Almighty Coach – โค้ชอหังการ - ตอนที่ 123
“ซู ฮงหยู 6.21เมตร !”
“หลินชี้เหลียง5.95เมตร !”
“เหอ กั๋วหลง 64.2เมตร! “
“ไต้ เฉิงหยู 6.64เมตร !”
“ฉาง หยูจี้ 6.81เมตร!”
กระกีฬากระโดดไกลทุกคนผ่านการกระโดดครั้งแรกไปทีละคน เหมือนกับที่หลี่ไต้คาดการไว้ ไม่มีใครเก่งเท่าฝางไฮควานจริงๆ คนที่ดีที่สุดกระโดดได้แค่6.7เมตร นักกีฬาบางคนพลาดตกลงไปในหลุมทรายเพราะว่าพลาดเอง ในขณะที่บางคนพยายามอยากจะได้คะแนนดีๆมากเกินไปเลยเหยียบเส้นออกตัว ทำให้เขาได้0คะแนน
“เหอะ ดูเหมือนคนอื่นๆจะมีแต่พวกธรรมดา! ผมนึกว่าจะได้เจอคู่แข่งเก่งๆในการแข่งกีฬาเยาวชนเขตซะอีก!”ฝางไฮควานไม่มีความกังวลอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องตึงเครียดอะไรแล้วถ้าจะสู้กับคนที่อ่อนแบบนี้
และในตอนสุดท้ายของการกระโดดกลุ่มA มีแค่2คนเท่านั้นที่สามารถกระโดดได้เกิน7เมตรในการลองครั้งแรก คนแรกคือฝางไฮควานที่กระโดดได้7.33เมตร ส่วนอีกคนนึงได้7.04เมตร แน่นอนว่ามันเป็นความห่างที่ไกลกันอยู่
ฝางไฮควานผ่อนคลายมากขึ้นในการแข่งรอบ2 เขารู้สึกว่าตัวเอาสามารถไปได้ถึงรอบไฟนอลแน่ๆ เขาเลยใจเย็นลงแล้วทำได้ดีกว่าครั้งแรก
“7.38เมตร”กรรมการรายงานผลคะแนนออกมา เขาทำได้ดีกว่ารอบที่แล้ว
นี้มันไม่ใช่ความบังเอิญที่นักกีฬาทำดีได้2รอบติด ฝางไฮควานดึงดูดความสนใจของทุกคนได้สำเร็จ
“เด็กนั้นเก่งแหะ เขาทำคะแนนได้มากกว่า7.30เมตรแหน่ะ! ฉันว่าเขามีโอกาสจะได้เหรียญนะ
“ฉันพึ่งเคยได้รู้เนี่ยละ เขาอายุแค่16ปีเองนะ แต่ความสามารถของเขาสามารถชนะคนที่อายุ18ปีได้”
“เขาอาจจะได้ไปอยู่ทีมชาติแล้วก็ได้”
ในขณะที่คนอื่นกำลังยุ่งอยู่กับการวิจารณ์นั้น กรรมการได้รายงานผลคะแนนมาอีก “7.39เมตร!!!”
7.39เมตรเหรอ นั้นฮงเฉิงหลงจากทีมกีฬาเขตนี้!”
