Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 144

ตอนที่ 144 จําแลงและไล่ล่า

ความจริงแล้วจาวเหยาลอบตามอิซาเบลล่าตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอออกมาจากเมือง เขาต้องการปลอมตัวแมวของเธอให้เป็นแมวแผ่นดินไหวเพื่อให้คนอื่นไล่ตามเธอแทนที่จะเป็นเขา

ด้วยสัมผัสทั้ง 5 ทําให้เขาสามารถซ่อนตัวเองจากการรับรู้ของอิซาเบลล่าได้ เขายังทําให้อิซาเบลล่าไม่รู้ตัวว่าแมวดําในมือเธอเป็นแมวสก็อตติชโฟลด์สีเทาอีกด้วย

ด้วย “2 ดีกว่า 1” ทําให้จาวเหยาวิ่งอยู่ข้างๆ อิซาเบลล่าได้อย่างไม่มีปัญหา แม้อิซาเบลล่าจะผ่านการฝึกจาก CIA ทําให้มีร่างกายแข็งแรงอย่างน่าทึ่งก็ไม่เป็นปัญหากับเขาเลย

มัจฉะได้แต่หอบแฮ่กขณะวิ่งตาม มันแลบลิ้นหอบออกมาราวกับหมาขณะวิ่ง “ไม่ ฉันวิ่งต่อไม่ไหวแล้ว ฉันจะตายแล้ว!”

แม้แต่อลิซาเบธยังนิ่งเงียบ เธอเองก็กําลังดิ้นรนจนตาแทบเหลือกเหมือนกัน

จาวเหยาคิดว่าในเวลาต่อสู้นั้นกระเป๋าแมวจะทั้งเกะกะและทําให้แมวของเขาต่อสู้ได้ไม่เต็ม ที่เขาจึงตัดสินใจดูดกระเป๋าเข้าไปเก็บไว้ในกระเพาะและปล่อยแมวทั้งสองออกมาข้างนอก

แต่การวิ่งติดต่อกันเป็นเวลานานแบบนี้ต่างส่งผลกับแมวทั้งคู่

จุดแข็งของแมวไม่ใช่ความลึกทนอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นทั้งคู่ยังเป็นแมวที่เลี้ยงในบ้าน ไม่ได้รับการฝึกอย่างจริงจัง

หลังจากวิ่งตามมาเรื่อยๆ ตลอดทางแบบนี้ อลิซาเบธก็คิดว่าเธอกําลังจะตายเหมือนกัน

มัจฉะตะปบไปที่น่องของจาวเหยาก่อนว่า “ฉันไปต่อไม่ไหวแล้ว ฉันตายแน่ถ้ายังต้องวิ่งไปต่อแบบนี้”

จาวเหยาขัดใจกับสมรรถภาพทางร่างกายของแมวเขา แต่คนอื่นต่างเห็นอิซาเบลล่าหนีไปพร้อมแมวแผ่นดินไหวจากภาพลวงตาของเขา เขาจึงคิดว่าถ้าให้พวกแมวกลับเข้าไปอยู่ในกระเป๋าจะปลอดภัยกว่า

เขาปล่อยกระเป๋าออกมาจากกระเพาะในทันที “เข้ามาเดี๋ยวนี้!”

อลิซาเบธรีบกระโดดเข้าไปข้างในทันที เธอไม่ได้วิ่งเป็นระยะเวลานานแบบนี้มานานมากแล้วอีกทั้งขนหนาฟูของเธอยังทําให้เธอเหนื่อยมากกว่าเดิมอีกด้วย

มัจฉะมองจาวเหยาตาแป่วพร้อมกันประกบขาหน้าเข้าด้วยกันเชิงพนมมือขอร้อง ” จาวเหยา อุ้มฉันขึ้นหน่อย”

จาวเหยากรอกตาก็จะคว้าตัวเจ้ามัจฉะยัดเข้าไปในกระเป๋า

” ฉันว่าคงได้เวลากลับบ้านแล้ว”

จาวเหยาวิ่งเข้าไปในตรอกเงียบแห่งหนึ่งที่เขาจอดพาราเมร่าไว้ก่อนหน้านี้ เขานําพานาเมร่าออกมาจากในท้องก่อนจะขับมันกลับบ้าน

