A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 428

Chapter 428 : ตรงเข้าประเด็น

“ฉันขอพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวเพิ่มอีก!”

“ฉันขอพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานเพิ่มอีกถ้วย!”

คนที่กินหมดแล้วพากันร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง

“ฉัน…เองก็ขอพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวเพิ่มอีกถ้วย…” ก่อนที่แดรกคูล่าจะรู้ตัวเขาก็เลียถ้วยของเขาจนสะอาดแล้ว เขายกมือขึ้นอย่างอาย ๆ เพื่อขอเพิ่มเช่นกัน

“เอาพุดดิ้งเต้าหูมาอีก!” จึงซ์เองก็กินพดดิ้งเต้าหู้ของเขาหมดแล้วเช่นกันและเขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะขอเพิ่มในทันที

“กรุณารอสักครู่นะคะ” ยาเบะมิยะตอบรับคําขอของพวกเขาทุกคน ในขณะที่เธอเก็บถ้วยบนโต๊ะไปด้วยความช่วยเหลือของแซลลี่

“คุณลุงค้างคาวคะ คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะไม่กินอาหารที่ทําโดยมนุษย์ แม้ว่าคุณจะอดตายที่นี่เหรอคะ?” เอมี่หันไปมองแดรกคูล่าพร้อมกับแสดงความอยากรู้อยากเห็น

ทุกคนต่างก็หันไปมองเขาด้วยความเยาะเย้ย ยังไงซะเขากับจิงซ์ก็เป็นคนที่ประท้วงและต่อต้านเมนูนี้มากที่สุด

“อืม…นั่น…เป็นเพราะว่าแวมไพร์อย่างเราจําเป็นต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมและอาหารต่าง ๆ เพื่อความอยู่รอด” แดรกคูล่าไอด้วยท่าที่อึดอัดใจ เขาหันไปมองแม็กซ์ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย และมีรอยยิ้มมั่นใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าในขณะที่เขาพูด “สําหรับพวกเราแวมไพร์แล้วเลือดและสมองเป็นอาหารที่ช่วยเติมเต็มพลังงานให้กับพวกเรา พุดดิ้งเต้าหูนี้ทํามาจากสมองดังนั้นมันจึงเหมาะกับรสนิยมของฉัน ถ้ามันเป็นผักฉันจะไม่กินมันเด็ดขาดเลย”

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับแต่พุดดิ้งเต้าหูของเราไม่ได้ทํามาจากสมองจริง ๆ มันทํามาจากถั่วเหลือง ดังนั้นมันจึงเป็นผัก” แม็กซ์ขัดความมั่นใจของแดรกคูล่าด้วยรอยยิ้มของเขา

“ปะ…เป็นไปได้ยังไง! มันให้ความรู้สึกเหมือนกับสมองจริง ๆ และมันอร่อยยิ่งกว่าสมองซะอีกนะ! มันทํามาจากผักได้ยังไง!”

รอยยิ้มของแดรกคูล่าแข็งค้าง เขามองไปที่แม็กซ์ในขณะที่เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง เขารู้สึกราวกับว่าสติปัญญาของเขากําลังโดนดูถูก

“ใช่! ถึงแม้ว่ารสชาติของพุดดิ้งเต้าหูนี้จะนุ่มและเนียนกว่าสมองที่ฉันเคยกินมา แต่สิ่งนี้จะทํามาจากถั่วเหลืองได้ยังไง? นายไม่ได้หลอกพวกเราใช่มั้ย?” กุสตาฟเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน

“พุดดิ้งเต้าหูทํามาจากถั่วเหลืองจริง ๆ ครับ และมันไม่มีเนื้อสัตว์หรือสมองผสมอยู่เลย เราเป็นร้านอาหารที่ซื่อสัตย์และเราไม่เคยโกหกลูกค้าของเรา” แม็กซ์ตอบด้วยรอยยิ้มที่สงบ ชื่อของอาหารจีนมีความหลากหลายมาก ดังนั้นมันจึงไม่สามารถตีความชื่อทั้งหมดตามความหมายตรง ๆ ได้

“มันจบแล้ว! ฉันกินผักเข้าไปอีกแล้ว!” แดรกคูล่าทรุดตัวลงนั่งและมองไปที่ถ้วยตรงหน้าเขาที่ถูกเลียจนสะอาดแล้วบ่นพึมพํากับตัวเอง “ฉันไม่ได้สังเกตเลย ฉันคิดว่ามันอร่อยมากและต้องการถ้วยเพิ่มอีก…ฉันกลายเป็นแวมไพร์ที่ไม่บริสุทธิ์ไปแล้วเหรอ?”

