Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 132

Chapter 132 ไก่ทอดมื้อเย็นแสนอร่อย 

ดูดตัวเองเข้าไป : ผู้ใช้สามารถเข้าไปอยู่ในมิติพิเศษได้ และหายตัวจากมิติที่จากมา เมื่อกลับออกมาจากมิติพิเศษจะกลับมาที่เดิมที่เข้าไป 

ปล่อยให้หมด : ผู้ใช้สามารถนำสิ่งของออกมาจากข้างในมิติทั้งหมดได้ในครั้งเดียว 

“ยากเกินไปแล้ว” จาวเหยาเริ่มเกาหัวอย่าลังแลก่อนคิดถึงข้อดีข้อเสียของแต่ละพลัง

“ถ้าดูดตัวเองเข้าไปได้ฉันก็จะสามารถเทเลพอร์ตตัวเองเข้าไปในมิติได้ ฉันจะหายออกไปจากมิติปัจจุบันและใช้มิติข้างในเป็นด่านป้องกันสุดท้าย”

“ขณะที่พลังปล่อยให้หมดจะทำให้สามารถเก็บสิ่งของได้มหาศาล ถ้าสะสมสิ่งของวันละ 3 ตัน 10 วันก็เป็น 30 ตัน พลังนี้จะสามารถปล่อยสิ่งของทั้งหมดออกมาโจมตีศัตรูได้”

จาวเหยาลูบคางอย่างใช้ความคิด พลังทั้งสองอาจเป็นประโยชน์ให้เขาได้ทั้งคู่ แต่จาวเหยาค่อนข้างเทใจให้พลังดูดตัวเองเข้าไปมากกว่าเพราะเขาสามารถป้องกันตัวเองจากโลกภายนอกได้ ในโลกแห่งความจริงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการมีชีวิตรอด

อีกพลังหนึ่งเขาคิดว่ามันค่อนข้างทำลายล้างเกินไปในการพ่นของหลายตันออกมาในคราวเดียว เขายังไม่อยากทำลายเมืองและทำคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่มีอันตรายไปด้วย

จาวเหยาเลือกพลังดูดตัวเองเข้าไป

เขาลองใช้พลังใหม่ในทันที เขารู้สึกเหมือนตัวเองตกลงในกระแสน้ำวนไปยังพื้นที่ที่ว่างเปล่า ร่างกายของเขาหายไปจากโลกแล้ว

ด้านหน้าจาวเหยาเหมือนมีแสงสลัวบางอย่างแต่เขาไม่รู้ว่ามันมาจากไหน

ภายในมิติมีสิ่งของมากมาย ทั้งเฟอร์นิเจอร์ กองขยะ ยางรถ ถุงพลาสติก กระเบื้อง และแม้แต่อิฐกองกระจายไปทั่ว ซึ่งดูเหมือนจะเป็นสิ่งของที่ลูกฝุ่นดูดเข้ามาก่อนหน้านี้

จาวเหยาหายใจเข้าลึกก่อนใช้ความคิด “ความดันและอากาศข้างในก็เหมือนกับตอนอยู่ข้างนอก เป็นเพราะลูกฝุ่นดูดอากาศเข้ามาพร้อมกันหรือว่าอากาศข้างในเป็นแบบนี้อยู่แล้วกันนะ?”

จาวเหยาเงยหน้าขึ้นมองก็พบความว่างเปล่า ก้มลงมองข้างล่างก็มีแต่ความว่างเปล่า เขาไม่รู้ว่าข้างในนี้กว้างแค่ไหน มันยากที่จะเคลื่อนที่ไปรอบๆ เพราะด้านในไม่มีแรงโน้มถ่วง สิ่งของทุกอย่างลอยละล่องอยู่ในอากาศ เขาลองเคลื่อนไหวด้วยการว่ายน้ำในอากาศแต่ไม่เป็นผล เขาเลยล้มเลิกความตั้งใจที่จะวัดขนาดของมิตินี้