ขณะขับรถเขาก็คิดเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ “เท่านี้คงจะพอแล้วละมั้ง พวกเขาจะตามผู้หญิงคนนั้นต่อไปไหมนะ เราว่าการสร้างภาพลวงตานั่นทําได้ดีเลย แถมไม่มีกล้องวงจรในเมืองเก่าๆ แบบนี้นด้วย”

เมื่อกลับถึงบ้าน จาวเหยาก็มองสก็อตติชโฟลด์ตัวสีเทาในอ้อมแขนก่อนค่อยๆ วางมันลงบนโซฟา

ขณะนั้นเอง เขาก็สําเร็จภารกิจในการหาตัวสก็อตติชโฟลด์และได้รับรางวัลกลับมา ด้วย “ค่าประสบการณ์สองเท่า” เขาได้รับค่าประสบการณ์ 600 แต้ม ตอนนี้หนังสือของเขามีค่าประสบการณ์ Lv3(1132/2000)

มัจฉะกระโดดขึ้นไปบนโซฟาและจ้องมองเจ้าสก็อตติชโฟลด์ที่นอนหลับอยู่บนนั้นอย่างรวดเร็ว “เจ้าหมอนี่เป็นต้นเหตุของแผ่นดินไหวงนเหรอ” มันถาม พลางยื่นคอออกไปดมบริเวณกันของอีกฝ่าย “ขอเช็คก่อนว่าตัวผู้ตัวเมีย”

“ถอยไปเลย ไอ้เบื้อก!” อลิซาเบธรีบยื่นขาออกมาห้าม “จาวเหยา นายจะทํายังไงกับเจ้านี่ ถ้าเกิดอาละวาดขึ้นาเราได้เละกันหมดแน่”

จาวเหยาลูบคาง “รอตื่นก่อนแล้วค่อยคุยก็แล้วกัน ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องคงต้องใช้พลังของเธอแล้วละ”

โร-โพลี่และลูกฝุ่นต่างปืนขึ้นมาบนโซฟาเพื่อสังเกตสก็อตติชโฟลด์ตัวใหม่ตรงหน้า

โรตี้โพลี่มองแมวแปลกหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เจ้านี่มีพลังทําให้เกิดแผ่นดินไหวอย่างนั้นเหรอ? อย่างเจ๋ง! ถ้าฉันมีพลังมหาศาลแบบนั้นบ้างละก็”

จาวเหยายกแขนขึ้นมากอดอก “นายอาจจะโดนคนไม่ดีจับตัวไปจนไม่ได้กิน KFC ตลอดชีวิตเลยก็ได้ พลังทําลายล้างแบบนั้น ไม่มีใครปล่อยนายออกไปเดินเตร็ดเตร่ข้างนอกหรอก”

ลูกฝุ่นลอบสังเกตพลางศึกษาสก็อตติชโฟลด์ตรงหน้าอย่างตั้งใจ ก่อนสังเกตว่าอีกฝ่ายหายใจค่อนข้างเร็ว “ถ้าจําไม่ผิด ร่างกายของสก็อตติชโฟลด์จะค่อนข้างบอบบางและอ่อนแอด้วยนี่นา”

จาวเหยารีบตอบกลับทันที “ใช่ มีแนวโน้มว่าข้อกระดูกจะไม่ค่อยดีด้วย”

แม้ว่ามองเพียงภายนอก สก็อตติชโฟลด์จะเป็นสายพัยธุ์ที่น่ารัก แต่กลับมีจุดด้อยที่สําคัญอย่างมาก สก็อตติชโฟลด์เกือบทุกตัวมักมีปัญหาเกี่ยวกับข้อกระดูก แต่หลังจากผ่านมาหลายต่อหลายรุ่น สก็อตติชโฟลด์ที่มีปัญหานี้ก็ไม่ได้มีอาการเจ็บปวดมากเท่าเมื่อก่อนนัก บางตัวถึงขั้นไม่เคยบาดเจ็บจากอาการนี้เลยทั้งชีวิต

ต่งภอก็ลงเราเริ่มมีงาขายดหอพลหต้องหภอได้จัดงเจาธอนลงจากสมอหาอาจ ค่อนข้างเร็ว “ถ้าจําไม่ผิดร่างกายของสก็อตติชโฟลด์จะค่อนข้างบอบบางและอ่อนแอด้วยนี่นา”

จาวเหยารีบตอบกลับทันที่ “ใช่ มีแนวโน้มว่าข้อกระดูกจะไม่ค่อยดีด้วย”