ไม่ไกลจากนั้น หลี่ไต้ก็สังเกตเห็นคะแนน
“งั้นเด็กนั้นก็คือฮงเฉิงหลงจากทีมเขตซินะ เมื่อปีก่อนเขายังอยู่ทีมเยาวชนอยู่เลยก่อนที่เขาจะถูกทีมเขตเลือกตัวไป เขากลาดในการลองรอบแรกเพราะว่าเขาเผลอไปเหยียบเส้นออกตัว แต่ในการกระโดดครั้งสองของเขายอดมาก! เป็นคู่แข่งที่ดีเลย”หลี่ไต้คิดอย่างเงียบๆ แต่เขาก็ไม่กังวลเลยซักนิด ตราบใดที่ฝางไฮควานยังใจเย็นอยู่แล้วทำได้ตามปรกติ 7.39ไม่ได้เยอะเลย
แล้วกลังจากนั้น นักกระโดดชื่อ ซูเหาหนานจากทีมเมืองทำได้7.09เมตร
และในการลองครั้งสุดท้ายหลี่ไต้ให้เป้าหมายง่ายๆกับฝางไฮควาน ซึ่งทำให้เขาเคยชินกับสภาพแวดล้อมมากขึ้น
แต่ไฮควานไม่เห็นด้วยกับหลี่ไต้ เพราะว่าฮงเฉิงหลงยังคงนำเขาอยู่0.01เมตร ไฮควานอยากจะชนะในการลองครั้งสุดท้าย
และในครั้งสุดท้าย เขาเดินขึ้นไปที่โซนวิ่ง เขารู้สึกแตกต่างจากครั้งก่อนหน้านี้มาก
ครั้งแรกที่เขามายืนตรงนี้ เขากังวลมาก จิตใจของเขานั้นหลงทาง เหลือแต่เพียงสัญชาติญาณให้กระโดด ครั้งที่2ที่เขามายืนตรงนี้ เขาผ่อนคลายมากขึ้น จิตใจของเขากลับมา แต่มันยังไม่เข้าที่เข้าทาง
และตอนนี้ในครั้งที่3นี้ หลี่ไต้รู้ว่านี้มันเป็นการแข่งทางการ ซึ่งมันต่างกับทุกประสบการณ์ของเขา เขาเลยอินกับบรรยากาศและตื่นเต้นไปกับมัน
“7.39เมตรเหรอ? เหอะ ฉันจะทำให้ดีกว่านั้นให้ดู!”ฝางไฮควานหายใจลึก ใจใจของเขาแสดงภาพการออกท่าทางอย่างชัดเจน
วินาทีต่อมาเขาเริ่มวิ่ง แล้วเร่งความเร็วมากๆจนถึงบอร์ดออกตัว และเวลานั้นเองที่เขาเร็วถึงขีดสุด
“ฝางไฮควานก้าวไปที่บอร์ดก่อนจะกระทืบเท้ากระโดดขึ้นไปบนอากาศ ท่าทางของเขาดูสง่างาม
“กระโดดได้สวย”หลี่ไต้ชมเบาๆ จากท่าทางของฝางแล้ว บอกได้เลยว่าได้คะแนนเยอะแน่
“ฮ่า!!”ไฮควานทำให่เกิดลมพัด เขาลงมายังหลุมทรายอย่างมั่นคงและยืนขึ้น
“จ จ …7.54เมตร!!!”กรรมการกำลังควบคุมความงงแตกของตัวเองแล้วตะโกนประกาศผล
“อะไรนะ? เมื่อกี้เขาบอกว่า7.54เมตรเหรอ?”
“จริงๆด้วย ดูนั้นซิ เกิน7.5ไปแล้ว!”
“เขาเก่งขนาดนี้ได้ยังไง? นักกีฬาที่มีความสามารถขนาดนี้ต้องไปเป็นตัวแทนของทีมชาติในการแข่งกีฬาเยาวชนเอเชียแล้วซิ แม้แต่นักกีฬาที่อายุ18ปียังทำแบบนี้ไม่ได้เลย แล้วเด็ก16ปีนี้มันอะไร! ถ้าเทียบกันแล้ว เขาอาจจะกระโดดได้มากกว่า8เมตรในอนาคตก็ได้!!”
