A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 427

Chapter 427 : อร่อยมาก!

“พุดดิ้งเต้าหูแบบคาว?”

แดรกคูล่าสํารวจดูก้อนสีขาวที่ดูนุ่มนิ่มที่วางอยู่ตรงหน้าเขาด้วยดวงตาที่หรี่ลง มีน้ำซอสสีส้มแดงราดอยู่ด้านบนพร้อมกับเครื่องเคียงอีกหลายอย่าง

กลิ่นหอมที่แสนเย้ายวนใจลอยเข้าไปในจมูกของเขา เขาระบุไม่ได้ว่ากลิ่นนี้คืออะไร มันแตกต่างจากกลิ่นของเลือดและหญ้าแต่มันก็มีเสน่ห์มากและเขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

มันเป็นสมองของตัวอะไรรึเปล่า?เต้าหูคืออะไร?สัตว์ร้ายชนิดหนึ่งเหรอ?ทําไมฉันถึงไม่เคยได้ยินเรื่องของมันมาก่อน?กลิ่นของมันค่อนข้างดีเลยฉันควรลองกินมันมั้ย?

มีคําถามมากมายเกิดขึ้นในใจของแดรกคูล่าในขณะที่เขามองดูพุดดิ้งเต้าหูที่วางอยู่ตรงหน้า (TN : ในภาษาจีน คําว่า “พุดดิ้งเต้าหู้” สามารถอ่านได้อีกอย่างหนึ่งว่าสมองของเต้าหู)

“นี่คือพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานของคุณค่ะ…นี่คือพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวของคุณค่ะ…”

ยาเบะมิยะยังคงนําถ้วยพุดดิ้งเต้าหูไปวางเอาไว้ที่ตรงหน้าทุกคน พวกเขาไม่ได้ถามเกี่ยวกับรสชาติที่ลูกค้า ของพวกเขาต้องการล่วงหน้าดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจแทนลูกค้าแต่ละคนไปเลย

ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะชอบรสชาติที่เราเลือกให้กับพวกเขามั้ย การประชุมนี้ดุเดือดมาก ฉันคิดว่าการต่อสู้ แตกหักอาจจะเกิดขึ้นจากการที่พวกเขาเริ่มโต้เถียงกันว่าพุดดิ้งเต้าหูแบบไหนดีกว่ากัน แซลลี่รู้สึกสงสัยเล็ กน้อยในขณะที่เธอหันไปมองแม็กซ์เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทําไมเขาถึงเสิร์ฟทั้งพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวและแบบหวานออกมาด้วยกันนอกจากนี้เขายังไม่ได้แยกให้ทั้งสองฝ่ายกินกันคนละรสชาติแต่เขากลับให้เสิร์ฟให้ ทั้งสองฝ่ายแบบคละ ๆ กัน

ไมเคิลมองพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวตรงหน้าเขาจากนั้นก็หันไปมองพุดดิ้งเต้าหูที่แตกต่างกันที่ว่างอยู่ตรงหน้าคนอื่นด้วยความสับสน เขาเคยได้ยินจากโรเบิร์ตเกี่ยวกับกลุ่มที่ชอบแบบหวานและแบบคาวของร้านอาหารมามี่ แม็กซ์พยายามกระตุ้นความขัดแย้งภายในกลุ่มปีศาจและมังกรด้วยรสชาติที่แตกต่างกันเหรอ?มันจะไม่ทําให้ สถานการณ์ยิ่งปั่นป่วนและคาดเดาได้ยากกว่าเดิมใช่มั้ย?

“ฉันรักสมอง การทุบเพื่อเปิดกะโหลกของสิ่งมีชีวิตจากนั้นการเลียเลือดและสมองของพวกมันคือความสุขที่ไม่มีอะไรเทียบได้ในชีวิต”กุสตาฟมองพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานตรงหน้าด้วยความตื่นเต้นเขาถูมือไปมาอย่างกระตือรือร้นในขณะที่เขาพูด “เจ้าของร้านอาหารนี้รู้วิธีสนุกกับชีวิตจริงๆฉันไม่เคยกินสมองแบบหวานๆ มาก่อน เลย สัตว์เวทที่ชื่อว่าเต้าหูนี้คือตัวอะไร?ทําไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่โหดร้ายที่สุดในทวีปนอร์แลนด์ พวกเขากินทุกอย่างตั้งแต่แมลงไปจนถึงมังกรพวกเขาจะกินทุกอย่างที่เคลื่อนไหวได้ ฉันปฏิเสธที่จะกินของที่น่ารังเกียจอย่างสมองนี่”จิงซ์กอดอกด้วยสีหน้ารัง เกียจ

“ฉันได้ยินมาว่ามนุษย์เป็นพ่อครัวที่ดีที่สุดในทวีปนอร์แลนด์ จริง ๆ แล้วฉันก็ค่อนข้างอยากรู้ว่าพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวจะมีรสชาติเป็นยังไง” ฮาวิดมองดูพุดดิ่งเต้าหูของเขาด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

“หืม? ทอรัส ทําไมพุดดิ้งเต้าหูของนายถึงแตกต่างจากของฉันล่ะ?” แดรกคูล่ามองดูพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานที่วางอยู่ตรงหน้าทอรัส จากนั้นเขาก็หันไปมองพุดดิ้งเต้าหูของกุสตาฟและพบว่าพุดดิ้งเต้าหูของทั้งคู่นั้นเหมือนกัน

“งั้ม!” เมื่อกุสตาฟตกพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานเข้าปากคนอื่น ๆ ก็หันมาให้ความสนใจเขาในทันที

