A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 436

Chapter 436 : ช่างทําผมฝึกหัด

“ฉันจะเก็บมันไว้เป็นความลับอย่างแน่นอน” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและอ่านสัญญาอย่างระมัดระวัง

เนื้อหาของสัญญานั้นค่อนข้างเรียบง่าย ข้อกําหนดระบุเอาไว้ว่าพื้นที่นี้เป็นพื้นที่ที่ทั้งสองฝ่ายต้องมีส่วนร่วมในการดูแลและอนุญาตให้ร้านอาหารมาทําสิ่งต่าง ๆ ในพื้นที่นี้ได้

นอกจากนี้มันยังมีข้อตกลงในการรักษาความลับและสัญญาเช่าสามปี เงินหนึ่งเหรียญทองแดงต่อปีแทบจะ ไม่มีค่าอะไรเลยดังนั้นมันจึงถือได้ว่าที่ดินที่แม็กซ์เช่านั้นไม่มีค่าใช้จ่าย

สัญญาไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้นแม็กซ์จึงเซ็นมัน

“คุณแม็กซ์ การจัดการของคุณเมื่อคืนนั้นยอดเยี่ยมจริง ๆ ถ้าคุณต้องการคุณจะเป็นนักการเมืองที่เก่งกาจมากแน่ ๆ” ดิคัสหยิบสัญญาขึ้นมาและพูดชมแม็กซ์อย่างจริงใจ

“ผมเป็นแค่พ่อครัว” แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม เขามองดิคัสและถามว่า “ร้านอาหารกําลังจะเปิดแล้ว คุณจะกลับไปที่ปราสาทเจ้าเมืองเลยมั้ยครับหรือว่าจะอยู่กินอาหารเช้าก่อน?”

“ผมยังไม่ได้กินอะไรมาเลย” ดิคัสตอบด้วยรอยยิ้ม

“เอาล่ะ งั้นก็เชิญนั่งเลยครับ ร้านอาหารกําลังจะเปิดแล้ว” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“อย่างไรก็ตามค่าธรรมเนียมการจองของเมื่อคืนจะมาถึงหลังจากที่ทําเรื่องผ่านฝ่ายการเงินของเราดังนั้นมันน่ามาถึงภายในวันนี้นะครับ” ดิคัสพูดเสริม

“ไม่มีปัญหาครับ” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาไม่กังวลว่าปราสาทเจ้าเมืองจะไม่ยอมจ่ายเงินให้เขา นอกจากนี้เขาก็รู้สึกว่าเขาสมควรได้รับเงิน 300,000 เหรียญมองแดง ยังไงซะเขาก็ใช้พลังสมองไปมากเพื่ออํานวยความสะดวกในการทําให้การประชุมเมื่อคืนนี้สรุปผลได้

ทันทีที่นาฬิกาบอกเวลา 7 โมงครึ่ง แม็กซ์ก็เปิดประตูร้านอาหารด้วยรอยยิ้มและพูดทักทาย “ยินดีต้อนรับทุกคนครับ วันนี้ร้านอาหารของเราจะมีเมนูใหม่ มันเรียกว่าไอศกรีมและมีสี่รสชาติที่คุณสามารถเลือกได้ ตามชื่อ ของมันไอศกรีมนั้นค่อนข้างเย็นดังนั้นมันจึงไม่เหมาะที่จะกินในขณะที่ท้องว่าง ผมขอแนะนําให้ทุกคนลองของ หวานนี้หลังจากที่กินอาหารจานหลักของพวกคุณเสร็จแล้ว ไอศกรีมจะจํากัดอยู่ที่สองลูกต่อคนต่อมื้อนะครับ”

“มีเมนูใหม่เหรอ? บอสแม็กซ์จงเจริญ! อัตราการเปิดตัวเมนูใหม่ของที่นี่น่าทึ่งมาก!”

