Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 153

Chapter 153 สิ่งที่ย่ําแย่กว่าความตาย

หากย้อนไปหลายชั่วโมงก่อนหน้า ขณะที่จาวเหยากําลังใช้ภาพลวงตาใส่อะพอสเซิลทั้งสาม ในสวนเองก็มีแมววิญญาณลอยอยู่ มันมองโฮห้าวชางกับพ่อบ้านเซี่ยอย่างไม่อาจวางตา

” ห้าวชาง พ่อบ้าน จะตายไปแบบนี้ไม่ได้นะ”

ไม่ว่าอย่างไรทั้งสองก็เป็นคนที่รับเลี้ยงและดูแลมันในช่วงที่ผ่านมา แม้มันจะลอยตัวอยู่ก็แทบหมดแรงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

มันค่อยๆ ลดระดับลงมาอยู่ข้างๆ พ่อบ้านเซี่ย วางอุ้งเท้าบนอกของเขา ทันใดร่างกายของเขาเริ่มเลือนรางจนแทบเห็นเป็นเงาจางๆ มันส่งพลังให้พ่อบ้านเซี่ย และต้องการเปลี่ยนเขาให้เป็นร่างวิญญาณ

ขณะที่กําลังจะกลายสภาพโดยสมบูรณ์ ร่างกายของพ่อบ้านเซี่ยก็กระตุกอย่างรุนแรงก่อนระเหยจางหายไปในอากาศ พ่อบ้านเซี่ยจากไป โดยไม่เหลืออะไรทิ้งไว้แม้แต่ร่างของเขา

“โดนทําลายไปถึงวิญญาณเลยหรือ”

เนโกะมาตะรู้สึกสิ้นหวังจนถอนหายใจออกมา มันหันไปทางโฮห้าวชางและทําแบบเดียว กน มันวางอุ้งเท้าบนอกอีกฝ่าย

” ขอบคุณสวรรค์! เขายังไม่ตายสนิท”

มันรีบส่งพลังให้โฮห้าวชางทันที

พลังของเนโกะมาตะทําให้ร่างกายห้าวชางซีดจางลงจนแทบเป็นเงา เขาไม่ระเหยไปเหมือนกับพ่อบ้านเซี่ย โฮห้าวชางกลายสภาพเป็นร่างวิญญาณได้โดยสมบูรณ์

โฮห้าวชางมีสีหน้าสับสน คิ้วขมวดมุ่น พอเห็นเนโกะมาตะจึงเอ่ยถาม “เนโกะมาตะ? นายช่วยฉันเหรอ ฉันจําได้ว่าฉันตายไปแล้ว”

” คุณยังไม่ตายสนิท พลังของฉันสามารถเปลี่ยนสิ่งมีชีวิตให้กลายเป็นร่างวิญญาณได้ คุณเลยมาอยู่ที่นี่ คุณยังไม่ตาย”

แต่ร่างเนื้อของคุณบาดเจ็บหนักมากจนถึงชีวิต แต่วิญญาณคุณยังอยู่ หมายความว่าคุณจะกลับไปอยู่ในร่างกายเนื้อที่มีแต่บาดแผลและเลือดเต็มตัวอย่างนั้นไม่ได้ คุณจะตายทันทีที่กลับไป”

โฮห้าวชางไม่เข้าใจเพราะมีแต่เสียงร้องเหมียวๆ มาจากอีกฝ่าย แต่ดูจากสถานการณ์ปัจจุบันกับท่าทางของเนโกะมาตะแล้วเขาก็พอจะเดาได้ว่ามันเป็นมายังไง

” ที่นี้ฉันควรทํายังไง?” เขาถาม “ฉันมีชีวิตอยู่ต่อได้ด้วยร่างนี้เหรอ”

เนโกะมาตะส่ายหัว

โฮห้าวชางรีบถามต่อทันที “แล้วมีทางที่พอจะช่วยร่างเนื้อของฉันได้ไหม”

เนโกะมาตะสายหัวเหมือนเดิม ห้าวชางลูบคางไปมา เขากําลังใช้ความคิดอย่างหนัก

เนโกะมาตะเริ่มหัวเสีย “ร่างเนื้อของคุณตายไปแล้ว คุณจะมีชีวิตอยู่ต่อด้วยร่างวิญญาณนี้เท่านั้น ไม่มีโอกาสกลับไปร่างเดิมอีก แต่ร่างนี้ก็อยู่ได้ไม่นานนักหากพลังงานหมด ดังนั้นจะมีชีวิตต่อไปได้ก็ต่อเมื่อคุณได้ร่างเนื้อร่างอื่นที่สามารถใส่วิญญาณคุณเข้าไปในนั้นได้”

แม้ว่ามันจะพูดดังแค่ไหน โฮห้าวชางก็ไม่เข้าใจเสียงร้องของมันอยู่ดี

เนโกะมาตะผุดไอเดียหนึ่งขึ้น มันรีบใช้พลังจิตเขียนลงบนพื้นดินทรายอย่างรวดเร็ว

โฮห้าวชางเข้าใจสิ่งที่โนโกะมาตะพยายามจะบอกแล้ว “งั้นฉันต้องหาร่างใครสักคนมาแทนสินะ เข้าใจล่ะ!”

