Almighty Coach – โค้ชอหังการ - ตอนที่ 109
ตอนที่109 ความสำเร็จของคนขี้แพ้
“17.11เมตร!”โค้ชหลิวทวนตัวเลขด้วยสีหน้าจริงจังมาก สถิติที่ดีที่สุดของซูเสียนคือ17.15เมตร เขาไม่เคยได้นำเลยในการเเข่งนี้ นี้เรากำลังจะเเพ้งั้นเหรอ
โค้ชหลิวมองซูเสียน
โค้ชหลิวรู้ดีว่าสถิติที่ดีที่สุดใช้ในการเทียบเท่านั้น ในฐานะโค้ช เขาไม่สามารถคาดหวังว่านักกีฬาจะทำได้ดีที่สุดทุกครั้งที่เเข่ง
การทุ่มโอกาศที่2จบไป เเต่เเต่ละคนตอนนี้มีโอกาศอีกคนละครั้ง พวกเขาทุกคนรู้ดีว่าการเเข่งนี้มันขึ้นอยู่กับ3คน ซูเสียน บิ่นหวาง เเละเจียนกังเฉิน ซูเสียนตอนนี้เริ่มเครียดเเล้ว นี้เป็โอกาสสุดท้ายของเขาที่จะชนะการเเข่ง
ถึงเเม้ว่านี้จะเป็น”เเข่งกระชับมิตร”เเต่บรรยากาศมันไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ซูเสียนไม่อยากเเพ้ใครก็ตามที่ไม่ใช่นักกีฬาลำดับ1 ถ้าเขาเเพ้มันจะเป็นการทำให้ชื่อเสียงเขาเสียหายมาก ซูเสียนตอนนี้เริ่มสำนึกที่ตัวเองยอมไปรอบเเรกเเล้ว
โค้ชหลิวตอนนี้อยากชนะมากกว่าซูเสียนอีก เหตุผลที่เขามาที่นี่ก็เพราะเขามาเพื่อชนะ เเละเพื่อให้เป็นอย่างนั้น พวกเขาเลือกเวลาที่เหมาะเจาะในตอนที่ทีมเยาวชนขาดนักกีฬาที่มีพรสวรรค์พอดี เพื่อให้ได้ชื่อเสียงมา โรงเรียนหนานทันไม่ได้เเคร์เลยว่าจะชนะมาได้ยังไง
ซูเสียนเป็นไพ่ตายของหนานทัน ถ้าเขาเเพ้การเเข่งนี้ การเดินทางครั้งนี้ก็จะไร้ค่าทันที โรงเรียนหนานทันจะโม้ได้ไงว่านักกีฬาที่ดีที่สุดโรงเรียนตัวเองมาเเพ้เเบบนี้
ในการลองครั้งสุดท้ายนี้ ลู่จินเพ็ง รีบทุ่มรีบจบเพื่อเปิดทางให้กับคนอื่น เขาจบหน้าที่ตัวเองในฐานะตัวประกอบ ไม่มีใครสนใจเขาหรอก พวกนั้นอยากเห็นว่าซูเสียนสามารถก้าวข้าม17.11เมตรได้ไหม
ซูเสียนเดินขึ้นสังเวียนด้วยหน้าที่ตึง เเล้วทุกๆคนก็สนใจเขา ทำให้เขากดดันมากๆ เขารู้สึกว่าตอนนี้มันเครียดยิ่งกว่าตอนไปเเข่งระดับประเทศอีก
ึถึงเเม้ว่าการเเข่งชิงเเชมป์เยาวชนจะใหญ่ขนาดไหน เขาก็เเข่งด้วยความหยิ่งพยอง ถึงจะได้ที่เท่าไร เขาก็ยังภูมิใจอยู่ดี เเต่การเเข่งกระชับมิตรวันนี้มันเเตกต่างออกไป มันมีเเต่นักกีฬาระดับต่ำ เเต่ซูเสียนเป็นตัวเเทนของโรงเรียนหนานทันทั้งหมด ถ้าเขาเเพ้หมายถึงโรงเรียนเเพ้ ความกดดันมันต่างกันมากในการเป็นตัวเเทนของกลุ่มคนที่คาดหวังในคนๆเดียว
เเก ห้าม เเพ้! ซูเสียนพูดกับตัวเอง เขาสูดหายใจลึกๆเเล้วหมุนตัวกระทันอย่างรวดเร็ว ร่างกายเขาเหมือนนักเต้นที่สง่างามเต้นอย่างสวยงามในวงกลม เเละด้วยเสียงที่เเผดออกมาดังลั่น เขาเหวี่ยงเเขน เเล้วทุ่มตุ้มน้ำหนักไป ลูกตุ้มลอยสูงขึ้นไปในอากาศ
“17เมตร!!”โค้ชหลิวตะโกนออกมาดัง
ตุ้มตกลงมาที่พื้นเป็นหลุมนอกวง17เมตร
ทุกๆคนมองอย่างสงสัย
มันไกลมากจากตรงนี้ ฉันมองไม่ชัดเท่าไรเลยฉันไม่รู้ว่าซูเสียนทำได้เท่าไรรอบนี้ หลี่ไต้กังวลนิดหน่อยเเต่เขาก็ยังสงบอยู่
เพราะรู้ว่าเจียนกังเฉินยังเหลืออีกรอบนึงเหมือนกัน
มือของโค้ชหลิวเหงื่อเเตก เขาอยากรู้ผลใจจะขาด ในรอบนี้ทีมงานวัดระยะรอบคอบเป็นพิเศษ เขาวัดเเล้ววัดอีกหลายรอบ เเล้วให้ผลที่เเน่นอนออกมา “17.08เมตร!!!”