“ฉันไม่รู้ว่าไอศกรีมคืออะไร แต่ฉันจะสั่งมันอย่างแน่นอน แม็กซ์ไม่เคยทําให้เราผิดหวัง”

สายตาของลูกค้าทุกคนเป็นประกายขึ้นมาในทันทีเมื่อพวกเขาได้ยินข่าวดีนี้ พวกเขาพูดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวาในขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในร้าน

“บะ-บอส แม็กซ์ ไม่…ได้เจอกันนาน” ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาแม็กซ์ด้วยรอยยิ้มอาย ๆ เมื่อแม็กซ์หันไป มองเขาก็พบว่าคน ๆ นี้คือฮากะที่เขาไม่ได้เจอมานานและมีฮาเพิ่งเดินตามหลังเขามา (TN : เผื่อใครลืม สองคนนี้คือพี่น้องออร์คที่โมไบพามากินตอนแรก ๆ ครับ)

“ฮากะ แขนของนายโอเคมั้ย?” แม็กซ์มองอย่างกังวลไปที่แขนที่ของฮากะที่ใส่สลิงช่วงพยุงเอาไว้ (นึกภาพที่ช่วยประคองขนเวลาแขนหัก)

ฮากะไม่ได้มาที่ร้านอาหารของเขานับตั้งแต่ที่เขากลับไปต่อสู้ในสงครามระหว่างเผ่าของออร์ค เขาได้ยินจากฮาเป็งว่าสงครามได้บทสรุปเมื่อเร็ว ๆ นี้และฮากะนําพี่น้องของเขาไปสู่ชัยชนะ แต่ดูเหมือนว่าชัยชนะนี้จะมีราคาที่เขาต้องจ่าย

“…ฉันสบายดี มันเป็นแค่…อาการบาดเจ็บเล็กน้อย” ฮากะส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอาย ๆ ภาษากลางของเขายังไม่ค่อยคล่องนัก จากนั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ ร้านอาหารราวกับว่าเขากําลังมองหาอะไรบางอย่าง

“เอมไปเรียนที่โรงเรียนเคออส เธอเพิ่งจะพูดถึงนายเมื่อไม่กี่วันก่อน เธอต้องมีความสุขมากแน่ ๆ ที่รู้ว่านายกลับมาแล้ว” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม ฮากะและฮาเป็งเป็นลูกค้าคนแรก ๆ ของเขาดังนั้นเอมีจึงมีความประทับใจในตัวพวกเขามาก

“อ๋อ เข้าใจแล้ว กําลังศึกษา…ดี ดี” ฮากะเกาหน้าตัวเองเบา ๆ และพยักหน้ารับ จากนั้นเขารู้สึกตัวว่าเขายืนขวางกลุ่มลูกค้าด้านหลังอยู่ดังนั้นเขาจึงรีบเดินเข้าไปในร้านอาหาร

“บอสแม็กซ์ ยินดีด้วยที่อาหารทั้งห้าเมนูของคุณติด 100 อันดับแรกในการจัดอันดับอาหารของลานเอเดน นี่คือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน” เบอนีสหยุดที่ประตูและหันมามองแม็กซ์ด้วยรอยยิ้ม

“คุณชมผมเกินไปแล้วบอสเบอนีส ผมได้ยินมาว่าครั้งนี้ร้านอาหารของคุณติดอยู่ใน 10 อันดับแรก เมื่อเทียบกันแล้วร้านอาหารมามียังด้อยกว่ามาก” แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม เบอนีสเป็นหนึ่งในเจ้าของร้านอาหารในลานเอเดน เธอเป็นหนึ่งในกลุ่มเจ้าของร้านอาหารที่มาลองชิมอาหารที่นี่ หลังจากนั้นเธอก็จะมาที่ร้านอาหารของเขา เป็นครั้งคราวดังนั้นพวกเขาจึงค่อนข้างคุ้นเคยกัน

“คุณพูดซะฉันรู้สึกอายเลยนะบอสแม็กซ์ ถ้าร้านอาหารของคุณไม่ได้ถูกจํากัดเอาไว้ด้วยขนาดของมันอาหารทุกเมนูของคุณจะต้องติดอยู่ใน 10 อันดับแรกอย่างแน่นอน” เบอนี้สส่ายหัวด้วยรอยยิ้มในขณะที่เธอพูดต่อ “นอกจากนี้ฉันยังได้ยินมาว่าสมาคมจัดเลี้ยงกําลังจะเปลี่ยนกฎของการแข่งขันอาหารของลานเอเดน พวกเขาจะไม่ใช้คะแนนโหวตของลูกค้าเป็นปัจจัยชี้ขาดในการจัดอันดับอีกต่อไป ดังนั้นบางที่ร้านอาหารมามอาจจะครองอันดับในเดือนหน้า”

“ขอบคุณสําหรับคําชมของคุณนะครับ เชิญเข้ามาเลยครับบอสเบอนิส” แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่า เธอจะพูดชมแต่เขาก็ไม่ได้พอใจนัก ถ้ามันไม่ใช่ภารกิจของระบบเขาจะไม่ยอมเสียเงินแม้แต่เหรียญทองแดง เดียวเพื่อซื้อบัตรลงคะแนน เขาไม่สนใจการจัดอันดับ