“ฉันไม่สนใจว่ามันจะทํามาจากอะไรตราบใดที่มันอร่อย เร็วเข้า ฉันขอพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานเพิ่มอีก มันอร่อยมากจริง ๆ !” ทอรัสตบขาด้วยสีหน้าไม่ใส่ใจ

ทันใดนั้นแดรกคูล่าก็เงยหน้าขึ้นมาในทันที “ถึงแม้ว่าเมนูนี้จะทํามาจากผักและทําให้ฉันสูญเสียความมั่นใจ แต่ฉันต้องพูดอะไรบางอย่าง ไม่ใชว่าพุดดิ้งเต้าหูนี่ควรกินเป็นแบบคาวหรอกเหรอ? นายเติมน้ําตาลลงในสิ่งที่นุ่มและเนียนนี้ได้ยังไง? มันเป็นไปไม่ได้!”

“เชี่ยเอ๊ย! พุดดิ้งเต้าหูควรกินแบบหวาน! ไม่งั้นมันจะไม่ใช่พุดดิ้งเต้าหูจริง ๆ ความหวานบวกกับเนื้อสัมผัสที่ประณีตทําให้เกิดคอมโบที่ไม่อาจต้านทานได้! แดรกคูล่า ถึงแม้ว่าเราทั้งคู่จะเป็นปีศาจแต่สิ่งที่นายกําลังพูดมันจะมากเกินไปแล้ว!” กุสตาฟมองแดรกคูล่าด้วยความโกรธ

“พุดดิ้งเต้าหูนี้มีความหวานเล็กน้อยอยู่ในตัวของมันเองอยู่แล้วดังนั้นน้ําซอสและเครื่องเคียงอื่น ๆ จึงช่วยเติมเต็มให้มันสมบูรณ์แบบมากขึ้น มีแค่แบบนี้เท่านั้นคนกินถึงจะสัมผัสได้ถึงรสชาติที่แท้จริงของพุดดิ้งเต้าห์ ถ้าแกกินพุดดิ้งเต้าหูกับน้ําเชื่อมมันจะเข้าไปปิดบังรสชาติของพุดดิ้งเต้าหูและทําให้พุดดิ้งเต้าหูอร่อยน้อยลง” ฟีอกซ์วางซ้อนของเขาลงแล้วมองกุสตาฟและทอรัสอย่างจริงจังในขณะที่เขาพูด “พุดดิ้งเต้าหูควรกินเป็นแบบคาว!”

“ฟ็อกซ์ แกยังน่าเกลียดเหมือนเดิมแต่ฉันเห็นด้วยกับแก พุดดิ้งเต้าหูแบบคาวยอดเยี่ยมที่สุด” แดรกคูล่ามองฟอกซ์และพยักหน้ารับ

“พุดดิ้งเต้าหูแบบหวานต่างหากที่ดีที่สุด!” จิงซ์ตะโกน จากนั้นเขาก็หันไปถามฮาวิด “นายคิดยังไงฮาวิด?”

ฮาวิดมองลงไปในถ้วยของเขาและกําลังจะตอบกลับ

“จําไว้นะว่าฉันกําลังจะจ่ายเงินค่าโต๊ะและเก้าอี้ที่นายทําลายไปให้นาย” จิงซ์พูดเสริม

ตาของฮาวิดเบิกกว้างด้วยความโกรธ เขาไม่คิดว่าจิงซ์จะไร้ยางอายแบบนี้

“ไม่ต้องกังวลฮาวิด บอกเราว่าแกคิดยังไง ฉันจะให้แกยืมเงิน!” แดรกคูล่าแทรกเข้ามาช่วยเหลือเขา

“แน่นอนว่าพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวอร่อยที่สุด!” ฮาวิดพูดความเห็นของเขาในทันที เขาหันไปหาแดรกคูล่าในขณะที่เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันจะตอบแทนแกแน่แดรกคูล่า”

