ไหปีศาจ - บทที่ 894 ทะเลแห่งความขมขื่น
บทที่ 894 ทะเลแห่งความขมขื่น
บทที่ 894
ทะเลแห่งความขมขื่น
ท่านหญิงหยู่ไม่มีอะไรต้องกังวลจริง ๆ
ยังมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างลมที่น่ารังเกียจนี้กับวิญญาณชั่วร้ายที่กวาดล้างแผ่นดินใหญ่ในตอนแรก
มีเพียงลมปราณนี้เท่านั้นที่กระตุ้นความทรงจำของนางที่ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ เป็นการดีที่ได้รู้ว่าสาเหตุคืออะไร
ท่านหญิงหยู่กลับสู่โลกไห
ภูตพระโพธิสัตว์มองมาจากไกล ๆ แสงแห่งพระโพธิสัตว์ก็เบ่งบาน ท่านหญิงหยู่เพียงแค่เหลือบมองมัน นางก็ปกคลุมไปด้วยปราณผี และอำพรางร่างของนาง นางพูดเบา ๆ ว่า “ข้าไม่มีเวลามายุ่งกับเจ้า”
ฝ่ายหนึ่งคือภูตพระโพธิสัตว์
ฝ่ายหนึ่งคือราชาผี
พวกเขาเกิดมาเพื่อไม่ถูกกัน
อย่างไรก็ตาม ท่านหญิงหยู่เป็นราชาผีชั้นยอด และภูตพระโพธิสัตว์อยู่ไกลจากนาง ท่านหญิงหยู่จึงไม่มีความปรารถนาที่จะต่อสู้ นางไม่ชอบการต่อสู้อยู่แล้ว
และภูตพระโพธิสัตว์ก็รู้ว่าควรทำอะไรและไม่ควรทำ
เมื่อรู้ว่าเจ้าแห่งบาปตายไปแล้ว ภูตพระโพธิสัตว์จึงเลือกที่จะอยู่ในโลกในไห แน่นอน เขาอยู่กับเทวทูตทาว์น
ลั่วอู๋ให้อิสระกับเขา
ในความเป็นจริง มีสัตว์วิญญาณระดับเพชรที่ทรงพลังอยู่หลายตัวในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ แต่พวกเขาไม่สนใจภูตชั่วร้าย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยู่นาน
ในที่สุด ลั่วอู๋ก็มาถึงกำแพงกระดูกขาวอีกครั้ง
มันเยือกเย็นและเงียบงัน
ลั่วอู๋ฟันทะลุกำแพงกระดูกขาวด้วยในดาบเดียวอย่างไม่ลังเล แล้วพุ่งตรงเข้าไป
แปลกที่จะพูด
พอมาที่ด้านหลังของกำแพงกระดูกขาว ความรู้สึกว่าอยู่ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะก็กลับมา กำแพงกระดูกขาวนี้เป็นกำแพงแบ่งดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศหรือ?
แต่ที่นี่ไม่มีม่านพลัง
หากภูตชั่วร้ายอื่น ๆ กลัวที่จะเข้าใกล้เพราะพวกเขารู้สึกเกรงกลัวต่ออำนาจของเจ้าแห่งบาป เหตุใดเจ้าแห่งบาปจึงไม่ผ่านดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศไป
ลั่วอู๋นึกถึงผีที่เขาเห็นในซากปรักหักพังของอาณาจักรชาวพุทธอย่างรอบคอบ
ทั้งดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศน่าจะเป็นของอาณาจักรชาวพุทธในอดีต
อย่างไรก็ตาม หลังจากการล่มสลายของอาณาจักรชาวพุทธ นอกจากพื้นที่แกนกลางที่กลายเป็นซากปรักหักพัง สถานที่อื่น ๆ ก็กลายเป็นความว่างเปล่า ไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลย
ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศส่วนนี้
น่าจะอยู่ในขอบเขตเดิมของอาณาจักรชาวพุทธด้วย
แต่ในภาพเสมือนของพระโพธิสัตว์ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ปรากฏส่วนนี้ให้เห็นอีกครั้งด้วย
“เทพดาบบอกไว้ว่าผ่านดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศจะมีเหวห้วงลึก มันหมายความว่ายังไง?” ลั่วอู๋รู้สึกสับสน
ฉูจงฉวนส่งกระแสจิตมาบอกว่า “ให้ทุกคนออกมาดูก่อนไหม?”
