205 ความหลักแหลมที่คิดได้ว่าต้องเป็นเช่นนี้
“……นี่มันอะไรกัน！？ เกิดอะไรขึ้น！？ เฮ้ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้นกัน！？”
เนีย・ลิสตันถูกมัดโดยเชือก และถูกพาตัวไป
ในการปิดล้อมขนาดใหญ่ที่มีการนำเจ้าหน้าที่มาเป็นจำนวนมาก ที่เทียบกับการจับกุมคนในข้อหาฆาตกรรมก็ยังมีเคลื่อนไหวไม่มากเท่านี้ ทั้งยังมีแม้แต่ทหารจักรกล แต่เธอก็ยอมถูกจับกุม และพาตัวไปอย่างง่ายดายจนน่าประหลาดใจ
โซเบล・เลนส์ซึ่งไม่ได้รับคำอธิบายที่น่าพอใจก็ได้แต่รู้สึกสับสน และถามริโนกิสซึ่งกำลังสังเกตสถานการณ์อย่างใจเย็นด้วยเหตุผลบางประการ
“กรุณาใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ ทั้งหมดนี้เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ ――แทนที่จะไปกังวลเรื่องนั้น คุณช่วยกรุณาทำเรื่องที่คุณหนูร้องขอให้ทำได้ไหมคะ?”
“ตามที่คาดการณ์ไว้！？ คำร้องขอ！？ ตอนนี้มันใช่เวลามาพูดเรื่องพวกนั้นเรอะ！？ เจ้านายของเธอถูกจับไปแล้วไม่ใช่รึไง！？”
เขาโกรธ ร้อนรน และดุด่า เป็นการแสดงอารมณ์ที่มากจนน่าขัน
เมื่อมองดูชายวัยกลางคนคนี้แล้ว ริโนกิสก็คิดกับตัวเองว่า「มาเวเลียก็ยังมีสารวัตรทหารที่ดีอยู่บ้าง」
“เข้าใจแล้วค่ะ ดิฉันจะอธิบายสถานการณ์ให้ในภายหลัง แต่สำหรับตอนนี้ โปรดช่วยจัดการกับสัมภาระก่อนค่ะ”
“……..จะยอมคุยกับข้าดี ๆ แล้วสินะ？”
“ใช่ค่ะ”
การพูดสถานการณ์ให้โซเบลฟัง
นี่ก็เป็นเรื่องที่คาดการณ์ไว้แล้วเช่นกัน
เธอขอให้โซเบลแลกเปลี่ยนสินสงครามที่เป็นผลลัพธ์ที่ได้มาระหว่างการทำงานให้เป็นเงินสด
เธอให้โซเบลซึ่งเป็นชาวมาเวเลียและยังเป็นสารวัตรทหารเป็นผู้จัดการ เพราะเธอคิดว่าหากเป็นตัวเองจะต้องถูกกดเงินรางวัลลงในฐานะที่เป็นชาวต่างชาติอย่างแน่นอน
ม๊า ที่จริงก็เป็นงานง่าย ๆ สิ่งที่ต้องทำก็มีเพียงบอกกับกิลด์นักผจญภัยเกี่ยวกับสถานการณ์ และปล่อยให้ที่เหลือเป็นหน้าที่ของพวกเขา
” ――ข้าจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ช่วยอธิบายให้ฟังได้แล้ว”
เขาไม่สามารถดำเนินการอะไรอื่นใดได้อีก เนื่องจากที่เขาติดตามมาเป็นเพียงเพื่อการเฝ้าระวังเท่านั้น ริโนกิสเองก็มาที่กิลด์นักผจญภัยด้วยกัน
หลังจากที่ได้ยินรายงานของโซเบลก็เกิดความสับสนภายในกิลด์ ส่วนทั้งสองก็ออกสู่ด้านนอกแล้ว
ดังนั้น โซเบลจึงถามเพื่อขอคำอธิบายทันที
“ดิฉันจะไปหาพวกเด็ก ๆ นะคะ เรามาคุยกันในขณะที่เดินไปกันเถอะค่ะ”
นี่กลางคืนแล้ว
จึงไม่มีเสียงรบกวนมากเท่ากับช่วงกลางวัน ทำให้สามารถพูดคุยระหว่างเดินได้เป็นอย่างดี
“จริง ๆ แล้ว ――”
และ ริโนกิสก็เล่าถึงบทสนทนาที่เธอพูดคุยกับเนีย・ลิสตัน ในตอนที่เข้าใกล้เมืองหลวงของมาเวเลีย
” ――เน๊ ริโนกิส ฉันแน่ใจว่าตัวเองจะต้องถูกจับทันทีที่กลับถึงเมืองหลวงแน่นอนล่ะ”
ภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิดไร้ร่องรอยของดวงอาทิตย์อัสดง เมื่อแสงไฟของมาเวเลียใกล้เข้ามา จู่ ๆ เนีย・ลิสตันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอบนแท่นบรรทุกสินค้าก็พูดขึ้นมาแบบนั้น
“คะ? ถูกจับ……..?”
