Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 133

Chapter 133 การทดลอง 

ขณะที่โรลี่กำลังเพลิดเพลินตั้งแต่หนังไก่จนถึงกระดูก แมววิญญาณก็ได้กลิ่นจนลอยมาอยู่ด้านหลังโรลี่โพลี่

“นี่อะไรน่ะ? ฉันค้นตู้เย็นทั้งคืน และแน่ใจว่าไม่เห็นอะไรแบบนี้แน่ๆ” แมววิญญาณยังไม่ยอมหยุดดมรอบๆ โรลี่โพลี่ มันอยากจะกินไก่ทอดบ้างเหลือเกิน “จาวเหยาก็ไม่ได้ถือไก่ทอดอะไรมาตอนกลับบ้านนี่นา นี่มันเป็นไปได้ยังไง?”

ทันใดมันก็รู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง “อะไรกัน? ตอนอยู่ในร่างวิญญาณฉันต้องไม่ได้กลิ่นสิ ทำไมฉันยังได้กลิ่นไก่ทอดล่ะ?”

มันขมวดคิ้ว “มีกลิ่นปลาอยู่ในนี้ด้วย ฉันจะต้องหาให้ได้ว่ามันคืออะไร!”

แต่คำตอบก็อยู่ในพลังของอลิซาเบธอยู่แล้ว ภาพลวงตาของอลิซาเบธสามารถควบคุมได้ทุกสัมผัส คลื่นนี้จะทำงานเมื่ออลิซาเบธร้องหรือเมื่อจาวเหยาพูด

แม้แมววิญญาณจะไม่สามารถรับสัมผัสรสและกลิ่นได้เมื่ออยู่ในร่างวิญญาณ แต่เพราะมันได้ยินเสียงของจาวเหยาขณะที่ใช้ภาพลวงตาของอลิซาเบธเลยทำให้ในใจของมันเห็นเป็นไก่ทอดตามที่จาวเหยาตั้งใจไว้

แมววิญญาณไม่ได้เป็นเหยื่อคนเดียวของภาพลวงตานี้ ทั้งอลิซาเบธ มัจฉะ ลูกฝุ่นก็เดินตามกลิ่นมาหาโรลี่โพลี่ด้วย พวกมันอยู่ภายใต้ภาพลวงตาของจาวเหยากันทั้งหมด

ดูเหมือนมีแสงสีแดงออกมาจากดวงตาอลิซาเบธเมื่อมันเลียริมฝีปากตัวเอง “โรลี่โพลี่ นายกินอะไรอยู่น่ะ?” มันถาม

มัจฉะเดินไปข้างหลังโรลี่โพลี่ก่อนวางอุ้งเท้าบนคอ “โรลี่โพลี่ นายมีอะไรดีๆ มาแบ่งเพื่อนด้วยใช่ไหม?”

ลูกฝุ่นไม่พูดพร่ำทำเพลง มันยื่นอุ้งเท้าเข้าไปในถัง แมวจรจัดมักจะต้องรีบหยิบฉวยโดยไม่ถาม

แต่โรลี่โพลี่ปัดมือของลูกฝุ่นออกได้ทัน โรลี่โพลี่ที่เคยเป็นแมวขี้อายกลับโก่งหลังและพองขนขึ้น มันจะไม่ยอมให้ใครเอาไก่ทอดไปจากตัวเอง

มันเริ่มส่งเสียงขู่ใส่แมวตัวอื่น ดวงตาหดเล็กลง “อย่าคิดว่าฉันใจดีแล้วจะยอมให้พวกนายรังแกกันได้นะ ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องไก่ของฉันต้องโดนดี!”

พลั่ก!

มันจะเลียอุ้งเท้าตัวเองขณะที่โรลี่โพลี่กลิ้งไปกับพื้น มันใช้พลังหยุดเวลาและตบโรลี่โพลี่ไปทั้งหมด 28 ครั้ง “อลิซาเบธ ลูกฝุ่น พวกเธอหยิบไปคนละชิ้น” มันพูด

มันฉะหยิบอีกชิ้นออกจากถังและเริ่มฉลอง ลูกฝุ่นกับอลิซาเบธทำตามที่มัจฉะบอกโดยการหยิบคนละชิ้น พวกมันมองไก่ในมือก่อนกัดลงไป

โรลี่โพลี่ยันตัวลุกขึ้นและรู้สึกสิ้นหวังกับภาพที่เห็น

ลูกฝุ่นกัดเข้าไปและบ้วนมันออกมาในทันที มันชินกับเนื้อดิบๆ มากกว่าเพราะอยู่ข้างนอกมานาน มันไม่ชอบรสชาติแบบไก่ทอดเอาเสียเลย

ลูกฝุ่นเลียปากครั้งหนึ่งก่อนเดินจากไป

“ไม่นะ!” โรลี่โพลี่รีบพุ่งเข้าไปหาไก่ชิ้นนั้นและใช้ปากงับไว้ได้ก่อนมันจะตกถึงพื้น

อลิซาเบธลองกัดด้วยคำหนึ่งก่อนส่ายหน้า “ไม่เห็นจะอร่อยเลย เค็มจะตาย!”

