงกับพื้น สองขาหน้ายกขึ้นประกบกันก่อนพูดเสียงเบา “พระผู้เป็นเจ้าได้โปรดเปลี่ยนให้ฉันเป็นเสือที”

จาวเหยากระแอมก่อนตอบ ”ไม่ได้! ฉันสามารถให้พรพวกเธอได้ 1 ข้อต่อวันเท่านั้น”

” ปัดโธโว้ย” ลูซิเฟอร์รีบหันไปตะปบแมวลายทันทีอย่างไม่สบอารมณ์ “ใครบอกให้แกขอพาวเวอร์แบงค์กัน”

” ก็แมวที่ติดผ่าพิภพไททันยังไงล่ะ!” แมวลายรีบตอบ

” นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันนะ” แอรีสผู้เปรียบเหมือนหัวหน้าเข้ามาห้าม

“เรายังติดอยู่ที่นี่เพราะพรเจ้าแมวโง่นี่ไง!” ลูซิเฟอร์ว่า

แอรีสพยักหน้ารับ “อะไรที่มันแล้วไปแล้วเราก็ทําอะไรไม่ได้ เราคืนพรที่ขอไปไม่ได้ เราค่อยรอพรุ่งนี้ก็ได้!” แอรีสพยายามปลอบทุกฝ่ายโดยชี้ไปที่พาวเวอร์แบงค์ “เรามาชาร์จแบตแล้วดูผ่าพิภพไททันต่อกันเถอะ”

เมื่อเห็นแมวที่เหลือทั้งสามมองพาวเวอร์แบงค์อย่างตื่นเต้นมันก็อดโมโหไม่ได้ ” พวกเธอเสียสติกันไปหมดแล้วเหรอ!” มันตะโกน แต่ปากก็คาบพาวเวอร์แบงค์ขึ้นมา ” แล้วจะต้องต่อมันยังไง”

”เธอจะว่าเราเสียสติไม่ได้นะ ในนั้นมีความลับของโลกมนุษย์ซ่อนอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น เราจะรู้ได้ยังไงว่าโลกนี้มียักษ์อยู่ด้วย” แอรีสแย้ง

“เห็นด้วย!”

“เปิดเครื่องแล้วมาดูต่อกันเถอะ!”

” พยายามอยู่นี่ไง พวกเธออดทนกันบ้างไม่เป็นหรอ ว่าแต่เมื่อกี้เราดูถึงตอนไหนนะ”

จาวเหยาหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นแมวทั้งห้าต่างจดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ ดวงตาคู่สวยต่างจับจ้องแต่ในอนิเมะ พวกมันไม่ขอแม้แต่อาหารหรือน้ำทั้งที่อยู่ข้างในมาทั้งคืนแล้ว

“ถ้าเก็บพวกนั้นอยู่ข้างในเราอาจสอนพวกนี้ได้ง่ายกว่า” จาวเหยายิ้ม

เขารีบปล่อยลูกฝนไป ลูกฟุ่นหันมามองก่อนทวงถาม ” แล้วไหนที่สัญญาไว้”

จาวเหยากลับไปเข้าไปในห้องนอนก่อนหยิบถุงแคทมินต์จากใต้เตียงมาวางตรงหน้าลูกฝุ่น

ลูกฝุ่นหรี่ตาจนเป็นเส้นตรงเมื่อเห็นจาวเหยากลับมาพร้อมถุงแคทมินต์ในมือ “ไม่คิดว่าจะเอาไปซ่อนไว้ที่แบบนั้นเลย เจ้านี่เจ้าเล่ห์กว่าที่คิด!” มันคิด

เพราะลูกฝุ่นติดแคทมินต์อย่างมาก เขาจะต้องซ่อนมันไว้ไม่ให้ลูกฝุ่นใช้มันเยอะเกินไป

แค่ล็อคตู้ไว้ใช้กับลูกฝนไม่ได้เพราะมันสามารถดูดสิ่งไม่มีชีวิตเข้าไปได้ทุกอย่าง เขาจึงต้องซ่อนมันไว้ที่ที่เธอจะเข้าไม่ถึง

จาวเหยาได้แต่มองท่าที่ลูกฝนก็หัวเราะ ”เลิกมองได้แล้ว เก็บไว้แค่ถุงเดียวเอง”

ลูกฝนกรอกตาก่อนเปิดถุงเริ่มชิมแคทมินต์อันใหม่

มันล้วงอุ้งเท้าเข้าไปก่อนหยิบบางส่วนขึ้นมา ทันทีที่ลิ้นของมันแตะแคทมินต์ก็ทําหน้าพริ้มนอนลงไปกันพื้นทันที มุมปากแอบมีน้ำลายไหลย้อย

จาวเหยาเลิกคิ้วก่อนเตือน อย่าลืมเช็ดน้ำลายด้วยล่ะ” จาวเหยามองพวกแมวที่เหลือก่อนว่า “เอาล่ะ ทุกตัวพร้อมนะ อีกเดี๋ยวเราจะออกไปทํางานกัน!”

จาวเหยาปลุกลูกฝุ่นขึ้นมาแค่ตัวเดียวเพราะตัวอื่นต่างตกอยู่ในภวังค์สวนแห่งความสงบ เขายังต้องคิดต่อว่าจะทํายังไงกับแมวแผ่นดินไหวดี

เขาต้องปล่อยให้มันออกมาข้างนอก บางทีมันอาจยังมีอาการเจ็บอยู่หากไม่ให้ร่างกายออกมาสัมผัสสวนแห่งความสงบด้วยตัวมันเอง

แต่จาวเหยาก็ยังเป็นห่วงว่าถ้าปล่อยออกมาแล้วเจ้าแมวแผ่นดินไหวจะอาละวาดโวยวายอีกหรือเปล่า

หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วน จาวเหยาตัดสินใจที่จะต้องคุยกับแมวแผ่นดินไหวต่อหน้า

ร่างกายของเขาหมุนวนก่อนถูกดูดเข้าไปอยู่ในมิติพิเศษในท้อง

จาวเหยาปรากฏตัวขึ้นหน้าสก็อตติชโฟลด์

แมวสก็อตติชโฟลด์ตัวเมียปฏิเสธการมาของขชจาวเหยา มันโก่งหลัง ขนตั้งชันพร้อมโจมตีตลอดเวลา

“มนุษย์! ความเจ็บปวดของฉันจะไม่มีวันหมดไป! เตรียมตัวตาย!”

“ใจเย็นก่อน!” จาวเหยารีบยกมือขึ้นมาอย่างแสดงว่าไม่ได้มาทําอันตราย ” ฉันไม่ได้ตั้งใจจับเธอมาอยู่ในมิตินี้ แต่เมื่อวานฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการเยอะมากเลยลืมเธอไป” เขาอธิบาย

“รู้บ้างไหมว่าฉันทนหิวมาตั้งนานเท่าไหร่” แมวแผ่นดินไหวว่า พลางแยกเขี้ยว

“ฉันไม่ได้เข้าห้องน้ำมา 24 ชั่วโมงแล้วด้วย!” มันยังคงตะโกนเสี้ยวๆ ไม่หยุดจนเสียงคล้ายกับ เด็กทารกร้อง

“จริงสิ เราเก็บแมวตัวนี้ไว้ตั้งแต่ช่วยเสี่ยวฉีอยู่ เธออยู่ข้างในนี้มานานกว่าแมว 5 ตัวนั้น ทั้งทนหิวทนขับถ่าย ลําบากแย่ บางทีความเจ็บปวดที่ว่าอาจหมายถึง…” จาวเหยาคิด