Almighty Coach – โค้ชอหังการ - ตอนที่ 237

ตอนที่ 237 คําขอของคนแพ้

ในช่วงที่เป็นการแข่งกีฬาชาตินี้ อาหารในโรงอาหารจะเด็ดดวงกว่าปรกติ

อาหารวันนี้นั้นมันยั่วน้ําลายหลีใต้เป็นอย่างมาก อาหารจานเนื้อนั้นมีหลากหลายมาก แต่มันก็ไม่เลี่ยนเกินไป ที่สําคัญเลยคืออาหารมันปรุงแต่งรสน้อยมาก ซึ่งก็เหมาะกับหลีใต้ที่กําลังคุมอาหารประเภทเกลืออยู่ มันอร่อยจนเขาต้องไปเติมชาม2

หลีใต้วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะและกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ตอนที่เขาเริ่มดูซีรีย์ยอดฮิตในโทรศัพท์ร่างของคน2คนก็เดินมาตรงหน้าหลีใต้และนั่งตรงกันข้ามกับเขา

ชาย2คนนั้นแนะนําตัวเอง

“สวัสดีครับโค้ชหลี่ ผมฉางเฉานะครับ”

“ผมฮาวฉินชั่วนะครับ”

หลีใต้มองพวกเขา “อ้าว สวัสดีๆ พวกนาย2คนอยู่ทีมวิ่งใช่ไหม”

ทั้ง2พยักหน้า ก่อนที่หลีใต้จะหยุดพูดแล้วดูซีรีย์และกินข้าวต่อ

คนเราจะไม่ไปวัดถ้าไม่หวังพร หลีใต้รู้ทันทีว่าทั้ง2คนนั้นเข้าหาเขาเพื่อผลประโยชน์อะไรบางอย่าง หลีได้มากินข้าวในโรงอาหารนี้ทุกวัน แต่ไม่เคยมีใครเข้าหาเขา แต่ตอนนี้พอหลังจากที่ผลการแข่งภายในประกาศนักกีฬา2คนนี้ก็มาหาเขาเหมือนกับว่านัดกันมาอยู่แล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น หลี่ไต้ก็ทําตัวเหมือนกับว่าไม่รู้ว่าพวกเขามาเพราะอะไร เขาไม่ได้ถามคําถามหรือคุยอะไรต่อ ตอนนี้เขาทําตัวแกล้งโง่แล้วเมิน2คนนั้นอย่างชัดเจน

เฉาฉางกับฮาวฉินชั่วมองตากันเองอย่างเขินๆก่อนจะเปิดคําถาม “โค้ชหลี่ ผมอยากจะถามอะไรหน่อยอะครับ”

“หืม ว่าไง”หลีใต้มองหน้าพวกเขา

“ทีมวิ่งผลัดยังต้องการคนเพิ่มอีกไหมครับ?” ฮาวฉินฮั่วถามต่อ

“ทําไมถามอย่างงั้นละ? อยากเข้าทีมวิ่งผลัดเหรอ?” หลีใต้ถามตรงๆ

หน้าของฮาวฉินฮั่วกับเฉาฉางเหมือนเปล่งแสงความสุขขึ้นมาทันที พวกเขาพยักหน้า “ใช่ครับพวกเราอยากเข้าทีมวิ่งผลัด”

หลีใต้กดหยุดวีดีโอในโทรศัพท์ ก่อนที่จะพูด “ปิดรับสมัครเข้าทีมไปเมื่อเดือนก่อนแล้วนี้ถ้านายอยากจะเข้าก็รอรอบน่านะจะได้ไม่พลาดการสมัครอีก แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่รับรองละนะว่ารอบหน้าฉันยังจะเป็นโค้ชวิ่งผลัดอยู่ไหม”

ฮาวฉินฮัวกับเฉาฉางอายนิดหน่อย แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้

ฮาวฉินฮั่วพูด “โค้ชหลี่ หยวนๆหน่อยไม่ได้เหรอ แค่เราเอง ให้เราได้เข้าทีมวิ่งผลัดเถอะนะ”

