Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 147

Chapter 147 ดราก้อนบอล

” ข้อความจากโรโพลี่”

จาวเหยาอ่านข้อความพลางชิ้นใจ “เจ้านั่นทําโทรศัพท์ของตัวเองให้ล่องหน พวกที่จับตัวไปก็ไม่รู้เรื่องนี้”

เขารีบตอบข้อความกลับทันที “โรลี่โพลี่ ตอนนี้อยู่บนรถของพวกนั้นเหรอ? มองเห็นนอกหน้าต่างไหม บอกป้ายถนนหรืออะไรที่เป็นจุดสังเกตใหญ่ๆ หน่อย”

จาวเหยาหันไปมองทางเสี่ยวฉือยู่ที่ยังคงนอนหลับก่อนอุ้มเธอลงมาข้างล่าง เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีบาดแผลใดๆ เขาใช้ภาพลวงตาก่อนปลุกเธอ

เสี่ยวฉือยู่ดิ้นไปมา มองซ้ายมองขวาอย่างตื่นกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เห็นดังนั้นจาวเหยาก็พยักหน้าเบาๆ ก่อนกลับไปยังรถของเขา

แมววิญญาณตัดสินใจตามจาวเหยาไปด้วย มันเองก็หน้านิ่วคิ้วขมวด รู้สึกไม่ดีเช่นกัน

“อลิซาเบธ เธอจะตามไปทําไมกัน” มันคิด “จะบอกโฮห้าวชางดีไหมนะ ไม่สิ ถ้าบอกไปโฮห้าวชางต้องจับทุกแมวตัวไว้แน่ แต่เราจะหยุดพวกนี้ด้วยตัวคนเดียวได้ยังไง”

แมววิญญาณคิดไม่ตกระหว่างจะบอกโฮห้าวชางหรือหยุดพวกจาวเหยาด้วยตัวคนเดียว

“ถ้ามันต้องจบที่ฉันโดนตี้บละก็ อย่างน้อยก็ช่วยอลิซาเบธเอาไว้ได้” มันเริ่มฉีกยิ้ม กว้าง “แล้วฉันก็จะได้เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว” มันคิด

ขณะเดียวกัน จาวเหยารีบเหยียบคันเร่งทันทีที่ก้าวขาขึ้นรถ

เขาคอยมองหน้าจออยู่เป็นระยะเพื่อไม่ให้พลาดการแจ้งเตือนใดจากโรลี่โพลี่

” ทางด่วน XX?”

“อุโมงค์ XX?”

โรลี่โพลี่มองป้ายข้างทางที่รถตู้วิ่งผ่าน จาวเหยานึกภาพตามว่านั่นเป็นเส้นทางไปยังชานเมือง

เขารีบเหยียบคันเร่งจนความเร็วกว่า 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เขาสามารถพุ่งผ่านไฟแดงด้วยการรับรู้ที่เฉียบคมและพลัง 2 ดีกว่า 1 ทําให้เขามาถึงชานเมืองได้อย่างรวดเร็ว

ผมทองเลี้ยวรถขึ้นทางด่วนพลางฮัมเพลงตลอดทางไปแมนชั่นของโฮห้าวชาง

ขณะติดไฟแดงก็เห็นใครคนหนึ่งเดินออกมากลางถนน

ผมทองหรี่ตาเพื่อมองให้ชัด “นั่นจาวเหยาไม่ใช่เหรอ” เขาพูด

อะพอสเซิลอีกสามคนหันขวับไปทางที่ผมทองพูด หัวหน้าพ่อบ้านเซี่ยก็เพ่งมองตาม “ไม่รู้ว่าฉลาดหรือโง่กันแน่ที่มาหาเราถึงที่แบบนี้”

ผมทองหัวเราะก่อนว่า “ไอ้นี่มันบ้าว่ะ โคตรจะมือใหม่ โผล่หัวมาถึงที่” ว่าแล้วก็เหยียบเท้าลงคันเร่ง รถตู้พุ่งไปทางจาวเหยา

