Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 138

Chapter 138 การตื่นขึ้น 

“ไม่พอเหรอ? ก็จำได้ว่าในทีวีเคยมีคนใช้ทิชชู่แผ่นเดียวพับทบไปเรื่อยๆ ได้ตั้ง 8 ครั้ง หมายความว่าคุณจะได้ใช้ตั้ง 8 รอบ ทำไมถึงโลภนัก?” จาวเหยาตอบกลับไป

“ใจเย็นไว้ กฎข้อแรกสำหรับทุกการต่อสู้คือต้องใจเย็น” หลินเฉินกัดฟันพยายามข่มใจตัวเอง “แต่ผมเป็นคนเอากระดาษทิชชู่เข้าไป” เขาตอบ

เหรียญ 1 หยวนกลิ้งออกมาจากข้างใน “เท่านั้นน่าจะพอ”

“ผู้ชายคนนี้!” หลินเฉินขบเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนหยิบกระดาษทิชชู่แผ่นนั้นมาอย่างไร้หนทาง “รอฉันทำอะไรให้เสร็จเรียบร้อยก่อนเถอะ”

ขณะที่หลินเฉินกำลังทำความสะอาดตัวเองอยู่นั้น แมงโก้ที่อยู่ในกระเป๋าแมวของจาวเหยาก็หรี่ตาพลางกัดปากของตัวเอง มันรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวอย่างที่สุด

ถัดมา หลินเฉินกุมท้องของตัวเองและพึมพำ “อย่าบอกนะว่ามาอีกแล้ว”

อยู่ๆ ขนทั้งร่างกายของเขาก็ตั้งชั้นขึ้น

“ไม่ ทนไม่ได้แน่” หลินเฉินรีบเคาะประตูและตะโกน “ออกมาจากห้องน้ำเดี๋ยวนี้! ผมเข้าก่อนไม่ใช่เหรอ? ออกมาจากห้องน้ำของผมเดี๋ยวนี้!”

จาวเหยาไม่สนใจคำขอของหลินเฉิน

“อย่าโทษฉันแล้วกัน!” หลินเฉินหรี่ตาก่อนยกขาถีบประตู

ประตูเปิดกว้าง แต่เขาก็พบว่าตัวเองออกมานั่งยองอยู่นอกห้องน้ำอีกครั้ง เขาหันไปมองประตูห้องน้ำที่อยู่ข้างหลังและจำได้ว่าเขาถีบจนมันเปิดออกมาแล้ว แต่ประตูยังคงปิดอยู่ตามเดิม

“อะไรน่ะ?” หลินเฉินแทบไม่เชื่อสายตา “ผู้ชายคนนี้มีพลังที่แข็งแกร่งจริงๆ”

เสียวโครกครากดังออกมาจากท้องของหลินเฉิน หน้าของเขาซีดขาว เขาตะโกน “มันจะออกมาแล้ว!”

วินาทีที่เขากำลังสิ้นหวัง ภาพตรงหน้าของหลินเฉินก็เริ่มเบลอ

ระหว่างที่หยุดเวลา จาวเหยาปาดเหงื่อบนหน้าผาก “เสร็จละ!” เขามองหลินเฉินที่มีท่าทีทรมาน ทั้งหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อซึม “รอนิดรอหน่อยไม่ได้เลยหรือไง? ยังจะกล้าเรียกตัวเองว่าตำรวจอีก” จาวเหยายักไหล่

เขาจำได้ว่าชายคนนี้เป็นตำรวจจากตอนที่เจอกันในเหตุการณ์แมวนักฆ่า

เขาลากหลินเฉินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมจัดท่าทางให้เรียบร้อย ก่อนอุ้มกระเป๋าแมวออกมา หลังออกจากห้องน้ำก็คลายพลัง

เวลากลับมาเดินตามปกติ หลินเฉินพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในห้องน้ำ เขาปลดปล่อยการควบคุมและขับถ่ายของเสียออกมาทันที

“ในที่สุด!” เมื่อเขาคิดว่าทุกอย่างกำลังจะผ่านไปอย่างเรียบร้อยก็มองไปรอบๆ ก่อนอุทาน “เจ้าหมอนั่นใช้กระดาษทิชชู่หมดเลยเหรอเนี่ย?”

