ฉันเดินมองรอบๆ ขณะที่คิมจีฮุนยังจูงมือของฉันอยู่
พูดตามตรง ฉันแอบรู้สึกอายนิดหน่อย
เพราะว่าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
มองมาที่เราทั้งคู่ตลอดเวลาเลย
ฉันเข้าใจนะ ก็คิมจีฮุนหน้าตาเขาหน้าตาดีจะตาย
เพราะฉันเองยังรู้สึกเลยว่าเขาหน้าตาดีมาก
เรียกว่า สมแล้วที่เป็นตัวเอก
ฉันพยักหน้าพึงพอใจกับความคิดของตัวเอง
ในตอนนั้นเองคิมจีฮุนก็หยุดเดิน
เขาหยุดเดินโดยที่ไม่พูดอะไร
ทำให้ฉันชนหลังของเขา
“มีอะไรหรอ?”
ฉันถามเขาออกไปพร้อมกับลูบจมูกของตัวเอง
ถึงฉันจะแอบหงุดหงิดนิดหน่อยเพราะจู่ๆ เขาก็หยุด
“…”
เขาไม่ได้ตอบอะไรฉัน
ฉันเลยชะเง้อหน้ามองไปด้านหน้า
“อ่า…”
ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งตรงด้านหน้าที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟ
ผมบลอนด์ สีทองและดวงตาสีเงิน
ตัวเอกของเรื่องอีกคนหนึ่ง
ไม่สิ… นางเอกของนิยายในเส้นเนื้อเรื่องหลัก
ฉันเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมเขาถึงหยุดลง
‘จองฮารัง’
นางเอกของนิยายในเส้นเนื้อเรื่องหลัก
เธอรู้จักกับคิมจีฮุนตั้งแต่เด็กเหมือนกับฮันซอยอน
ทว่าเป็นเพียงแค่การพบกันสั้นๆ
เพราะว่าคิมจีฮุนในตอนนั้นบังเอิญไปเจอกับแก๊งค์อันธพาล
จองฮารังที่ผ่านอยู่แถวนั้นพอดี เธอช่วยเขาไว้จากแก๊งค์อันธพาล
คิมจีฮุนที่ถูกช่วยไว้ เขาซาบซึ้งใจมากและจดจำไว้ในความทรงจำของเขาตลอด
เขายังมักจะคอยนึกถึงมันอยู่เสมอเวลาที่เขาเผชิญกับเรื่องที่ยากลำบาก
การที่มาเจอคนที่เคยช่วยเขาไว้ในตอนนั้นและเป็นคนที่เขามักจะนึกถึง
มันก็ไม่แปลกหรอกที่คิมจีฮุนจะรู้สึกตกใจและนิ่งเงียบไป
แต่พอรู้แบบนี้แล้ว มันก็น่าน้อยใจนะ
ฮันซอยอนอยู่กับเขามาตลอด
แต่เขาก็นึกถึงผู้หญิงคนอื่นอยู่เสมอ
ก็ใช่แหละ.. ที่ว่าฮันซอยอนเป็นแค่ตัวเลือกหนึ่งของเขา
แต่พอมาเจอกับตัวแบบนี้ มันก็น่าหงุดหงิดสุดๆ
ฉันเผลอกำมือของคิมจีฮุนแน่น
“อ่า.. โทษที พอดีฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย”
เขาพูดแก้ตัวออกมาก่อนที่จะละสายตามาจากจองฮารัง
เขารีบเดินจูงฉันไปที่ร้านเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ๆ
ฉันมองแผ่นหลังของเขาที่เร่งรีบ
ริมฝีปากของฉันกัดแน่น
มันอึดอัดที่หัวใจของฉัน
ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร
บางทีฉันอาจจะ ‘หึงหวง’ เขาในฐานะเพื่อนก็ได้
การที่เพื่อนที่เราสนิทด้วยจะไปคบหาสนิทกับคนอื่น
มันคงไม่แปลกถ้าหากมันจะทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด
เพราะสุดท้าย เขาก็คือเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันนี่นะ
