Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 134

Chapter 134 สวัสดิการ 

ลูกฝุ่นกลิ้งหลุนๆ ออกมาจากปากจาวเหยาและมองไปรอบๆ อย่างงุนงง

“ละ… ลูกฝุ่น? เธอออกมาจากปากฉันหลังดูดตัวเองเข้าไปเหรอ?”

ลูกฝุ่นพยักหน้า “ดูเหมือนว่าฉันจะเลือกออกมาจากมิติทางฝั่งนายได้นะ”

ดวงตาของจาวเหยาเป็นประกาย “ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย เหมือนความว่าเราสามารถออกมาจากมิติได้สองฝั่งน่ะสิ เหมือนอย่างที่ถ้าเธอดูดอะไรเข้าไป ฉันก็เอามันออกมาได้ เพราะเราใช้มิติร่วมกัน

และพอเราดูดตัวเองเข้าไปได้เลยออกมาจากอีกฝั่งได้

เจ๋งไปเลย!”

จาวเหยารู้สึกว่ามิติพิเศษในท้องของเขาเป็นพื้นที่หลบหนีที่ดีที่สุด ไม่เพียงแต่เขาจะเข้าไปซ่อนข้างในได้ แต่เขายังออกมาจากที่ที่ลูกฝุ่นอยู่ได้อีกด้วย

เขาให้ลูกฝุ่นลองอีกครั้งและมันก็สำเร็จ จาวเหยาได้รู้เรื่องใหม่อีกว่าลูกฝุ่นจะออกมาได้ก็ต่อเมื่อเขาใช้พลังของลูกฝุ่นเท่านั้น หากเขาใช้พลังของมัจฉะหรืออลิซาเบธอยู่มันจะไม่เป็นผล

จาวเหยาลูบคางพลางใช้ความคิด “นี่อาจเป็นเพราะฉันไม่สามารถใช้พลังพิเศษของแมวได้พร้อมกันในคราวเดียว แต่ยังไงพลังนี้ก็แข็งแกร่งพออยู่แล้ว”

จากนั้นจาวเหยาเข้าเว็ปไซต์ออนไลน์เพื่อสั่งอาหารกระป๋อง บิสกิต น้ำแร่ และธัญพืชอัดแท่งสำหรับหลุมหลบภัยของเขา เขายังสั่งชั้นวางและเครื่องมืออีกนิดหน่อย อย่างสุดท้ายที่เขาต้องการคือตู้ที่เก็บของทุกอย่างที่เขาซื้อมา

เขาตั้งใจจะเก็บทุกอย่างเข้ามิติในคืนวันพรุ่งนี้

หลังจากสั่งทุกอย่างที่ต้องการแล้วก็มีบางอย่างผุดขึ้นมาในความคิด

“ทำภารกิจของเดือนที่แล้วเสร็จแล้วนี่นา งั้นก็หมายความว่าฉันจะใช้เงินยังไงก็ได้แล้วสิ” จาวเหยารีบเปิดวีแชทและส่งซองแดง 2,000 หยวนให้กับเสี่ยวฉือยู่

และส่งอีก 500 หยวนให้มัจฉะ หรืออีกชื่อหลิวปังผู้แข็งแกร่ง

แม้จาวเหยาจะไม่ได้สัญญาไว้ก่อนว่าเขาจะส่งเงินตอบแทนให้เธอเป็นจำนวนเท่าไรแต่เขาก็รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณที่เธอช่วยงานตลอดเดือนที่ผ่านมา

“โอ้ ลืมนึกถึงค่าคอมพวกแมวไปเลย ขอคิดก่อนนะ…”

…

“ว่าไงเสี่ยวยู่? เป็นไงบ้าง? วันเสาร์ว่างมากินเลี้ยงทีมไหม?”

