204 แต่ก็ถูกจับ
ในตอนที่เริ่มค่ำเล็กน้อย ฉันก็กลับมาถึงเมืองหลวงของมาเวเลีย
“――เนีน・ลิสตัน！ เจ้าถูกจับในข้อหาปล้น ขู่กรรโชก และพยายามฆ่า！！”
ทันทีที่ฉันผ่านประตูเข้ามา ฉันก็ถูกล้อมรอบโดยสารวัตรทหารที่รออยู่แล้ว
ประมาณสามสิบคน
นอกจากนี้ยังมีทหารจักรกลสองเครื่องของหน่วยสารวัตรทหารด้วย
เมื่อพิจารณาว่าพวกเขามาเพื่อจับเด็กคนเดียวแล้ว นี่ก็เป็นการใช้กองกำลังที่ออกจะมากเกินเหตุไปหน่อย
ม๊า แต่พอเป็นฉันแล้วเท่านี้ไม่พอหรอก ถ้าเป็นระดับพวกเขาคงต้องขนมาเพิ่มเป็นสักพันคนล่ะนะ
“เน๊ ไม่เห็นเป็นอย่างที่พูดเลยนะคะ?”
“อย่างที่พูดเหรอ พูดถึงเรื่องอาร๊ายก๊าน……….”
ริโนกิสถอนหายใจยาว ๆ
“ดิฉันโง่เองค่ะ ที่ถามอะไรแบบนั้นออกไป”
งั้นเหรอ
ม๊า ส่วนใหญ่ฉันเองก็ด้วยล่ะนะ
……..ไม่สิ ณ ตอนนี้ก็น่าสนใจล่ะมั้ง เมื่อคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ฉันรู้สึกว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของความสนุกที่น่าตั้งตารอคอยเช่นกัน
“นะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน！？ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน！？ โอ้ย ฮาเดน นี่มันเรื่องอะไรกัน！？”
โซเบลที่อยู่กับฉันตั้งแต่เช้าไม่เข้าใจสถานการณ์นี้จริง ๆ เขาตะโกนเรียกชายที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำการจับกุมของสารวัตรทหารที่อยู่รอบตัวฉันด้วยสีหน้าสับสน
“เนีย・ลิสตัน ตรงนั้นคือ คนร้ายที่เข้าโจมตีดาร์จอล・ซาฟี และขโมยเงินของเขาเมื่อเช้านี้ มีพยานบุคคลและข้อมูลจากผู้เห็นเหตุการณ์มากมายมหาศาล ไม่มีอะไรต้องสงสัยอีกต่อไปแล้ว
สถานการณ์ในที่เกิดเหตุแย่มาก มันเป็นสถานการณ์ที่เข้าขั้นโศกนาฏกรรมมาก แต่ก็น่าแปลกใจที่ไม่มีผู้เสียชีวิต”
“ดะ…….ดาร์จอลคนนั้นเรอะ！？ จริง ๆ เรอะ！？”
โซเบลมองกลับมาที่ฉันราวกับต้องการถามให้แน่ใจว่าใช่หรือไม่ ――โซเบลรู้ดีว่าฉันสามารถทำได้จากการเดินทางไปทำงานวันนี้ ดังนั้นสายตาแห่งความสงสัยจึงเป็นเรื่องแน่นอน
“ที่บอกว่าโจมตี เป็นการพูดที่ชวนให้เข้าใจผิดล่ะ”
ดูเหมือนว่าทุกคนที่นี่กำลังรอคำอธิบาย ฉันจึงพูดออกไป
“ก็พวกเขาเป็นคนที่เลือกที่จะสู้ด้วยตั้งหลายต่อหลายคครั้ง ฉันเลยคิดว่าคงหยาบคายไปหน่อย ถ้าไม่ตอบสนองในเร็ววัน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันเลือกที่จะซื้อ ถึงอย่างงั้นฉันก็คิดว่านี่เป็นการป้องกันตัว เพราะว่าถ้าไม่ทำ คนในคฤหาสน์ของฉันคงจะถูกฆ่าในสักวัน ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจที่จะลงมือ
เป็นเหตุผลที่ดีใช่ไหมล่ะ？”
“เป็นเหตุผลที่ดี กะผีสิ！”
เอ๊ะโตะ ฮาเดน? ชายชราที่ดูเจ้ากี้เจ้าการตะโกนขึ้น
“ก็ทุกสิ่งที่เจ้าทำถือเป็นอาชญากรรมม！ เจ้าไม่มีความรู้สึกผิดเลยรึไง！？ ต่อให้เจ้าเป็นเด็กต่างชาติ แต่คิดจริงหรือว่าจะสามารถทำทุกอย่างแล้วจะหนีไปได้ง่ายนะห๊า！？”
ฉันไม่รังเกียจที่จะถูกถามคำถามโง่ ๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีกหรอกน๊า
“คุณรับสินบนจากดาร์จอลงั้นสินะ?”
“ห๊ะ……… ！？”
“เพราะคุณฟังที่เขาพูดก็เลยเกิดเรื่องนี้ถูกไหม? แต่คุณไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูดถูกไหม? คุณจะบอกว่าการจับกุมมาจากระดับบน พวกเขาบอกว่านี่เป็นการป้องกันตัวเอง มีหลักฐานการป้องกันตัวด้วย คุณรู้คฤหาสน์ของฉันถูกโจมตีในเวลากลางคืนทุกวันถูกไหม? วิธีเดียวที่จะหยุดเรื่องนั้นได้คือการพูดคุยกับบุคคลนั้นโดยตรงถูกไหม? เกิดอะไรขึ้นกับอาชญากรที่ฉันเคยส่งมอบให้กันล่ะ? คุณปล่อยให้หนีไปได้ทุกคนเหรอ? แถมยังฟังคำขอของดาร์จอลอีก
อ้า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
เป็นเรื่องที่คาดเดาได้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าตาร์จอล กับ สารวัตรทหาร บุคคลสำคัญของประเทศ และขุนนางต่างก็มีความเชื่อมโยงกัน ฉันไม่ตำหนิคุณหรอก ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องกลายเป็นแบบนี้”
ใช่ จนถึงตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดไว้
“จะทำใช่ไหม? จับกุม ไม่เหรอ?”
――นั่นคือวิธีที่ฉันถูกจับกุม
ฉันถูกพาตัวไปที่สถานีสารวัตรทหาร โดยถูกมัดมือด้วยเชือก และถูกนำตัวเข้าไปในห้องสอบสวนเล็ก ๆ
เป็นห้องที่มืดมน ม๊า ก็สมกับเป็นห้องสอบสวนล่ะนะ
คนตรงหน้าฉันคือฮาเดน และมีสารวัตรทหารหนุ่มคนหนึ่งอยู่ข้าง ๆ โดยจ้องมองมาที่ฉัน ทางนี้คือรับบทเลวสินะ
(*บทตำรวจดี/ตำรวจเลว*)
“เจ้ามาที่มาเวเลียเพื่ออะไร?”
“อยู่ในระหว่างศึกษาต่อต่างประเทศค่ะ”
“อย่ามาล้อเล่นนะโว้ย สำหรับนักเรียนต่างชาติ สิ่งที่เจ้าทำนั้นมันมีแต่การสร้างความวุ่นวายเท่านั้น”
“เหรอคะ? ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกจริงไหมคะ?”
ฉันยักไหล่
“พวกเขาเป็นคนเลือกการต่อสู้ก่อนเอง อะไรก็ตามทั้งหมด แม้ว่าจะพยายามโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ถูกโต้กลับไปทั้งหมด จนตอนนี้ต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งอุทธรณ์ขึ้นไปข้างบนข้างบนเรื่อย ๆ อยู่
ไม่รู้เหรอ? ฉันแน่ใจว่ากำลังมุ่งหน้าไปถึงราชาแห่งมาเวเลียในเร็ว ๆ นี้ ไม่เป็นไรเหรอ? นอกจากจะทำให้ประเทศต้องอับอายแล้ว สารวัตรทหารที่ทำการทุจริตก็จะโดนรู้ตัวด้วยนะรู้ไหม?”
สารวัตรทหารหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ ฉันเคาะโต๊ะ
“ใครคอรัปชั่นกันห๊า！？ เด็กเปรตต่างชาติอย่างแกจะอวดดีเกินไปแล้ว！”
“โปรดระวังคำพูดหน่อยนะคะ ฉันมีตัวตนที่ถูกยอมรับว่าเป็นขุนนางโดยราชาแห่งมาเวเลียนะคะ หรือคุณเป็นคนประเภทที่ไม่สามารถพูดคุยกับเด็ก ๆ ได้โดนไม่ต้องตะคอกใส่กันคะ?”
คนรับบทเลวคว้าเข้าที่หน้าอกของฉัน
“ก็บอกว่าอย่ามาอวดดีกันไงฟ๊ะ！”
“น่าแปลกจังนะคะ? คุณไม่แม้แต่จะเต็มใจฟังคำเตือนด้วยซ้ำ?”
ฉันคว้าแขนของเขาซึ่งจับหน้าอกของฉันไว้อย่างสุดกำลัง
“กริ๊ ก๊า………..！”
“เป็นอะไรไปเหรอคะ? คุณดูเหมือนกำลังเจ็บปวดเลยนะคะ กระดูกของสารวัตรทหารมาเวเลีย อ่อนแอมากจนสามารถหักได้ เพียงเพราะแค่ถูกเด็กตัวเล็ก ๆ บีบอย่างงั้นหรือคะ? ควรหักดีไหมคะ? ทำกันเลยดีไหมคะ?”
ฉันพูดแบบนั้นกับสารวัตรทหารหนุ่มด้วยรอยยิ้ม และใบหน้าของเขาก็ซีดลงจริงจัง ม๊า ฉันก็ค่อนข้างจริงจังล่ะ
“หยุดนะ！เนีย・ลิสตัน！”
“อาร๊า คุณเองก็ไม่รู้จักวิธีระวังปากเหรอคะ?”
ฉันมองไปที่ฮาเดนในขณะที่บิดแขนจนส่งเสียงกร๊อบแกร๊บ
“ฉันสามารถได้ยินคุณโดยที่ไม่ต้องตะโกนค่ะ และคุณสามารถพูดกับฉันได้โดยไม่ต้องข่มขู่ ฉันจะไม่บ่นหรอกนะคะ แม้จะมีคำพูดไม่รื่นหูก็ตาม ฉันไม่อยากถูกถามไปมากกว่านี้ และฉันก็ไม่มีความตั้งใจที่จะตอบด้วย
หรือว่าสารวัตรทหารทั้งหมดจะเข้ามาพร้อมกันหมดดีคะ? ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะคะ”
“ขะ เข้าใจแล้ว！ เข้าใจแล้ว ช่วยปล่อยทีเถอะ！”
“――คำขอโทษล่ะ?”
“นะ……….”
“คุณทั้งคู่ คำขอโทษล่ะ? ถ้าไม่พูดออกมา ฉันอาจตกใจที่ถูกคุกคามจนอาจจะทำให้ฉันเผลอทำอะไรลงโดยไม่คิดก็ได้นะคะ แบบนั้นดีแล้วเหรอคะ?”
ฉันหวังว่าพวกเขาจะเข้าใจเร็ว ๆ
การแก้แค้นของฉันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว และฉันก็ไม่มีความตั้งใจที่จะอดกลั้น
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณSA***AI L**RA
โชตะนีทคุงที่ช่วยสนับสนุน เดี๋ยวไว้จะส่งลูกพี่หญิงโชตะค่อนไปขอบคุณเน้อ ฮา
ขอบคุณ คุณนิรนาม
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