ลั่วอู๋พยักหน้า
ทุกคนออกจากโลกไห พวกเขาได้มาถึงพื้นที่ใหม่แล้ว ถ้ามีคนมากขึ้น อย่างน้อย ความปลอดภัยก็จะสูงขึ้น
ทุกคนเดินไปข้างหน้า
ทิวทัศน์เบื้องหน้าก็ไม่ต่างจากดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ แต่มันทำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ราวกับว่าพายุร้ายกำลังก่อตัวขึ้นข้างหน้า
ทันใดนั้นความเย็นก็เข้ามา
ทุกคนตื่นตัวเต็มที่
จากนั้นหูของทุกคนก็เริ่มได้ยินเสียงโหยหวน ทำให้ทุกคนขนลุก หน้าราวกับว่านรกอันน่ากลัวอยู่ข้างหน้า
“มันคืออะไรกัน?” ลั่วอู๋กลืนน้ำลาย
ทุกคนมองหน้ากัน แน่นอนว่าไม่สามารถให้คำตอบได้
หยู่เฮาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ไปดูกันเถอะ”
ทุกคนรู้อยู่ในใจว่าแม้แต่เจ้าแห่งบาปก็ไม่เต็มใจที่จะเหยียบย่ำในสถานที่ที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
แต่พอเห็นภาพตรงหน้า ทุกคนก็รู้สึกหนาวสั่นในใจ
มีแม่น้ำเชี่ยวกรากและพายุน้ำวน
เพียงแต่ว่าน้ำเป็นสีดำ
มีสิ่งมีชีวิตแปลก ๆ มากมายที่ลอยอยู่ในแม่น้ำที่มีรูปร่างแปลก ๆ พวกมันทำเสียงแปลก ๆ ราวกับว่าพวกมันกำลังร้องไห้หรือคร่ำครวญ
สัตว์ประหลาดเหล่านี้มีลมปราณที่แข็งแกร่ง แต่ไม่รู้ว่าทำไมพวกมันถึงไม่สามารถออกจากแม่น้ำที่ทำให้พวกมันดูอนาถเช่นนี้ได้
ความรู้สึกว่าไร้อำนาจในสถานที่นี้ทำให้ผู้คนรู้สึกสิ้นหวัง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทุกคนไม่รู้ว่าอะไรซ่อนอยู่ใต้แม่น้ำ และเหตุใดจึงมีสัตว์ประหลาดมากมายที่ลอยอยู่ในแม่น้ำนี้
ความกลัวมาจากความไม่รู้
“เราจะข้ามแม่น้ำนี้หรือ?” ดวงตาของฉูจงฉวนว่างเปล่าและเขาพึมพำกับตัวเอง
ลั่วอู๋พยักหน้า “ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น”
นี่คือห้วงลึกที่เทพดาบบอกไว้
ถ้าแค่ข้ามแม่น้ำ แม้จะดูน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น
“ไม่ต้องเป็นห่วง ให้ข้าลองก่อน”
ลั่วอู๋หยิบดาบเหล็กธรรมดาออกมาจากไหปีศาจ แล้วใช้ทักษะดาบของเขา ดาบเหล็กลอยอย่างคล่องแคล่วแล้วบินออกไปอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าปลายทางอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
แต่เมื่อดาบเหล็กบินข้ามแม่น้ำ สิ่งที่ควบคุมไม่ได้ก็เกิดขึ้น ดาบเหล็กดูเหมือนจะสูญเสียการควบคุมและตกลงไปในแม่น้ำ
ที่น่ากลัวที่สุดคือมันเป็นแค่ดาบเหล็ก แต่สัตว์ประหลาดทุกตัวที่โห่ร้องในแม่น้ำก็ขึ้นมาและกลืนกินดาบเหล็กไป
ฉูจงฉวนลูบขนแขนที่ลุกชัน เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น “เจ้าทำอะไรน่ะ? ทำไมไม่ควบคุมดาบไปอีกฝั่งล่ะ”
“ข้าคุมมันไม่ได้…” ลั่วอู๋ดูเคร่งเครียด
“คุมไม่ได้?”
