ฉันไม่รู้ว่าตัวเองน้ำตาไหลออกมาได้ยังไง
ฉันรู้แค่ว่าทันทีที่ฉันเห็นคิมจีฮุน
น้ำตาของฉันก็ไหลออกมา
ฉันไม่ได้รู้สึกเศร้า
ฉันไม่ได้รู้สึกยินดี
มันแค่ไหลออกมาเองโดยที่ตัวฉันเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง
ฉันมองเขาที่ค่อยๆ เดินเข้ามาหา
เขาวางมือไว้ที่หัวของฉัน
สัมผัสอันอ่อนโยนของเขาที่กำลังลูบหัวของฉัน
มันทำให้ฉันเคลิ้ม
ฉันยอมรับสัมผัสของเขาอย่างเต็มใจ
แม้ว่าฉันจะรู้สึกประหลาดใจก็ตาม
ฉันไม่เคยคิดว่าคิมจีฮุนจะแสดงด้านอ่อนโยนแบบนี้กับฉัน
เพราะว่าในนิยายเนื้อเรื่องหลัก
คิมจีฮุน มีฉายาประจำตัวเลยด้วยซ้ำว่า ‘เจ้าชายน้ำแข็ง’
เพราะว่าเขามักจะตีสีหน้านิ่งเรียบเฉย ไม่แคร์โลก
แถมวิธีการพูดของเขามักจะตรงเกินไปและสั้นๆ ห้วนๆ อยู่เสมอ
รู้ตัวอีกทีน้ำตาของฉันก็หยุดไหลแล้ว
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอสักหน่อย คิมจีฮุน”
“แค่เราสองคน”
หมอสาวที่อยู่ด้านข้างพูดขัดขึ้นมาจากนั้นเธอก็เดินตรงดิ่งไปยังทางออก
คิมจีฮุนพยักหน้าตอบรับก่อนที่เขาจะเดินตามหมอสาวคนนั้นออกจากห้องไป
“อาการของเพื่อนของเธอ หนักมาก”
“ร่างกายของเธอเสพติดสารที่อันตรายและยากที่จะปรับตัว”
“ผมเข้าใจ”
คิมจีฮุนตอบรับด้วยการพยักหน้ารับช้าๆ
เขาเข้าใจดีว่าอาการของฮันซอยอนนั้นแย่กว่าที่เห็นมาก
“ฉันขอบอกตามตรงเลยนะ”
“ทำใจเรื่องที่เธอจะติดสารนี้ไปตลอดชีวิตเถอะ”
เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขมขื่น
“……”
คิมจีฮุนเงียบไปพักใหญ่
“มันไม่มีทางเลยจริงๆ งั้นหรอ? คุณหมออีซอฮยอน”
“…ก็ใช่ว่าไม่มีทางซะทีเดียว แต่…”
คุณหมออีซอฮยอนลังเลอยู่พักใหญ่
“บอกผมมาเถอะ ผมจะทำทุกอย่างให้เธอกลับมาเป็นปกติ”
“อ่า… ก็ว่าแล้วว่าเธอต้องพูดแบบนี้”
อีซอฮยอนถอนหายใจก่อนที่เธอจะเดินนำทางไปยังห้องห้องหนึ่ง
ภายในห้องคือห้องที่มีขวดแก้วสารนับไม่ถ้วนวางไว้อย่างเป็นระเบียบ
“อย่างแรก.. ถ้าหากฉันมีสารตั้งต้นของสารเสพติดที่เพื่อนของเธอเสพฉันอาจพอหาทางรักษาได้”
“แต่ทว่ามันไม่ง่ายเลย ซึ่งตอนนี้เจ้านั่นก็หายหัวหนีหางจุกตูดไปแล้ว”
อีซอฮยอนสบถออกมาด้วยถ้อยคำหยาบคาย
ทำให้คิมจีฮุนแอบคิ้วกระตุกเล็กน้อย
“อย่างที่สอง.. สารเสพติดที่เพื่อนของเธอเสพเข้าไปมีมากกว่า 8 ชนิดดังนั้นฉันคงไม่ต้องพูดอะไรมากหรอกนะ”
อีซอฮยอนผายมือไปที่หลอดแก้วที่วางเรียงกันอยู่
“ตอนนี้ตัวอย่างที่ฉันมีมันไม่มากพอที่จะถอดสูตรในการรักษา”
“โดยเฉพาะอันสุดท้ายอันนี้”
อีซอฮยอนหยิบหลอดแก้วอันสุดท้ายขึ้นมา
ของเหลวที่มีสีชมพูสีใสภายในหลอดแก้วที่เหลือเพียงไม่กี่หยด หากดูภายนอกอาจมองว่าไม่อันตรายเลยด้วยซ้ำ
