บทที่ 3 ความห่วงใยจากอาจารย์และรุ่นน้อง
“ขอบคุณมากนะ”
หลังจากทุกอย่างสงบลงอากิระได้หันมาพูดกับฉัน
หลังจากที่สบตากับฉันก่อนหน้านี้ทำให้เขารู้ว่าตัวเองกำลังทำให้ชาร์ล็อตลำบาก
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาขอบคุณฉัน
ถ้าเขายังทำแบบก่อนหน้านี้ต่อไปความรู้สีกของชาร์ล็อตที่มีต่ออากิระจะต้องเป็นเชิงลบแน่ๆ
ฉันพยักหน้าให้กับอากิระและเริ่มเตรียมตัวกลับบ้าน
ฉันไม่มีเหตุผลอะไรให้อยู่ต่อและอีกอย่างมันอาจจะดีกับคนอื่นๆถ้าฉันออกไปตอนนี้
-อย่างไรก็ตาม
“โอ้-นั่นเป็นคำพูดที่น่าชื่นชมมาก ไม่นึกเลยว่าจะออกมาจากปากของไซออนจิ ที่มีคะแนนรวมต่ำที่สุดในห้อง”
หลังจากที่ทุกคนกำลังเตรีมตัวกลับบ้าน อาจารย์มิยุก็พูดออกมาด้วยท่าทางที่ดูจะกำลังสนุก
“-ฮะ!? อาจารย์มิยุ ไม่ใช่ว่าคุณต้องอยู่ในห้องพักครูหรอ ?”
อากิระได้หันกลับไปมองทางอาจารย์มิยุด้วยท่างทางที่มีเหงื่อไหลเต็มใบหน้า เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ต้องโดนตำหนิแบบรุนแรงจนเกิดฝังใจเลย
“ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นหรอกนะ ฉันไม่ได้มีธุระกับนายนะไซออนจิ”
“อ้า คุณน่าจะพูดให้เร็วกว่านี้นะครับ อาจารย์มิยุ”
“ถ้าเธอยังไม่ทำอะไรผิด ฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องตำหนิใส่เธอ หรือว่าเธออยากจะมาที่ห้องพักครูด้วยตัวเองกันล่ะ”
อากิระรู้สึกโล่งใจหลังจากได้ยินคำพูดนั้น ทำให้อาจารย์มิยุยิ้มและเอามือมาจับไหล่ของอากิระด้วยหน้าตาที่โกรธจัด ถ้าดูจากอากิระที่กำลังตัวสั่นอยู่ ฉันบอกได้เลยว่าเธอต้องออกแรงมากพอสมควร
“อาจารย์มิยุถ้าไม่ได้มีธุระกับอากิระแล้วคุณมาทำอะไรที่นี้หรอ?”
เนื่องจากอาจารย์มิยุ เป็นคนประเภทที่จะจดจ่ออยู่กับสิ่งตรงหน้า ฉันจึงเข้าไปแทรกเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอด้วยวิธีนี้
“อ้อ จริงสิ ฉันมีงานให้นายทำ หลังจากนี้ตามฉันมาด้วยล่ะ อาโอยากิ ”
“เอ๊ะ……?”
ฉันไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิดจนทำให้ต้องพูดกับอาจารย์มิยุนะ
หรือว่านี่อาจจะเป็น–
“ฉันคิดว่าจะลงโทษนายสำหรับเรื่องเมื่อตอนเช้าด้วย”
เป็นตามที่ฉันคิดเลย-
แต่เมื่อเช้าเธอบอกว่าไม่เป็นไร ถ้าเธอยังไม่เห็น….
