Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 150

Chapter 150 ปลิดชีพ

ทันใดนั้นเอง หลุมดําขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นใต้เท้าโฮห้าวชาง

จาวเหยาล่าถอยกลับไปยังมิติกระเพาะก่อนกลับออกมาพร้อมกับไฟฉายและเข็มทิศในมือ

ระหว่างที่โฮห้าวชางยังง่วนอยู่กับการกําจัดผงพริกออกจากร่างกาย จาวเหยาใช้พลังของลูกฝุ่นดูดพื้นซีเมนต์ใต้เท้าโฮห้าวชางออกไป

แล้วก็ใช้พลังของลูกฝุ่นสร้างอุโมงค์ตรงไปยังที่ที่โฮห้าวชางอยู่

พลังพิเศษของลูกฝุ่นนั้นส่งผลแทบจะในทันที อุโมงค์ที่เขาต้องการสร้างเสร็จในเวลาไม่ถึงวินาทีเท่านั้น ซีเมนต์ทั้งหมดถูกดูดเข้ามาในท้องของจาวเหยาแล้ว

“เกราะของโฮห้าวชางป้องกันได้ 360 องศา ไม่มีจุดบอด แต่มันไม่ได้กันตรงเท้า”

“ถ้าเกราะนั่นป้องกันพื้นที่ตรงเท้าด้วย พื้นที่เจ้านั่นนั่งอยู่ก็คงแตกหรือมีแรงกดดันบางอย่าง หรือไม่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะมีช่องว่างระหว่างพื้นกับเท้าของโฮห้าวชาง”

“แต่ดูแล้วก็ไม่มีช่องว่างหรือระยะอะไรเลยนี่นา”

อุโมงค์ที่สร้างขึ้นใต้เท้าโฮห้าวชาง จาวเหยาจะสามารถเข้าไปในเกราะป้องกันได้

กว่าโฮห้าวชางจะเห็นหลุมขนาดใหญ่ปรากฏ ก็มีมือหนึ่งพุ่งขึ้นมาจับข้อเท้าของเขา

“แอรีส” ไม่ทันที่โฮห้าวชางจะร้องเตือนให้แอรีสใช้พลัง เขาก็โดนภาพลวงตาของอลิซาเบธเข้าแล้ว รวมไปถึงแมวทั้ง 5 ตัวของเขาด้วย

“สัมผัสทั้งห้า!”

วินาทีถัดมา ภาพตรงหน้าโฮห้าวชางพลันมืดสนิท เขาล้มลงพื้น หมดสติ

จาวเหยาลอบถอนใจด้วยความโล่งเมื่อเห็นว่าทั้งโฮห้าวชางและแมวทั้งห้าของเขานอนหมดสติไปแล้ว เขาพึมพํา “เป็นพลังที่รับมือยากชะมัด แต่ก็จบสักที!”

เสียงปืนดังขึ้น จาวเหยาหันไปพบว่าเป็นพ่อบ้านเซีย

พ่อบ้านยังคงตกอยู่ในภาพลวงตาของอลิซาเบธ เขาจึงไม่น่าเห็นการต่อสู้ระหว่างจาวเหยากับโฮห้าวชางก่อนหน้านี้ ที่เห็นก็คงเป็นเพียงภาพโฮห้าวชางพูดอยู่กับอากาศ จาวเหยาไม่ได้สนใจพ่อบ้านเซียเลยจนตอนนี้

” ทําไมถึงยิงล่ะ? ต้องไม่เห็นเราสิ เขาไม่ได้เล็งมาที่เรา เขาเล็งโฮห้าวชาง!”