ทว่าของเหลวสีชมพูสดใสกลับกลายเป็นตัวสารเสพติดที่อันตรายที่สุด
“สารตัวนี้ฉันไม่รู้แม้แต่องค์ประกอบหลักและรองของมันเลยสักอย่าง”
“แต่เท่าที่ฉันรู้คือ มันทำให้สติของผู้ใช้เลื่อนลอยราวกับถูกไฟฟ้าช็อตและเปลี่ยนความเจ็บปวดให้กลายเป็นความสุข นอกเหนือจากนั้นฉันไม่รู้อะไรเลย”
“เพราะงั้นเลยจะให้ผมไปหามันมาให้เพิ่มสินะครับ”
“เข้าใจถูกเผงเลยล่ะ สมแล้วที่เป็นหน้าใหม่ Top 3 ของที่นี่”
“ตอนนี้สารตัวนี้มีน้อยเกินไปที่จะทำการวิจัยและถอดสารเพื่อหาวิธีรักษาดังนั้นต้องรบกวนเธอแล้ว”
คิมจีฮุนพยักหน้าตอบรับและมองไปที่หลอดแก้วที่บรรจุของเหลวสีชมพู
สารเสพติดที่พวกเขามีนั้นได้มาจากภายในบ้านของฮันซอยอน
เขายังจำได้ดีในตอนที่เขาทำให้ฮันซอยอนหลับไปแล้ว
เมื่อครูฝึกซึ่งเป็นครูที่คอยชี้แนะทักษะการต่อสู้และฝึกฝนขัดเกลาเขามาถึง
สีหน้าของพวกเขาคร่ำเครียดกันแค่ไหนหลังจากที่เขาเล่าคนที่เขาเจอให้บรรดาครูฝึกฟัง
ชายคนนั้นที่ทำให้ฮันซอยอนตกต่ำได้ขนาดนี้
เป็นชายที่อันตรายระดับสูงสุด
‘หมอคลั่ง’ คือฉายาของมัน
วีรกรรมที่โหดร้ายและป่าเถื่อน ไร้ซึ่งความเห็นใจของมันนั้นมีมากนับพันคดี
ทดลองกับมนุษย์เป็นๆ ทำให้เกิดการเสียชีวิตก็นับร้อย
หรือแม้แต่สร้างพวกมอนสเตอร์ ดัดแปลงพวกมันกลายเป็นไคเมียรา
มันเป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อการทดลองของตัวเอง
นั่นคือสิ่งที่เขาได้รู้มาจากครูฝึก
ฉันอยู่ในห้องสีขาวโล่งคนเดียวอยู่หลายสิบนาทีแล้วก็ยังไม่มีวี่แววที่สองคนนั้นจะกลับมา
ฉันนั่งตีขาไปมาขณะที่ใช้ความคิด
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นเพราะความทรงจำของฉันมันบิดเบี้ยวไปหมด
แต่ว่าการที่ฉันมาอยู่ในห้องรักษาของกิลด์แสงตะวันจะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ๆ
บางทีฉันคงต้องถามคิมจีฮุนหลังจากที่เขากลับมาแล้ว
ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเองประตูก็เปิดออกอีกครั้ง
คิมจีฮุนเดินเข้ามาข้างในพร้อมกับคุณหมอสาว
สีหน้าของคิมจีฮุนดูราวกับว่าเขากำลังใช้ความคิด
เพราะงั้นฉันคงถามเขาตอนนี้ไม่ได้แล้วสิ
ไว้คราวหลังก็แล้วกัน
“ฉันปรึกษากับคิมจีฮุนแล้ว เดี๋ยวจะให้เธอออกจากที่นี่ได้ทันที”
“แต่ว่าต้องอยู่ในการดูแลของคิมจีฮุนเท่านั้นนะ”
คุณหมอสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยและวางของไว้ตรงหน้าฉัน
ยาทั้งแบบเม็ดและฉีด
“แล้วก็คิมจีฮุน เธอต้องบอกความจริงกับเพื่อนของเธอหลังจากกลับไปแล้วด้วย”
คุณหมอสาวส่งสายตาดุๆ ของเธอไปที่คิมจีฮุน
นั่นทำให้ฉันแอบกังวลนิดหน่อย
คงไม่ใช่ว่าเขาโดนดุเพราะฉันหรอกใช่ไหม?