“มีเมนูใหม่ด้วยเหรอ? ครั้งที่แล้วอาจารย์มาร์ชบอกฉันว่าพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานอร่อยมาก ๆ แต่ฉันเพิ่งได้ยินลูกค้าคนอื่น ๆ พูดว่าอาหารจานอื่น ๆ เองก็อร่อยมากเช่นกัน ฉันควรกินอะไรดี?” เคนนี่ตบกระเป๋าเงินพอง ๆ ของเขาด้วยสีหน้าขัดแย้ง

เคนนี่เป็นเด็กฝึกงานจากร้านทําผมใกล์ ๆ เขาอายุ 15 ปีมีรูปร่างผอมเพรียวและมีผมลอนสีบลอนด์

เขาเป็นเด็กฝึกงานมาสามเดือนแล้วและช่างทําผมให้อาหารและที่พักกับเขา เขารับผิดชอบในการสระผมของลูกค้า ในตอนแรกเขาถูกลูกค้าดุเพราะข้อผิดพลาดหลายอย่างเช่น การใช้น้ําที่ร้อนเกินไปและสระผมได้ หยาบเกินไป แต่หลังจากนั้นเขาก็เริ่มทํางานของเขาได้ดีมากขึ้น ในความเป็นจริงเขาได้รับการยกย่องจากลูกค้า มากขึ้นเรื่อย ๆ

มีเวลาอีกครึ่งปีกว่าเขาจะได้เริ่มเรียนทักษะการทําผมจากอาจารย์ของเขาอย่างเป็นทางการและงานก็ค่อนข้างลําบาก แต่เคนนี่ตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะสานต่อ ถ้าเขาเป็นช่างทําผมได้เขาจะมีทางเลือกว่าจะอยู่ทํางานอยู่

ทําผมหรือกลับไปที่หมู่บ้านของเขาเพื่อเปิดร้านของตัวเอง นั่นคือความฝันของเขา

ที่นต่อๆ

เขาได้รับเงินเดือนมาเมื่อวันก่อนและส่งส่วนใหญ่กลับไปที่บ้าน แต่เขาอยากจะให้รางวัลกับตัวเองสักเล็กน้อย ด้วยเหตุนี้เขาจึงตัดสินใจมาที่ร้านอาหารที่ขายพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานที่อาจารย์ของเขาชื่นชอบ พุด ดั้งเต้าหูราคา 200 เหรียญทองแดงนี้คือค่าแรงประมาณครึ่งเดือนสําหรับเขา

เคนนี่จับกระเป๋าเงินเอาไว้แน่น ถึงแม้ว่ามันจะค่อนข้างหนักแต่มันมีเงินอยู่แค่ 200 เหรียญทองแดงเท่านั้น

เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทําใจในขณะที่เดินเข้าไปในร้าน มีพนักงานเสิร์ฟสาวสวยสองคนยืนอยู่ที่ประตู เขาอดที่จะตกตะลึงในความสวยของพวกเธอไม่ได้ก่อนที่จะรีบก้มหน้าลงอย่างเขินอายในทันที เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มาก่อน

ไม่นานความสนใจของเขาก็ถูกดึงดูดไปที่การตกแต่งที่หรูหราภายในร้านอาหาร

โคมระย้าคริสตัลที่สะท้อนแสงระยิบระยับและงานศิลปะที่สวยงามบนผนัง… ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องแปลกใหม่สําหรับเขามาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาที่สถานที่ที่หรูหราแบบนี้

ยาเบะมิยะมองเคนนี่ด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “มีที่นั่งอยู่ตรงนั้นนะคะ นี่คือเมนูค่ะ คุณสามารถดูและสั่งอาหารที่คุณต้องการได้เลยนะคะ”

“อะ-โอ้ ขอบคุณครับ” เคนนี่มองไปที่รอยยิ้มอบอุ่นของยาเบะมิยะและรู้สึกสงบลงเล็กน้อย เขาเปิดเมนูและดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที

“นี่คือพุดดิ้งเต้าหูเหรอ? มันดูน่าอร่อยมาก!

“โร่วเจียหมัวนี่ก็ดูดีมากเช่นกัน!

“ปลาตัวนี้…ฉันไม่เคยกินปลามาก่อน มันดูน่าอร่อยสุด ๆ ไปเลย!”