“ใช่ ฉันคิดว่าพวกสารวัตรทหารจะมาจับกุมฉัน”
“……..ทำไม”
“คิดว่าอาจจะเป็นข้อหาฆาตกรรม และขู่กรรโชก โฮร่า ก็ของประมาณพันแปดร้อยล้านเมื่อเช้าไงล่ะ”
“อะ อา………อย่างงั้นเหรอคะ แล้วจะยอมให้จับหรือคะ”
“อืม”
“…….เอ๊ะ? หรือว่ากำลังลำบากใจอย่างงั้นหรือคะ? กำลังจะบอกว่าจะเป็นปัญหาถ้ากลับบ้านไปทั้ง ๆ แบบนี้งั้นรึคะ?”
“เปล่า ฉันจะยอมให้จับ ดังนั้นเธอจงอยู่เงียบ ๆ แล้วปล่อยให้ฉันถูกจับไปซะ”
“เอ๊ะ? ดิฉันไม่ชอบใจเลยค่ะ แต่ว่า?”
「ดิฉันจะฆ่าใครก็ตามที่แตะต้องคุณหนู？」ริโนกิสพูดด้วยรอยยิ้มที่สวยงามและกำหมัดแน่น「ม๊า ฟังให้จบก่อน」แล้วเนีย・ลิสตันก็เริ่มพูดต่อ
“จริง ๆ แล้ว นี่คือจุดเริ่มต้นของกระแส ――”
จากนั้นเนีย・ลิสตันก็เริ่มเล่าเรื่องเปลก ๆ ให้เธอฟัง
“โซเบลซามะ รู้เรื่องการมีอยู่ของแมลงไหมคะ?”
“…….อ้า สารวัตรทหารทุกคนรู้เรื่องนี้ดี เว้นแต่จะเป็นเด็กใหม่เท่านั้น แล้วมันก็ส่วนหนึ่งของงานของพวกเราด้วยที่จะต้องปกป้องประชาชนให้ห่างจากแมลงและข้อมูลข่าวสาร”
“เช่นนั้น ก็แปลว่ารู้ถึงสถานการณ์ดีในระดับหนึ่งใช่ไหมคะ?”
“ก็ในระดับหนึ่งล่ะนะ”
“ถ้างั้นก็คุยกันได้เร็วหน่อยล่ะคะ”
เนีย・ลิสตันได้บอกไว้ว่า
“ศัตรูของมาเวเลียคือ แมลง แต่มาเวเลียก็ไม่ใช่ศัตรูเพียงหนึ่งเดียวของพวกแมลง น่าคือสิ่งที่คุณหนูบอกค่ะ”
“……..？”
โซเบลเอียงหัว บางทีเขาอาจไม่เข้าใจว่านี้หมายความว่ายังไง ――ริโนกิสเองก็มีปฏิกิริยาคล้ายกันตอนที่ได้ยินครั้งแรก
“โซเบลซามะเห็นใช่ไหมคะ? ฉากที่มดจำนวนมากถูกกำจัดออกไป”
“อะ อ้า ตอนไปจับพวกโจร เทียบกันแล้วกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย ข้าไม่รู้สักนิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่……….”