” แถวนี้ไม่มีกล้องวงจรด้วย ชนมันให้ตายไปเลยดีมั้ย” ผมทองพูดเสียงเย็น

“เรายังไม่รู้ว่าแมวแผ่นดินไหวอยู่ไหน จัดการได้แต่อย่าเพิ่งให้ตาย” หัวหน้าเซี่ยสั่งเสียงเรียบ

เมื่อได้ยินดังนั้นผมทองก็เบ้ปาก แม้อย่างไรเขาก็ต้องทําตามนั้น

“ทุกคนเตรียมตัว ถ้ามันหลบรถ อีก 3 คนที่เหลือรีบลงไปจัดการ ส่วนผมทองรออยู่ที่รถ” หัวหน้าเซี่ยสัง

รถตู้ยังคงเร่งความเร็วแม้ว่าจะเข้าใกล้จาวเหยาแล้วก็ตาม อีกเพียงไม่กี่วินาทีก็จะถึงตัวอีกฝ่าย ผมทองเลียริมฝีปาก แผ่รังสีแห่งความเลือดเย็นออกมา

หัวหน้าเซี่ยยังคงสีหน้าเดิม เขาหยิบปืนพกออกจากกระเป๋า

สี่ตารู้ม่านตาหดเล็ก เขากําลังรู้สึกประหม่า

อาเทา ชายผมล้านเหยียดยิ้ม ในหัวกําลังคิดเรื่องการสังหาร

ขณะที่ทุกอย่างกําลังดําเนินไป จาวเหยาเพียงมองรถตู้นิ่งงัน ไม่รู้สึกถึงความกังวลถึงรถที่กําลังพุ่งเข้าหาตัวเอง

ทันใดดวงตาทั้งสี่คู่มองมาทางจาวเหยา ก่อนเห็นแสงสีแดงส่องวาววับบนนัยน์ตาของเขา

ผมทองเสียการควบคุมร่างกายในทันที มือของเขาเริ่มหมุนพวงมาลัยเองไม่สามารถห้ามได้

การเปลี่ยนทิศทางกระทันหันทําให้รถตู้กระเด็นไปในอากาศ มันหมุนวนไปมาไปทางจาวเหยา หลังตกลงมาที่พื้น

เมื่อรถตู้เข้ามาใกล้จนเกือบชน จาวเหยาอ้าปาก กําลังจะดูดรถตู้ให้เข้าไป ก่อนที่เขาจะเห็นเงาบางสิ่งพุ่งออกมาก่อน

ร่างกายของสี่ตาเริ่มเปลี่ยนไปเป็นเหล็ก ทั้งยังเห็นอากาศบางส่วนกําลังหมุนวนรอบร่างกายของอาเทา

ผมทองยังคงขับรถต่อไปแม้ว่าพื้นจะกลายเป็นท้องทะเล ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นอะพอสเซิลที่สามารถเปลี่ยนพื้นให้เป็นของเหลวและสามารถเคลื่อนไหวในนั้นได้

ร่างกายของสี่ตากลายเป็นเหล็กอย่างสมบูรณ์ มันส่งเสียงก้องแก๊ง

อาเทาวิ่งพุ่งออกมาทันทีที่ร่างกายเขาถึงพื้น หากไม่ใช่เพราะรูปร่างของเขาแล้วละก็คงมีคนนึกว่าเขาเป็นไอรอนแมนก็ได้

จาวเหยามองพลังพิเศษทั้งสามตรงหน้า ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัว “พวกนี้เป็นคนของโฮห้าวชาง?”