ซึ่งฉันเข้าใจและรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนที่ฉันจะครอบครองไว้ได้
และฉันก็ไม่ใช่ฮันซอยอนที่เขารู้จัก
ในอนาคตเขาต้องเจอกับอะไรต่างๆ มากมาย
การที่ฉันจะเข้าไปขัดขวางยับยั้งการพัฒนาของเขา
มันไม่ดีเลยสักนิด
ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาและเลิกคิดเกี่ยวกับมัน
“ยินดีต้อนรับค่า”
ฉันและคิมจีฮุนเดินเข้าไปข้างในร้านเสื้อผ้า
ร้านเสื้อผ้าที่คิมจีฮุนพาฉันมา ค่อนข้างดูดีเลย
มันแอบทำให้ฉันกังวลพอสมควร
ค่าชุดน่ะ มันไม่ใช่ถูกๆ หรอกนะ
แล้วยิ่งในร้านที่ดูดีแบบนี้
อ่า.. แค่คิดหัวฉันก็ปวดแล้ว
ฉันจะเอาเงินจากไหนไปจ่ายไหวนะ
ในตอนนี้ฉันเหลืออยู่แค่ล้านวอนที่คิมจีฮุนให้มา [ล้านวอน = 24,870 บาท]
พวกชุดในร้านนี้คงราวๆ ห้าหมื่นวอน
อ่า.. แต่ฉันต้องใช้เป็นค่าอย่างอื่นด้วย
ไหนจะเรื่องรายรับฉันก็ไม่มี
ไม่รู้ว่าคิมจีฮุนจะให้เงินฉันอีกหรือเปล่าด้วย
“อยากได้ตัวไหนก็เลือกเลย”
“อยากได้ตัวไหนก็ได้หรอ?”
“ใช่.. ฉันจ่ายเอง”
คิมจีฮุน..
นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลย!
ฉันอยากพนมมือขอบคุณเขาแต่ว่าฉันก็รีบตรงดิ่งไปโซนชุดลำลองทันที
โอกาสหาชุดใหม่ ชุดดีๆ สวยๆ แบบนี้ไม่ได้หาง่ายๆ
โดยเฉพาะตัวฉันที่ไม่มีงานและไม่มีรายได้แบบนี้
ฉันใช้เวลาเลือกไม่นานนักหรอก
อาจจะเพราะว่าฉันไม่ได้สนใจเรื่องเสื้อผ้าขนาดนั้น
ฉันเลยเลือกหยิบแค่พวกกางเกงขาสั้นและเสื้อยืดไม่กี่ตัว
ถ้าถามว่าทำไมฉันไม่เลือกกระโปรง
ก็.. กางเกงขาสั้น มันใส่สะดวกดีแถมขยับตัวสบายกว่า
แถมในใจฉันยังรู้สึกต่อต้านนิดหน่อย
ก็ฉันเคยเป็นผู้ชายมาก่อนนี่
ถึงในตอนนี้ตัวฉันและความทรงจำของฮันซอยอนจะผสมผสานรวมกันไปแล้วก็เถอะ
แต่ฉันก็ยังมีความทรงจำตอนที่ยังเป็นผู้ชายอยู่
“แค่นี้หรอ?”
คิมจีฮุนมองชุดที่ฉันเลือกมา
“ทำไมหรอ? ฉันว่ามันดูดีและดูใส่สบายอยู่นะ”
“……”
คิมจีฮุนไม่ได้ตอบฉัน
เขาเดินไปหยิบชุดหลายชุดมาเพิ่ม
มีทั้งชุดกระโปรงสั้น กางเกงขายาว กระโปรงจีบ ชุดเกาะไหล่
เขาหยิบแทบจะทุกประเภทมาหมดเลย
“เดี๋ยวสิ.. มันไม่เยอะไปหน่อยหรอ?”
มันก็ดีแหละที่เขาหยิบชุดให้ฉันเพิ่ม
ฉันไม่ได้จ่ายเงิน ฉันเลยไม่เดือดร้อน
แต่เงินของเขาล่ะ?
เขาไม่กังวลเรื่องค่าใช้จ่ายของตัวเองเลยหรอ?
“ฉันมีเงินมากพอที่จะให้เธอใช้ชีวิตสบายๆ”
เขาตอบแค่นั้นแล้วก็นำชุดทั้งหมดไปคิดเงิน
ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
ที่เขาพูดหมายความว่ายังไงน่ะ?
เขาจะทำให้ฉันใช้ชีวิตอย่างสบายๆ งั้นหรอ?
หมายความว่า พวกเราจะอยู่ด้วยกันหรอ?
นั่นมันคำพูดจีบผู้หญิงเลยนี่..
