A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 418

Chapter 418 : เธอน่ารักมาก

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบในทันที มังกรและปีศาจทุกคนหันมามองเอมี่ด้วยความประหลาดใจและความสับ สน ทําไมถึงมีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อยู่ในสถานที่จัดประชุมได้? และดูเหมือนว่าเธอจะเป็นลูกครึ่งเอลฟ์ด้วย แม้ แต่ทอรัสและฟื้อกซ์ที่กําลังต่อสู้กันก็หยุดในสิ่งที่พวกเขากําลังทําอยู่

“ต่อเลยค่ะ ไม่ต้องสนใจหนู หนูเพิ่งตื่นและมาที่นี่เพื่อดูเท่านั้นค่ะ ไม่ได้มาเป็นคนกลาง หนูไม่เคยเห็นมังกร และปีศาจต่อสู้กันมาก่อน” เอมีโบกมือเล็ก ๆ ของเธอก่อนที่จะรีบกลับเข้าไปในร้านอาหารและหยิบเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ ออกมาอย่างรวดเร็ว เธอนั่งลงและวางลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้บนตักแล้วมองดูพวกเขาด้วยความตื่นเต้นในแววตา

“เหมียว!” ลูกเป็ดขี้เหร่ร้องและยกองเท้าเล็ก ๆ ของมันขึ้นมาราวกับว่ามันกําลังทําท่าข่อย่างไม่เกรงกลัว

“หืมม?”

ดวงตาของพวกเขาทุกคนเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าไม่ใช่แค่เด็กผู้หญิงและลูกแมวจะไม่กลัวพวกเขาสักนิดแต่เธอยังบอกให้พวกเขาสู้กันต่อด้วย?

แม้แต่ทอรัสและฟือกซ์ที่กําลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดก็สูญเสียความต้องการในการต่อสู้ไปในทันทีพื้นที่น้ําแข็งแตกเป็นเสี่ยง ๆ ในขณะที่ลูกบอลโลหะก็กลายเป็นชายวัยกลางคนที่สวมชุดเกราะที่มีหนามแหลมสีดําพร้อมกับถือขวานสีดําขนาดใหญ่ที่สูงเท่ากับผู้ใหญ่เอาไว้ในมือ

มังกรไฟที่บินอยู่บนท้องฟ้าเก็บปีกและพุ่งลงมาก่อนที่จะกลายร่างเป็นมนุษย์รูปร่างสูงผอมใบหน้าของเขาเป็นสีแดงและมีเปลวไฟพริ้วไหวอยู่ในแววตาของเขาเช่นเดียวกับไฟที่ลุกไหม้อยู่ทั่วร่างกายของเขา

ปีศาจแมงมุมที่มีครึ่งตัวบนเป็นมนุษย์เองก็ปรากฏตัวขึ้นบนพื้นดินและกลายเป็นคนแคระหัวโล้นที่มีความสูงประมาณครึ่งหนึ่งของความสูงของมนุษย์ที่เป็นผู้ใหญ่ เขาลอยสูงอยู่ในอากาศประมาณครึ่งเมตรแต่เสื้อผ้าของเขานั้นยาวละไปที่พื้นและทําให้เกิดภาพที่ดูแปลกประหลาด

มังกรและปีศาจฝั่งละสามคนเผชิญหน้ากันด้วยความเกลียดชังในแววตาแต่ก็ไม่มีใครเริ่มโจมดีดังนั้นความเงียบที่แปลกประหลาดจึงเกิดขึ้น

เอมมองไปข้างหน้าด้วยความสนใจอยู่นานแต่ทั้งสองก็ยังไม่ขยับเขยื้อน ใบหน้าของเธอก้มลงเล็กน้อยเมื่อเห็นแบบนั้นและเธอก็ถามว่า “พวกคุณจะสู้กันมั้ย? ถ้าไม่หนูหนูจะกลับไปกินมื้อเย็นแล้ว”

“เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมาก” แดรกคูล่าหันมามองเอมและอดไม่ได้ที่จะยิ้มแต่มันก็เผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคู่หนึ่ง

เอมมองแดรกคูล่าด้วยสีหน้าจริงจังในขณะที่เธอถาม “คุณเองก็น่ารักมากคุณลุงค้างคาวโดยเฉพาะฟันที่แหลมคมคู่นั้นของคุณ พวกมันใช้เคี้ยวเนื้อได้มั้ยคะ?”

