A Stay-at-home Dad’s Restaurant In An Alternate World - ตอนที่ 414

Chapter 414 : ฉันคิดว่าเธอเป็นเพื่อน แต่เธอ…

หลังจากบอกลาแขกทุกคนเอมีก็นั่งมองคริสตัลสีม่วงอยู่ในร้านอาหารและวางลูกเป็ดขี้เหร่ไว้บนตัก เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เธอก็หันไปหาแม็กซ์ด้วยรอยยิ้มหวานในทนที่ “พ่อคะ วันนี้เพื่อน ๆ ของหนูมีความสุขมากเลย ขอบคุณนะคะ”

“เพื่อนของหนูมีความสุขเพราะว่าหนูดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี” แม็กซ์ลูบหัวเองด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่าการจัดงานปาร์ตี้ในวันหยุดจะเหนื่อยเล็กน้อยแต่มันก็คุ้มค่าเมื่อเขาได้เห็นรอยยิ้มของเอม

รอยยิ้มของเอมี่สดใสมากยิ่งขึ้นเมื่อเธอได้ยินแบบนั้น เธอตื่นเต้นมากกับของขวัญทั้งหมดที่เธอได้รับ ของขวัญบางอย่างมีค่ามาก เช่น สร้อยข้อมือทองคํา ในขณะที่ของอื่น ๆ อาจจะไม่มีค่าเท่า เช่นดอกไม้ป่าที่เก็บมาใหม่ อย่างไรก็ตามเอมีรักทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน

แม็กซ์มีความสุขมากที่ได้เห็นแบบนั้น ความคิดที่อยู่เบื้องหลังของของขวัญเป็นปัจจัยที่สําคัญที่สุดที่จะตัดสินมูลค่าของมัน เป็นเรื่องน่ายินดีที่เอมี่สามารถเข้าใจแนวคิดนี้ได้แล้วและเธอก็รู้ว่าคริสตัลสีม่วงที่เจสสิก้าให้เธอนั้นสําคัญแค่ไหน

เขาอุ้มเอมีไว้ในอ้อมแขนและนั่งอยู่ที่ทางเข้าร้านอาหารอยู่พักหนึ่ง หลังจากที่เล่นกับเพื่อนมาอย่างหนักเอม ก็หมดแรงและหลับไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นของแม็กซ์ในที่สุด รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

หัวหน้าเป็นพ่อที่ดีจริง ๆ ถ้าฉันมีพ่อแบบเขาละก็ ฉันไม่เคยเจอพ่อของฉันเลย ฉันไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเขาด้วยซ้ํา ฉันสงสัยว่าเขาเคยอุ้มฉันสักครั้งก่อนที่เขาจะจากไปมั้ย… ยาเบะมิยะมองที่เอมและแม็กซ์ด้วยความอิจฉาในแววตา

แม็กซ์อุ้มเอมีขึ้นไปข้างบนและวางเธอลงขนเตียงอย่างระมัดระวัง เมื่อเขากลับลงมาที่ชั้นล่างเขาก็พบกับยาเบะมิยะที่ก้มหน้ามองมือของเธออยู่ ในขณะที่เขากําลังจะพูดอะไรบางอย่างยาเบะมิยะก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างกระทันหัน เธอรวบรวมความกล้าและพูดออกมาว่า “หัวหน้าคะ คุณเป็นพ่อให้ฉันได้มั้ยคะ?”

“ฮะ?” ตาของแม็กซ์เบิกกว้าง เขามองยาเบะมิยะด้วยความประหลาดใจ

ยาเบะมิยะอายุ 17 แต่เขาเพิ่งจะอายุแค่ 30 ต้น ๆ เท่านั้น! เธอต้องการให้เขาเป็นพ่อของเธอเหรอ?

ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อน แต่เธอเห็นฉันเป็นพ่อ??? บรรยากาศรอบ ๆ ตกอยู่ในความเงียบ เขาพยายามหาหนทางที่จะปฏิเสธคําขอที่แปลกประหลาดของยาเบะมิยะ

“หะ…หัวหน้าคะ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ สิ่งที่ฉันกําลังจะพูดก็คือ… คุณช่วยกอดฉันในฐานะพ่อแบบเดียวกันกับที่คุณกอดเอมได้มั้ยคะ?” ยาเบะมิยะรู้ได้ในทันทีว่าเธอพูดผิด เธอหน้าซีดและรีบโบกมือด้วยความอายแล้วพูดเสียงเบา “ฉันไม่คิดว่าพ่อของฉันจะเคยอุ้มฉัน อ้อมกอดของพ่ออบอุ่นมากเลยใช่มั้ยคะ?”

แซลลี่ที่กําลังจะเดินออกมาจากห้องครัวชะงักไปในทันที เธอมองยาเบะมิยะผ่านทางหน้าต่างห้องครัวและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจ

นับตั้งแต่ที่พวกเขาเจอกับหญิงสาวที่เป็นมังกรน้ําแข็งในคืนนั้น ยาเบะมิยะก็ตกอยู่ในสภาพอารมณ์ที่แปลกประหลาด เธอพยายามที่จะไม่แสดงออก แต่แซลลี่ก็สังเกตุเห็นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาว่ายาเบะมิยะมักจะออกไปข้างนอกและเหม่อมองออกไปไกลด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

ดูเหมือนว่ามิยะจะยังต้องการการยอมรับอย่างแท้จริงไม่ว่าจากมนุษย์หรือว่ามังกร แต่การที่เธอเป็นลูกครึ่งมังกรมันก็ไม่มีทางเลยที่เผ่ามังกรจะยอมรับเธอได้ แซลลี่ถอนหายใจในขณะที่เธอหันไปมองแม็กซ์

สีหน้าของแม็กซ์อ่อนลงเมื่อเขามองไปที่ยาเบะมิยะ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะวางมือลงบนหัวของยาเบะมิยะอย่างอ่อนโยน เขายิ้มและพูดว่า “เชื่อฉันเถอะมิยะ พ่อของเธอจะมาหาเธอในสักวันหนึ่งและเมื่อถึงเวลานั้น เขาจะกอดเธออย่างอบอุ่นแน่ นั้นต่างหากถึงจะเป็นอ้อมกอดของพ่ออย่างแท้จริง”

ยาเบะมิยะเงยหน้าขึ้นมาและสีหน้าของเธอก็ค่อย ๆ มั่นคงขึ้นเมื่อเธอมองไปที่ดวงตาที่อ่อนโยนของแม็กซ์ เธอพยักหน้ารับก่อนที่จะตอบ “ขอบคุณค่ะหัวหน้า ฉันเองก็เชื่อว่าเขาจะกลับมาหาฉัน”

หัวหน้าเป็นคนดีจริง ๆ ฉันสงสัยว่าเอลฟ์แบบไหนกันที่มีเอมี่กับเขาและทําไมพวกเขาถึงไม่อยู่ด้วยกัน แซลลี่รู้สึกประทับใจในตัวแม็กซ์มาก

แม็กซ์ปลอบใจยาเบะมิยะก่อนที่จะประกาศอะไรบางอย่าง “โอ้ ใช่ ฉันมีบางอย่างที่จะบอกพวกเธอ คืนนี้เราจะมีลูกค้าที่จองร้านอาหารทั้งร้าน ถ้าพวกเธอไม่มีอะไรให้ทําในคืนนี้พวกเธอสามารถมาทํางานเป็นพิเศษได้มั้ย? พวกเธอจะได้รับเงินเพิ่มอย่างแน่นอน”

“พวกเขาจองร้านอาหารทั้งร้านเลยเหรอคะ? ฉันคิดว่าหัวหน้าจะไม่รับจองซะอีก” ยาเบะมิยะค่อนข้างงุนงง เมื่อเธอมองไปที่แม็กซ์ เธอยังจําได้ว่าเขาปฏิเสธสกอนาร์ดที่ร้องขอในสิ่งเดียวกันนี้