อ่า… คิดแล้วหน้าฉันก็แดง
ให้ตายสิ.. เขาดันพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้
ฉันจับหน้าของตัวเองที่รู้สึกร้อนนิดหน่อยก่อนที่จะเดินไปหาเขาที่กำลังคิดเงินอยู่
“……”
ฉันเดินออกมาจากร้านเสื้อผ้าด้วยสายตาเลื่อนลอย
ตอนที่หยิบเสื้อผ้าฉันไม่ได้ดูป้ายราคาที่มันแปะไว้ตามชุด
ตอนที่กำลังคิดเงินที่แคชเชียร์ฉันเลยสะดุ้งทุกครั้งที่ชุดค่อยๆ ถูกคิดเงิน
ชุดแต่ละชุด ราคามันมากกว่าแสนวอน
แล้วคิมจีฮุนหยิบให้ฉันกว่าสิบชุด
ล้านกว่าวอน…
มันเป็นจำนวนที่มากเกินกว่าที่ฉันคิดไปมาก
ถึงฉันจะไม่ได้จ่ายเงินเองก็เถอะ
แต่การใช้เงินจำนวนมากในทีเดียว มันก็ยังแปลกๆ อยู่ดี
“ไปกันต่อเถอะ ยังเหลืออย่างอื่นอีก”
คิมจีฮุนเดินถือชุดของฉันในมือนำหน้าไป
ฉันได้แต่มองหลังของเขา
‘ขอบคุณนะ คิมจีฮุน’
ฉันคิดในใจก่อนที่จะเดินตามหลังเขาไป
ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะยอมจ่ายมากขนาดนี้ให้กับเพื่อนของเขา
เขานี่มันช่างใจกว้างจริงๆ
ไม่นานพวกเราก็มาถึงร้านชุดชั้นใน
แต่เขาพาฉันมาที่ร้านที่มันดูดีกว่าร้านเสื้อผ้าเสียอีก
ในร้านยังมีชุดชั้นในผู้หญิงเต็มไปหมดเลย
คิมจีฮุนดันฉันให้เข้าไปข้างในร้าน
เขาบอกว่าเขาจะรอที่ด้านนอก
ถ้าฉันเลือกเสร็จแล้วให้เรียกเขา เขาจะมาจ่ายให้เอง
ฉันพยักหน้าเข้าใจ… เพราะว่ามันเป็นกฏที่ไม่ได้พูดกัน
กฏที่ว่าร้านชุดชั้นในผู้หญิง ผู้ชายห้ามเข้าน่ะ
ฉันเลยเข้าไปข้างในร้านคนเดียว
ฉันเดินวนอยู่ข้างในร้านคนเดียวอยู่นาน
ฉันก็ยังเลือกชุดชั้นในไม่ได้สักที
มันไม่ใช่เพราะว่าอะไรหรอก
ฉันแค่ตัดสินใจไม่ถูกนั่นแหละ
ฉันในฐานะที่เป็นอดีตผู้ชาย
ฉันชอบชุดชั้นในเซ็กซี่นะ
มันเป็นความใฝ่ฝันของผู้ชายไม่ใช่หรอ?
ที่จะเห็นผู้หญิงในชุดชั้นในเซ็กซี่น่ะ
แต่พอฉันกลายเป็นผู้หญิงเองแล้ว
ชุดชั้นในเซ็กซี่… มันก็ดีนะ
แต่ฉันจะใส่ไปให้ใครดูล่ะ?
