Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 148

Chapter 148 ภาพลวงตา

จาวเหยาเริ่มลงไปหัวเราะกลิ้งเมื่อเห็นท่าทางของหัวหน้าเซี่ยที่พยายามตะเกียกตะกายกลับไปให้ได้ เขาหันไปมองอีกฝั่งที่รถตู้จอดอยู่ข้างถนนแบบไม่มีบุบหรือสลาย

ผมทอง สี่ตา และอาเทาต่างหลับอยู่บนรถ ทั้งไปช้วนและแมวที่อยู่บนรถในตอนแรกก็ปลอดภัยไร้รอยแผล

สิ่งที่พ่อบ้านเชียและอะพอสเซิลอีกสามคนเห็นคือภาพลวงตาอันไร้ที่ติที่ถูกสร้างขึ้นโดยจาวเหยา

พ่อบ้านเซี่ยคิดว่าเขาเป็นพยานที่เห็นว่าจาวเหยาแข็งแกร่งเพียงใดเลยรีบรุดออกไปหวังจะกลับไปรายงานโฮห้าวชาง

จาวเหยาล้วงมือเข้าไปในปากของลูกฝุ่นพลางควานหาบางสิ่ง “จําได้ว่าเอาเชือกมะนิลาใส่มาด้วยนี่นา” เขาพูด

ลูกฝุ่นอ้าปากกว้างอย่างไม่สามารถทําอะไรได้แม้แต่พูด

“รอเดี๋ยว น่าจะอยู่แถวๆ นี้แหละ” จาวเหยาพยายามควานหาเชือกจากในมิติท้องของลูกฝุ่นอย่างมาก เขาตั้งใจจะมัดพวกอะพอสเซิลที่เหลือเอาไว้ก่อน

หลังจากมัดตัวทั้งสามคน จาวเหยาก็ตามหลังทางที่พ่อบ้านเซี่ยวิ่งไป ซึ่งเป็นทางไปยังแมนชั่น

ที่แมนชั่น โฮห้าวชางนั่งรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่ ภารกิจวันนี้ถูกเก็บเป็นความลับ นอกจากซูเปอร์แคท 5 ตัวแล้วก็ไม่มีใครอยู่ที่ตึกอีก

ตอนนี้แมวพิเศษทั้ง 5 ตัวของเขา รวมทั้งแอรีสและลูซิเฟอร์ต่างนอนเกลือกลิ้งในอ้อมแขนของเขา บางตัวนอนอยู่ที่พื้นข้างๆ เท้า บางตัวก็นอนขี้เกียจอยู่บนโซฟา

โฮห้าวชางประหลาดใจเมื่อเห็นหัวหน้าพ่อบ้านของเขากึ่งวิ่งกึ่งคลานกลับมายังแมนชั่น

เขาเลิกคิ้ว “พ่อบ้านเซี่ย มีอะไรงั้นหรอ แมวล่ะ”

ตามที่พ่อบ้านรายงานนับแต่สิ่งที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟของจาวเหยา พวกเขาสามารถจับพวกลูกน้องและแมวของจาวเหยามาได้ แต่จาวเหยาไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย โฮห้าวชางนั่งฟังก็เห็นเพียงท่าตื่นตระหนกของพ่อบ้านเขาเท่านั้น

พ่อบ้านเซี่ยเงยหน้าขึ้น ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความตื่นกลัว “จาวเหยากําลังมาที่นี่ เขาฆ่าผมทอง สี่ตา กับอาเทาไปแล้ว ท่านมาสเตอร์! พวกเราต้องหนี! แม้แต่ท่านก็ไม่อาจต่อกรกับมัน” เขาพึมพํายาวเหยียด

คิ้วของโฮห้าวชางหมวดเข้าหากัน “คุณเซี่ย อย่าตระหนกไป ใจเย็นๆ นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วบอกมาว่าหมอนั่นมีพลังอะไร”

“ไม่มีเวลาแล้วครับ!” เหงื่อเย็นซึมทั่วหน้า เส้นเลือดปูดโปนจนเห็นชัด เขาตะโกน “จาวเหยาจะมาถึงที่นี่เมื่อไรก็ไม่อาจทราบ ท่านมาสเตอร์ พวกเราต้องหนีเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นอาจสายเกินไป!”