แม้ว่ามองเพียงภายนอก สก็อตติชโฟลด์จะเป็นสายพัยธุ์ที่น่ารัก แต่กลับมีจุดด้อยที่สําคัญอย่างมาก สก็อตติชโฟลด์เกือบทุกตัวมักมีปัญหาเกี่ยวกับข้อกระดูก แต่หลังจากผ่านมาหลายต่อหลายรุ่น สก็อตติชโฟลด์ที่มีปัญหานี้ก็ไม่ได้มีอาการเจ็บปวดมากเท่าเมื่อก่อนนัก บางตัวถึงขั้นไม่เคยบาดเจ็บจากอาการนี้เลยทั้งชีวิต

แต่เมื่อใดก็ตามที่เริ่มมีอาการ ทั้งกระดูกและข้อต่อก็จะได้รับผลกระทบ และยังส่งผลต่อการเคลื่อนไหวอย่างมากอีกด้วย พวกมันอาจทั้งมีอาการเจ็บปวดและเป็นอย่างนั้นไปตลอดจนสิ้นอายุขัย

จาวเหยาพยักหน้า “อย่างน้อยก็คงลดความเจ็บปวดได้บ้าง คืนนี้ฉันจะดูแลเจ้านี่เอง”

ขณะเดียวกัน แมววิญญาณก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอพาร์ทเมนต์

มันลอยไปอยู่ข้างๆ สก็อตติชโฟลด์ เห็นคราบน้ําตาไหลซึม “นายเจ็บจากโรคกระดู กมากงั้นหรอ? เหมือนคุณคิโต อายะน่ะหรอ?”

คิโต อายะเป็นตัวละครจากซีรีส์ “บันทึกน้ําตา 1 ลิตร” หลังจากพบว่าเป็นโรคกล้ามเนื้อเสียการประสานงานจากสมองน้อยและไขสันหลัง เธอไม่สามารถขยับได้แม้แต่แขนขาของตัวเองจนต้องเป็นผู้ปวยติดเตียงจนกระทั่งถึงเวลาแก่ชีวิต

เรื่องนี้ทําให้เจ้าแมววิญญาณเสียน้ําตาอย่างมาก ความทรงจําจากในซีรีส์ไหลย้อนเข้ามาในความคิดของมันขณะมองเจ้าแมวที่นอนอยู่บนโซฟา

“โฮห้าวชางอาจช่วยแมวตัวนี้ได้ เทคโนโลยีที่ก้าวหน้าทางการแพทย์แบบนั้นต้องมียาอะไรที่จะช่วยเจ้าแมวตัวนี้ได้สิ แถมโฮห้าวชางยังตามหาแมวแผ่นดินไหวนี่อยู่ด้วย แค่จาวเหยากับแมวของเจ้านั่นปกป้องแมวตัวนี้ไม่ได้หรอก”

ขณะที่แมววิญญาณกําลังคิดว่าจะรายงานที่อยู่ของแมวแผ่นดินไหวให้โฮห้าวชางรู้ มันก็หันไปอีกทาง เห็นจาวเหยานั่งลงบนโซฟาพร้อมกับมองเจ้าสก็อตติชโฟลด์ มัจฉะกําลังเล่นเกมมือถืออยู่บนบัลลังก์เก้าอี้นวดของมัน อลิซาเบธก็กําลังดูซีรีส์ดราม่าอย่างทุกที โรลี่โพลี่กําลังนอนหลับอย่างสบายใจ แมงโก้กับลูกฝุ่นก็วิ่งเล่นไล่จับกันอย่างสนุกสนาน แมววิญญาณมองภาพตรงหน้าอย่างกระอักกระอ่วน

“แม้ว่าที่นี่จะมีแต่สิ่งล่อใจที่แสนชั่วร้าย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพวกแมวที่อยู่ที่นี่ต่างดูมีความสุขกันทั้งนั้น ถ้าโฮห้าวชางมาที่นี่อาจพรากแมวพวกนี้ทุกตัวไปจากจาวเหยา จะซีรีส์หรือเกมมืออก็จะไม่ได้แตะทั้งนั้น

ถ้าอลิซาเบธแสนสวยจะไม่ได้ชมซีรีส์อย่างที่เคยได้ทําจะต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ ฉันไม่อยากเห็นเธอเศร้าแบบนั้น”

แมววิญญาณตัดสินใจ

“ฉันต้องหาทางแก้ให้ได้”