“สวัสดีค่ะสารวัตรโฮ ขอโทษด้วยค่ะแต่วันนั้นคงยุ่งทั้งวัน ไม่สามารถไปได้ค่ะ” เสี่ยวฉือยู่ตอบนิ่งๆ “คุณช่วยเลิกเรียกฉันว่าเสี่ยวยู่ได้ไหมคะ เพราะฉันไม่คิดว่าเราสนิทกันขนาดนั้น”

“เราจะสนิทกว่านี้อีกนะถ้าเธอมาร่วมทีม” สารวัตรโฮหัวเราะน้อยๆ ทันใดนั้นก็เปลี่ยนโทนเสียงเป็นเคร่งขรึมทันที “มีอะไรแปลกๆ บ้างหรือเปล่า?”

“อืม ที่ร้านก็ไปได้ดีค่ะ ช่วงนี้เขาก็ดูอารมณ์ดี” เสี่ยวฉือยู่ตอบ “ส่วนเรื่องไม่ปกติที่เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้วฉันก็อีเมลหาคุณเรียบร้อยแล้วค่ะ”

“อืม พลังในการเปลี่ยนรูปร่างและภาพลวงตา? เป็นข้อมูลสำคัญเลยละ” ความรู้สึกของสารวัตรโฮที่มีต่อจาวเหยาก็เปลี่ยนไป ‘ภาพลวงตา? บางทีอำนาจการต่อสู้ของเขาอาจไม่แข็งแกร่งอย่างที่เราคิด’

“สารวัตรโฮคะ ค่าจ้างเดือนที่แล้วของฉันละคะ?” เสี่ยวฉือยู่พูดขึ้น

“โอ้ งบแผนกเราถูกจำกัดนิดหน่อย ฉันยื่นเรื่องไปแล้ว เธอคงจะได้รับเร็วๆ นี้ ไม่ต้องกังวลนะเสี่ยวฉือยู่ที่รัก แค่อดทนสักหน่อย”

เสี่ยวฉือยู่วางสายทันทีและเห็นการแจ้งเตือนในวีแชท แต่เธอก็ไม่สนใจมากนัก อาจจะเป็นเพราะระยะหลังนี้พลังควบคุมลับทำให้ผิวของเธอดีขึ้นและดูสวยขึ้นกว่าเมื่อก่อน เลยทำให้มีลูกค้าชายหลายคนพยายามเข้ามาจีบ แต่เธอเบื่อเรื่องพวกนี้เต็มที

ทันใดโทรศัพท์ของเธอก็สั่นอีกครั้ง เป็นแจ้งเตือนจากวีแชทเช่นเดิม เธอปรายตามองพบว่าเป็นซองแดงจากจาวเหยา

“โอ้ จาวเหยาให้ซองแดงฉัน? พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือไงเนี่ย?” เสี่ยวฉือยู่กดลงบนซองแดงและได้รับเงิน 2,000 หยวน เธอตกใจกับยอดเงินจนรีบทักไปหาทันที “ใครเนี่ย?”

“ฉันจาวเหยา”

“งั้นฉันใคร?”

“เธอเสี่ยวฉือยู่ไง มีอะไรเหรอ เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“แล้วความสัมพันธ์ของเราเป็นยังไง?”

“เราเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน และตอนนี้ก็เป็นเพื่อนร่วมงาน เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย?”

…

“เป็นอะไรของเขา?” จาวเหยาเบ้ปากพลางกดออกจากแชทเสี่ยวฉือยู่ เขาเพิ่งให้ค่าคอมกับแมวทั้งหลายเสร็จ เมื่อเขาเคยสัญญาว่าจะให้ค่าคอมตามจำนวนลูกค้าที่เข้าร้าน

หลังจากนั้นเข้าได้ยินเสียงร้องดีใจของมัจฉะที่อยู่ตรงระเบียง

“จาวเหยาจงเจริญ! จาวเหยาจงเจริญ!” มัจฉันเปิดซองแดงก่อนปีนขึ้นไปบนบัลลังค์เก้าอี้นวด อุ้งเท้าของมันจิ้มที่หน้าจอไปมาพลางตะโกน “ในที่สุดฉันก็ได้สกินที่รอมานานแสนนาน!”

