214 เหล่าคนที่ถูกย้ายเรียบร้อยแล้ว
“――อรุณสวัสดิ์”
“…………….”
“อะ…….อรุณ สวัสดิ์……………”
เป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้วตั้งแต่ที่ฉันเริ่มเข้าเรียนที่โรงเรียนทหารจักรกลมาเวเลียนแห่งนี้
ตามที่คิดไว้ ฉันยอมแพ้แล้ว
เพื่อนร่วมชั้น มีเด็กในชั้นเพียงห้าคนรวมฉันด้วย ฉันคิดว่าฉันจะชินในที่สุด
ฉันยอมแพ้ที่จะเปิดใจพวกเขาแล้ว
แม้ว่าฉันจะรู้สึกถึงความหวั่นเกรงจากพวกเขาทั้งที่คน แต่คิดว่าไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ เป็นพิเศษ ฉันจึงตัดสินใจว่าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป
ก็ช่วยไม่ได้ เพราะยิ่งฉันพยายามเข้าใกล้พวกเขามากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยอ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น
………เพียงเพราะฉันอาจจะหรือไม่อาจจะสามารถเอาชนะทหารจักรกลเครื่องฝึกได้ด้วยนิ้วเดียวได้ก็ตาม
ช่วงนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว มาเวเลียกำลังเข้าสู่ช่วงฤดูหนาว
ฉันคิดว่าฉันมีเวลาสองเดือนที่น่าพอใจมาก ทั้งมีการโจมตีตอนกลางคืน คฤหาสน์ถูกทำลาย ถูกจับกุม ออกไปกำจัดแมลง และเปลี่ยนเจ้าหญิงให้กลายเป็นผู้หญิงของฉัน
พอมองย้อนกลับไปแล้วก็สนุกดีเลยล่ะ
แล้วเวลาประมาณเที่ยงของวันหนึ่ง
ในระหว่างที่เพื่อนร่วมชั้นไปที่โรงอาหารโดยทิ้งฉันไว้ตามลำพังในห้องเรียน
ฉันมีข้าวกล่อง
ฉันกังวลเกี่ยวกับอนาคต ในขณะที่กินแซนด์วิชหลากหลายชนิดที่ค่อนข้างนิ่มและเปียกที่พวกเด็ก ๆ เป็นคนทำ「ข้าวกล่องสุดที่รักของคุณหนู」ฉันหมายถึงมิโตะกับคาลัวช่วยกันทำหลังจากที่ได้เรียนจากริโนกิส ถึงจะน่าอายนิดหน่อยแต่ฉันก็มีความสุข
คือเร๊ว ๆ นี้ อดีตโจรสลัดอากาศที่เคยบอกว่าจะมาตรวจเยี่ยมทุก ๆ สามเดือน ตอนนี้น่าจะกำลังเดินทางมาที่มาเวเลียแล้ว
เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจำเป็นต้องจัดระเบียบข้อมูลและคำร้องขอที่ฉันต้องการจะถ่ายทอดไปยังอาร์ตัวร์
――ณ เวลานี้ ฉันสามารถพูดได้ว่าสยบสมาคมการค้าไว้ได้แล้ว ฉันแน่ใจว่าจะสามารถบอกกับบริษัทเซโดนีได้ว่า「ทำไมคุณไม่เปิดสาขาที่นี่ล่ะคะ」
กะแล้ว สิ่งที่เราควรดำเนินการต่อไปคือการเปิดประเทศ
ในมาเวเลียที่ปิดกั้นอยู่ในปัจจุบัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ก็ไม่สามารถเผยแพร่เมจิกวิชั่นได้
แต่ ถ้าจะเปิดประเทศจะต้องทำยังไง ――โอยะ？
” ――เนีย・ลิสตัน！！”
ฉันคิดว่าได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมาก และมีนักเรียนกว่ายี่สิบคนเข้ามาในห้องเรียน
เหล่าคนที่เดินตรงเข้ามาหาฉัน………อ้า มาจากหลักสูตรทหารจักรกลสินะ ฉันทำลายทหารจักรกลไปหลายเครื่อง และทำให้พวกเขาต้องร้องไห้
“เธอทำอะไรกับซิลซามะกันห๊า！”
เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นตัวแทนของพวกเขา เข้ามายืนอยู่ตรงหน้าฉันที่ถูกล้อมด้วยคนจากหลักสูตรทหารจักรกล และจู่ ๆ เขาก็พูดแบบนั้น
“อะไรเหรอ? ………อะ แฮมอันนี้อร่อยดีล่ะ”
แซนวิชที่ฉันเลือกหยิบเข้าปากโดยไม่ได้มอง ไส้ทำมาจากแฮมหั่นบาง ๆ หลายชั้น อร่อยอย่างคิดไม่ถึงเลย โฮโฮ๊……แฮมของมาเวเลียใช่ไหมน๊า?
ประเทศนี้ก็ทำได้เหมือนกันสินะ
“หยุดกิน！ แล้วตอบคำถามมาได้แล้ว！”
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ
“ซิลเป็นอะไรไปเหรอ?”