แดรกคูล่าชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเอมี่ โดยปกติแล้วเด็กตัวเล็ก ๆ จะกลัวจนร้องไห้เมื่อเห็นเขี้ยวแหลม ๆ ของเขา แต่เด็กผู้หญิงคนนี้กลับพูดชมว่าพวกมันน่ารัก!ชื่อเล่นคุณลุงค้างคาวอาจจะฟังดูแปลก ๆ แต่จริง ๆ แล้วมันก็ฟังดูน่ารักมากเมื่อเธอพูด

“พวกมันไม่ได้มีไว้เพื่อกินเนื้อสัตว์ พวกมันมีไว้สําหรับการดูดเลือด พวกมันเป็นความภาคภูมิใจของพวกเราแวมไพร์และฉันสามารถดูดเลือดทั้งหมดออกจากร่างกายของมนุษย์ได้ภายในเวลาเพียงแค่เสี้ยววินาที” แดรกคูล่าปฏิเสธที่จะเชื่อว่ามีเด็กในโลกนี้ที่ไม่กลัวเขา

“ว้าว พวกมันดูเท่มากเลย!” ดวงตาของเอมเป็นประกายขึ้นใสมนทันที มีความชื่นชมปรากฏขึ้นบนใบหน้า เล็ก ๆ ของเธอ

“ทะ-เท่เหรอ? สาวน้อย เธอไม่กลัวฉันเลยเหรอ? ฉันดูดเลือดมนุษย์ได้นะ!” ดวงตาของแดรกคูล่าเบิกกว้างด้วยความตกใจ ปฏิกิริยาของสาวน้อยคนนี้ดูเหมือนว่าจะแตกต่างจากเด็กคนอื่น ๆ อยู่เล็กน้อย

เอมีส่ายหัวในขณะที่เธอตอบ “ยุงเองก็ดูดเลือดได้แต่หนูไม่ได้กลัวพวกมัน หนูแค่ตบพวกมันด้วยมือของหนูและพวกมันก็ตายดังนั้นพวกมันจึงไม่น่ากลัวเลย”

“อะไรนะ? เธอกําลังเปรียบเทียบฉันกับยุงที่แสนต่ําต้อยเหรอ? ฉันเป็นแวมไพร์ที่น่าเคารพนับถือนะ!” แดรกคูล่ามองเองอย่างไม่อยากเชื่อแต่เขาเป็นสุภาพบุรุษที่เรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองดังนั้นเขาจึงไม่ได้ด่าทอเธออย่างรุนแรง

“ถ้างั้นคุณก็เป็นยุงยักษ์เหรอคุณลุงค้างคาว?” เอมี่มีความอยากรู้อยากเห็นอย่างแท้จริง

“พรูด!” แดรกคูล่ากระอักเลือดออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น

“คุณเป็นอะไรมั้ยคุณลุงค้างคาว? คุณควรดูดเลือดพวกนั้นกลับไปนะ ไม่งั้นมันจะเป็นการสิ้นเปลืองอาหารกลางวันที่คุณกิน!”เอมี่ค่อนข้างกังวลเมื่อเธอมองเห็นแอ่งเลือดที่อยู่หน้าแดรกคูล่า

“พรูด!” แดรกคูล่ารู้สึกหมดหนทางและกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรนะคะ การพ่นเลือดออกมาจากปากสองครั้งไม่ทําให้ใครตายหรอกค่ะ” เอมี่ยิ้มปลอบโยนแดรกคูล่าและพูดต่อ“นอกจากนี้ร้านอาหารของเราก็ไม่ขายเลือดแต่พ่อของหนูทําอาหารได้อร่อยกว่าเลือดแน่นอนค่ะ”