เมื่อมัจฉะกดปุ่มซื้อสกินตัวมันก็สั่นด้วยความตื่นเต้น “สกินจะเป็นของฉันเสียทีหลังจากตรากตรำทำงานที่ร้านมานานเกือบเดือน” และแน่นอน สิ่งแรกที่มันทำคือเข้าไปโม้ในวีแชทและ…

มัจฉะเสริชหาชื่อ หลิวปังนักฆ่าตุ้ยนุ้ย ก่อนส่งภาพแคปหน้าจอที่ซื้อสกินใหม่ไปให้

…

ฟิชบอล แมวอเมริกันชอร์ตแฮร์สีเทาลายดำนั่งบนโถชักโครก มันค่อยๆ วางโทรศัพท์ตรงหน้าอย่างระวัง

เสียงของเหลวไหลดังตามมาด้วยเสียงครางของฟิชบอล ตัวของมันสั่นน้อยๆ

มันยืนขึ้นเตรียมออกจากห้องน้ำ

แต่ทันใดภาพจำเมื่อครั้งเสียวอวี่วีนจ้าละหวั่นเพราะครั้งก่อนมันลืมกดน้ำแว้บขึ้นมาในหัว มันตัวสั่นเป็นใบไม้ก่อนหันไปกดชักโครกนานกว่า 10 วินาที

“อืมม ทำไมฉันถึงต้องมาใช้ชักโครกนะ? แมวไม่ควรใช้ของแบบนี้เลย!” ฟิชบอลบ่นเมื่อนึกถึงคำพูดของเสียวอวี่

…

“แกเป็นแมวที่มีสมองแล้วใช่ไหม? งั้นตั้งแต่วันนี้ไปไม่ต้องใช้กระบะทรายแล้วนะ ไปใช้ชักโครกแทน”

“ทำไม?” ฟิชบอลถามก่อนพิมพ์ต่อ “มันเป็นธรรมชาติของแมวไม่ใช่หรอที่อึแล้วต้องกลบด้วยกองทราย?”

“แต่แกไม่ใช่แมวธรรมดาแล้วนี่ แกฉลาด ไม่รู้สึกแย่หรือไงที่ต้องมีคนมาควรทำความสะอาดอึตัวเอง?” เสียวอวี่ตอบอย่างไม่ค่อยชอบใจ “ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องซื้อทรายแมวทุกอาทิตย์อีก มันแพงกว่าค่าน้ำเวลากดชักโครกอีกนะ”

มันอ้าปากค้างอย่างพยายามจะเถียง “แต่ฉันใช้กระบะทรายจนชินแล้ว ถ้าครอบครัวของเธอเห็นว่าฉันใช้ชักโครกก็รู้สิว่ามีบางอย่างผิดปกติ”

ยังไงฟิชบอลก็ยังเป็นแมวที่มีแนวทางเฉพาะในการใช้ห้องน้ำ แค่ต้องย้ายที่ถ่ายของมันก็รู้สึกไม่สบายใจแล้ว นี่ยังต้องย้ายจากกระบะทรายไปใช้ชักโครก!

“ไม่ต้องห่วงเรื่องครอบครัวของฉันหรอก ฉันหางานวิจัยออนไลน์มาแล้ว เขาบอกว่าแมวสามารถถูกฝึกให้ใช้ชักโครกได้ ฉันจะบอกพวกเขาว่าฉันเป็นคนฝึกแกให้ใช้ชักโครกเอง พวกเขาต้องดีใจแน่!”

“แต่… แต่… แต่ว่า!”

“ไม่มีแต่! ครอบครัวของฉันทำงานยุ่งมาก และมีแค่ฉันที่ต้องทำงานเก็บอึของแก! ต้องเก็บอึทีไรรู้สึกเหมือนจะตายทุกที!”

เสียวอวี่ปรายตามองฟิชบอลพร้อมเปิดคลิปวิดีโอที่แมวใช้ชักโครกในยูทูปให้ดู “ฉันว่าความสามารถในการใช้ชักโครกยังมีประโยชน์กว่าไอ้ที่นายเรียกว่าพลังพิเศษอีก”

ฟิชบอลไม่สนใจคำพูดเยาะเย้ยของเสียวอวี่ มันเพียงคิดในใจ ‘ครั้งหน้าฉันจะพาเจ้าฮัสกี้มาฉี่บนเตียงของเธอ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครฉลาดกว่ากัน’