โฮห้าวชางไม่เชื่อคําที่พ่อบ้านพร่ำบอกเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นเขามั่นใจในพลังและความสามารถของตัวเองมาก

ทันใดนั้น เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง “มาแล้ว” เขาพูดเสียงเรียบ

“ครับ?” หัวหน้าเซี่ยรีบหันไปมองแต่ไม่เห็นสักคนที่ประตู

“ไม่เห็นงั้นเหรอ? ยืนอยู่หน้าประตูนั่นไง” โฮห้าวชางแปลกใจในท่าทางฉงนของพ่อบ้าน พ่อบ้านเซี่ยไม่ได้โกหก เขามองไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้นจริงๆ

“ผมไม่เห็นใครเลยครับ!” เขาย้ำ

” คงเป็นพลังของเจ้านั่น” โฮห้าวชางปรายตาไปทางจาวเหยาก่อนพึมพํา “คงเป็นอะไรที่คล้ายกับภาพลวงตา”

จาวเหยาเม้มปากของตัวเองพลางคิด “แปลว่าหมอนี่คือโฮห้าวชางจริงๆ” เขาเคยพบกันที่ร้านกาแฟของจาวเหยา แต่ในตอนนั้นเขายังไม่รู้ตัวตนของอีกฝ่าย

” จาวเหยา ภาพลวงตาของฉันใช้กับเจ้านั่นไม่ได้” อลิซาเบธกระซิบกับจาวเหยา “คราวก่อนที่พวกนั้นไปที่คาเฟของเรา เหมือนสวนแห่งความสงบก็ไม่ได้ผลกับเขาเหมือนกัน ภาพลวงตานี้ก็คงไม่ต่าง” แสงสีแดงส่องวาบในตาของอลิซาเบธ “ควบคุมเจ้านั่นไม่ได้ด้วย” เธอบอก

โฮห้าวชางยิ้มเบาๆ “คิดจะใช้พลังกับฉันงั้นเหรอ?” เขายังคงนั่งอยู่กับที่ มีรอยยิ้มปรายบนหน้า แมวทั้งห้าตัวต่างเข้ามาล้อมวงเขา

“ไม่มีประโยชน์” เขาว่า พลางลูบแมวที่นอนอยู่ในอ้อมแขน “จาวเหยา พลังของฉันคือการอยู่ยงคงกระพัน ฉันยอมรับที่นายเองก็แข็งแกร่งที่เอาชนะพ่อบ้านเซี่ยของฉันได้

เห็นที่นายมีความสามารถ ฉันจะให้โอกาสครั้งสุดท้าย ยอมแพ้เรื่องแมวแผ่นดินไหวแล้วมาเป็นพวกของฉัน” พูดยังไม่ทันจบเขาก็ยิ้มเยาะ ก่อนจ้องเขม็งมายังจาวเหยา “หรือไม่ก็ตาย!”

เมื่อพูดจบก็ค่อยๆ ยกมือขึ้น พลังงานบางอย่างลอยตัวอยู่บนอากาศ มันคือกําแพงล่องหนที่กําลังพุ่งเข้าใส่จาวเหยา

คนปกติโดนแบบนี้เข้าที่เดียวก็คงจอด แต่การสังเกต ความเร็วในการเคลื่อนไหว และความอึดที่มากกว่าปกติจากพลัง 2 ดีกว่า 1 ของจาวเหยาทําให้เขาสามารถคว้าตัวอลิซาเบธและมัจฉะถอยหลังออกไปอยู่หลังประตูได้