“ไม่มีทางที่อาหารที่ทําโดยมนุษย์จะมีรสชาติที่ดีได้หรอก ถึงแม้ว่าวันนี้ฉันจะอดตายที่นี่ฉันก็จะไม่กินเจ้า อย่างแน่นอน” แดรกคูล่ากอดอกด้วยท่าทางมั่นใจ

“โลกนี้มีของอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อแบบนี้อยู่จริง ๆ เหรอ?!” กุสตาฟกลืนพุดดิ้งเต้าหูลงคอไปด้วยดวงตาที่เป็นประกายเขามองพุดดิ้งเต้าหูที่วางอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่อยากเชื่อแล้วพูดชม “เนื้อสัมผัสของมันเนียนและนุ่มนวลมากในขณะที่ความหวานก็ไม่ได้หวานมากเกินไปถึงแม้ว่าฉันจะสัมผัสไม่ได้ถึงรสชาติของเลือดจากมันแต่ความอร่อยของมันก็ไม่สามารถต้านทานได้!นี่คือสมองที่มีคุณภาพสูงสุด! ฉันไม่เคยกินสมองที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน! ไม่มีทางที่สมองของสัตว์เวทจะเนียนและนุ่มนวลขนาดนี้!”ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็เริ่มตักพุดดิ้งเต้าหูเข้าปากอีกครั้ง

เขาจริงจังเหรอ? มันเป็นแค่สมองถ้วยเล็ก ๆ และมันถูกทําโดยมนุษย์ เป็นไปได้ยังไงที่มันจะอร่อยแดรกคูล่ารู้สึกสงสัยเมื่อเขามองไปที่กุสตาฟ จากนั้นเขาก็มองพุดดิ้งเต้าหูในถ้วยของตัวเองและต้องยอมรับว่ามันดูน่าดึงดูดมากจริง ๆ นอกจากนี้กลิ่นของมันยังพิเศษมาก มันไม่ได้มีกลิ่นเหมือนเลือดเลยแต่มันกลับทําให้เขาอยากลองชิม

ไม่! ฉันต้องต่อต้านสิ่งล่อลวงนี้ แดรกคูล่าหยิกขาตัวเอง เขาเพิ่งสาบานว่าจะไม่กินอาหารจานนี้ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถกลับคําได้

มันอร่อยจริง ๆ เหรอ?

คนอื่น ๆ เองก็รู้สึกสับสนเช่นกัน

ทอรัสและฮาวิดไม่ลังเลอีกต่อไป พวกเขาทั้งสองคนตกพุดดิ้งเต้าหูเข้าปากคนละช้อนในทันที

“โอ”

ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

“เป็นรสชาติที่น่าทึ่งมาก! มันไม่ใช่สมองธรรมดา มันอร่อยจนไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีเลย!” ฮาวดร้องออกมาอย่างประหลาดใจก่อนที่เขาจะกลับไปดินพุดดิ้งเต้าหูของเขาอย่างมูมมาม

“อร่อย! อร่อยมาก! ฉันไม่เคยกินอาหารที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย!” การเคลื่อนไหวของทอรัสนั้นมีชีวิตชีวามากเขาทิ้งซ้อนของเขาและยกถ้วยขึ้นมากินอย่างมูมมามในทันที

“อร่อยมากเลย!” เจ้าหน้าที่สองคนจากปราสาทเจ้าเมืองที่รับผิดชอบในการจดบันทึกเนื้อหาการประชุมเองก็กินด้วยสีหน้ามีความสุข

ใครจะไปคิดว่าแม้แต่พุดดิ้งเต้าหูยังกอร่อยมากขนาดนี้ มันต่างจากปลาย่างรสเผ็ดอย่างสิ้นเชิงและดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ทํามาจากสมองจริง ๆ จากความรู้สึกของฉันดูเหมือนว่ามันจะทํามาจากถั่วเหลืองฉันสงสัยจริง ๆว่าวิธีการปรุงแบบไหนที่ทําให้ถั่วเหลืองมีสีขาวที่บริสุทธิ์และเรียบเนียนแบบนี้น้ำซอสแบบคาวเมื่อกินกับผัก ดองสับและกุ้งแห้งเองก็ให้รสชาติที่น่าทึ่งมากไมเคิลตกพุดดิ้งเต้าหูเข้าปากหนึ่งช้อนและเมื่อเขาได้ลิ้มรสชาติของมันเขาก็หยุดกินไม่ได้ในทันที

“ไม่มีใครต้านทานอาหารของพ่อได้แม้แต่ปีศาจและมังกร” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเอมเมื่อเธอเห็นบรรดาลูกค้าที่กินพุดดิ้งเต้าหูกันอย่างมูมมาม ราวกับว่าเธอได้ทํานายเรื่องนี้เอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

นอกเหนือจากเสียงดังจากการกินพุดดิ้งเต้าหูแล้วเสียงอื่น ๆ ที่ดังขึ้นมาเรื่อย ๆ นั่นก็คือคําชม กลิ่นหอมของพุดดิ้งลอยฟังไปทั่วทั้งร้านและทําให้คนที่ยังไม่ได้ลองกินอดใจไม่ไหว

“การประชุมครั้งนี้มีความสําคัญมากดังนั้นฉันจึงไม่สามารถแพ้ได้ในทุก ๆ เรื่อง! ถ้าพวกเขากินสิ่งนี้ได้ฉันก็ต้องกินได้ด้วย! ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอาหารที่ถูกทําขึ้นมาโดยมนุษย์แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ฉันต้องเสียสละตัวเองเพื่อส่วนรวม”สีหน้าของแดรกคูล่าตอนนี้ราวกับว่าเขากําลังเดินไปที่ลานประหารแต่หลังจากที่พุดดิ้งเต้าหู้เข้าไปในปากของเขาดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาในทันทีและอดไม่ได้ที่จะอุทาน “อร่อยมาก!”