หลังจากนั้น ร่างวิญญาณหนึ่งคนหนึ่งแมวก็ลอยละล่องไปทั่วเพื่อตามหาเป้าหมายของพวกเขา หลังจากผ่านไปเพียงไม่กี่ซอย โฮห้าวชางก็รู้สึกได้ว่าร่างวิญญาณเขาเริ่มอ่อนแอลง ร่างของเขาเริ่มซีดจางลง ดูเหมือนพร้อมจะระเหยหายไปได้ตลอดเวลา

“เนโกะมาตะ ฉันจําได้ว่าเธอเคยตามหาคนจิตอ่อนกับร่างวิญญาณเพื่อเพิ่มโอกาสการเข้ายึดร่างสําเร็จนี่นา”

เนโกะมาตะพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ ดังนั้นโฮห้าวชางจึงถอดใจจากชายกล้ามโตตรงหน้า พวกเขาลอยไปยังเขตข้างๆ ก็ยังไม่เจอเป้าหมายที่ต้องการ

ร่างของโฮห้าวชางเลือนลางลงอย่างมากจนแทบมองไม่เห็น ทันใดก็เห็นเด็กหญิงคนหนึ่งที่ออกมาเดินเล่นกับสุนัข

“นี่คงเป็นโอกาสเดียวของฉันแล้ว” โฮห้าวชางลังเลใจอย่างมาก เนื่องจากเขาไม่ต้องการอยู่ในร่างผู้หญิง ยิ่งเป็นเด็กยิงแล้วใหญ่

เนโกะมาตะส่งเสียงร้องเป็นเชิงเตือนว่าไม่มีเวลาอีกต่อไป โฮห้าวชางก้มมองตัวเอง เข้าใจ ในสิ่งที่เนโกะมาตะจะสื่อ เขากัดฟันรีบตัดสินใจ

“ไม่มีเวลาให้ลังเลแล้ว”

” ต้องเป็นเธอแล้วล่ะ!”

โฮห้าวชางตะโกนพลางพุ่งตัวไปที่เด็กสาว รู้สึกราวกับพุ่งชนเข้ากับภูเขาลูกใหญ่จนร่างแทบแตกออกเป็นเสียงเพราะแรงกระแทก

“สายไปงั้นเหรอ ร่างวิญญาณของฉันหายไปแล้วงั้นเหรอ ฉันไม่สามารถเข้าสิงร่างเด็กผู้หญิง คนนี้ได้งั้นเหรอ” เขาคิด

ขณะที่เขากําลังจะถอดใจจากความหวังทั้งหมด พลันร่างกายรู้สึกถึงไออุ่นวิ่งไปทั่วร่าง เขารู้สึกว่าศีรษะของเขากําลังหนุนอะไรสักอย่างที่อ่อนนุ่มและสบาย ความเจ็บปวดก่อนหน้านี้เริ่มหาย

“ฉันทําสําเร็จเหรอ?”

โฮห้าวชางพยายามลืมตาเห็นเด็กสาวตัวน้อยกําลังกอดเขาอยู่ สีหน้าเธอดูเป็นกังวลอย่างมาก “บะหมี่! บะหมี่! เป็นอะไรไป อย่าทําให้ตกใจสิ!”

“หืม? เราไม่ได้อยู่ในร่างเด็กผู้หญิงคนนี้หรอกเหรอ ทําไมเธอกอดเรา?” โฮห้าวชางถอยหลังออกไป พยายามเอ่ยปากพูด แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับเป็นเสียงเห่า

เขาตัวแข็งทื่อ ยกแขนขึ้นมามอง สิ่งที่เห็นกลับเป็นอุ้งเท้าสองข้าง

“โฮ่ง! โฮ่ง!”

“ฉันกลายเป็นหมา?”

เด็กสาวมองสุนัขพันธุ์ฮัสกี้ของตัวเองยกสองขาชูขึ้นมาก็สงสัย มันใช้ขาหน้าขึ้นมาจับหัวไปมาก่อนเห่าหอน

”เนโกะมาตะ! เนโกะมาตะ! ออกมานี่เดี๋ยวนี้!”