ถ้าฉันพูดขัดออกไปละก็มันต้องนานกว่าเดิมแน่ ฉันจึงเลือกที่จะเดินตามเธอไปเงียบๆ
“ขอโทษนะ อาโอยากิ จู่ๆ ก็มีคนมาขอให้ฉันทำอะไรบางอย่าง ฉันเลยต้องหาคนมาช่วย”
ตอนที่ฉันกำลังจัดเอกสารอยู่ในห้องเก็บของ อาจารย์มิยุก็ขอโทษฉันพร้อมเก็บเอกสารไปด้วย
ตอนนี้ฉันกำลังทำความสะอาดห้องเก็บของกับอาจารย์มิยุแค่สองคน
“ไม่เป็นไร แต่ถ้าคุณต้องการคนมาช่วย คราวหลังอย่าเอาการลงโทษมาขู่ดีกว่านะ”
ฉันจัดเอกสารต่อไป พร้อมกับพูดบ่นออกมาด้วย
พอรู้ว่าจะโดนทำโทษ ฉันคิดว่าจะโดนเหมือนอากิระซะอีก
เป็นความผิดของอากิระเองที่ก่อเรื่องทำให้ตัวเองโดนตำหนิ แต่มันก็มีความเป็นไปได้ที่หลังจากนี้ฉันก็จะโดนลงโทษด้วย
“การลงโทษ เป็นแค่ข้ออ้างที่จะพานายออกมาจากห้อง ถ้าไซออนจิเป็นคนเดียวที่ได้รับโทษ มันก็จะทำให้นักเรียนคนอื่นไม่พอใจ”
ถึงบางครั้งเธอจะเป็นคนเข้มงวด แต่เธอก็เป็นห่วงฉันจริงๆ
แม้ว่าอาจารย์มิยุจะมีนิสัยเอาแต่ใจเป็นบางครั้ง แต่เธอก็เป็นครูที่ดี ที่เป็นห่วงนักเรียนทุกคนตลอดเวลา นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอเป็นที่นิยมในหมู่นักเรียน
“นอกจากนี้นายก็ยังขัดคำพูดของทุกคน ทำให้คนอื่นๆไม่ชอบหน้านาย มำไมถึงทำอย่างนั้นล่ะ”
คงเป็นเพราะฉันไม่ตอบ อาจารย์มิยุจึงถามฉันต่อ ฉันหยุดจัดกองเอกสารและมองเข้าไปในดวงตาของอาจารย์มิยุ
“คุณอยู่ที่นั้นตั้งแต่ตอนไหน?”
“ก่อนที่นายจะพูดหยุดทุกคน”
“หมายความว่าคุณอยู่ที่นั้นตั้งแต่แรกแล้วหรอ…”
“ใช่…ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปขวาง แต่เมื่อฉันเห็นนายกำลังพูด ฉันก็หยุด ฉันไม่ต้องการที่จะเข้าไปวุ่นวายกับนักเรียน และฉันรู้ว่านายจะแก้ไขสถานการณ์นั้นได้”
จากคำพูดของอาจารย์มิยุแสดงให้เห็นว่าเธอเสียใจจริงๆ
อาจจะเป็นเพราะฉันต้องรับบทเป็นคนเลวในห้องเรียน
ฉันคิดว่านั้นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนั้น และอีกอย่างเป็นเพราะฉันเชื่อใจอากิระ
แต่มันอาจจะเป็นผลลัพธ์ที่ไม่ดี จากมุมมองของอาจารย์มิยุ
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง ผมไม่สนใจมากนักหรอก”
“นี่นาย…..อากิ กังวลว่านายจะตกเป็นเป้าหมายในการกลั่นแกล้งในโรงเรียน”
อาจารย์มิยุพูดด้วยท่าท่างที่ค่อนข้างประหลาดใจ
“เดี๋ยวนะ ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างนั้นเหรอ”
“อ่า~นอกจากนี้เธอก็ยังพูดว่า [รุ่นพี่จะเหงาไหมนะถ้าฉันไม่อยู่ด้วย] [เขาจะกินข้าวคนเดียวรึปล่าวนะ]”
หลังจากฟังคำพูดของอาจารย์ ทำให้ฉันรู้สึดปวดหัว
อากิเป็นน้องสาวของอาจาย์มิยุนอกจากนี้เธอก็ยังเป็นรุ่นน้องของฉันตอนมัธยมต้นอีกด้วย
เธอมีบุคลิกเป็นผู้หญิงที่ตรงข้ามกับอาจารย์มิยุอย่างสิ้นเชิง แต่บางครั้งก็เป็นคนชอบกังวลและน่ารำคาญเป็นบางครั้ง
“ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นกัน อากิระก็อยู่ห้องเดียวกับฉันนะ…? นอกจากนี้ เธอก็ไม่เคยแสดงความกังวลออกมาเลยถึงแม้พวกเราจะพบกันทุกวัน”
“ถ้าเธอพูดกับนายด้วยตัวเอง นายจะโกรธไหม? เธอยังบอกอีกว่า[รุ่นพี่ไซออนจิสามารถพาคนมารวมกันได้ แต่พวกเขาจะวิ่งหนีไปถ้ารุ่นพี่อากิโตะอยู่ด้วย]”
“…ผมขอบอกตรงๆเลยว่า เธอต้องร้องไห้แน่ๆหลังจากที่ผมดุใส่เธอ”
“ฮ่า ฮ่า~ ฉันรู้ว่านายไม่มีทางที่จะไม่พูดอะไรที่รุนแรงใส่อากิได้”
“อาจาย์มิยุ ผมคิดว่าคุณค่อนข้างเจ้าเล่ห์เลย … ”
“ถ้าไม่เจ้าเล่ห์ นายจะอยู่ในสังคมไม่ได้นะ”
อาจารย์มิยุ ให้คำแนะนำกับฉันที่ดูจะเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอากิที่มินิสัยเป็นผู้หญิงที่จริงจังและขยันกับอาจารย์มิยุที่เป็นทอมบอยกับขาดความรับผิดชอบ เป็นพี่น้องกันได้ยังไง
“เฮ้ อาโอยากิ ตอนนี้นายกำลังคิดอะไรที่มันเสียมารยาทอยู่ใช่ไหม”
ทันทีที่ฉันกำลังคิดอะไรแปลกๆ
อาจารย์มิยุก็พูดตอบออกมาราวกับอ่านใจฉันได้ คนๆนี้น่ากลัวจริงๆ
ที่ฉันทำได้ในตอนนี้คือการส่ายหัวและบอกไปว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด
ถ้าเธอรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่สภาพของฉันคงไม่ต่างอะไรกับอากิระแน่ๆ
“เข้าใจแล้ว ฉันก็แค่.…..ฉันหมายถึงนายควรจะดูแลตัวเองสักหน่อยนะ”
“ผมมั่นใจว่าดูแลตัวเองได้ดีพอสมควรนะ”
“อ่า ทำไมฉันถึงพูดออกไปอย่างนั้นกัน ”
อาจารย์มิยุ ถอนหายใจขณะที่เอามือจับหน้าผากด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“อาจารย์มิยุ ผมขอกลับเลยได้ไหม?เธอจะต้องโวยวายแน่ ถ้าผมไปสาย”
หลังจากจัดกองเอกสารจนหมดแล้วและผมก็บอกว่าอยากจะกลับ
ถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่จะโดนตำหนิเท่านั้น
และอีกอย่าง อากิจะกังวลถ้าฉันไปสาย มันจะไม่ดีแน่ๆถ้าฉันไม่รีบกลับ
“อ่า ขอบคุณมาก ฉันจะโทรไปบอกอากิให้เอง ขอบคุณสำหรับหลายๆอย่าง”
“ไม่เป็นไร ผมเองก็ได้รับเงินมาและมันก็เป็นงานของผมด้วยเช่นกัน มันไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาขอบคุณผมเลย”
เหตุผลที่อาจารย์มิยุขอบคุณฉันก็เพราะว่าจริงๆแล้วฉันเป็นครูสอนพิเศษให้กับอากิ
เมื่อฉันบอกอากิว่าฉันจะเริ่มหางานพิเศษทำเมื่อขึ้น ม.ปลาย เธอก็ขอให้ฉันมาเป็นครูสอนพิเศษให้
ตอนแรกฉันปฏิเสธ แต่หลังจากการโน้มน้าวจากอากิ และได้รับการอนุญาตจากพ่อแม่ของเธอ ฉันก็เลยเลือกที่จะรับงานนี้
หลังจากที่ฉันบอกลากับอาจารย์มิยุ ก็ได้เดินทางไปบ้านของ อากิ
บ้านของอากิอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนดังนั้นก็ทันเวลาพอดี
―ฉันคิดอย่างนั้น แต่ดูเหมือนสุดท้ายแล้วฉันจะไปไม่ทันตามเวลาที่สัญญาไว้