“8เมตรมันใกล้กับมาตรฐานของโอลิมปิคมากเลยนะ! บางทีเราอาจจะได้นักแข่งกีฬาโอลิมปิคกระโดดไกลคนใหม่แล้วซิ”
“เด็กนี้มันเป็นอัจฉริยะ เขาต้องโดนทีมชาติเรียกตัวภายใน2ปีแน่นอน”
ผู้ชมทุกคนกำลังตะลึงกับผลงานของไฮควาน เขาเป็นดาวรุ่งพุ่งแรง มีน้อยคนมากที่จะทำได้ดีแบบนี้
หลี่ไต้ก็ดีใจ เขารู้สึกได้ว่าฝางไฮควานเอาชนะความเครียดแล้วกลับมาเป็นตัวเองได้แล้ว
…
ในตอนที่กรุ๊ปAจบลง นักกีฬาทุกคนออกจากสนามแล้วนักกีฬากรุ๊ปบีก็เริ่มทยอยเข้ามา
กฎมีอยู่ว่าหลังจากที่ทั้ง2กลุ่มแข่งรอบควอริฟายจบแล้ว นักกีฬาที่ดีที่สุด12นจะเข้ารอบสุดท้าย และเพราะอย่างงี้กลุ่มหลังเลยจะได้เปรียบกว่า ตอนที่กลุ่มบีขึ้นแข่งขัน โค้ชพวกนั้นก็จะรู้คะแนนของกลุ่มAแล้วก็สามารถคาดเดาความสามารถของคู่แข่งตอนไปแข่งรอบชิงได้
นักกีฬากระโดดไกลของทีมเมืองโหยวฮาวอยู๋ในกรุ๊ปB โค้ชของทีม ฉาวเหลียงฮาว เป็นคนที่พานักกีฬามาที่สนามแข่ง
“โค้ชฮาว! เป็นยังไงบ้าง? ผมได้ยินว่าคุณย้ายมาอยู่ทีมเยาวชนเหรอ”เสียงทักทายจากใครบางคนดังมาแต่ไกล
“โค้ชซุน!ไม่เจอกันนานเลยนะครับ เป็นยังไงบ้าง ตอนนี้ผมคุมทีมเยาวชนกระโดดไกลของเมืองโหยวฮาวอยู่หน่ะครับ”โค้ชฮาวต้อนรับเขา คนๆนี้เป็นโค้ชกระโดดไกลจากเมืองข้างๆ พวกเขารู้จักกันมานานแล้ว
หลังจากทักทายกันแล้ว โค้ชฮาวก็ถาม “กลุ่มAเป็นไง?”
“3คนในนั้นกระโดดได้ไกลกว่า7เมตร ดีสุดกระโดดได้ไกลถึง7.54เมตร!! แล้วก็มีนักกีฬาอีก2คนที่กระโดดได้มากกว่า6.9เมตร กลุ่มนู้นน่าจะมีคนเข้ารอบซัก5คนเป็นอย่างน้อย”
“7.54เมตร? นี้ต้องเป็นนักแข่งจากทีมเยาวชนชาติแน่ๆ เขาเป็นใครละ”ฮาวถามอย่างประหลาดใจ
“เขามาจากทีมเยาวชนเขตหน่ะ ฉันได้ยินมาว่าเขาอายุแค่16ปีเอง! ฉันเดาไว้ได้เลยว่าแชมป์ปีนี้คงหนีไม่พ้นเด็กคนนั้นหรอก!”โค้ชซุนพูด
“16ปีเองเหรอ? เขาเป็นดาวรุ่งจริงๆ!”ฉาวเหลียงฮาวพูด แต่ในสายตาเขาแฝงไปด้วยความมุ่งร้ายและความกลัว
“ฉันเอาตัวเก่งมากะจะมาเอาแชมป์นะเนี่ย ทำไมถึงได้มีคู่แข่งกระโดดได้7.54เมตรแล้วละ? เด็กนั้นประมาทไม่ได้จริงๆ!”เขาคิด แล้วมองไปรอบๆ จึงถาม “แล้วคนไหนเก่งสุดละ?”
ตรงนั้นไง เด็กที่ใส่เสื้อวิ่งสีขาวกางเกงสีน้ำเงิน”โค้ชซุนพูดแล้วชี้ไปที่ฝางไฮควาน ที่กำลังเดินอยู่กับกลุ่มAคนอื่นๆ
ฉาวเหลียงฮาวมองไปทางนั้นแล้วพบกับไฮควาน แต่เขาก็เจอคนหน้าคุ้นๆด้วย หลี่ไต้นั้นเอง
“หลี่ไต้!!! ทำไมแกถึงมาอยู่นี้ได้!!”ฉาวเหลียงฮาวก้าวร้าวใส่ “โลกมันจะกลมอะไรแบบนี้วะ!!”