“แต่ที่นี่ก็เป็นที่ซ่อนตัวที่ดีนะถ้าต้องการหนีจากศัตรู” จาวเหยาเกาศีรษะน้อยๆ “สงสัยจะได้เวลาเก็บกวาดที่นี่ซะแล้ว แล้วเอาไฟฉายหรืออาหารสำรองเข้ามาด้วย”

“หรือฉันอาจจะขาดอากาศหายใจตายในนี้ก็ได้ สงสัยต้องดูดอากาศเข้ามาในนี้เพิ่มหน่อย”

การต่อสู้กันด้วยพลังพิเศษอาจสร้างความเสียหายมากมาย แม้พลังหยุดเวลาหรือบิดเบือนเวลาก็ไม่ทำให้คุณอยู่ยงคงกระพัน

แต่ด้วยพลังดูดตัวเองเข้ามาในนี้ทำให้จาวเหยาสามารถถอยมาตั้งหลักเพื่อรักษาชีวิตได้ ด้วยอาหารและอากาศที่เตรียมไว้ทำให้จาวเหยาสามารถใช้ชีวิตอยู่ในนี้ได้เป็นเดือน

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะพอสเซิ่ลที่แข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่มีทางฆ่าจาวเหยาได้

มุมปากของจาวเหยายกยิ้ม รู้สึกว่าตัวเองเลือกถูก

“น่าเสียดายที่ในนี้ไม่มีแรงโน้มถ่วง” จาวเหยาอดบ่นไม่ได้เพราะอยากจะทำให้ในนี้เป็นสวรรค์ของเขา

ค่าใช้จ่ายที่เขาทุ่มไปให้ร้านเมื่อเดือนที่ผ่านมานั้นไม่เสียเปล่า เขาได้รับพลังใหม่จากการอัพเลเวลทั้งอลิซาเบธและลูกฝุ่น

ตอนนี้เขาต้องบอกเรื่องพลังใหม่ให้ทั้งคู่ได้รู้

เพราะเขาไม่อาจอยู่กับซูเปอร์แคทของเขาได้ตลอดเวลา หากเกิดเหตุการณ์คับขันทั้งสองจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้

โรลี่โพลี่มองทั้งสองที่ได้รับพลังใหม่อย่างริษยาน้อยๆ ทันใดดวงตาของมันเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นก่อนวิ่งไปหาจาวเหยา “จาวเหยา อัพเกรดพลังให้ฉฉันบ้างได้ไหม?”

“สำหรับนายน่ะนะ” จาวเหยาเงียบไปครู่หนึ่งเพราะไม่รู้จะตอบอะไร ยิ่งได้พลังสัมผัสทั้ง 5 มา เขายิ่งไม่รู้ว่าจะนำพลังล่องหนของโรลี่โพลี่ไปใช้อะไร และยังไม่คิดจะเพิ่มชื่อโรลี่โพลี่เข้าไปหากได้อัพเลเวลหนังสือด้วย

จาวเหยาย่อตัวลงนั่งข้างโรลี่โพลี่ก่อนเกาคางจนโรลี่โพลี่หลับตาเคลิ้ม “โรลี่โพลี่ นายไม่จำเป็นต้องมีพลังแข็งแกร่งก็ได้” เขาพูด

“ทำไม?” โรลี่โพลี่ถามด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“นายไม่ชอบต่อสู้นี่นา? นายแค่หลบอยู่ด้านหลังพวกเราและรอจนกว่าการต่อสู้จะจบลงก็พอ” จาวเหยาวางมือบนหัวของโรลี่โพลี่ก่อนพูดต่อ “ถ้าถึงวันนั้นพวกเราจะเป็นคนปกป้องนายเอง”

“จริงนะ?”

