Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 146

Chapter 146 การตอบโต้

เมื่อแมวแผ่นดินไหวถูกเก็บไว้อย่างปลอดภัยในมิติท้องของเขา จาวเหยาก็ไม่กังวลอีกต่อไป เขาสลับมาที่พลังหยุดเวลาของมัจฉะ “ดูแลร้านให้ดีล่ะ แล้วฉันจะรีบกลับ” เขาหันไปพูดกับ ไปช้วน

จากนั้นหันไปทางลูกฝุ่น ” เธอก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วย ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาฉันจะใช้พลังมิติพิ เศษเพื่อกลับมาที่นี่ หรือหากที่นี่เกิดเรื่องขึ้นก็พาทุกคนไปหาฉันแทน”

ขณะเดียวกัน แมววิญญานจ้องมองจอมือถือตาไม่กระพริบก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา “แค่นี้คงพอแล้วละมั้ง” มันคิด

มันหันไปทางเสี่ยวฉีอยู่ โบกมือไปมาเพื่อค่อยๆ วางเสี่ยวอยู่ลงบนพื้นอย่างช้าๆ ด้วยพลังจิตของมัน เสี่ยวฉีอยู่กําลังหลับอยู่

แมววิญญาณใช้โทรศัพท์ของเสี่ยวฉีอยู่ส่งข้อความไปหาจาวเหยาหลังจากมัดเธอไว้ที่มุมของดาดฟ้า

“อีกไม่ช้าอลิซาเบธก็จะมาแล้ว!” มันคิดพลางจิ้มหน้าจอโทรศัพท์ไปมาติดต่อหาโฮห้าวชาง

ณ ลานเล็กๆ แถบชานเมือง โฮห้าวชางเคาะนิ้วตัวเองกับหน้าโต๊ะถี่รัวด้านหน้าเขามีหัวหน้าพ่อบ้านที่กําลังโค้งคํานับ ” ท่านมาสเตอร์ จากข้อมูลของพวกเรา แมวแผ่นดินไหวไม่ได้อยู่กับอิซา เบลล่าแล้วครับ”

“หล่อนไม่มีแมวแผ่นดินไหวงั้นเหรอ?” โฮห้าวชางเลิกคิ้วสูง

“ครับ ดูเหมือนว่าเธอจะซ่อนมันเอาไว้ หลังจากเมื่อคืนไม่มีใครเห็นแมวแผ่นดินไหวอยู่กับเธอ อีกเลย” หัวหน้าพ่อบ้านรายงาน

” ซ่อนไว้งั้นเหรอ? แปลว่ามีผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่น?” โฮห้าวชางพูดพลางเอื้อมมือไปโอบแอรี สที่อยู่ข้างๆ แอรีสถูหัวของมันเข้ากับมือของเขา

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นครับ”

โฮห้าวชางหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด ทันใดโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นเขาปรายยิ้มทันที เมื่อเห็นการแจ้งเตือนนั้น

“ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างฉัน” เขาพูดกับหัวหน้าพ่อบ้าน ”คิดว่าแมวแผ่นดินไหวจะถูกซ่อนไว้ที่ไหนกันล่ะ”

“ที่ไหนหรือครับ?”

“จาวเหยา” โฮห้าวชางตอบในทันที “เนโกะมาตะเห็นเจ้านั่นพาแมวแผ่นดินไหวกลับไปที่อ พาร์ทเมนต์เมื่อคืนนี้”

“จาวเหยา? หมายความว่าเมื่อวานนี้เขาก็ไปที่เมืองนั้น? ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าอิซาเบลล่าวางแผนหลอกทุกคนแล้วลอบส่งแมวแผ่นดินไหวให้เขา เพราะคงไม่มีใครแข็งแกร่งพอจะแย่งตัวแมว แผ่นดินไหวไปจากเธอได้”

“ฮ่าๆๆ ไม่สงสัยเลยว่าทําไมเจ้านั่นถึงปฏิเสธมาเข้าฝ่ายเดียวกับเรา” ดวงตาของโฮห้า วชางกําลังสั่นไหวด้วยความโกรธ”ฉันว่าเจ้าหมอนี่จะไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิด ดีไม่ดีพวกอเมริกา อาจจะหนุนหลังมันอยู่”

“กระผมจะรีบไปพาตัวแมวแผ่นดินไหวมาเดี๋ยวนี้ครับท่านมาสเตอร์” หัวหน้าพ่อบ้านกล่าวเขายังคงแค้นเคืองที่ไม่สามารถจับตัวแมวแผ่นดินไหวได้คราวที่แล้ว ทั้งที่มันอยู่ตรงหน้าเขาแท้ๆ

“เดี๋ยวก่อน ถ้าเจ้านั่นไปอยู่ฝั่งเดียวกับพวกอเมริกาแปลว่ามันต้องแข็งแกร่งระดับหนึ่ง พาสี่ตาผมทองกับอาเทาไปด้วย พวกนาย 4 คนต้องรับมือเขาได้แน่”

ลูซิเฟอร์ที่นอนอยู่บนโซฟาได้ยินบทสนทนาทั้งหมด มันรีบวิ่งไปหาโฮห้าวชางก่อนพิมพ์บางอย่างลงบนโทรศัพท์มือถือ ” คุณจะฆ่าจาวเหยาหรือ”

“ไม่ต้องห่วงลูซิเฟอร์ ฉันไม่ฆ่าเขาหรอก” โฮห้าวชางตอบกลับมาเสียงหนักแน่นหันไปทางหัวหน้าพ่อบ้าน ” พาตัวจาวเหยามาที่นี่” พอลูซิเฟอร์เดินจากไป โฮห้าวชางก็ส่งสัญญาณมือให้หัวหน้าพ่อบ้าน มันเป็นคําสั่งให้ฆ่าจาวเหยา