“ในฐานะแวมไพร์ที่น่าเคารพนับถือฉันจะไม่กินอาหารของมนุษย์อย่างแน่นอน” แดรกคูล่าทําใจให้เย็นลง ก่อนมองเอมด้วยท่าทางหยิ่งผยอง

“น่าเสียดายนะคะ หนูคิดว่ามีแค่คนโง่เท่านั้นที่ปฏิเสธอาหารของพ่อหนู” เอมยักไหล่ด้วยสีหน้าเสียใจ

แดรกคูล่ารู้สึกว่าเลือดบริเวณหน้าอกของเขากําลังปั่นป่วนและเกือบจะถูกกระตุ้นให้กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะความเศร้าโศกอย่างแท้จริงบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเอมี่เขาคงจะเชื่ออย่างสุดหัวใจว่าเธอกําลังดูถูกเขาอยู่อย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าคําพูดของเธอจะฟังดูเหมือนการดูถูกแต่มันไม่ใช่ความตั้งใจของเธอดังนั้นเขาจึงไม่มีข้ออ้างอะไรที่จะไปโกรธ

แน่นอนว่าการเป็นสุภาพบุรุษนั้นเป็นเรื่องยาก แดรกคูล่าเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอเป็นสาวน้อยที่น่ารักจริง ๆ” จิงซ์รู้สึกยินดีมากและหันมาให้ความสนใจกับเอมี่ เขามักจะพ่ายแพ้ในการต่อสู้กับแดรกคูล่า ดังนั้นเขาจึงรู้สึกดีมากที่เห็นแดรกคูล่าพ่ายแพ้ต่อสาวน้อยคนนี้

“ขอบคุณค่ะคุณลุงลวดทอง ผมของคุณทําจากมาจากทองคําแท้มั้ยคะ? ทําไมมันถึงตั้งเหมือนกับหนามแหลม ๆ ของเม่นเลย? ตอนที่คุณออกไปข้างนอกคุณไม่กลัวว่าจะมีใครมาปล้นผมของคุณเหรอคะ?” เอมหันไปมองจิงซ์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เอ่อ…” รอยยิ้มของจิงซ์แข็งค้างไปในทันที คําถามของเอมีนั้นเฉียบคมมากและทันใดนั้นเขาก็เข้าใจว่าทําไมแดรกคูล่าถึงกระอักเลือดออกมา

“คุณลุงแมงมุมคะ ทําไมเสื้อผ้าของคุณถึงยาวขนาดนั้นล่ะคะ? พวกมันจะทําให้คุณดูเตี้ยลงนะคะ”

“คุณลุงเม่นคะ ในอนาคตคุณอย่าทําอะไรแบบนี้อีกนะคะ ถ้าคุณไปทับใครเข้าคน ๆ นั้นจะต้องน่าสงสารมากแน่ ๆ คุณไม่รู้เหรอคะว่าคุณตัวหนักแค่ไหน?

“คุณลุงตุ๊กตาหิมะคะ เวทมนตร์ของคุณน่าพึ่งมาก แต่เมื่อเทียบกับอาจารย์ของหนูแล้วคุณไม่มีอะไรพิเศษเลย”

“คุณลุงมนุษย์เพลิง คุณกินพริกก่อนที่จะมาที่นี่เหรอคะ? ทําไมร่างกายของคุณถึงติดไฟอยู่ตลอดเวลา? ถ้าเป็นแบบนี้คุณจะไม่สามารถเข้าไปในร้านอาหารได้นะคะ”

เอมี่พูดคําติชมของเธอกับพวกเขาทุกคน เธอมีความสุขมากที่ได้พบกับเพื่อนใหม่

พวกเขาทุกคนมีสีหน้าแปลก ๆ และไม่รู้ว่าจะตอบสนองต่อคําพูดของเอมี่ยังไงดี