“มันก็ต้องเป็นตามระบอบระเบียบ

“มันต้องเป็นไปตามธรรมเนียมหน่ะซิ เวลาในการรับสมัครมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว การลงทะเบียนสมัครทําได้แค่ช่วงนั้นเท่านั้น ฉันเดาว่าอย่างพวกนายก็คงผ่านการแข่งนั้นนี้นั่นมาเยอะใช่ไหมละ นักกีฬาสามารถสมัครเข้าแข่งผ่านการยกเว้นพิเศษหลังจากผ่านช่วงสมัครไปแล้วเดือนกว่าๆได้ด้วยเหรอ?” หลีใต้พูดอย่างไม่ยินดี

“นี้มันก็ไม่ใช่การแข่งอย่างเป็นทางการซะหน่อย” ฮาวฉินฮั่วพูด

“แต่มันก็เหมือนกันนะ!”หลีใต้สวนกลับ

“โค้ชหลี่ ยกเว้ยให้กับพวกเราซักครั้งเถอะนะครับ พวกเราทั้งคู่อยากลงแข่งวิ่งผลัดมากๆเลย” ฉางเฉาพูด

หลีใต้เม้มปากแบบถากถาง “อ้าว ถ้าพวกนายบอกว่าชอบวิ่งผลัดแล้วทําไมพวกนายไม่สมัครวิ่งผลัดกันตั้งแต่เดือนที่แล้วละ?” หลีใต้ถามคําถามนี้ทําให้นักกีฬา2คนนั้นอึ้งไปเลย

ทั้งคู่นั้นตั้งความหวังไว้ว่าจะให้การแข่งวิ่งผลัดนี้พาตัวเองเข้าไปแข่งในกีฬาชาติได้ เพราะพวกเขาพลาดโอกาสในรอบเดี่ยวไปแล้ว

เลนที่การทดสอบภายในยังกับว่าความเข้าใจในปัญหาที่ไม่จําเป็นต้องไว้

เมื่อเดือนก่อนตอนที่การทดสอบภายในยังไม่เริ่ม พวกเขาก็ยังยืนยันในโอกาสที่พวกเขาจะได้เข้าไปแข่งเลยไม่ได้สมัครเข้าทีมวิ่งผลัด ดูเหมือนกับว่าความเข้าใจในปัญหานี้ของทั้งหลีใต้กับนักกีฬา2คนนี้จะเหมือนกัน แต่ประเด็นคือหลีใต้ไม่ได้ต้องการ2คนนี้เลยเขาเลยไม่จําเป็นต้องไว้ หน้า2คนนั้นในการคุยกันเลย

ฮาวฉินฮั่วเริ่มโกรธที่หลีใต้ปฏิเสธออย่างหยาบคายมากเขารั้งความโกรธตัวเองแล้วพูด “โค้ชหลี่เอาจริงๆถ้ารับพวกผมเข้าไปมันจะมีประโยชน์นะครับ”

” อ้อ เหรอ ประโยชน์อะไรละ บอกมาซิ” หลีใต้ถามแบบกวนส้นเท้า

“เราทั้งคู่ต่างก็เป็นนักวิ่งฝีมือดี หรืออย่างน้อยเราก็เก่งกว่าสมาชิกทีมวิ่งผลัดตอนนี้ทุกคนอีก เราเร็วกว่าทุกคนในนั้น และถ้ามีพวกเราทีมวิ่งผลัดจะทําผลงานได้ดีขึ้นแน่ๆ” ฮาวฉินฮั่วพูด

หลี่ไร้ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับตอนที่เขาไม่เชื่อเซลขายของในทีวี ถ้าฮาวฉินฮั่วพูด แบบนี้เมื่อเดือนก่อน หลีใต้อาจจะเชื่อเขาก็ได้ แต่นี้มัน1เดือนผ่านมาแล้ว และนักกีฬาทีมวิ่งผลัดก็ก้าวหน้าไปมากแล้วด้วย หลีใต้เชื่อว่าสมาชิกทีมวิ่งผลัดของเขาตอนนี้ไม่มีทางแพ้ฮาวฉินฮั่วแน่นอนถึงแม้จะเป็นแข่งแบบเดี่ยวก็ตาม

หลีใต้วางตะเกียบลงแล้วเช็ดปาก ก่อนที่จะพูด “ฉันพอใจกับทีมนี้ของฉันแล้วละ ฉันว่าแค่นี้ก็เพียงพอให้ทีมของฉันผ่านรอบคัดเลือกไปเข้ารอบจริงได้หลังจากผ่านการฝึกอีก2เดือนหรือบางที อาจจะน้อยกว่านั้นด้วย เอาเถอะ ฉันอิ่มละ พวกนายก็ไปกินข้าวซะนะ” หลังจากพูดจบหลีใต้ก็หยิบจานของเขาแล้วเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับ

ด้านหลังของเขา ฉางเฉานั่งมองกันไปมาด้วยความงง

“เราทําไงดีละ โค้ชหลีปฏิเสธเฉยเลย” ฉางเฉาผิดหวังมาก

ฮาวฉินฮั่วเองก็มองหลีใต้ที่เดินจากไปด้วยสายตาริศยา

“โถ่เอ้ย ถ้าไม่มีเราก็ทําได้แค่ฝันเท่านั้นละวะ มีแต่คนแก่คนกาก 2เดือนเหรอ เหอะ ขํา ขํา มาก”ฮาวฉินชั่วพูด

1เดือนผ่านไป การทดสอบภายในทีมกรีฑาก็ได้จัดขึ้นมาอีกครั้ง และ ก็จะมีนักกีฬาที่ทําผลงานได้แย่ตกรอบไปเพิ่มอีก

และในตอนนั้นหลีใต้ก็จะฮ็อตขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้ หลีไต้เป็นเหมือนกัปตันในการคุมเกมขี้นชื่อว่ากัปตัน เขาก็ต้องโดนรายล้อมไปด้วยคนมากมายที่จะขอให้เขาช่วย

มีนักกีฬาจํานวนไม่น้อยเลยที่ตกรอบจากการทดสอบภายในแล้วหวังที่จะหนีไปซบใบบุญของหลีใต้ รวมถึงพวกนักกีฬาที่เก่งๆในทีมวิ่งก็ด้วย แต่หลีใต้ปฏิเสธทั้งหมด

การตัดสินใจของหลีใต้นั้นถือได้ว่าเหนือความคาดหมายนิดหน่อย เพราะนักกีฬาที่หลีใต้เลือกมา5คนนั้นไม่ได้เก่งอะไรเลย ธรรมดามาก หลีใต้ควรจะรับนักกีฬาใหม่ๆเข้ามาเหมือนกับทีมอื่นๆที่รับนักกีฬา แต่ถึงอย่างนั้น หลีใต้ก็ปฏิเสธทุกคนที่อยากจะเข้าทีมอยู่ดี

หลายๆคนคิดว่าหลีใต้นั้นเป็นพวกรักษาคําพูดดี ส่วนบางส่วนก็บอกว่าเขาจะเอาทีมวิ่ง ผลัดเนี่ยละมาขู่พวกเขาส่วนที่เหลือก็คิดว่าเขาเป็นพวกหัวรั้น

จนกระทั้งลิสต์นักกีฬาที่จะไปการแข่งกีฬาชาติได้ปรากฏออกมา ทีมของหลีใต้ก็ยังคงไม่เปลี่ยนตัวผู้เล่นใดๆ ไม่เพิ่มไม่ลด

นักกีฬา5คนในทีมวิ่งผลัดแน่นอนว่าต้องดีใจมากๆ ถ้าเทียบกับความสามารถของพวกเขาแล้วพวกเขาไม่มีทางได้เข้าไปแข่งกีฬาชาติแน่นอน ขนาดคนที่เก่งๆยังตกรอบเลยแต่พวกเขาเข้ามาได้ด้วยการไปแข่งวิ่งผลัด

เอาจริงๆ พวกเขาไม่ได้รู้เลยว่าพวกเขาก้าวหน้ามามากแค่ไหนตลอดระยะเวลา3เดือน ไม่ใช่แค่กับการวิ่งผลัดแต่รวมถึงการวิ่ง100และ200เมตรด้วย

นักกีฬาที่ตกรอบหลายๆคนอิจฉาทีมวิ่งผลัดมาก มันเป็นความรู้สึกเหมือนโดนถีบออกมาจากรถบัสไปการแข่งโดยไอ้ห่วยแตกที่กากกว่าพวกเขา

ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะเข้ารอบจริงได้ กับทีมกากๆแบบนี้

ไอ้หลีใต้คนนั้นมันหยิ่งเกินไป เอาจริงเขาควรจะตามน้ําไปซะยังดีกว่า

ตั้งแต่ที่หน้าต่างของหอลามยาวมายังรถบัส มีแรงอาฆาตความอิจฉาติดตามด่าเขามาตลอดทาง มันเป็นความอิจฉาของพวกคนพ่ายแพ้