“ฉันชนะ! ฉันชนะ!!!!!”เจียนกังเฮินกระโดดสูง เขาดีใจมาก เขาวิ่งไปหาหลี่ไต้เเล้วกอดเขา “โค้ช ผมชนะเเล้ว ผมชนะ ผม ชนะ…”เเล้วเขาก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจเหมือนเป็นเด็กๆ ถึงเอาจริงๆเขาก็ยังเป็นเด็กอยู่นั้นละ เขายังอายุไม่ถึง18
ถึงเเม้มันจะเป็นการเเข่งกระชับมิตรเล็กๆ เเต่เจียนกังเฉินก็อาชนะซูเสียน ที่เป็นที่3ในการเเข่งเยาวชนชาติมาได้ สำหรับเจียนกังเฉิน นี้มันเป็นปราติหารย์
ในตอนนั้น เจียนกังเฉินคิดย้อนกลับไปเมื่อ4เดือนก่อน ตอนที่เขาคิดจะจากไปอย่างขี้เเพ้ เตรียมที่จะจบอาชีพตัวเอง เเล้วกำลังวางเเผนที่จะเตรียมเข้าโรงเรียนทางเลือก เเต่4เดือนต่อมา เขาชนะที่3ของเยาวชนประเทศ
สำหรับเขา โลกทั้งโลกเปลี่ยนไปทันที เขารู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะหลี่ไต้ที่ทำให้เปลี่ยนไปขนาดนี้ เขาเคยหมดหวัง เเต่ก็ต้องขอบคุณหลี่ไต้ที่ทำให้เขาเรียกคืนความมั่นใจกลับมาอีกครั้ง เเล้วเขาก็คืนสู่สนาม เเม้เเต่ลิ้มรสชัยชนะ
ชัยชนะในวันนี้ได้สอนบทเรียนกับเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม ตราบใดที่ยังไม่ยอมเเพ้ เราก็ยังมีโอกาสเสมอ
“ขอบคุณครับโค้ช ขอบคุณ!”
เจียนกังเฉินสะอื้นอย่างไร้การควบคุม
หลี่ไต้ตบไหล่เจียนกังเฉิน จากนั้นก็มองดูนักกีฬาอีก4คนที่เหลือ พวกเขาก็ดูตื่นเต้นเหมือนกัน ถึงเเม้ว่าพวกเขาจะเอาชนะซูเสียนไม่ได้ เเต่พวกเขาก็ยังเหนือกว่าลู่จินเพ็งที่เป็นนักกีฬาลำดับ1 นั้นทำให้พวกเขาพอใจมาก เเล้วก็ไม่จำเป็นต้องเเข่งต่อเเล้วก็ได้ ซูเสียนเเพ้เเล้ว เขาไม่มีความจำเป็นต้องไปตอกย้ำอีกต่อไป.
…
ฉันเเพ้ได้ยังไง! มันเป็นเเค่นักกีฬาลำดับ2เองนะ! หน้าของซูเสียนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเเละไม่พอใจ
ซูเสียรไม่ใช่คนที่ไม่เคยเเพ้มาก่อน เเต่เขาไม่คิดว่าจะมาเเพ้นักกีฬาโนเนมเเบบนี้ มันเหมือนกับเจ้ายุทธกังฟูมั่นใจเเละเตรียมพร้อมที่จะสู้เเต่กลับเเพ้เเละโดนกระทืมยับโดยอันธพาลข้างถนน ไม่มีคำอธิบายสำหรับความไม่พอใจนี้
โค้ชหลิวหน้าถอดสี ในตอนที่ซูเสียนเเพ้ ทั้งโรงเรียนหนานทันก็เเพ้ไปด้วย ยิ่งเเย่ไปกว่านั้นคือซูเสียนเเพ้ใครก็ไม่รู้ ไม่เคยรู้จักมาก่อน ไม่เเม้กระทั้งเป็นนักกีฬาลำดับ2 ถ้าข่าวนี้เเพร่กระจายออกไป หนานทันคงรับสมัครนักกีฬาได้ยากขึ้นเเน่ๆในอนาคต
ส่วนทางโค้ชฉาง กำลังร่าเริง
ฮ่าฮ่าาาา เราชนะวะ! เเล้วเราก็ตบไพ่ตายของเเกด้วย! โรงเรียนหนานทันนนน รู้ซะบ้างนะว่ากำลังเล่นกับใคร หึ ฉันจะไปบอกข่าวดีกับหัวหน้าโค้ช
คิดอย่างนั้นเเล้วโค้ชฉางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาโค้ชหลู
“ขอโทษคะ เลขหมายนี้ไม่สามารถรับสายได้ กรุณารอสาย…”โค้ชลู่คุยกับคนอื่นอยู่ เดี๋ยวฉันค่อยโทรกลับละกัน โค้ชฉางวางโทรศัพท์