มันเป็นภาพที่ทำให้เขาตัวสั่นสะท้าน เมื่อเพียงแค่คิดถึง
พวกมันเป็นแมลงตัวใหญ่โง่เขลาที่เคยทำให้เขารู้สึกกลัว แต่การเห็นซากศพกระจายไปทั่ว ก็มีบางอย่างที่ทำให้ทนมองตรง ๆ ไม่ได้จากมุมมองทางสรีรวิทยา
เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้มาบ้าง แต่พอได้เห็นจริง ๆ ความประทับใจที่ได้ก็แตกต่างออกไปมาก
และ เขาก็รู้ด้วยว่าทำไมมาเวเลียถึงต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ「ประชาชนจะต้องไม่รู้เรื่องนี้ หากพวกเขารู้ มันจะทำให้เกิดความสับสนวุ่นวาย」
เป็นการกลัวข้อมูลจะรั่วไหลไปยังประเทศอื่น ๆ แต่เขาก็คิดว่าผลกระทบต่อประชาชนก็คงมีไม่น้อย
“แหล่งที่อยู่อาศัยของแมลงสามารถแบ่งออกเป็นสี่ส่วนโดยประมาณ บล็อกแรกที่สามารถมองเห็นได้จากป้อม……..บล็อกที่หนึ่งคือ มด บล็อกที่สองคือผีเสื้อกลางคืน บล็อกที่สามเป็นผสมกัน แต่หลังจากบล็อกที่สี่ไม่มีใครรู้
ไม่คิดว่ามันแปลกบ้างหรือคะ? ทำไมพื้นที่อยู่อาศัยในบล็อกแรก และบล็อกที่สองจึงแยกออกจากกันอย่างชัดเจนแบบนั้น แล้วทำไมบล็อกที่สามถึงกลายเป็นเหมือนจะผสมปนเปกัน”
ขณะที่กำลังคิด……..เกี่ยวกับคำถามอยู่นั้น โซเบลก็ผงะไป
“ไม่จริงน๊า แม้แต่แมลงก็ยังทำสงครามกัน……… ？”
“ถูกต้องค่ะ”
บางทีอาจมีอะไรบางอย่างที่อยู่เลยบล็อกที่สี่ที่สามารถขับไล่มด ผีเสื้อกลางคืน และแมลงอื่น ๆ ออกมาได้
ต่อมา แมลงในบล็อกที่สามก็ขับไล่แค่มด กับผีเสื้อกลางคืนออกมา
คราวนี้ก็เป็นผีเสื้อกลางคืนที่ขับไล่มดออกมา
และจากนั้น มดที่ถูกขับไล่ออกมาก็พยายามขับไล่มนุษย์ กับทหารจักรกลออกจากป้อม
――กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ไม่ใช่ว่ามีศัตรูตามธรรมชาติสำหรับแมลงแต่ละชนิดอยู่ในส่วนลึกข้างในหรอกหรือ ด้วยเหตุนี้เขตที่อยู่อาศัยของแมลงจึงถูกแบ่งแยกอย่างชัดเจนเช่นนี้
นั่นคือสิ่งที่เนีย・ลิสตันได้บอกไว้
“………รอเดี๋ยวก่อน ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง…………”
ผีเสื้อกลางคืนในบล็อกที่สองรวมตัวกันเพื่อหลีกเลี่ยงศัตรูตามธรรมชาติของพวกมันในบล็อกที่สาม
และผีเสื้อกลางคืนก็ขับไล่มดให้ออกมาในบล็อกแรก
ทว่าอย่าได้เข้าใจผิด เพราะว่าไม่ได้มีความแตกต่างมากนักอย่างแน่นอน
มดยังคงเป็นภัยคุกคามต่อผีเสื้อกลางคืน และผีเสื้อกลางคืนก็ยังคงสามารถต่อสู้กับพวกในบล็อกที่สามเพื่อปกป้องอาณาเขตของพวกมันไว้ได้
ศัตรูของอาณาจักรมาเวเลียคือแมลง
ยังไงก็ตาม ศัตรูของแมลงเหล่านี้ นอกจากอาณาจักรมาเวเลียแล้ว ก็ยังรวมถึงแมลงอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน
กล่าวโดยสรุปก็คือ มีความขัดแย้งเกิดขึ้นแม้กระทั่งระหว่างแมลง
ไม่รู้ว่าในส่วนที่สามหรือส่วนที่สี่คืออะไร แต่เหล่าแมลงต่างก็จดจ้องกันอยู่ ถิ่นที่อยู่อาศัยของพวกมันถูกแยกออกจากกันอย่างชัดเจน
“ตอนนี้จำนวนมดลดลงอย่างมาก……นั่นหมายความว่าสิ่งมีชีวิตที่จดจ้องผีเสื้อกลางคืนหายไปแล้ว……..?”