เขาไม่พอใจท่าทีที่ลูซิเฟอร์มีต่อจาวเหยา “คนแบบเจ้านั่นรีบฆ่าทิ้งซะจะดีกว่า” เขาคิด

” ทราบแล้วครับ” หัวหน้าพ่อบ้านตอบรับคําสั่ง “แต่ท่านมาสเตอร์ หากกระผมพาอาเทาไปด้วยจะไม่มีใครคอยคุ้มกันท่าน”

โฮห้าวชางฉีกยิ้ม “ไม่มีกองทัพมาสักหน่อย นายคิดว่าจะจะมีใครบนโลกนี้ทําอะไรฉันได้งั้นถ้าอาเทาอยู่ที่นี่ก็คิดเอาว่ามันจะมาปกป้องฉัน หรือฉันต้องปกป้องมันกันแน่”

“เข้าใจแล้วครับ” หัวหน้าพ่อบ้านโค้งหัวก่อนออกไป

1 ชั่วโมงต่อมา จาวเหยามาถึงดาดฟ้าของตึก เขาเห็นเสี่ยวอยู่นอนอยู่ที่พื้น ไม่มีร่องรอยการบาดเจ็บ ข้างมีๆ โทรศัพท์ของเธอวางอยู่

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่” จาวเหยาเดินตรงไปหาเสี่ยวฉีอยู่ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ไม่เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าเลยสักนิด

มัจฉะเอาตัวเข้าไปถูกับหน้าของเสี่ยวฉีอยู่ “ฉันว่าเธอแค่หลับไปเท่านั้น ไม่ได้บาดเจ็บอะไร”

จาวเหยาสับสน เขาแค่ถูกแกล้งให้มาที่นี่อย่างนั้นหรือ

แมววิญญาณลอบสังเกตอยู่ที่มุมเงียบๆ มันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าจาวเหยามา”ลูกน้องโฮห้าวชางคงเอาตัวแมวแผ่นดินไหวไปได้แล้วสินะ เท่านี้ก็ป้องกันไม่ให้อลิซาเบธถูกพรากไปจากจาวเหยาได้แล้ว”

จาวเหยาใช้ความคิดอย่างหนักก่อนจะรู้ตัว “แย่ละ นี่เป็นแผนล่อให้ฉันออกมา”

เขารีบสลับไปใช้พลังพิเศษของลูกฝุ่น เขาจะพามัจฉะ อลิซาเบธและตัวเขากลับไปที่ร้านแต่เมื่อเขาอ้าปากจะใช้พลัง ตัวลูกฝุ่นก็พุ่งออกมาแทน

“ลูกฝุ่น?” เขารีบตะโกนถามทันที “เกิดอะไรขึ้น”

“มีอะพอสเซิลมาที่ร้าน” ลูกฝุ่นตอบทั้งที่ยังหอบแฮ่ก

“ฉันไม่ได้บอกให้พาทุกคนเข้าไปอยู่ในท้องหรือไง ไปช้วน แมงโก้ กับโรลี่โพลี่ล่ะ?” จาวเหยาถามอย่างมีน้ําโห

“ทั้งสามคนถูกพาตัวไปแล้ว” ลูกฟุ่นยังคงหอบ “มีอะพอสเซิลมากัน 4 คน พวกมันเคลื่อนไหวเร็วมาก ฉันก็ยังแทบหนีออกมาไม่ทัน ฉันช่วยคนอื่นไว้ไม่ได้”

จาวเหยาเห็นท่าที่ตกใจของลูกฝุ่นก็พยายามสงบใจลงก่อนวางมือบนหัวของเธอ “ไม่เป็นไรมันจะต้องไม่เป็นไร ฉันจะไปพาทุกคนกลับมาเอง”

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ” หวังว่าโรลีโพลีจะเอามือถือติดไปด้วยนะ”

บนรถตู้ แมวกว่ายี่สิบตัวถูกขังอยู่ในกรง ไปช้วนนั่งอยู่ที่เบาะหลังมีรอยฟกช้ําอยู่ทั่วร่างกายกระทั่งมีรอยรองเท้าบนหน้าของเขาสภาพร่อแร่เต็มที่

เด็กผู้มีผมหลากสีกําลังขับรถอยู่หัวเราะคิกคัก “ไอ้บ้านี่ถูกชะมัดโดนถีบหน้าไปขนาดนั้นยังขัดขืนได้อยู่อีก”

“ก็แค่พวกหัวแข็งเท่านั้นแหละ” หัวหน้าพ่อบ้านเซียที่นั่งข้างๆ กันพูด

“หัวหน้าเชี่ย จะทํายังไงถ้าแมวแผ่นดินไหวไม่ได้อยู่ในนี้ล่ะ” ชายวัยกลางคนที่สวมแว่นตาถามขึ้น

“ต่อให้จาวเหยาไม่อยู่ อะพอสเซิลนั้นก็ต้องรู้อะไรบ้าง” หัวหน้าพ่อบ้านพูดก่อนปรายตามองไปช้วนกับแมวที่อยู่ข้างหลัง “ดีไม่ดีอาจจะมีแมวพิเศษตัวอื่นอยู่ มันต้องรู้เรื่องแมวแผ่นดินไหวแน่”

ขณะที่ฟังทั้งสี่คนสนทนากัน โร-โพลี่ก็ลอบสังเกตแต่ละคน มันขยับอุ้งเท้าไปมาราวกับพิมพ์บางอย่างบนอากาศ

โรอี้โพลี่ใช้พลังทําให้โทรศัพท์มือถือของมันล่องหนและลอบติดต่อกับจาวเหยาอย่างลับๆ