คิดได้ดังนั้นจาวเหยาก็หันกลับไปเห็นรอยแผลใหญ่จากกระสุนที่ศีรษะของโฮห้าวชางจนเลือดไหลอาบ สมองของเขาหยุดทํางาน ภาพลวงตาของอลิซาเบธไม่มีผลอีกต่อไป

โฮห้าวชางลุกขึ้นยืน ฉีกยิ้มกว้าง ล้วงหยิบระเบิดมือออกจากกระเป๋า

เมื่อเห็นดังนั้น จาวเหยารีบใช้ภาพลวงตาใส่โฮห้าวชางอีกครั้งเพื่อซ่อนตัวเขาเองจากสัมผัสทั้งห้าอีกฝ่าย

แต่ภาพลวงตาของเขาเป็นการปิดกั้นการรับรู้รอบตัวเท่านั้น ห้าวชางยังคงสามารถขยับร่างกายได้อย่างปกติ

โฮห้าวชางดึงสลักระเบิดในมือ แม้ว่าเขาจะขาดการรับรู้รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสไปแล้วก็ตาม

“บ้าฉิบ!” จาวเหยาขบกรามแน่นพลางสลับใช้พลังของมัจฉะหยุดเวลาทันที

เมื่อโลกหยุดนิ่ง จาวเหยาปรี่เขาไปหาโฮห้าวชางหวังฉกระเบิดมาจากอีกฝ่าย

“ไอ้บ้านี่ ทําไมกําแน่นนักนะ”

เส้นเลือดปูดโปนบนขมับ เขาไม่รู้ว่าจะแกะระเบิดออกจากมือโฮห้าวชางได้ทันภายใน 6 วินาทีหรือไม่

“ถ้าดูดระเบิดเข้าไปในกระเพาะแทนก็อาจทําให้แมวแผ่นดินไหวที่อยู่ข้างในบาดเจ็บได้”

ไม่มีเวลาให้คิด เขารีบคว้าแมวทั้ง 5 ตัวที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมาก่อนวิ่งรุดออกประตูไป

เมื่อเวลากลับมาเดิน มือทั้งสองอุ้มแมวข้างละ 2 ตัว อีกตัวคาบไว้ที่ปาก เขาวิ่งออกมาได้ไกล 20 เมตรจากแมนชัน พร้อมทั้งมัจฉะและอลิซาเบธ

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังกระจายไปทั่ว จาวเหยารีบหมอบลงกับพื้น ในหูได้ยินเสียงอื้ออึ้ง

เขาลุกขึ้นยืนก่อนกลับเข้าไปที่แมนชันอีกครั้ง

“เจ้านั่นแค่พยายามจะทําให้หลุดจากภาพลวงตาของเราด้วยระเบิดนั่น!” เขาคิด

เมื่อเขากลับไปที่แมนชันก็เห็นเพียงกองเลือดกระจัดกระจายทั่วพื้น โฮห้าวชางกับพ่อบ้านเซี่ยไม่อยู่แล้ว

หูของจาวเหยากระดิกเบาๆ พยายามใช้ความสามารถ 2 ดีกว่า 1 เพื่อฟังเสียงทุกสิ่งรอบกาย “ตรงนั้น!” เขารีบหันไปอีกทาง

ขณะเดียวกัน มัจฉะที่เห็นแมวทั้งห้านอนสลบไสลอยู่บนพื้นก็พุ่งเข้าหาพวกนั้นทันที มันตะปบหน้าแมวเปอร์เซียตัวหนึ่ง แอรีส

เมื่อเห็นอลิซาเบธยืนนิ่งก็ตะโกนว่า “ยืนทําอะไรอยู่ รีบจัดการพวกมันสิ!”

อลิซาเบธยังคงงุนงง “จัดการ?”

“จาวเหยากลับไปที่แมนชันนั่นไม่ใช่หรือไง แปลว่ากําลังต่อสู้กับเจ้าพวกวายร้ายอยู่ใช้พลังของเธอควบคุมเจ้าพวกนี้เร็ว!”

แม้มัจฉะและอลิซาเบธจะไม่รู้ว่าการต่อสู้ไปถึงไหนแล้ว แต่เธอเห็นด้วยที่จะควบคุมแมวพวกนี้ให้ริบคืนพลังกลับมาจากอะพอสเซิล ทันใดสีแดงส่องวาววับในดวงตาของอลิซาเบธ เธอเริ่มใช้พลังใส่แอรีสเป็นตัวแรก

“เอาพลังคืนกลับมา!”