นั่นจึงกลายเป็นสาเหตุที่เกิดปัญหา
” ――ดูเหมือนว่าทหารจักรกลจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการต่อสู้กับผีเสื้อกลางคืนที่สามารถบินอยู่ในอากาศได้สินะคะ ยิ่งไปกว่านั้นมาเวเลียยังมีเทคโนโลยีเรือเหาะที่ต่ำมาก ดังนั้นจึงไม่เชี่ยวชาญในการต่อสู้ทางอากาศถูกไหมคะ”
เช่นนั้นแล้ว
เช่นนั้น หรือว่า
“ผีเสื้อกลางคืนจะผ่านถิ่นที่อยู่ของมด……และแพร่กระจายไปทั่วมาเวเลีย………. ？”
“เรื่องนั้นดิฉันก็ไม่รู้หรอกนะคะ ทว่า คุณหนูก็คิดอาจจะเป็นไปได้ค่ะ”
“นี่มันเรื่องใหญ่เลยไม่ใช่รึไงกัน！”
ในตอนที่จู่ ๆ เขาก็ตะโกนขึ้นเสียงทันที ผู้คนที่เดินไปมาก็หันกลับมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ยังไงก็ตาม ริโนกิสก็ไม่สะทกสะท้าน
“ปัญหาใหญ่ล่ะคะ ประชาชนค้นพบเกี่ยวกับแมลงที่คุณ นักบิน และราชวงศ์ได้ทำงานอย่างหนักเพื่อปกปิดเอาไว้
แต่ว่าแค่รู้จักก็ยังดีนะคะ
เพราะว่าเมื่องผีเสื้อกลางคืนหายไป แมลงจากบล็อกที่สามและสี่ก็อาจรั่วไหลออกมาได้เช่นกัน
การต่อสู้ระหว่างทหารจักรกลกับแมลงไม่ได้รับการคลี่คลายมานานหลายร้อยปี บางทีอาจจะ บางทีอาจจะรักษาสมดุลได้จนถึงตอนสุดท้ายโดยไม่ต้องแก้ไข”
“คะ…….ควรจะทำยังไงดี? ควรทำยังไงถึงจะดี?”
สิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างคล้ายมดยักษ์เหล่านั้นอาจหลั่งไหลเข้ามาสู่เมืองหลวงแห่งนี้ นั่นมันเป็นภาพของนรก
ภัยพิบัติที่ไม่สามารถจินตนาการได้ที่ไม่ใช่แค่สำหรับเจ้าหน้าที่สารวัตรทหารกำลังจะเกิดขึ้น ――ความรู้สึกที่แท้จริงไม่มีอะไรอื่น สิ่งเดียวที่เขารู้สึกได้คือภัยคุกคามและความกลัว
“คุณควรจะได้คำตอบอยู่แล้วนะคะ”
ริโนกิสพูดอย่างสงบตามที่คิด ต่อหน้าโซเบลที่ไม่สามารถซ่อนความกระวนกระวายใจไว้ได้
“ไม่มีจริง ๆ หรือคะ คนที่สามารถฆ่าแปลงจำนวนมากได้อย่างแน่นอนโดยไม่ต้องมีทหารจักรกล คนน่ารักที่สามารถฆ่าคุณได้ในทันที”
“………อะ”
” ――และตอนนี้เธอถูกจับกุมไปแล้วเน๊”
แย่แล้ว
โซเบลตระหนักได้ทันทีว่าการมาถึงของแมลงว่าแย่แล้ว แต่สถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่านั้นอีก
สถานการณ์ปัจจุบันคือ เนีย・ลิสตันซึ่งแต่เดิมไม่มีความรู้สึกที่ดีต่ออาณาจักรมาเวเลีย ตอนนี้ก็ได้ถูกจับกุมที่เป็นราวกับว่าเป็นการโจมตีต่อเนื่อง
แม้ว่าเจ้านายของเธอจะถูกจับกุม แต่ริโนกิสกลับยังสามารถสงบสติอารมณ์เอาไว้ได้
――ใช่แล้ว ทั้งสองคนรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว
หากแมลงเช่น ผีเสื้อกลางคืนปรากฏขึ้น มาเวเลียก็จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปร้องไห้กับพวกเข้า และขอร้องให้ช่วยกำจัดแมลงออกไป
หากพวกเขาไม่ปฏิบัติตามคำขอ มีความเป็นไปได้ที่ประเทศนี้ และทวีปมาเวเลียจะถูกปกครองโดยแมลง นั่นก็มีความเป็นไปได้สูงเช่นกัน
สถานการณ์นี้ แย่มาก
แย่เกินไป
บุคคลที่กุมชะตากรรมของประเทศนี้ไว้ในมือ ――
“ยังไงก็ตาม ขอพูดไว้ตรงนี้เลยนะคะ ว่าดิฉันเกลียดมาเวเลียค่ะ ไม่ว่าพวกคุณจะก้มหัวให้สักแค่ไหน ดิฉันก็จะไม่ต่อสู้เพื่อพวกคุณ”
――เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“……..เป็นสถานการณ์ที่สุดยอดไปเลยนะคะ”
“ฉันเองก็คิดอย่างงั้นล่ะ”
ด้วยการฆ่าแมลงบางชนิดที่ต่อสู้แย่งชิงอาณาเขตออกไป จะเป็นการขยายขอบเขตการเคลื่อนไหวของแมลงให้กระจายออกไปเข้าโจมตีศัตรู…….หรือก็คือ มาเวเลีย
นี่เป็นกลยุทธ์ที่หากเป็นนักยุทธศาสตร์ก็ต้องเลือกทำล่ะ
“ดิฉันต้องพูดเลยนะคะ ว่านี่เป็นความหลักแหลมที่ดูไม่เหมือนของคุณหนูเลยค่ะ……หรือว่าบางทีคุณหนู เพราะเหตุผลนี้ จึงเลือกที่จะล่าแต่มดเท่านั้นอย่างงั้นหรือคะ?”
“ไม่ ไม่เลย แค่พอคิดย้อนกลับไปแล้วก็สงสัยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรือเปล่าเท่านั้นเอง แล้วฉันก็จะไม่ลืมคำพูดที่ว่าดูไม่เหมือนฉันนั้นหรอกนะ”
“ม๊าย ก็แบบว่า”
“ค๊าค๊า เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว ใช่ใช่ ที่จริงแล้วมันเพิ่งเข้ามาในใจฉัน เพราะประสบการณ์ก่อนหน้านี้ไงล่ะ ไม่มีทางที่ฉันจะคิดเคลื่อนไหวแบบนี้หรอกจริงไหม”
“โล่งใจไปค่ะ ดิฉันรักคุณหนูที่เป็นแบบนี้มากกว่า”
“อะเหรอ ――ม๊า บางทีฉันอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้เน๊ะ”
เนีย・ลิสตันหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่าอาจจะไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ก็ได้ แต่ริโนกิสรู้สึกมั่นใจแปลก ๆ ว่า「ไม่หรอกค่ะ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ」
เพราะท้ายที่สุดแล้ว เธอก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลเล็กน้อย
มดที่คอยจดจ้องผีเสื้อกลางคืนหายไป
แล้วผีเสื้อกลางคืนจะทำยังไง?
