บทที่ 2 ความวุ่นวายในชั้นเรียน
“อากิโตะเจ้าทรยศ”
หลังจากโฮมรูมจบลง อากิระบ่นกับฉันด้วยสีหน้าที่เหม่อลอย อากิระก็หนีไม่พ้นการถูกเรียกตัวไปที่ห้องพักครู นอกจากนี้ เขายังปากเสียเกี่ยวกับสถานะโสดของอาจารย์มิยุ ทำให้เขาถูกดุมากยิ่งขึ้นไปอีก
เขาเป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ
“มันแค่เรื่องเล็กน้อย นายไม่ควรคิดมากนะ”
ฉันไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยต้องปลอบใจเขา
ฉันรู้สึกเห็นใจเล็กน้อยเนื่องจากมันก็เป็นความผิดของฉันด้วยแค่บางส่วน แต่เขาดันไปพูดเรื่องความโสดกับอาจารย์มิยุ เพราะอย่างนั้นมันก็สมควรแล้วละ
“แต่ไม่เป็นไรเหรอ ที่นายถูกทิ้งให้อยู่ในห้องเดียวกับชาร์ล็อต”
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป การบ่นของเขาจะไม่มีวันสิ้นสุดก่อนจะถึงคาบต่อไป ฉันรู้สึกสงสารชาร์ล็อตนิดหน่อย แต่คงต้องใช้เธอเป็นเหยื่อล่อ
“อ่า ถ้านายยังทำตัวแบบนี้ ก็จะพลาดการพูดกับชาร์ล็อตนะ!”
หลังจากฉันพูดเสร็จ อากิระก็หันไปมองทางชาร์ล็อตและลุกจากที่นั่งเพื่อไปหาชาร์ล็อตทันที
เขาเป็นคนที่ตรงไปตรงมาจริงๆ นั่นอาจเป็นข้อดีไม่กี่อย่างของเขา
ฉันหันไปมองทางชาร์ล็อต เธอคุยกับเพื่อนร่วมชั้นอย่างมีความสุข
มันน่าทึ่งมากแม้จะอายุเท่าพวกเรา แต่กลับสามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้คล่องแม้จะเป็นชาวต่างชาติ
ถ้าฉันต้องตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ฉันไม่มั่นในเลยว่าจะพูดภาษาอังกฤษได้คล่องขนาดนี้ไหม
เธอเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบจริงๆ
—ฉันไม่สามารถมองโลกในแง่ดีพอที่จะคาดหวังอะไรบางอย่างได้เพียงเเค่ฉันอยู่ห้องเดียวกับนักเรียนต่างชาติสุดสวย
ฉันแค่ต้องเรียนหนังสือ สิ่งที่ฉันทำก็มีแค่แอบมองเธอแค่นั้นเอง
หลังจากที่ได้ดูชาร์ล็อตจนพอใจแล้ว ฉันก็หยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋าและใช้เวลาอ่านจนเริ่มคาบต่อไป
“คุณชาร์ล็อตหลังจากนี้ว่างไหม ”
“มีอะไรหรอ?”
“พวกเรากำลังคิดว่าจะไปร้านคาราโอเกะและจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้คุณชาร์ล็อต!”
ทันทีหลังจากคาบเรียนจบแล้วเพื่อนร่วมชั้นก็เริ่มล้อมรอบ ชาร์ลอตอีกครั้ง
ถ้าสังเกตดีๆ ดูเหมือนว่าไม่ได้มีแค่เพื่อนในห้องเท่านั้นแต่ยังมีคนจากห้องอื่นด้วย
บางทีอาจจะมาเพราะได้ยินข่าวลือของชาร์ล็อตก็ได้
แต่มันเร็วเกินไปแล้วคาบเรียนพึ่งจะจบเองนะ แต่ฉันหวังว่าหลังจากนี้อาจารย์จะไม่มาดุนะ
“เอ่อ ขอโทษนะ แต่น้องสาวฉันรออยู่ที่บ้าน…”
ชาร์ลอตเสียใจมากที่ปฏิเสธคำเชิญของเพื่อนร่วมชั้น อาจเป็นเพราะเธอต้องรีบกลับจริงๆ
ผลก็คือ เพื่อนร่วมชั้นดูผิดหวัง แต่ดูเหมือนพวกเขาจะเข้าใจ และไม่มีใครพยายามบังคับเธอ
-ยกเว้นสำหรับหมอนั่น
“งั้นก็พาน้องสาวของเธอมาด้วยสิ!”