ทันใดนั้นทุกคนก็เข้าใจถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้
ลั่วอู๋กล่าวว่า “พื้นที่ที่นี่ถูกห้ามไม่ให้ผ่าน พลังวิญญาณของข้าที่ติดอยู่กับดาบเหล็กถูกตัดออกโดยตรง”
เกิดความเงียบขึ้น
“ให้ข้าลองบ้าง” ฉูจงฉวนคิดแล้วพูดออกมา
จากนั้นเขาก็เร่งพลังของธาตุทั้งห้าและพยายามใช้พลังของราชาแห่งน้ำเพื่อต่อต้านพลังลึกลับบางอย่างในแม่น้ำ น่าเสียดายที่เขาล้มเหลว
เพราะพลังของแม่น้ำนี้ไม่ได้เป็นของแก่นแท้แห่งน้ำ
พลังของเขาจึงทำอะไรไม่ได้
“ให้ข้าลอง” หยู่เฮาพูดกับลั่วอู๋ด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “ขอยืมขวานหน่อย”
“เอาแบบไหน?” ลั่วอู๋ถาม
หยู่เฮาตอบว่า “ยิ่งหนักยิ่งดี”
มีห้องหลอมสำหรับลั่วอู๋ในโลกไห เขาหาขวานที่มีน้ำหนักเพียงพอได้ไม่ยาก ในไม่ช้า ขวานขนาดยักษ์ด้ามใหม่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหยู่เฮา
“ฮึ่ม”
ร่างกายของหยู่เฮาสูงราวกับภูเขา ราวกับเทพแห่งสงคราม
หยู่เฮายกขวานขนาดใหญ่นั้น ปลดปล่อยกำลังทั้งหมดของเขา หมุนตัวเป็นวงกลมสามรอบอย่างดุเดือด และทันใดนั้นก็โยนขวานออกจากมือของเขา
พื้นดินทรุดตัวและแตก
แรงขนาดนี้ถึงหน้าจะเป็นกำแพงเมืองเหล็กก็เกรงจะพังด้วยแรงทุ่มนี้
แต่เมื่อขวานอยู่เหนือแม่น้ำ ฉากที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ขวานตกลงไปในแม่น้ำและถูกสัตว์ประหลาดกลืนกิน
หยู่เฮาขมวดคิ้ว “นี่มันไม่ดีแล้ว”
ต่อมาเหวินเสี่ยวทั้งก็ออกมาลองดูบ้าง พวกเขาใช้วิธีการของตนเอง แม้ว่าพวกเขาจะยืมพลังของเทวทูต พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรแม่น้ำสายนี้ได้
ไม่มีอะไรที่พวกเขาสามารถทำได้
ไม่มีวิธีผ่านไปได้เลยหรือ?
เมื่อมองไปที่เสียงร้องโหยหวนและคำรามของสัตว์ประหลาดในแม่น้ำ ลั่วอู๋ก็นึกถึงคำพูดของเจ้าแห่งบาปที่ว่าจะขังวิญญาณของลั่วอู๋ในขุมนรก ให้ทนทุกข์ทรมานทุกรูปแบบและไม่ได้ผุดได้เกิดตลอดไป
ต้องหมายถึงที่นี่แน่นอน
“มันเลวร้ายมาก”
แต่… ดูเหมือนว่าเจ้าแห่งบาปจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้วงลึกนี้
ลั่วอู๋คิดและเรียกภูตพระโพธิสัตว์ออกมา
“รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?” ลั่วอู๋ถาม
ภูตพระโพธิสัตว์ครุ่นคิดอย่างหนัก
มันเกิดในอาณาจักรชาวพุทธและมีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับอาณาจักรชาวพุทธโดยธรรมชาติ
“ที่นี่คือนรก ทะเลแห่งความขมขื่น” ภูตพระโพธิสัตว์กล่าวเช่นนั้น