Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 155

Chapter 155 สอบถาม

อ้ากกกก!

ฟิชบอลตะโกนสุดเสียงเมื่อมันถูกลากไปยังห้องน้ำ โดยมีสายตาระแวดระวังของฮัสกี้มองตามไป

มันตะกายพื้นไปมาจนเป็นรอยยาว

” ช่วยฉันด้วย!”

” นี่มันทารุณสัตว์นะ!”

ไม่ว่าฟิชบอลจะดิ้นยังไง เสียวอวี่ก็ยังคงดึงมันต่อไป

ต่อมา เสียงกรีดร้องโหยหวยดังออกมาจากห้องน้ำอย่างต่อเนื่องส่งผลให้เจ้าฮัสกี้กลัวไปด้วย แม้จะไม่รู้ว่าข้างในเกิดอะไรก็อดสงสารฟิชบอลไม่ได้

“น่าเวทนา”

ไม่นานฟิชบอลก็พุ่งตัวออกมาจากห้องน้ำในสภาพตัวเปียกโชก ใบหน้ามีทั้งน้ำมูกน้ำตานอง

” ช่วยด้วย!”

มือขาวคู่หนึ่งโผล่จับขาหลังของมันไว้แล้วดึงกลับเข้าไป ฟิชบอลทิ้งรอยเล็บไว้บนพื้นอีกครั้ง

“เจ้าแมวนั่นกําลังจะตายเหรอ ต้องเรียกตํารวจหรือเปล่า” ห้าวชางอ้าปากค้าง ทําตัวไม่ถูกขณะมองเหตุการณ์ตรงหน้า

เขารู้สึกหลังเย็นวาบเมื่อได้ยินเสียงร้องดังขึ้นอีกครั้ง เขาทนไม่ไหว ตัดสินใจคลานเข้าไปดูว่าข้างในเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ฟิชบอลแอบอยู่ตรงมุมห้อง อ้าปากขู่ฟ้อ ทั้งคราบน้ำตาเต็มหน้า มันตัวเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดหาง ใต้เท้ามีแอ่งน้ำน้อยๆ อยู่

เสียวอวี่ราดน้ำจากถังที่อยู่ในมือบนตัวฟิชบอล วินาทีที่น้ำโดนตัวก็ส่งเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลืออีกครั้ง

” ช่วยด้วย” เมื่อน้ำอุ่นๆ โดนขา

“ช่วยฉันด้วย!” เมื่อน้ำราดบนอก

” ช่วยฉันออกไป!”

“เสียวอวี่! ฉันผิดไปแล้ว! จะไม่ทําอีกแล้ว!” ฟิชบอลไถอุ้งเท้าไปมาบนจอโทรศัพท์ที่อยู่ในถุงพลาสติก มันกดพิมพ์มือเป็นระวิงอย่างขอให้อีกฝ่ายยกโทษให้

เสียวอวี่คว้าน้ำอีกถังราดบนหน้าจนน้ำไปรวมกับน้ำตา

” หยุดสาดน้ำใส่ฉันได้แล้วเสียวอวี่! ฉันฟิชบอลคนโปรดของเธอไง! ฉันจะหนาวตายอยู่แล้วนะ!” ฟิชบอลยืนสองขา ประกบสองขาหน้าเข้าด้วยกันเชิงอ้อนวอนขอร้องชีวิต

“ฤดูนี้จะไปหนาวตายได้ยังไง บอกมา ทําไมต้องแอบใช้เงินฉัน? เงินไปไหน?” เสียวอวี่ถามจ้องเขม็งไปยังฟิชบอล

ฟิชบอลรีบอธิบาย “จะโทษฉันไม่ได้นะ! ธนาคารต่างหากที่ผิด! พวกนั้นจะระงับบัญชีของเธอ เพื่อนฉันรู้จักคนในนั้นเลยขอให้โอนเงินให้เขาเพื่อแก้ปัญหาให้!”

เสียวอวี่เงียบไป พลางคิด “ทําไมเราถึงเลี้ยงแมวโง่นี่กันนะ”

“โอนเงินไปให้ใคร” เธอถาม มือจับหลังคอของฟิลบอล

ฟิชบอลเอียงคอหลบเพราะไม่กล้าสบตา ”โอนไปให้หลิวปังผู้แข็งแกร่ง”

” หลิวปังผู้แข็งแกร่ง? หมายถึงแมวในกลุ่มวีแชทแมวน่ะเหรอ?” เสียวอวี่ถลึงตา

“ใช่ ใช่ ใช่! เขาล่ะ!”

เสียวอวี่ขบฟันแค้น ดวงตาแทบลุกเป็นไฟ “ฉันจะให้มันชดใช้กับสิ่งที่มันทําสิบเท่า!” เธอต โกน

ฟิชบอลถอนหายใจโล่งอย่างคิดว่าจบเรื่องด้วยดี

ฮัดชิ้ว!

มัจฉะจามขณะนอนเลียขนที่ท้องอยู่บนบัลลังก์นวดของมัน “เดี๋ยวนี้อากาศแปรปรวนขึ้นทุกวัน ขนาดแมวที่แข็งแกร่งอย่างฉันยังอยู่ยาก”

มันลอบมองโรโพลี่ที่นั่งรอมื้อเย็นอย่างใจจดใจจ่อ หลังจากที่มันได้รับไก่ทอด(ที่เป็นภาพลวงตา)ในครั้งก่อน มันก็มักจะเฝ้ารอมื้อต่อไปเสมอ

“โรลลี่โพลี่ มานี่”

โรลี่โพลี่ขมวดคิ้ว ในใจคิด “เจ้านี่ชักจะอวดดี คิดว่าฉันเป็นลูกน้องของแกจริงๆ หรือไง”

แต่มันก็รีบฉีกยิ้มก่อนวิ่งไปทางเก้าอี้นวด “ว่าไงบอส”

“ขึ้นมานี่สิ!”