แมวไม่ควรกินอาหารที่เค็มเกินไป หากได้รับเกลือมากเกินไปอาจทำให้เกิดนิ่วในไตหรือกลั้นปัสสาวะไม่อยู่ อลิซาเบธที่คุ้นเคยกับอาหารแมวมากกว่าเลยรู้สึกว่าไก่ทอดนี้เค็มเกินไป

กลับกันมัจฉะที่กินขนมแมวบ่อยเลยรู้สึกคุ้นชินกับรสชาติดี ขนมแมวมีส่วนผสมของเกลือมากกว่าในอาหารแมวปกติ มันเลยรู้สึกชอบไก่ทอดและกินจนหมดในทันที มันกัดไก่ที่อลิซาเบธทิ้งไว้คำโตอย่างเอร็ดอร่อย

โรลี่โพลี่กัดริมฝีปากล่างอย่างเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรมัจฉะได้ พอมัจฉะจากไปมันถึงเข้าไปใกล้ๆ และใช้ลิ้นเลียเศษที่เหลืออยู่ มันพยายามกอบกู้รสชาติของซากไก่ที่เหลือ

จาวเหยาได้แต่หัวเราะ “โรลี่โพลี่โง่จริงๆ! ตัวก็ใหญ่กว่ามัจฉะตั้งสองเท่าแต่กลับไม่กล้าตอบโต้!”

แต่จาวเหยาก็รู้ว่าน้ำหนักไม่ใช่ตัวชี้วัดในการต่อสู้

“แต่นี่ก็ดีแล้ว! สัมผัสความจริงของชีวิตบ้างจะได้รู้ว่าเจ้าของนี่แหละใจดีที่สุดแล้ว!” จาวเหยาย้ายไปห้องครัว “เช้านี้ยังมีเรื่องต้องทำอีก ฉันมั่นใจว่าโรลี่โพลี่จะต้องช่วยฉันแน่ๆ”

เส้นเลือดดำปูดโปนเมื่อจาวเหยานึกขึ้นได้ว่าเสียค่าอาหารให้แมวของเขาไปเท่าไหร่ แมวบ้านจะมีนิสัยตรงที่ชอบเหลืออาหารทิ้งไว้เผื่อในยามที่มันหิว ยังไงถาดอาหารที่มีอาหารเหลือก็ยังดีกว่าไม่มีอาหารเลย

แมวในบ้านของเขาก็มีนิสัยแบบนี้ยกเว้นลูกฝุ่น และจาวเหยาต้องการจะเปลี่ยนมัน

เขาเสิร์ฟอาหารที่เหลือจากตอนเช้าไปให้โรลี่โพลี่

ภายใต้ภาพลวงตา โรลี่โพลี่เห็นมันเป็นไก่ทอดเลิศรสตามเดิมจนต้องหลั่งน้ำตา “จาวเหยา! นายดีกับฉันจริงๆ!” มันร้อง

จาวเหยาลูบหัวโรลี่โพลี่ก่อนที่มันจะก้มหน้าก้มตากินไก่ทอด จาวเหยายักไหล่ “ทีนี้ก็ไม่มีอาหารเหลือแล้ว” เขาพึมพำ

หลังให้อาหารโรลี่โพลี่แล้ว จาวเหยาตัดสินใจศึกษาเกี่ยวกับพลังใหม่เพิ่มเติม

ปกติเข้าใช้พลังภาพลวงตาตอนที่อยู่ร้าน และใช้พลังมิติพิเศษเป็นที่เก็บของเท่านั้น

จาวเหยาสลับไปใช้พลังของลูกฝุ่นและสังเกตพลังมิติพิเศษในท้องของเขา

หลังจากฝึกฝนมาเป็นเดือน จาวเหยาสามารถตรวจจับสิ่งของที่อยู่ในท้องได้อย่างแม่นยำ

และด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นมาทำให้เขาจินตนาการสถานการณ์ด้านในท้องได้หากตั้งสมาธิเป็นอย่างดี

เขาสามารถย้ายตัวเองไปยังตำแหน่งอื่นๆ ในมิติพิเศษได้

หลังจากเทียบขนาดสิ่งของแต่ละชิ้นที่อยู่ด้านใน จาวเหยาก็ได้รู้ว่าด้านในมีขนาดเท่าไหร่เสียที

“ยาว 10 เมตร กว้าง 10 เมตร ลึก 3 เมตร” จาวเหยาหลับตาคำนวนพื้นที่ในท้อง “ขนาดพอๆ กับห้อง 100 ตารางเมตร”

“ฉันจะต้องกำจัดขยะที่อยู่ข้างในเสียก่อน แล้วค่อยขนย้ายอาหารและของที่จำเป็นเข้าไปด้านใน

ต้องเอากล่องเล็กๆ หรือชั้นวางใส่เข้าไปด้วย จะได้แยกชั้นให้ใส่อาหารหรือเครื่องดื่มแต่ละประเภทได้ นี่มันหลุมหลบภัยชั้นดี!”

จาวเหยาเปิดปากกว้างและกระแสน้ำลมก็ออกมา ทันใดมีเงาสีดำออกมาจากปากของเขา

จาวเหยามองเงานั้นดวงตาเบิกกว้าง