แซลลี่เองก็มองมาที่แม็กซ์ด้วยความสงสัย เธอสงสัยว่าคนแบบไหนที่ทําให้แม็กซ์ยกเว้นให้ได้

แม็กซ์มองพวกเธอทั้งสองคนและอธิบาย “ท่านเจ้าเมืองเป็นคนที่จองร้านอาหารของเรา คืนนี้จะมีการประชุมระหว่างเผ่ามังกรและเผ่าปีศาจที่นี่โดยมีปราสาทเจ้าเมืองเป็นคนกลาง เวลาทําการของเราจะยังเหมือนเดิม ปกติฉันจะไม่ยอมให้คนจองร้านอาหารเพราะมันเป็นการกีดกันลูกค้าคนอื่น ๆ ที่มากินอาหารที่นี่ และมีคนแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถจ่ายค่าจองได้ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ในครั้งนี้ค่อนข้างพิเศษ ฉันต้องการเช่าพื้นที่ด้านนอกร้านอาหารเพื่อทําเป็นพื้นที่กินอาหารกลางแจ้ง และถ้าเราได้รับการยอมรับจากปราสาทเจ้าเมืองการขออนุมัตินั้นก็จะง่ายขึ้นมาก”

“ท่านเจ้าเมืองเป็นคนจองร้านอาหารของเราเหรอคะ? และลูกค้าของเราก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังจากเผ่ามังกรและเผ่าปีศาจ?” ตาของยาเบะมิยะเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

“การประชุมระหว่างเผ่ามังกรและเผ่าปีศาจมีขึ้นเพราะมีความขัดแย้งเกิดขึ้นระหว่างดินแดนของพวกเขาอีกครั้ง น่าแปลกใจที่ท่านเจ้าเมืองเลือกร้านอาหารมามีของเราเป็นสถานที่จัดการประชุม ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น” แซลลี่เองก็ไม่อยากเชื่อเช่นกัน เอลฟ์และมนุษย์เองก็มีความขัดแย้งระหว่างอาณาเขตกันอย่างต่อเนื่องและเมืองเคออสก็ทําหน้าที่เป็นคนกลางหลายต่อหลายครั้ง เพราะงั้นเธอจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับการประชุมในลักษณะนี้ เนื่องจากพ่อของเธอเป็นตัวแทนจากฝ่ายเอลฟ์ในการประชุมหลายครั้งในอดีต ตัวแทนทุกคนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากและมีพลังอย่างน้อยระดับ 9

“ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ทําให้พวกเธอต้องมาทํางานในวันหยุด พวกเธอจะได้รับค่าแรงเพิ่มเป็นสามเท่าจากปกติ ในขณะเดียวกันพวกเธอจะเลือกอะไรก็ได้เป็นมื้อเย็นในคืนนี้” แม็กซ์พยักหน้ารับด้วยสีหน้าขอโทษ การให้คนมาทํางานในวันหยุดของพวกเขานั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างแย่

ยาเบะมิยะรีบส่ายหัวในทันที “ไม่มีอะไรที่คุณต้องขอโทษหรอกค่ะหัวหน้า วันนี้ฉันไม่มีอะไรทําอยู่แล้ว ดังนั้นฉันจึงมีความสุขมากที่จะได้ทํางาน ไม่ต้องจ่ายค่าจ้างให้ฉันสามเท่าหรอกค่ะ แค่จ่ายค่าจ้างตามปกติก็พอแล้

แซลลี่เองก็ยิ้มและพูดต่อ “ฉันต้องกลับบ้านก่อน แต่ฉันจะกลับมาก่อน 5 โมงเย็น ฉันเองก็โอเคดีกับค่าแรงตามปกติเหมือนกัน”