ฉันไม่ได้มีใครที่ฉันจะใส่ให้ดูสักหน่อย
ชุดชั้นในแบบทั่วๆ ไปก็น่ารักดีแต่ว่ามันดูแปลกๆ พอคิดว่าตัวเองจะใส่มัน
ก็ฉันเป็นผู้ชายมาก่อน การที่จะใส่อะไรน่ารักๆ มันแปลกๆ
อ่า… ฉันควรเลือกแบบไหนดี
ฉันเลือกไม่ถูกจริงๆ
ฉันต้องหาคนช่วย
ฉันเลยเดินไปที่ด้านนอกร้าน
“จีฮุน มาด้วยกันหน่อยสิ”
ฉันเดินเข้าไปจับมือของเขาและพาเข้าร้านทันที
คิมจีฮุนดูต่อต้านนิดหน่อยแต่เขาก็ยอมเข้ามาแต่โดยดี
ฉันหยิบชุดชั้นในหลายๆ แบบให้เขาดู
ฉันคอยถามเขาตลอดว่า อันไหนน่ารัก อันไหนดูเข้ากับฉันดี
ถึงเขาจะดูตอบสนองช้าตอนที่ฉันถามเขาก็เถอะ
แต่สุดท้ายหลังจากใช้เวลาเลือกอยู่นาน
ฉันก็เลือกแบบทั่วๆ ไปกับแบบลูกไม้ที่ปิดมิดชิดมา
ส่วนแบบเซ็กซี่… ฉันขอผ่าน
คราวนี้ฉันเลือกมาหลายตัวเพราะว่าคิมจีฮุนหากเห็นฉันเลือกมาน้อย
เขาคงเดินไปหยิบมาอีกหลายตัวแน่
ซึ่งนั่นมันจะเปลืองเงินเขาเกินไป
พอถึงตอนที่คิดเงิน
ชุดชั้นในแพงกว่าพวกเสื้อผ้าก่อนหน้านี้เสียอีก
ทำฉันปาดเหงื่อเลย
ดีนะที่ฉันเลือกมาพอสมควร
คิมจีฮุนเลยไม่ได้ไปเลือกมาเพิ่ม
ในตอนที่คิดเงินอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ฉันก็เดินตัวปลิวออกมาจากร้าน
โดยที่คิมจีฮุนถือถุงเสื้อผ้าทั้งหมดตามมาด้านหลัง
ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจความสุขของผู้หญิงแล้วสิ
เวลาที่มีคนถือของให้เวลาซื้อของ
เวลาที่มีคนจ่ายเงินให้เวลาอยากได้อะไร
เวลาที่มีคนคอยเดินตามต้อยๆ แบบนี้
มันทำให้หัวใจของฉันพองโตมากๆ
ถ้าถามว่าฉันมีความสุขขนาดไหน…
ตอนนี้ฉันก็อยากกระโดดเข้าไปกอดคิมจีฮุนเลยล่ะ
หลังจากซื้อเสื้อผ้าและของจำเป็นอื่นๆ เพิ่มเติม
พวกเราก็มานั่งภายในร้านกาแฟร้านหนึ่ง
เพราะว่าตอนนี้เป็นช่วงเย็นแล้ว
พวกเราเลยตกลงว่าจะหาอะไรกินกันสักหน่อยก่อนกลับ
ตอนนั้นเองฉันก็เห็นจองฮารังที่เดินตรงเข้ามาในร้านกาแฟพอดี
พอเธอเดินเข้ามาในร้านกาแฟ
จองฮารังก็เดินตรงดิ่งมาหาพวกเรา
“สวัสดี จีฮุน”
จองฮารังทักทายคิมจีฮุน
เธอเรียก ‘จีฮุน’ งั้นหรอ?
เธอไปสนิทกับเขาตอนไหนน่ะ?
ฉันได้แต่สงสัยเพราะในเนื้อเรื่องหลัก
จองฮารังกว่าจะสนิทและเรียกจีฮุนห้วนๆ แบบนี้
มันหลังช่วงต้นเนื้อเรื่องไปแล้ว ซึ่งเป็นช่วงหลังจากที่ทั้งสองพูดคุยเคลียร์เรื่องต่างๆ ในใจกันแล้ว
ถึงในนิยายจะไม่ได้เจาะจงก็เถอะ ว่าคุยเรื่องอะไร
“สวัสดี ฮารัง”
เอ๊ะ… คิมจีฮุนก็เรียกจองฮารังว่า ‘ฮารัง’ งั้นหรอ?
เนื้อเรื่องมันเปลี่ยนไปงั้นหรอ?
ฉันได้แต่เอียงคอสงสัย
“สวัสดีนะ ซอยอน”
จองฮารังพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม
เดี๋ยวนะ.. ฮารังทักทายฉันงั้นหรอ
ฉันจำไม่ได้เลยนะว่า ฮันซอยอนรู้จักกับจองฮารัง
“สะ..สวัสดีนะ”
ฉันทักทายแบบประหม่าๆ ไป
ฉันไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องมันเปลี่ยนไปได้ยังไง
หรือว่ามีอะไรที่ฉันไม่รู้งั้นหรอ?
ฉันมองเห็นจองฮารังมองมาที่แขนของฉันที่ตอนนี้ไม่ได้พันผ้าพันแผลไว้
ฉันเลยซ่อนมือของตัวเองไว้ด้านหลัง
จองฮารัง หลังจากที่ทักทายฉันและคิมจีฮุน
เธอก็เดินมานั่งอยู่ข้างๆ ฉัน
ฉันรู้สึกบรรยากาศมันตึงเครียดแบบแปลกๆ