“โหน” โฮห้าวชางประหลาดใจกับการเคลื่อนไหวนั้น “ตอบสนองเร็วดี” เขาพูดทั้งยังนั่งอยู่กับที่ตามเดิม

จาวเหยาวางอลิซาเบธและมัจฉะลงบนพื้น “รออยู่ข้างนอก เจ้านี่แข็งแกร่ง”

ทั้งมัจฉะทั้งอลิซาเบธต่างรู้ว่าจาวเหยาไม่ได้กําลังล้อเล่น พวกมันมองเห็นจากดวงตาของเขาจึงถอยหลังออกไป พวกมันไม่ได้จากไป เพียงรออยู่ด้านนอกเพื่อดูสถานการณ์

แมววิญญาณที่ลอบตามอลิซาเบธมาตลอดทางก็อยู่ที่นั่นด้วย มันถอนหายใจยาวเมื่อเห็นว่าระหว่างโฮห้าวชางและจาวเหยากําลังจะเกิดการต่อสู้ขึ้น

“ความพยายามของฉันสูญเปล่า หวังว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นกับอลิซาเบธนะ”

“ฉันปรบมือให้กับการกระทํานั้นก็แล้วกัน” โฮห้าวชางพูดเมื่อเห็นจาวเหยาพาแมวออกจากสถานการณ์อันตราย เขาพยักหน้าก่อนพูดต่อ “ฉันจะได้ไม่ต้องห่วงว่าจะเผลอทําร้ายแมวนายไปหรือเปล่า”

พ่อบ้านเซี่ยยังคงงงงนที่เห็นโฮห้าวชางพูดพร่ำอยู่คนเดียวและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขายังตกอยู่ในภาพลวงตาของอลิซาเบธ

เมื่อได้ยินคํายั่วยุจากอีกฝ่าย จาวเหยาก็เหยียดยิ้ม “นายทั้งแข็งแกร่งทั้งหัวแข็ง ดูท่าว่าคงไม่ต้องคิดอะไรให้มากมาย แค่จัดการซะก็จบแล้ว!”

ตุ้ม!

เมื่อพูดจบโฮห้าวชางก็ได้ยินเสียงดังข้างหู จาวเหยาหายไปจากตรงหน้าเขา รอบๆ เต็มไปด้วยเสียงระเบิดดังปะทุอย่างต่อเนื่องโดยมีเขาเป็นจุดศูนย์กลาง และมีเสียงเหมือนมีระเบิดบางลูกตรงจุดที่เขาอยู่ด้วย

ทันใดนั้น จาวเหยาก็ปรากฏตัวขึ้นในระยะห่างออกไป 5 เมตร จาวเหยาหมุนตัวก่อนหายตัวไปในอากาศอีกครั้ง

ภายในมิติท้องของเขา จาวเหยาลูบคางพลางครุ่นคิด “นี่ไม่ดีแล้ว เจ้านั่นมีเกราะบางอย่างหุ้มอยู่รอบตัว ระเบิดก่อนหน้านี้ทําอะไรเจ้านั่นไม่ได้เลย”

และในช่วงที่ใช้พลังหยุดเวลา จาวเหยาเริ่มโจมตีโฮห้าวชางอีกครั้งจากทุกทิศทาง แต่ดูเหมือนว่ารอบๆ ตัวอีกฝ่ายจะมีเกราะบางอย่างป้องกันอยู่ แถมยังขยายมาครอบคลุมแมวทั้ง 5 ตัว อีกด้วย แม้ว่าเขาจะพยายามโจมตีแรงแค่ไหนก็ไม่สามารถเจาะเกราะนั้นเข้าไปได้

“เรายังต้องรอคูลดาวน์อีก 6 วินาทีก่อนจะลองโจมตีครั้งต่อไปได้”

โฮห้าวชางแปลกใจที่เห็นว่าจาวเหยาหายตัวไปกลางอากาศอีกครั้ง