” ต่อไป!”

จาวเหยาวิ่งออกจากแมนชันออกไปที่สวน ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงร้องดังมาจากทางตะวันออก

ทั้งโฮห้าวชางและพ่อบ้านเชี่ยต่างนอนกลิ้งอยู่กับพื้น โฮห้าวชางหวังจะใช้พลังฟื้นฟูก่อนที่เขาจะระเบิดตัวเองเพื่อให้จาวเหยาล่าถอยไป

พ่อบ้านเซียร่างกายยับเยิน ศีรษะมีร่องรอยแผลใหญ่ที่เกิดจากแรงระเบิด เดิมทีเขาก็มีพลังฟื้นฟูที่สามารถรักษาตนเองจากบาดแผลหรืออาการบาดเจ็บได้ แต่พลังของเขากลับถูกริบคืนไปโดยไม่ทราบสาเหตุ ตอนนี้ดูเหมือนแค่หายยังทําได้ลําบาก

ทางด้านโฮห้าวชางแขนขาบาดเจ็บสาหัส บาดแผลใหญ่ทั่วร่างกายจนแทบเห็นอวัยวะภายใน อาการย่ําแย่ เขาส่งสายตาแค้นเคืองให้จาวเหยา รู้สึกทั้งโกรธทั้งสิ้นหวัง

จาวเหยาเข้าใจสถานการณ์ในทันที “อลิซาเบธคงบังคับให้แมวพวกนั้นคืนพลังจากอะพอสเซิลไปหมดแล้ว” เขาคิด

เขามองไปยังโฮห้าวชางก่อนพูด “นายเป็นคนที่โหดเหี้ยมจริงๆ”

” บางคนก็ยอมตายดีกว่าแพ้” โฮห้าวชางจ้องจาวเหยาเขม็ง “นายมีพลังอะไรกันแน่? บอกมา! ฉันตายไม่ลงหรอกจนกว่าจะรู้”

ตาเริ่มพร่า ลมหายใจเริ่มอ่อนแรง เขาเข้าใกล้ความตายเต็มที่

จาวเหยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใช้ภาพลวงตา ส่งเสียงกระซิบเบาๆ ที่มีแต่โฮห้าวชางเท่านั้นที่ได้ยิน

” หยุดเวลา”

ริมฝีปากโฮห้าวชางเหยียดยิ้มเมื่อได้ยินคํานั้น

“เท่านี้ก็อธิบายได้ทุกอย่าง” ห้าวชางคลายความสงสัยทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างต่อสู้ ทั้งการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและการปรากฏตัวกลับมาอีกครั้ง เขาพลันโล่งใจ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย ทั้งเสียใจ โกรธ สิ้นหวัง “จาวเหยา ใช้พลังของนาย…”

เขายืนมือออกไปหวังคว้าบางสิ่งหรือต้องการพูดอะไรสักอย่าง

ไม่ทันที่เขาจะพูดคําสุดท้าย เขาไร้สิ้นเรี่ยวแรง แขนตกลงกับพื้น

จาวเหยาถอนหายใจ กลับไปหามัจฉะ

“พวกเราต้องไปแล้ว”

จาวเหยาพาแมวที่กําลังหมดสติทั้งห้ากลับไปด้วย เขายังลบภาพกล้องวงจรปิดทั้งหมดที่ถ่ายการต่อสู้ในแมนชั่นไว้ ก่อนใช้ภาพลวงตาหลบออกมา

เขาเป็นสักขีพยานว่าทั้งสองคนต่างมีทั้งความรู้ความสามารถ และสามารถปรับใช้พลังได้เป็นอย่างดี

โฮห้าวชางที่เคยคิดว่าตัวเองอยู่ยงคงกระพันต้องพ่ายแพ้ให้กับจาวเหยา

ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าขณะมองร่างไร้วิญญาณของอีกฝ่าย