มันได้ยินก็รีบโดดขึ้นไปทันที

“นอน”

“เอิ่ม ไอ้บ้านี่คิดจะทําอะไรอีก” โรลีโพลี่รู้สึกไม่ชอบใจเล็กน้อยแต่ก็ทําตามที่มัจฉะสั่งแต่โดยดี

“ทีนี้กลิ้งตัว”

“บอส! อย่าเล่น! ฉันไม่ใช่ตัวเมียนะ” โรตี้โพลี่จําเมื่อมันพยายามจะกลิ้งตัวอย่างยากลําบาก

“ใครเล่น?” มัจฉะยกขาขึ้นก่อนกางเล็บทั้งห้า “เห็นนี่มั้ย กรงเล็บที่คมราวกับใบมีดของฉันที่จัดการแมวของโฮห้าวชางจนหมอบ อยากโดนบ้างเหรอ”

โรโพลี่รีบกลิ้งตัวทันทีจนพุงของมันสั่นไหว

“นายก็ไม่ได้โง่นี่นา” มัจฉะพยักหน้าอย่างพอใจก่อนนอนลงบนท้องของโรลีโพลี่

“อื้มม พุงนี่นุ่มแล้วก็สบายกว่าจริงๆ”

ขณะเดียวกัน โรลีโพลี่ก็จ้องมัจฉะอย่างแค้นเคืองจนแทบอยากจะฆ่าอีกฝ่าย มันรีบหันไปทางลูกฝนอย่างขอความช่วยเหลือ

“พี่สาว! ช่วยฉันหน่อย!”

แต่ลูกฝุ่นไม่ได้สนใจโรโพลี่เลยสักนิด มันกําลังเพ่งสมาธิอยู่กับมิติพิเศษในท้องของมัน

ตู้คอนเทนเนอร์หนึ่งที่ขังซูเปอร์แคทห้าตัวเอาไว้ อีกตู้ก็มีแมวแผ่นดินไหวอยู่ แล้วทั้งหมดนั่นอยู่ในท้องของเธอ

ในตู้คอนเทนเนอร์สีน้ำเงิน ลูซิเฟอร์ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกความสนใจจากตัวอื่นได้ทั้งหมด

“โทรศัพท์นี่นา! เปิดเครื่องเลย เร็วเข้า! เราติดต่อโฮห้าวชางผ่านสิ่งนี้ได้!” แอรีสตื่นเต้นจนตาเป็นประกาย

แมวที่เหลือต่างขยับตัวไปมาอย่างต้องการเข้ามาใกล้ ฟูจินใช้อากาศรอบๆ ตัวพามันมาหาลูซิเฟอร์อย่างง่ายดาย “รีบเปิดเครื่องเร็ว!” มันตะโกน

“ก็ว่ากดปุ่มนี้แล้วนะ” ลูซิเฟอร์บอก พยายามทําตามที่เคยเห็นจากโฮห้าวชาง

ทันใดก็มีเสียงเพลงดังออกมาจากโทรศัพท์ หน้าจอมีแสงสว่าง

“เย้!”

แมวทุกตัวตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง

แอรีสรีบเข้ามาหาลูซิเฟอร์ “รีบโทรออกเร็ว!”

ลูซิเฟอร์พยักหน้า กดปุ่มโทรออกบนหน้าจอ แล้วมันก็นิ่งไป

“เธอรู้เบอร์โฮห้าวชางหรือเปล่า”

“ฉันไม่รู้”

“ฉันจําไม่ได้”

รอยยิ้มหุบลงหลายเป็นความห่อเหี่ยวทันที

แอรีสนึกบางอย่าขึ้นได้เลยรีบตะโกน “ไปตู้ไง! ไปตู้! ฉันจําได้ว่าแม่บ้านเคยพูดถึงไปตู้เวลาที่เราอยากค้นหาอะไรสักอย่าง”

“เราโทรหาตํารวจได้ด้วยนะ! ฉันเคยเห็นในทีวีว่าโทรหาตํารวจกด 911!” แมวลายตัวหนึ่งบอก

รอยยิ้มกลับมาอีกครั้ง พวกมันตาลุกวาวอย่างตื่นเต้น แต่ไม่นานความรู้สึกทั้งหมดก็หายวับไป เมื่อพบว่าข้างในนี้ไม่มีสัญญาณเลยสักขีด ไม่สามารถโทรออกหรือค้นหาอะไรได้ทั้งนั้น

“เราติดต่อใครที่อยู่นอกมิตินี้ไม่ได้เลย” ลูซิเฟอร์พูด ถอนหายใจอย่างไร้ความหวัง

จาวเหยาแค่เก็บโทรศัพท์ไว้เก็บหนังหรือซีรีส์ดูยามเบื่อเท่านั้น เขาไม่คิดจะใช้มันเพื่อติดต่อใครที่โลกภายนอก

“พวกเราต้องอย่าเพิ่งท้อนะ!” แอรีสว่า “ต้องมีเหตุผลที่มีโทรศัพท์อยู่ที่นี่สิ ลองค้นในนั้นดูก่อนเผื่อว่าจะมีวิธีที่ออกไปจากที่นี่!”