“จาวเหยา เหมือนแกจะเข้ามาหยามผิดคนแล้วละ” ทันใดพื้นใต้เท้าของจาวเหยาแปรเปลี่ยนเป็นของเหลวจนตัวเขาเริ่มจมลงไป

เมื่อเห็นจาวเหยากําลังจมลง หัวหน้าเซี่ยรีบยกปืนขึ้นมา เล็งไปที่หัวของจาวเหยา “แมวแผ่นดินไหวอยู่ที่ไหน” เขาถาม

ทั้งสี่ตาและอาเทาต่างลอบถอนใจเมื่อเห็นว่าพวกเขาเป็นคนคุมสถานการณ์ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรถตู้ทั้งคันหายไป แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือของจาวเหยาเมื่อเห็นว่าผมทองสกัดเขาได้อย่างรวดเร็ว

หัวหน้าเซี่ยลั่นไกปืน ลูกกระสุนห่างจากหน้าจาวเหยาเพียงไม่กี่นิ้ว เขาพุ่งตัวออกไป กดปืนตรงท้องของจาวเหยา “นัดต่อไปฉันจะยิงไส้แกให้กระจุย เชื่อสิว่าฉันทําให้แกเลือดไหลจนตายได้”

จาวเหยากลับตอบด้วยรอยยิ้มเย็น “มั่นใจกับของเล่นชิ้นนี้มากงั้นสิ” เขาตอบ

หัวหน้าเซี่ยหรี่ตา ขมวดคิ้ว “กวนตีนนักนะไอ้หนู” เขากัดฟัน

ทันใด ไฟสีทองก็ลุกท่วมร่างของจาวเหยา

“เคยดูดราก้อนบอลหรือเปล่า?”

“ว่าไงนะ?”

ทั้งสามต่างตกใจกับสิ่งที่เห็น พวกเขาต่างสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่มาจากพื้น เสียงสายลมหวีดคําราม

หัวหน้าเซี่ยที่อยู่ใกล้จาวเหยาที่สุดปลิวกระเด็นไปกับสายลมสีทองราวกับใบไม้โดนลม หัวกระแทก เจ็บไปทั้งกระดูกสันหลัง อวัยวะฉีก เลือดไหลจนเป็นกองบนพื้น

จาวเหยากระแทกกําปั้นลงพื้นจนแตกออกเป็นสองฝั่ง เผยให้เห็นผมทองที่ซ่อนอยู่ข้างใต้ในสภาพอ้าปากค้าง

ผมทองแทบไม่เชื่อสายตา จาวเหยาจับหลังคออีกฝ่ายก่อนจับเขวี่ยงออกไปกลางอากาศ

จาวเหยาเสื้อแขนออกไปทางผมทองที่กระเด็นออกไปไกล ก่อนแสงสีทองจะพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา แสงสีทองกระทบร่าง อีกฝ่ายระเหยกลายเป็นไอ

” หนี!” หัวหน้าเซี่ยได้สติทั้งยังเห็นพลังที่แท้จริงของจาวเหยา สิ่งเดียวที่ควรทําคือหนีไปให้พ้น

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นจนเขาต้องหันไปมอง เขาเห็นจาวเหยาหายวับไปปรากฏตัวหน้าสี่ตาและปล่อยหมัดใส่อีกฝ่าย

ไม่ทันที่หมัดของเขาจะกระทบอีกฝ่ายก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง ก่อนที่ร่างสี่ตาจะแตกออกเป็นเสี่ยง

หมัดของจาวเหยาแยกกระทั่งแผ่นดินออกเป็นสองฝั่ง ทําลายทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

อาเทาตัวสั้นเป็นเจ้าเข้า “ยอมแพ้! ฉันยอมแพ้!” เขาร้อง

แสงสีทองส่องวาบในดวงตาของจาวเหยา “โทษที งานนี้ไม่มียกธงขาว”

แสงสีทองถูกยิงออกมาจากดวงตา มันพุ่งใส่ตัวอาเทาจนระเหยหายไป

ไอสีขาวลอยฟังจากความร้อนสูงของแสงนั้น มันยังมีรอยไหม้อยู่บนพื้นไกลไปอีก 10 เมตร

“สัตว์ประหลาด!” หัวหน้าเซี่ยตกใจตะโกนออกมา เขาไม่เคยคิดว่าจะมีมนุษย์คนไหนมีพลังมากมายขนาดนี้ เขาพลางสะดุดพลางคลานหวังจะกลับไปยังแมนชันของโฮห้าวชาง