หากไม่มีตัวหยุดแล้ว ก็คงแพร่กระจายจริงไหม
และถ้าผีเสื้อกลางคืนหายไป แมลงที่เป็นศัตรูตามธรรมชาติของผีเสื้อกลางคืนก็จะปรากฏขึ้นด้วยเช่นกัน
“……..จะไม่เป็นไรจริงเหรอคะ? มาเวเลียสามารถล่มสลายได้เลยจริง ๆ นะคะ?”
“ไม่เป็นไรหรอกเน๊ะ เพราะฉันอยู่ที่นี่ การที่ประเทศถูกทำลาย ฉันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรทั้งนั้น”
เป็นแนวทางที่น่าเชื่อถือจริง ๆ
“นอกจากนี้ ถ้ารองผู้บัญชาการอิลก์ไม่ได้ไร้ความสามารถขนาดนั้น ตั้งแต่คืนนี้จนถึงพรุ่งนี้จะต้องมีการเคลื่อนไหวรอบตัวพวกเราล่ะ”
“ที่ว่าหมายความว่ายังไงคะ?”
“ฉันคิดว่าเป้าหมายของฉันตอนนี้คือทำลายมด มากกว่าการทำนายการกระทำต่อไปของผีเสื้อกลางคืน เพราะว่าจำนวนลดลงไปมากแล้วเน๊ะ ถ้าอย่างงั้นฉันจะทำยังไง? ก่อนอื่นก็รายงานเรื่องนี้ต่ออาณาจักร และจัดกำลังให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉันจะทำสำเร็จอย่างแน่นอน
――ถ้าเป็นฉัน ฉันจะขอความร่วมมือจากฉันกับริโนกิสที่สามารถล่ามดได้โดยไม่ต้องใช้ทหารจักรกล และจะดำเนินกลยุทธ์กำจัดมด
ตอนนี้เป็นช่วงเวลาชี้ขาด หนึ่งในสงครามอันยาวนานกำลังจะสิ้นสุดลง ไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่จะทำให้ตื่นเต้นเหรอ”
และ เมื่อถึงตรงนี้เนีย・ลิสตันก็ยักไหล่และหัวเราะ
“ส่วน ถ้าสงสัยว่าเรื่องจะเป็นยังไงหากว่าฉันเกิดถูกจับในตอนนั้นแทน”
หากเนีย・ลิสตันถูกจับกุมในตอนนั้น
“พวกเขาจะใช้โอกาสที่เสนอการพ้นผิดเป็นเหยื่อล่อเพื่อขอความร่วมมือหรือไม่ หรือจะยอมก้มหัวขอความช่วยเหลือ หลังจากที่ขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้
หรือจะเตรียมรางวัลด้วยไหม หรือว่า――”
เธอท่องอย่างมีความสุข
“ม๊า แต่ถ้าพวกเขาเลือกที่จะจับเธอกับพวกเด็ก ๆ เป็นตัวประกัน ราชาองค์ปัจจุบัน กับลิวิเซลจะต้องถูกสังเวยในฐานะเหยื่อของแมลงเท่านั้น ถ้าเป็นซิลเลนน่าจะทำให้ประเทศนี้กลายเป็นประเทศที่น่าอยู่มากกว่านี้ได้จริงไหม?”
――การตัดสินใจครั้งใหญ่เพื่ออาณาจักรมาเวเลียกำลังจะเกิดขึ้น
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
