บทที่4 น้องสาว..?
“อ่าา~ล็อตตี้! เธออยู่ที่ไหน!?”
ระหว่างทางฉันได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ อยู่แถวๆริมถนน
จากที่ฉันดูอายุน่าจะราวๆ ห้าขวบ
ถ้าฟังจากคำพูดของเธอดูเหมือนว่ากำลังหลงทางอยู่นะ
แม้ว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังร้องไห้ แต่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ได้แต่มองเธอด้วยสีหน้าลำบากใจ ไม่มีใครที่คิดจะช่วยเด็กคนนั้นเลย
เหตุผลที่พวกเขาไม่ได้เข้าไปช่วยก็เพราะรูปลักษณ์ของเด็กคนนั้นและคำพูดที่เธอพูดออกมา
ผมของเธอเป็นสีเงินซึ่งหายากมากในญี่ปุ่น คำพูดที่ออกมาระหว่างร้องไห้ของเธอเป็นภาษาอังกฤษ ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าเธอเป็นชาวต่างชาติ ดูเหมือนว่าคนรอบข้างจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ด้วย ถึงพวกเขาต้องการที่จะช่วย แต่ก็ทำไม่ได้ เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถที่จะพูดกับเธอได้
ช่วยไม่ได้…
ฉันทำเป็นไม่สนใจเด็กที่กำลังร้องไห้อยู่ไม่ได้หรอก
บางทีถ้าปล่อยเด็กไว้ต่อไป อาจจะมีคนที่พูดอังกฤษกับเธอได้ แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น เด็กคนนี้ก็จะต้องร้องต่อไปแน่ๆ
วันนี้ฉันคงจะไปไม่ได้ แต่คราวหน้าฉันคงจะต้องหาข้อแก้ตัวกับอากิไว้ด้วยสิน่าา
“เกิดอะไรขึ้น? เธอกำลังหลงทางหรอ?”
ฉันเข้าไปหาเด็กและก้มลงเล็กน้อยเพื่อที่จะพูดกับเธอ
เด็กหญิงตกใจครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ มองมาที่ใบหน้าของฉันด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“คะ-คุณเป็นใคร…?”
“ฉันชื่ออากิโตะ ชื่อของเธอล่ะ?”
“เอ็มม่า…”
“เอ็มม่าหรอ…? เธอคงจะแยกกับคนที่ชื่อล็อตตี้สินะ”
“ลอตตี้ไม่อยู่”
“อาใช่ เธอไม่อยู่ที่นี่ ฉันคิดว่าพวกเธอสองคนคงจะแยกกันระหว่างทางแน่ๆ”
“ล็อตตี้ ไม่อยู่… อื้อออ~”
ระหว่างที่ฉันกำลังพูด เอ็มม่าก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง
ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเริ่มร้องไห้ ฉันคิดว่าเธอคงจะไม่เข้าใจคำพูดของฉันทั้งหมด
ฉันเข้าใจว่าเอ็มม่าพลัดหลงกับล็อตตี้ แต่ว่าตอนตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหนละ
ตอนนี้มันคงไม่ดีถ้าฉันไม่รีบหยุดเธอที่กำลังร้อง
ตั้งแต่เธอเริ่มร้องไห้อีกครั้งหลังจากที่ฉันพูดกับเธอ ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาก็มองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่สงสัย พวกเขาคงจะไม่เข้าใจคำพูดของฉันกับเอ็มม่าสินะ
ฉันควรทำยังไงดี?
ฉันจะทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้ยังไง ขนม? อ่า-ฉันไม่มีขนมสักหน่อยของเล่นที่เด็กๆชอบฉันก็ไม่มี
มีวิธีอื่นอีกไหม— อา! ฉันยังมีมือถืออยู่
ตอนที่กำลังอยู่บนรถไฟ ฉันสังเกตเห็นว่าแม่กำลังปลอบเด็กที่กำลังร้องไห้ด้วยมือถือ ถ้าฉันจำไม่ผิดเธอเปิดวิดีโอให้เด็กดู
อ่า-วิดีโอที่สามารถทำให้เด็กดีใจ— อันนี้ไงละ!
“เอ็มม่าจัง… ดูนี่สิ”
เมื่อกำลังหาสู่เว็บสำหรับดูวิดิโอ ฉันเลือกวิดีโอที่ดึงดูดสายตาและยื่นมือถือให้เอ็มม่า
เอ็มม่ามองหน้าฉันอยู่พักหนึ่งก่อนจะดูหน้าจอมือถือต่อไป
เมื่อเธอจ้องมองที่วิดิโอที่อยู่บนหน้าจอ สีหน้าของเธอก็ดูสดใสขึ้น
“แมว…!?”
“เอ็มม่าชอบแมวไหม”
“อื้ม! เอ็มม่าชอบแมว!”
ดวงตาของเอ็มม่าจับจ้องไปที่หน้าจอมือถือราวกับว่าการร้องไห้ก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น
เนื่องจากสถานการณ์ดูเหมือนจะสงบดีแล้ว ฉันจึงโล่งอกมาก
ตอนนี้เธอคงจะไม่เป็นอะไรแล้วละ
ในขณะที่เอ็มม่ากำลังหมกมุ่นอยู่กับวิดีโอแมว ฉันต้องหาล็อตตี้…ไม่มีเบาะแสเลยสักอย่าง
ฉันคิดว่าควรพาเธอไปสถานีตำรวจ แต่ถ้าตำรวจพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ เอ็มม่าอาจจะร้องขึ้นมาอีกก็ได้
ฉันต้องหลีกเลี่ยงสถานการณ์แบบนั้น ฉันคิดว่าฉันคงต้องตามหาล็อตตี้เอง… ไม่มีคำใบ้เลยแฮะ… เธอดูเหมือนใครที่ฉันรู้จักนะ?
ผมสีเงินของเอ็มม่าและรูปร่างที่น่ารักของเธอ..ใช่แล้ว มันดูเหมือนชาร์ล็อต นักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ตอนเช้า ยิ่งกว่านั้น ล็อตตี้มันก็ออกเสียงคล้ายๆชาร์ล็อตอยู่นิดหน่อย ฉันคิดว่าเคยอ่านนิยายแนวนี้มาก่อน ถ้าชาร์ล็อตเป็นพี่สาวของเธอ มันก็ไม่แปลกถ้าจะเรียกกันด้วยชื่อเล่น
จากคำพูดของชาร์ล็อต เธอเองก็มีน้องสาวอยู่ด้วย
หมายความว่า…
“เอ็มม่าจัง ช่วยบอกชื่อเต็มของเธอหน่อยได้ไหม?”
“งื้ม?เอ็มม่าชื่อ เอ็มม่า เบนเน็ตต์”
เอ็มม่าที่กำลังดูวิดีโอแมวอยู่ บอกชื่อของเธอด้วยท่าทางที่สับสน เธอเอียงศีรษะได้น่ารักมาก เธอน่ารักเหมือนกับสัตว์ตัวเล็กๆไม่มีผิดเลย
แต่ยังไงก็ตาม ดูเหมือนมันจะตรงกับที่ฉันคิดไว้
ฉันรู้ตัวจริงของคนที่เอ็มม่ากำลังหาอยู่แล้ว หลังจากนั้นฉันก็พาเอ็มม่ากลับไปทางโรงเรียนทันที