จาวเหยากระโดดหย็องขณะกลับไปที่รถพานาเมร่าของเขา ระหว่างทางเขาก็เห็นคนมากมายกุมท้องวิ่งไปทางห้องน้ำ และมีเสียงร้องด้วยความทรมานดังตามออกมา

จาวเหยาหันไปมองเห็นชายคนหนึ่งนอนอยู่หน้าห้องน้ำ ขาทั้งสองข้างหนีบเข้าด้วยกัน ทั้งยังตัวสั่นราวกับใบไม้

ช่วงนี้ใกล้เวลาอาหารเย็นจึงค่อนข้างมีลูกค้าเยอะอยู่พอสมควร จาวเหยาเดินผ่านพวกเขาไปก็พบว่าสีหน้าของพวกเขาเริ่มซีดลง ตัวสั่นตั้งแต่หัวยันเท้า

หลังจากจาวเหยาเดินออกจากร้าน หน้าห้องน้ำก็มีคิวยาว บางคนต้องนั่งยองหรือถึงขั้นนอนไปกับพื้น บางคนพิงตัวกับกำแพงดูน่าสงสาร

ข้างในห้องน้ำ หลินเฉินที่กำลังมองหากระดาษชำระอย่างวุ่นวายก็ตะโกนออกมา “ออกไป! ออกไปกันให้หมด!”

“ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ!”

“อะไรน่ะ?” จาวเหยาพึมพำอย่างประหลาดใจก่อนรีบออกไปจากร้าน

เรื่องราวนี้ได้ถูกนำเสนอเป็นข่าว แม้ว่า KFC จะออกมาขอโทษและอธิบายถึงมาตรฐานสุขอนามัยของร้านแต่ก็ยังไม่ส่งผลที่ดีเท่าไรนัก หลินเฉินก็เป็นหนึ่งในผู้อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย

จาวเหยาไม่สามารถหาเหตุผลที่น่าเชื่อถือใดๆ มารองรับได้ นอกจากจะคิดว่ามีซูเปอร์แคทที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ แต่ในวันนี้แมวตัวเดียวที่อยู่ในร้านก็มีแค่แมงโก้ ซึ่งหมายความว่า…

จาวเหยาหันไปมองแมงโก้ที่นั่งอย่างสบายอยู่ในกระเป๋า “แมงโก้ เป็นฝีมือนายใช่ไหม?”

แมงโก้มองจาวเหยาอย่างใสซื่อ ดูเหมือนมันจะไม่เข้าใจในสิ่งที่จาวเหยาพูด

“ก็พูดไม่ได้นี่? หรือว่ามีความสามารถอื่น?”

จาวเหยามุ่นคิ้วพลางนึกถึงคำพูดของอลิซาเบธ

บริทิชช็อตแฮร์จะมีสติปัญญาที่แตกต่างจากแมวทั่วไปเนื่องจากพันธุกรรม หรือว่าแมงโก้กำลังอยู่ในช่วงแตกเนื้อหนุ่ม

ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม จาวเหยาไม่สามารถพาแมงโก้ไปทำหมันวันนี้ได้แล้ว เขาพามันกลับมาเพื่อสังเกตการณ์อย่างรอบคอบ

หลังจากลอบสังเกต จาวเหยาสรุปได้ว่า

เมื่อไหร่ก็ตามที่แมงโก้ต้องอั้นการขับถ่าย สัตว์ตัวอื่นรอบๆ รวมถึงมนุษย์จะได้รับผลกระทบแทน พวกเขามักจะรู้สึกอยากขับถ่ายแต่ไม่ได้ปล่อยกระจัดกระจายแบบที่แมงโก้ทำ

แต่เมื่อใดที่แมงโก้ไม่ได้อั้นการขับถ่าย ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะมีพลังพิเศษหรืออะไรเลย

มัจฉะเห็นจาวเหยาอุ้มแมงโก้กลับมาก็เอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น? ไม่ได้พาไปทำหมันหรอกเหรอ?”

จาวเหยายิ้มแห้งๆ ก่อนตอบ “ฉันคิดว่าพลังของเจ้านี่ก็กำลังจะตื่นขึ้นเหมือนกัน และเป็นพลังที่เป็นปัญหามากด้วย ฉันต้องดูเจ้านี่ก่อน”

“หืม?” มัจฉะแทบไม่เชื่อหู “เจ้านี่อะนะ? มันพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ มีแต่จะทำให้ร้านเละก็เท่านั้น”

“ไม่” อลิซาเบธมองเข้าบริทิชชอร์ตแฮร์ตรงหน้าก่อนว่าต่อ “อาจจะเป็นเพราะว่าเจ้านี่ไอติวต่ำมาก นายจำตอนที่แมงโก้อึใส่ชามข้าวนายได้ไหมละ? ฉันว่าแมงโก้จำห้องน้ำหรือกระบะที่ต้องขับถ่ายไม่ได้ด้วยซ้ำ ที่เจ้านี่ทำร้านเละเทะไม่ใช่เพราะนิสัยไม่ดีหรอก แต่เพราะโง่มากต่างหากล่ะ”

“โง่มาก?” มัจฉะแทบพูดไม่ออก “ถ้าพลังตื่นขึ้นก็จะฉลาดขึ้นด้วยไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันกลัวว่าถ้าระดับมันสมองไม่สูงพอ พลังที่ตื่นขึ้นมาก็อาจจะไม่ค่อยเห็นผลนัก” อลิซาเบธหรี่ตาลงพลางเชื่อว่านั่นคือสิ่งที่แมงโก้เป็น