“หวาน…”

“คาว…”

ตอนนี้พวกเขาถูกแบ่งเป็นสองฝ่ายแล้ว พวกเขาไม่ได้สู้กันเพื่อเผ่าพันธุ์ของตัวเองอีกต่อไป แต่พวกเขากําลังสู้กันเพื่อพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวและหวาน พวกเขาพบว่าพันธมิตรในอดีตกลายเป็นศัตรูและศัตรูในอดีตได้กลายเป็นพันธมิตรพุดดิ้งเต้าหูกับพวกเขาแทน

เป็นไปได้มั้ยว่านี่เป็นแผนของแม็กซ์ที่จะทําลายสถานการณ์ที่ถึงทางตัน ไมเคิลมองตัวแทนทั้งสองฝ่ายที่กําลังโต้เถียงกันด้วยความงุนงง

เขาเป็นเจ้าภาพจัดการประชุมมาหลายครั้งแล้ว จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขาผลลัพธ์ของการประชุมจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 10 วัน นั่นคือเหตุผลที่เขาเลือกร้านอาหารมาเป็นสถานที่จัดการประชุม เขาต้องการดูว่าอาหารแสนอร่อยของแม็กซ์จะทําหน้าที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเพื่อเร่งกระบวนการนี้ได้มั้ย

ตอนนี้การเจรจาถูกปัดตกไปโดยสมบูรณ์แล้วและทุกคนก็ต่อสู้กันเพื่อพุดดิ้งเต้าหูที่ตัวเองชอบแทน ถ้าผู้อาวุโสจากเผ่าพันธุ์ของพวกเขาจะได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้พวกเขาอาจจะควันออกหูด้วยความโกรธ

แม็กซ์มองดูพวกเขาด้วยรอยยิ้มราวกับว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเขา เขาตระหนักดีถึงความตั้งใจของไมเคิล ดังนั้นถ้าเขาต้องการที่จะได้รับที่ดินที่อยู่บริเวณหน้าร้านอาหารเพื่อทําเป็นพื้นที่กินอาหารกลางแจ้งเขา จะต้องแก้ไขปัญหาในการประชุมให้เร็วที่สุด

เผ่ามังกรและปีศาจมีอํานาจมาก ดังนั้นภายใต้สถานการณ์ปกติการประชุมสามารถลากยาวออกไปได้หลายวันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นเขาจึงต้องคิดถึงกลวิธีพิเศษบางอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงกระบวนการที่ยืดเยื้อ

“คุณลุงค้างคาวคะ คุณเพิ่งจะเถียงกับมังกรคนอื่น ๆ เมื่อไม่นานมานี้ แต่ตอนนี้คุณกําลังโต้เถียงกับเพื่อนร่วมทีมของคุณเอง คุณอยู่ข้างไหนกันแน่?” เอมถามด้วยสีหน้าแปลก ๆ

ทันใดนั้นทุกคนก็เงียบไปเมื่อได้ยินแบบนั้น พวกเขามองดูคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพวกเขาจากนั้นก็หันกลับมามองพี่น้องของพวกเขาและอดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าแปลก ๆ

ยาเบะมิยะเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับพุดดิ้งเต้าหู เธอวางพวกมันลงตรงหน้าพวกเขาแต่ละคน แต่ก็ไม่มีใครเริ่มกินในทันที

“พวกเราต่างก็มีความคิดเห็นที่ตรงกันเกี่ยวกับพุดดิ้งเต้าหูนี้ นั่นแสดงให้เห็นว่าพวกเรามีความเห็นที่ตรงกันในบางเรื่อง ดังนั้นฉันจึงคิดว่าเราควรจะทําให้การประชุมนี้ตรงไปตรงมามากขึ้นและเข้าประเด็นในทันที ข้ามเรื่องไร้สาระอื่น ๆ ไป เราจะพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่เป็นปัญหาของเกาะมากกว่าที่จะด่าทอกันต่อไป” แดรกคูล่า ทําลายความเงียบก่อนที่เขาจะหยิบช้อนขึ้นมาในขณะที่เขาพูด “แน่นอนว่าทุกอย่างจะต้องรอจนกว่าฉันจะกินพุดดิ้งเต้าหูถ้วยนี้หมด”