หากเป็นแบบนั้นมันคงไม่ถูกต้อง
เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย มันเป็นฉันต่างหากที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้
“อ่อ.. แล้วก็ถ้าหากรู้สึกปวดหัวหรือรู้สึกแย่ แล้วมีความคิดทุกอย่างเป็นในด้านที่ไม่ดีให้ฉีดเจ้าตัวนี้ทันที”
คุณหมอสาวยื่นขวดแก้วมาให้ฉันอีกครั้ง
มันเป็นขวดแก้วที่บรรจุของเหลวสีฟ้าเหมือนกับยาที่ฉันใช้ไว้เลย
คิมจีฮุนทันทีที่เขาเห็นขวดแก้วยาที่คุณหมอสาวยื่นมาให้ฉัน
เขาก็หันขวับไปทางคุณหมอสาว
คุณหมอสาวทันทีที่เห็นสายตาจิกกัดของเขา
เธอก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับโบกมือเบาๆ
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า… ฉันลดปริมาณยาไว้แล้ว”
“คนไข้ไม่สามารถหักดิบได้ในทันที เธอก็รู้นี่”
“……”
คิมจีฮุนไม่ได้ตอบกลับคุณหมอสาวคนนั้นแต่ว่าเขาก็คว้าเอาขวดยาที่ฉันถือไว้ไป
ฉันได้แต่สงสัยว่าคุณหมอสาวพูดถึงอะไรกันแน่
‘หักดิบ’ งั้นหรอ? มันหมายความว่ายังไงกันน่ะ?
ยารักษาที่ฉันใช้มันก็แค่ยาทั่วๆ ไปไม่ใช่หรอ?
มันไม่ได้เหมือนยาเสพติดอะไรสักหน่อย
คุณหมอคนนั้นก็เป็นคนให้ฉันกับมือด้วย
แถมเขาก็ดูเป็นคนน่าเชื่อถือไม่ใช่หรอ?
ถึงพวกเราจะมีเซ็กส์กันไปก็เถอะ.. ซึ่งมันอาจผิดจรรยาบรรณของหมอทั่วไป
แต่ว่า… มันผิดที่ฉันเองที่ฉันไม่มีเงินไปซื้อยารักษากับเขา
ดังนั้นการใช้ร่างกายจ่ายแทนก็คงเป็นเรื่องปกติดีไม่ใช่หรอ?
อา… คิดถึงคุณหมอแล้ว..
ช่วงล่างของมันรู้สึกแปลกๆ
ฉันอยากไปหาคุณหมอจัง
บางทีเขาอาจจะช่วยฉันบรรเทาอาการแปลกๆ นี่ก็ได้
ก็คุณหมอน่ะ.. เขาเก่งจะตายนี่นา
“ไปกันเถอะ.. ซอยอน”
คิมจีฮุนหันมาทางฉันพร้อมกับเรียกชื่อฉัน
‘ซอยอน’ งั้นหรอ?
ฉันไม่ได้ยินเขาเรียกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
พวกเรากลับมาสนิทกันเหมือนเดิมแล้วหรอ?
ฉันได้แต่สงสัยแต่ฉันก็เลิกสนใจมัน
เมื่อเขายื่นมือมาทางฉัน
ฉันจับมือของเขาไว้แล้วเดินออกไปจากห้องรักษาพร้อมกับเขา
ระหว่างเดินออกไปฉันไม่ลืมที่จะโบกมือให้กับคุณหมอสาวที่ดูแลฉัน
พร้อมกับขยับปาก ‘ขอบคุณนะคะ’ ไปด้วย
“ว่าแต่… จะพาไปที่ไหนหรอ?”
ฉันถามออกไประหว่างที่พวกเราจูงมือเดินกัน
หัวใจของฉันมันเต้นเร็วมาก
พวกเราไม่ได้จับมือกันมานานมากๆ
แถมตอนที่พวกเราจับมือและเดินจูงมือกันแบบนี้มันก็ตอนสมัยที่พวกเรายังเด็ก
ฉันมองที่มือของพวกเราที่กุมกันอยู่ไม่ละสายตา
“ไปห้องของฉัน”
“…!!”