“สัญญาเลยว่าเจอตัวนายเมื่อไหร่ฉันจะฆ่านาย”

“ไม่ ฉันต้องกลับไปเป็นมนุษย์! ฉันต้องแก้แค้น! ฉันต้อง! ฉันต้อง! เวรเอ้ย ทําไมจําอะไรไม่ได้เลย”

โฮห้าวชางพยายามนึกย้อนความทรงจําของตัวเอง แต่เขากลับเห็นเพียงลูกบอล กระดูก และ การขับถ่ายเท่านั้น ร่างวิญญาณของเขาผสานเข้ากับวิญญาณของฮัสกี้ในเวลาต่อมา

เนโกะมาตะแอบอยู่ตรงหัวมุมมองสุนัขพันธุ์ฮัสกี้ตาไม่กระพริบ มันเริ่มหัวเราะก่อนลอยตัวไปรอบๆ “เขาเข้าร่างเด็กผู้หญิงไม่ได้! ไปเข้าร่างหมาแทนซะงั้น? ฉันไม่รู้ว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ได้ด้วย ต้องสังเกตการณ์ต่อสักหน่อยแล้ว!”

เด็กสาวพยายามปลอบหมาของเธอที่กําลังร้องอย่างเสียสติ “ไม่เป็นไรนะ บะหมี่ หยุดเห่าได้แล้ว เรากลับบ้านกัน!” เธอปลอบ

โฮ่ง! โฮ่ง!

สุนัขตัวนั้นดูไม่พอใจ มันกลิ้งกับพื้นไปมา โฮห้าวชางคิดว่านี่มันแย่กว่าความตายเสียอีก

เขาพยายามออกจากร่างสุนัข แต่ดูเหมือนว่าพลังของเขาจะหมดลงตอนเข้ามาอยู่ในร่างพอดี เขายังไม่สามารถใช้พลังจิตหรือพลังอื่นของเนโกะมาตะได้อีกด้วย

เนโกะมาตะมองสุนัขตรงหน้าพลางคิด “โฮห้าวชางใช้พลังไม่ได้เพราะติดอยู่ในร่างเจ้าหมานี่ และหมาก็ไม่มีคุณลักษณะทางกายภาพที่จําเป็นต่อการเป็นอะพอสเซิลหรือเปล่านะ?

หมายความว่าเขาจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือในร่างหมาตัวนั้น และไม่สามารถรับพลังพิเศษจากแมวได้อีกตลอดไป? ดูเหมือนจะต่างไปแต่สติปัญญาของเขาที่ไม่เหมือนกับหมาตัวอื่น

“ยังไงก็เถอะ พอไปอยู่ในร่างหมาแบบนั้นสติปัญญาจะเสื่อมถอยลงรึเปล่านะ? น่าศึกษาเสียจริง”

เด็กสาวใช้พลังงานอย่างมากในการพยายามพาสุนัขของเธอกลับบ้าน เธอบิดประตู เทอาหารเม็ดไว้ให้ก่อนหายเข้าไปอาบน้ํา

สุนัขฮัสกี้นอนลงกับพื้นในสภาพลิ้นห้อยออกมาข้างนอก มันดูกระสับกระส่ายเป็นพิเศษ แถมยังไม่สนใจอาหารตรงหน้า

“ฉันกลายมาเป็นหมาได้ยังไงกัน”

“มีหมาตั้งมากมาย ทําไมต้องเป็นฮัสกี้”

“ทําไมเรื่องพวกนี้ก็เกิดกับฉัน”

ขณะที่เจ้าฮัสกี้กําลังใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อหาทางกลับเป็นมนุษย์ อมเริกันชอตแฮร์ตัวอวบอ้วนขนสีเงินพาดด้วยลายสีดําเดินนวยนาดออกมาหามัน

มันเดินมาและเริ่มกินอาหารหมาก่อนบ่นพึมพําอย่างไม่พอใจ “ไอ้หมา นี่แกออกไปอีข้างนอกอีกแล้วเหรอ”

“อี้ นึกภาพแกออกไปนั่งหย่อนกันในสวนหญ้าข้างนอกนั่นไม่ได้เลย แกมันเด้อจริงๆ ไม่รู้หรือไงว่าพวกผู้ดีอย่างฉันนะเขาใช้ห้องน้ําส่วนตัวกัน

แต่ฉันก็ไม่คิดว่านายจะฟังฉันพูดออกสักคําหรอกนะ” แมวตัวนั้นหัวเราะคิกคัก ก่อนวางอุ้งเท้าลงบนหน้าของฮัสกี้ “แกนี่ดูโง่ตั้งแต่หัวไปหางเลย ตัวใหญ่แล้วยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะฉันละก็ แกโดนโยนออกไปนอนข้างถนนนานแล้ว”

แมวตัวเดิมกินอาหารหมาอีกคําก่อนจากไป “ทําไมรสชาติไม่เหมือนแซลมอนเลย น่าขยะแขยงชะมัด!”

ทันใดเจ้าฮัสกี้ตะปบแมวตัวอ้วนจนกระเด็นไปถึงผนัง มันกลิ้งลงพื้นก่อนเด้งไปชนกําแพงอีกรอบ