จาวเหยาถอนหายใจอยากโล่งอกพลางคิด ‘ขอบคุณพระเจ้าที่เจ้านี่เชื่อที่เราพูด’

แต่ภายใต้การตอบอย่างไร้เดียงสา ในใจของมันกลับโกรธยิ่งกว่าเดิม มันตะโกนกับตัวเองในใจ “ทำเหมือนฉันเป็นลูกแมวอายุหนึ่งเดือนเนี่ยนะ? ฉันต้องหาทางหนีไปจากที่นี่ซะแล้ว ได้ยินว่าทีมช่วยเหลือกำลังรับคนเพิ่ม ฉันอาจไปได้ดีก็ได้”

จาวเหยาลอบมองโรลี่โพลี่เพราะกลัวว่ามันจะจิตตก แต่เขาก็หัวเราะน้อยๆ ก่อนปลอบ “อย่าเศร้าไปเลย! ให้ฉันหาอะไรอร่อยๆ ให้นายกินเถอะ นายจะได้แข็งแรง!”

โรลี่โพลี่พยักหน้าอย่างตื่นเต้น แต่มันก็ไม่ได้หวังอะไรมากมายจากจาวเหยาอยู่แล้วละ

“ก็แค่ของทั่วๆ ไป ไม่ขนมแมวเลียสักถุงก็ข้าวแมวนั่นแหละ” โรลี่โพลี่นอนยาวลงบนพื้นพร้อมหลับตานึกถึงอาหารอร่อยๆ

“ฉันอยากได้ไก่ทอดกรอบนอกนุ่มใน ที่พอกัดเข้าไปแล้วเนื้อจะชุ่มฉ่ำในปาก และเนื้อที่หมักมาอย่างดีจะทิ้งรสชาติไว้ในลิ้น อ้อใช่ ต้องมีกลิ่นหอมหลังจากทอดเสร็จใหม่ๆ ด้วย!”

โรลี่โพลี่อ้าปากพลางจินตนาการถึงกลิ่นไก่ที่เพิ่งทอดเสร็จใหม่ๆ

โรลี่โพลี่ลืมตาเห็นจาวเหยานำถังที่เต็มไปด้วยไก่ทอดเป็นรางวัลมาให้เขา ไก่แต่ละชิ้นถูกทอดอย่างพิถีพิถัน กลิ่นหอมชวนให้ทุกเซลล์ในร่างกายของมันสั่นไหวด้วยความตื่นเต้น

“ไก่ทอดเหรอ?” โรลี่โพลี่ถามอย่างตื่นเต้น มันแทบไม่เชื่อว่าจาวเหยาจะให้รางวัลมันด้วยไก่ทอดชั้นดีแบบนี้

“ให้ฉันเหรอ?”

จาวเหยาพยักหน้าตอบเรียบๆ “เป็นรางวัลที่นายตั้งใจทำงานในร้านไงล่ะ”

โรลี่โพลี่อ้าปากและวางไก่บนลิ้นช้าๆ อย่างต้องการรับรส มันกัดลงไป ดวงตาเบิกกว้าง รู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์

“อร่อยมากเลย!”

“ไม่เคยกินไก่ทอดที่ไหนอร่อยแบบนี้มาก่อนในชีวิต!”

“ทำไมให้ไก่ทอดชั้นดีกับฉันแบบนี้ล่ะ? ฉันจะใช้เวลาที่เหลือในชีวิตของฉันเป็นการตอบแทนนะ”

จาวเหยาพยักหน้าอย่างพอใจเมื่อเห็นโรลี่โพลี่กำลังดื่มด่ำกับอาหารแมวตรงหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ‘ภาพลวงตาที่สมบูรณ์นี่แข็งแกร่งจริงๆ เมื่อควบคุมได้ทุกสัมผัสก็ทำให้โรลี่โพลี่คิดว่ามันกำลังกินไก่ทอดแสนอร่อยทั้งที่กินอะไรไม่รู้ได้ เหลือเชื่อ!’ เขาคิด

โรลี่โพลี่ดีใจอย่างสุดซึ้งกับความใจดีของจาวเหยา “จาวเหยา นายดีกับฉันจริงๆ!” มันร้อง

“ถ้านายเชื่อฟังฉันละก็จะเลี้ยงไก่ทอดทุกสัปดาห์เลย!”