อากิระซึ่งไม่ได้อ่านบรรยากาศ บอกชาร์ลอตให้พาน้องสาวเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย
เขาอาจไม่คิดมากกับคำพูดของตัวเอง แต่ชาร์ลอตมีสีหน้าลำบากใจ
ยิ่งกว่านั้น เนื่องจากอากิระเข้าไปพูด นักเรียนทุกคนจึงเห็นด้วยกับเขา
…… ช่วยไม่ได้นะ……
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป มันจะควบคุมไม่ได้ และชาร์ลอตที่ต้องรีบกลับบ้านก็จะลำบาก
เมื่อคิดอย่างนั้น ฉันก็ลุกจากเก้าอี้
“อากิระ ทุกคนก็ด้วย พวกเราไม่มีเวลาทำแบบนั้นหรอกนะ ในสัปดาห์หน้าจะมีการสอบนะ”
ฉันหยุดเพื่อนร่วมชั้นด้วยข้ออ้างง่ายๆเพื่อที่ชาร์ล็อตจะไม่ลำบาก
ช่วยไม่ได้ที่จะต้องแกล้งเป็นคนเลว
ฉันรู้ดีว่ามันน่ารำคาญ ฉันเลยหันไปสบตากับอากิระ
“อาโอยากิคุง การจัดปาตี้ต้อนรับมันเป็นเรื่องปกตินะ เธอเห็นการเรียนสำคัญกว่าเพื่อนร่วมชั้นหรอ?”
“นายอ่านบรรยากาศไม่ออกจริงๆ แต่ไม่เป็นไร เพราะเราจะจัดปาร์ตี้ต้อนรับกันในห้องเรียนก็ได้”
เพื่อนร่วมชั้นบ่นกับฉัน
เป็นจิตวิทยาที่จะถูกวิพากษ์วิจารณ์ถ้าฉันตอบไม่ตรงกับสิ่งที่พวกเขาต้องการ
แต่สำหรับฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากอยู่แล้ว
อย่างไรก็ตาม ถ้าจะให้ฉันพูดด้วยตัวเอง ก็จะมีคนคัดค้านแน่
ฉันต้องทำเหตุการณ์นี้จบลงเร็วที่สุด แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะจัดการกับเหตุการณ์นี้ด้วยตัวเอง
มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำอย่างนั้นได้
“จริงสิ! การสอบกำลังจะมาในสัปดาห์ หน้า ฉันคิดว่าเราควรจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับหลังจากการสอบจบลง!”
อากิระได้พูดขอโทษต่อหน้าทุกคน รวมทั้งชาร์ล็อตด้วย
“อ่า-ไซออนจิ นายเองก็ให้ความสำคัญกับการสอบด้วยหรอ?”
เพื่อนร่วมชั้นของฉันได้บ่นออกมาแต่อากิระก็ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมา
“ที่อากิโตะพูดถูกแล้วล่ะ ถ้าค่าเฉลี่ยของชั้นเรียนลดลง อาจารย์มิยุจะโกรธมากแน่ และชาร์ล็อตต้องรู้สึกผิดกับเรื่องนี้ พวกนายไม่คิดว่าควรจะจัดงานเลี้ยงหลังจากสอบเสร็จหรอ”
“ฉันเห็นด้วย…”
“ฉันก็ด้วย …”
ทุกคนค่อยๆ เริ่มเห็นด้วยกับคำพูด ของอากิระ เหตุผลก็เพราะสำหรับในห้องเรียนแล้วอากิระคือตัวสร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคน
เป็นเพราะอากิระเป็นคนพูดทำให้คนในชั้นเรียนเห็นด้วยอย่างง่ายดาย
ถ้าฉันพูดเองคงไม่เป็นแบบนี้แน่
นั่นคือเหตุผลที่มากพอที่จะให้อากิระเป็นคนจัดการ
…ก็นะ บางครั้งอากิระก็เป็นคนชักนำอะไรผิดๆให้กับคนในห้องเรียน
ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นแล้ว มันก็คือหน้าที่ของฉันที่จะคอยขวางไม่ให้อากิระทำอะไรแปลกๆจนเกินไป และเพราะแบบนี้ทำให้ทัศนคติของทุกคนที่มีต่อฉันเป็นเชิงลบ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอกนะ
