168 วางแผนที่จะเข้าร่วมวิงค์โร้ดในตอนจบชั้นประถมศึกษาปีที่สอง
” ――โย๊ว เนีย・ลิสตัน”
หืม? ……โอยะ?
หลังเลิกเรียนในวันหนึ่ง การสอบเลื่อนระดับชั้นสิ้นสุดลงแล้ว และเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้นในภาคการศึกษาที่สาม
เมื่อฉันกลับมาถึงหอพักหญิง ใบหน้าที่คุ้นเคยก็เรียกฉันที่ใกล้ทางเข้า
ชาร์ลนั่นเอง
เขาคือคนที่ดูเหมือนมีพฤติกรรมไม่ดีของสถานีกึ่งออกอากาศ
เนื่องจากฉันอยู่ชั้นประถม และเขาอยู่ชั้นมัธยมต้น พวกเราจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกันมากนัก
ปกติฉันจะเห็นเขาจากระยะไกลเท่านั้น นี่จึงเป็นการพูดคุยแบบซึ่งหน้ากันครั้งแรกนับตั้งแต่ก่อนวันหยุดฤดูร้อนปีที่แล้ว
บริเสณหน้าหอพักหญิง
ถึงเขาจะดูเหมือนมีพฤติกรรมไม่ดีนิดหน่อย แต่หน้าตาของเขาก็ไม่ได้แย่เลย
――อุมุ ฉันเข้าใจได้
“มีประชุมเหรอคะ? หรือว่ากำลังมารอใครอยู่หรือเปล่า?”
ฉันเห็นท่าทางเขาเหมือนกำลังรอคนรัก
หรือบางทีเขาอาจจะชวนเธอออกเดทหรืออะไรทำนองนั้น
ถึงจะเป็นเรื่องยากสำหรับขุนนางระดับสูง แต่สมัยนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ขุนนางระดับล่างจะตกหลุมรักหรือแม้กระทั่งแต่งงานกับสามัญชนได้
เหมือนกับที่มีมาสเตอร์ของบาร์แห่งหนึ่งเคยพูดกับผู้ส่งสารของขุนนางว่า「ในยุคนี้สถานะทางสังคมมีประโยชน์อะไร」และขับไล่ไสส่งออกไป ยุคนี้ก็เป็นเช่นนั้นแล
แต่ว่าชาร์ลตอบว่า「ไม่ใช่」
“มารอเธอนั่นแหละ”
…………
“ขอโทษนะคะ ฉันพึ่งอายุแปดขวบ เลยไม่มีความคิดที่จะจะออกเดทกับคุณ”
“โอะ? …..โอ๊ว ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าเองก็ไม่ได้สนใจเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเหมือนกัน”
ดูเหมือนเขาจะประหลาดใจจริง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง แต่โล่งอกไปที การแปลกใจหมายความว่าเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย ใช่แล้วล่ะ ใช่แล้วล่ะ ต้องแบบนี้สิ อย่าคิดที่จะแตะต้องเด็กผู้หญิงวัยแค่นี้แม้แต่ปลายเล็บ จะได้มีชีวิตที่ยืนยาว แม้ว่าจะมีข้อบกพร่องอยู่ก็ตาม
แต่นั่นหมายความว่ามีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวใช่ไหม
“จ๊า ถ้าอย่างงั้น คุณอยากจะคุยเรื่องที่เกียวกับเมจิกวิชั่นหรือคะ?”
นั่นคือจุดเชื่อมต่อเดียวระหว่างพวกเรา ถ้าอย่างงั้นก็เป็นธุระที่ ――
“ไม่ มันต่างออกไปนิดหน่อย แต่ก็มีเรื่องที่อยากจะขอคำปรึกษาแน่นอนล่ะนะ”
เอ๊ะ? ไม่ใช่เหรอ?
“ขอเวลาสักครู่ได้ไหมล่ะ? ข้าแค่ต้องการเวลาเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น”
ฉันบอกให้เขาไปที่ห้องของฉันเพื่อคุยกัน แต่ชาร์ลปฎิเสธอย่างหนักแน่น และบอกอย่างมั่นใจว่า「จะจบในทันที」และพยายามพูดให้ตรงจุดทันที
เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่ต้องเก็บไว้เป็นความลับจากใครเป็นพิเศษ คงจะไม่ได้สนใจว่าใครจะได้ยินสินะ
เพียงเพราะเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่ที่ทางเข้าหอพักหญิง เขาจึงได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก
ทั้งนักเรียนที่พึ่งกลับมา และนักเรียนที่กลับมาถึงแล้ว ผู้จัดการหอพัก คารุมะก็ด้วย เธอกำลังเฝ้าดูอยู่ในขณะที่กำลังซ่อนตัวอยู่ใกล้ทางเข้าหอพัก
ในฐานะผู้หญิงวัยประมาณเธอ เธอจึงสนใจความสัมพันธ์แบบโรแมนติกเป็นอย่างมาก ยังไงก็ตาม ฉันกับชาร์ลอายุห่างกันมาก ดังนั้นอาจมีความกังวลผสมอยู่ด้วย
……ฉันไม่สนใจหรอกว่าจะมีใครเห็นฉันไหม แต่ฉันรู้สึกไม่อยากให้ริโนกิสมาเห็นฉันในตอนนี้ ยังไงดี ฉันอยากเป็นคนบอกต่อหน้าเธอเองมากกว่าให้เธอมาเห็นด้วยตัวเอง
{TN.อาการพ่อบ้านใจกล้า? ฮา}
ม๊า ช่างปะไร
ถ้าเป็นงานที่สามารถยืนคุยกันได้ก็รีบมาทำให้เสร็จเร็ว ๆ กันเถอะ
“ก่อนอื่น ข้าได้ขอคำปรึกษากับฮิลเดโทร่าซามะมาแล้ว แต่ตอนนี้เธอยุ่งมาก เลยบอกให้ข้ามาคุยกับเนียแทน นั่นเป็นเหตุผลที่ข้ามาที่นี่”
“อ้า การแนะนำจากฮิลเด้สินะ”
หากเป็นแบบนั้น ปฏิเสธไม่ได้ล่ะน๊า
ฉันแน่ใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเมจิกวิชั่นในทางใดทางหนึ่งล่ะมั้ง
“ตอนนี้เธอดูยุ่งมากเป็นพิเศษเลยสิเน๊”
“มีการถ่ายทำที่เกี่ยวกับอาหารตัวอย่าง และงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ เธอมาที่สถานีกึ่งออกอากาศเพียงบางครั้งเท่านั้น”
งั้นเหรองั้นเหรอ ดูเหมือนว่าเรเลียเรดก็ยุ่งมากเช่นกัน สถานที่เดียวที่มีเวลาว่างเหลืออยู่คือ ดินแดนลิสตันที่ทำช่องสบาย ๆ
“น๊า เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าที่เธอมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับบริษัทเซโดนีน่ะ?”
โอ๊ะโตะ การสนทนาไปในทิศทางที่ไม่คาดคิด
“จะว่ามีก็มีน่ะ”
พวกเขาช่วยฉันไว้มากกับเรื่องเงินหนึ่งพันล้านครัม ทว่า ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีการติดต่อใด ๆ อีกเลย
ไม่สิ ไม่ได้ขาดไปหรอก
อาจมีหรือไม่มีลูกศิษย์บางคนที่ยังติดต่อกับบริษัทเซโดนิอยู่ และถ้าไม่มี ฉันก็เข้าไปทักทายอีกครั้งก็ได้น่ะ ฉันคิดว่าเราอาจทำธุรกิจอีกครั้งในสักวันหนึ่ง ไม่มีเหตุผลที่จะตัดการเชื่อมต่ออันมีค่านี้ออก
“จริงเหรอ? มีจริงเหรอ? รู้จักกันมากแค่ไหนแล้ว?”
มากแค่ไหน? อื~ม……
ห”ความสัมพันธ์มูลค่าพันล้าน?”
“……พัน ล้าน……ขอโทษที ข้าไม่เข้าใจนิดหน่อย แต่หมายความว่ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งใช่ไหม?”
“ม๊า ก็รู้สึกแบบนั้นล่ะ”
อย่างที่คิดไว้ ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าพวกเขาช่วยฉันทำเงินพันล้านได้ คำอธิบายเลยยุ่งยาก
“สรุปแล้ว คุณมีธุระอะไรล่ะ? ฉันตอบไม่ได้หรอกนะถ้าคุณไม่ถามสักที”
“อ้า จริงด้วย ――ม๊า พูดตามตรงข้าอยากให้เธอช่วยสั่งซื้อชิ้นส่วนเรือเหาะจากแว็ง เดอ ครุชให้หน่อยน่ะ”
ชิ้นส่วนเรือเหาะ?
“พูดให้เจาะจงมากขึ้นคือ ชิ้นส่วนสำหรับวิงค์โร้ด”
วิงค์โร้ด……?