เมื่อฉันถามออกไปแบบนั้น เด็กผู้หญิงบางคนก็กรีดร้องออกมา
“กะ กะ กล้าดียังไงถึงเรียกแบบนั้น！？ เจ้าคนหยาบคาย！”
โอ๊ะโตะ
เด็กหนุ่มตัวแทนพยายามปัด「ข้าวกล่องสุดที่รักของคุณหนู」ที่พวกเด็ก ๆ ช่วยกันทำขึ้นมา ฉันก็เลยถือไว้ในมือเพื่อหลบเลี่ยง
…….ด้วยความเร็วขนาดนั้น ถึงจะพยายามสักร้อยครั้งก็ไม่โดนหรอก แต่ครั้งต่อไปที่เขาทำ ฉันจะต่อยเขาซะ นี่คือ「ข้าวกล่องสุดที่รักของคุณหนู」ของฉัน ใครสักคนที่จะทำลายมัน ถึงจะให้ตายไปแล้วครึ่งหนึ่งก็ยังไม่พอ
“อะไร? คุณมาที่นี่เพื่อหาเรื่องสู้ด้วยเหรอ? ฉันสามารถจัดการพวกคุณได้ทั้งหมดต่อให้ไม่ได้ใช่ทหารจักรกลอยู่ก็ตามน่ะ?”
ที่นี่มีคนเพียงประมาณยี่สิบคน และฉันจะระเบิดพวกเขาให้หมดภายในสอง สามวินาที
“ว่าไงนะ…….เป็นแค่ชาวต่างชาติแท้ ๆ ………. ！”
“ค๊าค๊า ต่างชาติก็ต่างชาติ ถ้าทำธุระเสร็จแล้วก็ช่วยไปซะทีจะได้ไหมคะ”
“พวกเรายังไม่เสร็จธุระอะไรทั้งนั้นไม่ใช่รึไง！”
อะ? ………อ้า งั้นเหรอ ฉันได้ยินเหมือนมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับซิลเลน แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าจากฝั่งนั่นเลย
“เกิดอะไรขึ้นกับซิลกันล่ะ?”
“ก็บอกแล้วไงว่ากล้าดียังไงถึงเรียกแบบนั้น！ ท่านผู้นั้นคือสมาชิกของราชวงศ์แห่งอาณาจักรมาเวเลีย！ ไม่ใช่คนที่นักเรียนต่างชาติจะสามารถเรียกถึงแบบนั้นได้！”
“อย่างงั้นเหรอ? …….แล้วเกิดอะไรขึ้นกับซิลล่ะ?”
“ไม่ได้ฟังที่พวกฉันพูดเลยรึไงห๊า！？”
ได้ยินจนหนวกหูเลยน๊า นอกจากนี้เรื่องที่กำลังพูดถึง
“――เอะอะเรื่องอะไรกัน?”
อะ เจ้าของข่าวลือ
ฉันไม่สามารถมองเห็นได้ เพราะมีนักเรียนทหารจักรกลอยู่รอบ ๆ แต่เสียงนี่คือของซิลเลนแน่นอน และดูเหมือนอาคาชิจะมากับเธอด้วย
ทหารจักรกลเปิดทาง และมีคนสองคนเดินมาข้างหน้าฉัน
“ซีเกิร์นโดโนะ เสียงเอะอะทั้งหมดนี่คืออะไรกัน?”
“น่ะ นี่ไม่ใช่เรื่องเอะอะสักหน่อย！？――ก็เจ้านี้！”
เด็กหนุ่ม――ชายที่ชื่อซีเกิร์นชี้มาที่ฉัน นิ้วนั้นมันอะไร จะหักเอานะ
“เป็นเพราะเจ้านี้ใช่ไหม！？ ซิลซามะถึงได้ย้ายจากหลักสูตรทหารจักรกลไปที่หลักสูตรทั่วไป！”
อะ
“ซิล จัดการขั้นตอนเสร็จแล้วเหรอ?”
ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง เพราะเป็นการโอนหลังจากที่ได้เริ่มต้นภาคเรียนขึ้นแล้ว ถึงแม้จะเป็นช่วงต้นภาคเรียนก็ตาม
“อ้า หมดแล้วล่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะอยู่หลักสูตรทั่วไปแบบเดียวกับเนีย”
“เหมือนกันค๊า~”
ซิลเลน ดูเหมือนว่าสังกัดของเธอจะถูกย้ายจากหลักสูตรทหารจักรกลมายังหลักสูตรทั่วไปแล้ว อาคาชิก็เหมือนกัน อาคาชิเป็นคนดีจริง ๆ
“แล้วก็ วันนี้เรานำกระเป๋าเดินทางติดตัวมาด้วย มีห้องของเราแล้วใช่ไหม?”
“ห้องมีแล้วล่ะ แต่ก็มีแค่เตียงเท่านั้นล่ะ?”
“แล้วห้องของฉ๊านล่ะค๊า? ฉ๊านอยากได้ห้องที่ไม่โดนแดดยามบ่ายส่องเข้ามาล่ะค๊า”
“งั้นทำไมอาคาชิไม่กลับบ้านของตัวเองไปล่ะ? อยู่ไม่ไกลสักหน่อย”
“เอ๊ะคนนอก? ทำไมถึงมีแค่ฉ๊านที่เป็นคนนอกกันค๊า?”