” ――กลับมาแล้ว ช่วยชงชาสำหรับสองคนที ฉันจะตอบคำถามให้ทีหลัง แต่ตอนนี้เงียบไว้”
ทันทีที่ฉันกลับเข้ามาในหอพัก ฉันก็รีบปิดปากริโนกิสที่กำลังรออยู่ไว้ก่อน และเชิญชาร์ลเข้ามา
“ซ้า นั่นลงสิ แล้วเล่าเรื่องส่วนที่เหลือให้ฟังซะ”
ดูเหมือนว่าชาร์ลจะคิดว่าเขาสามารถหนีไปได้หากเพียงแค่ยืนและรีบคุย แต่สถานการณ์ตอนนี้แตกต่างออกไป
ตอนนี้ฉันสนใจเรื่องนี้แล้ว
“เอ๊ะ เอ๊ะโตะ……เข้าใจแล้ว”
ริโนกิสรู้สึกสับสน แต่ก็เหมือนจะสังเกตได้อย่างรวดเร็ว และเริ่มชงชา ――ดูเหมือนเธอจะเข้าใจดีจึงเลือใบชาราคาแพง ใช่แล้ว ตอนนี้เขาเป็นแขกของฉันแล้ว เอ๊ะ จะเสิร์ฟคุกกี้พวกนั้นด้วยเหรอ? จะมีเหลือสำหรับเวลาคืนนี้ของฉันไหม?
“เป็นห้องที่ไม่มีการตกแต่งเลยน๊า ห้องของผู้หญิงมันต้อง ――”
อย่ามองไปทั่วห้องหน่า รีบนั่ง และเริ่มคุยได้แล้ว
ฉันอยากจะพูดแบบนั้น แต่ฉันกลั้นไว้ก่อน และรอให้ชาร์ลนั่งลงบนเก้าอี้
เมื่อรู้ตัวว่าฉันกำลังจ้องมองขณะที่เขากำลังมองไปรอบ ๆ ห้อง ในที่สุดเขาก็ยอมนั่งลงบนเก้าอี้
“จ๊า ม๊า ข้าคงต้องเล่าตั้งแต่แรกสินะ
วิงค์โร้ดคือ การแข่งขันเรือเดี่ยวที่เกิดขึ้นในจักรวรรดิการบินแว็ง เดอ ครุช ――”
การแข่งขัน
ฉันเป็นเพียงคนป่าเถื่อนที่ไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับการแข่งขันในรูปแบบอื่นนอกจากการต่อสู้ การแข่งขันอื่น……ที่เรียกว่าการแข่งขันกีฬาไม่เคยอยู่ในหัวของฉันเลย
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมการวิ่งไล่จับกับสุนัขถึงได้รับนิยมอย่างแปลกประหลาดมากขนาดนี้
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบการแข่งขัน
สิ่งที่ฉันแข่งขันด้วยคือ การกระทำป่าเถื่อน โหดร้าย นองเลือด และสุดท้ายก็เป็นการสังหารหมู่ฝ่ายเดียวเท่านั้น
ใช่แล้ว มีรายการที่สันติสุขมากมายในโลกนี้ที่คุณสามารถแข่งขันได้โดยไม่ต้องเสียเลือด
――การแข่งขันในรายการที่สงบสุข
――หากเป็นแบบนั้น น่าตรงกับเนื้อหารายการอนุรักษ์นิยมในอาณาเขตของดินแดนลิสตัน
มีหัวเรื่องให้มองหาได้มากมายจริงไหม
แม้แต่ผู้เฒ่าสบาย ๆ ที่ชื่นชอบช่องลิสตันก็อาจจะกำลังแข่งขันอะไรสักอย่างหนึ่งอยู่ บางทีอาจจะอยากดูใครก็ได้มาเล่นกีฬาให้ดู
ยังไงก็ตาม หัวข้าประเภทนี้แทบไม่ถูกแตะต้องเลย
โดยเฉพาะตอนนี้ที่ผู้คนรอบตัวฉันกำลังยุ่งอยู่กับผู้เข้าแข่งขันของงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับอาณาจักร นี่เป็นโอกาศอันดีที่จะก้าวนำหน้ากลุ่ม
นิทานภาพเล่าเรื่องที่โดนยึดไปโดยดินแดนซิลเวอร์ แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่พลาด
“แล้ว? ฉันต้องจ่ายเท่าไหร่สำหรับวิงค์โร้ดนั่น? ฉันสามารถเข้าร่วมการแข่งขันเรือเดี่ยวนั่นได้ไหม?”
“ไม่สิ ข้าแค่ต้องการชิ้นส่วนสำหรับเรือเดี่ยวสำหรับวิงค์โร้ดเอง”
“เอาหน่า มารีบทำกันเถอะ การแข่งขันเรือเดี่ยว รีบรวบรวมผู้เข้าแข่งขันกันเลย”
“……โอ้ย สายตาเธอน่ากลัวไปแล้ว……”
ก็ชัดอยู่แล้ว
ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมให้โปรเจ็กต์นี้หลุดมือไปเด็ดขาด