” ――รอเดี๋ยวก่อน！！”
อุว๊า เป็นเสียงที่ดังมาก จู่ก็ตะโกนออกมาซะดังเลย
“จู่ ๆ ก็เป็นอะไรกัน ซีเกิร์นโดโนะ? ……..ทุกเองก็เหมือนกันเกิดอะไรขึ้น?”
ซิลเลนเลิกคิ้วสูง ทุกคนรวมทั้งซีเกิร์นมีสีหน้าดูวิตกกังวล ราวกับว่ากำลังจะพูดว่า「มันเป็นเรื่องโกหก」
” ――ทำไมกัน！？”
ซีเกิร์นดูเหมือนจะหมดคำพูด ในตอนเดียวกันกับที่เขาพูดแบบนั้น เขาก็เข้าไปหาร่างเล็ก ๆ ของซิลเลน และคว้าไหล่ทั้งสองข้างของเธอ
“เหตุใดกัน เธอที่เป็นทหารจักรกลที่ภาคภูมิและมีทักษะมากที่สุดของโรงเรียนถึงได้ก้าวไปในเส้นทางหลักสูตรทั่วไปกัน！ ฉันพยายามอย่างหนักทุกวันโดยมีเธอเป็นเป้าหมาย！ .ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อเอาชนะเธอให้ได้！ ……พะ เพื่อที่จะได้เป็นคนที่คู่ควรกับเธอ！”
อาเร๊ะ? สารภาพรักออกมาโดยไม่รู้ตัวหรือเปล่าน่ะ?
“คนที่คู่ควรกับฉัน? ……..งั้นเหรอ”
ซิลเลนเหลือบมองมาที่ฉัน จากนั้นก็หันกลับไปสนใจซีเกิร์น
“งั้นถ้าให้ยกตัวอย่าง หากคุณสามารถตีราคาตัวฉันได้ คุณจะยอมจ่ายให้เท่าไหร่?”
“ระ ราคา……….เรื่องหยาบคายแบบนั้น…………. ！”
“เป็นเพียงแค่ตัวอย่างเท่านั้น ตอบฉันมาสิ”
“……..ถ้าอย่างงั้น…… ――หนึ่งหมื่นล้านครัม！ ฉันจะไม่เสียดายเลยถ้าเป็นเพื่อเธอ！”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซิลลาเน่ก็จับมือของซีเกิร์นออก
และจากนั้น เธอก็มาที่ฉันก่อนพูดว่า
“――เธอคนนี้เสนอให้ราคาฉันที่ สามหมื่นล้านครัม แต่ในท้ายที่สุดก็ให้ค่าฉันมากถึงห้าหมื่นล้าน”
“ห๊ะ………. ！？”
“คุณกำลังสร้างความรำคาญให้กับทุกคนในหลักสูตรทั่วไป ทุกคนกรุณาออกไปด้วย”
แม้ว่าพวกที่เหลือจะไม่เข้าใจสถานการณ์มากนัก แต่เหล่าทหารจักรกลก็ได้ดึงตัวซีเกิร์นซึ่งตอนนี้เหลือแต่เปลือกไปแล้ว ดูเหมือนพวกเขาจะเข้าใจแล้วว่าพวกเขาถูกเธอทิ้งแล้ว
ทว่า เมื่อไม่สามาถอธิบายสถานการณ์จริง ๆ ให้ฟังได้ และก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไร แม้ว่าจะได้ยินการยกตัวอย่างแล้วก็ตาม ฉันแน่ใจว่าเหตุการณ์ที่คล้ายกันจะเกิดขึ้นอีกครั้ง
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรากับอาคาชิจะเข้าเรียนยังหลักสูตรทั่วไป ม๊า แม้ว่าจะเป็นคนล่ะชั้นปีกันล่ะ ฝากตัวด้วยนะ เนีย”
“ฝากตัวด้วยนะค๊า”
อืม ฝากตัวด้วย
“นอกจากนี้ เพราะว่าเราเป็นผู้หญิงของเธอแล้ว เราจะอยู่เคียงข้างกับเธอให้มากที่สุด ให้เฉพาะเจาะจงก็เราจะอยู่ด้วยกันประมาณครึ่งหนึ่งของเวลาล่ะ”
“ฉ๊านก็ด้วย”
ฉันคิดว่าอาคาชิต่างออกไป แต่………ม๊า ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยแล้วกัน
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ไร้สาระ
เวลาซื้อของกินจากข้างนอกมา อยากหลบนั่งกินคนเดียวจริง ๆ เพราะถ้ากินพร้อมกับคนที่บ้านที ต้องโดนหยิบจับไปดู ถามราคา
ถ้าน้อยแล้วแพง จะได้เสียงสูงบอกของแค่นี้ทำเองก็ได้ แต่ไม่เคยจะทำ บอกไม่มีเวลา แต่ซื้อมาก็…..วกกลับไปอ่านได้