ฉันตกใจมาก
หน้าของฉันแดงแปร๊ด
“อะ…อะไรนะ?”
“หมอบอกให้ฉันอยู่ใกล้ชิดกับเธอเพราะงั้นหลังจากนี้พวกเราจะอยู่ห้องเดียวกัน”
“อะ..อ๋อ เข้าใจแล้ว”
อ่า… นี่ฉันคิดอะไรไปเนี่ย
เขาคงไม่ได้คิดอะไรกับฉันแบบนั้นหรอก
ก็แหม่… พวกเราพึ่งทะเลาะกันไป
แถมตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าพวกเราตอนนี้คืนดีกันแล้วหรือยัง
อีกอย่าง คิมจีฮุนที่มีผู้หญิงมากมายล้อมรอบแถมยังสวยกว่าฉัน
เขาจะเลือกฉันไปทำไมล่ะ?
พอคิดได้แบบนั้นหัวใจของฉันก็หยุดเต้นแรง
ฉันจะคาดหวังอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ไปทำไมกันนะ
ฉันได้แต่หัวเราะในใจอย่างขมขื่น
“ถึงแล้ว”
ฉันยืนมองหน้าประตูห้องของคิมจีฮุน
เขาเปิดประตูห้องออกเผยให้เห็นภายในห้องที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ
“ว้าว..”
ฉันส่งเสียงร้องออกมา
ห้องของคิมจีฮุนมันกว้างมาก
แถมเฟอร์นิเจอร์ที่ประดับในห้องเองก็ดูดีมากๆ
มีทั้งโซฟา โต๊ะ เก้าอี้ เตาผิงไฟหรือแม้แต่เครื่องปรับอากาศ
หากเป็นโลกก่อนของฉัน มันคงเป็นเรื่องปกติ
แต่กับฉันที่คุ้นชินกับห้องเก่าๆ และเป็นบ้านร้างแล้ว
มันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย
แถมห้องของเขายังมีห้องแยกออกไปอีก
มีทั้งห้องครัว ห้องนั่งเล่นและห้องนอน
ให้ตายสิ… ฉันเริ่มรู้สึกอิจฉาชีวิตของคิมจีฮุนแล้วสิ
“เธอจะไปอาบน้ำก่อนไหม?”
เขาถามฉันระหว่างที่ฉันกำลังเดินวนไปรอบๆ ห้องของเขา
“อะ..อื้อ เอาสิ”
ฉันตอบรับก่อนที่เขาจะพาฉันไปยังห้องน้ำ
ให้ตาย! ขนาดห้องน้ำของเขายังกว้างมาก!
อ่า.. มันทำให้ฉันถึงรู้สึกอัดอั้นในใจ
ทำไมฉันต้องเจอเรื่องแย่ๆ ตั้งแต่มาอยู่ในร่างของฮันซอยอนด้วยนะ
ทำไมฉันถึงไม่ได้ไปอยู่ในร่างของตัวละครอื่นกันแน่
ไม่อย่างงั้นฉันคงไม่รู้สึกแย่
ไม่อย่างงั้นฉันคงไม่รู้สึกเจ็บปวด
ไม่อย่างงั้นฉันคงไม่รู้สึกเหงา
ไม่อย่างงั้นฉันคงไม่ป่วย
“คิมจีฮุน..”
ฉันหันหน้าไปหาคิมจีฮุน
ฉันเริ่มมีความคิดด้านลบผุดขึ้นมาแล้ว
มันทำให้ฉันรู้สึกปวดหัวและคลื่นไส้
“……”
เขาเงียบไม่ตอบอะไรฉัน
มันทำให้ฉันเริ่มหงุดหงิด
“คิมจีฮุน ขอยาได้ไหม? ยาที่คุณหมอสาวคนนั้นให้มา”
“……”
เขายังคงเงียบอยู่เช่นเคย
ความคิดในหัวของฉันเริ่มตีกันไปหมด
มันทั้งรู้สึกแย่ รู้สึกเจ็บราวกับมีคนมาบีบสมองของฉัน
“จีฮุน.. ฉันขอยาเถอะนะ ขอร้อง..”
ฉันเดินไปหาเขาและเขย่าแขนของเขา
ทำไมเขาถึงไม่ให้ยาฉันล่ะ?
ทำไมเขาถึงเมินเฉยกับฉันที่กำลังเจ็บปวดกันล่ะ?
ทำไมเขาถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้?
เขาไม่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนงั้นหรอ?
“……”
คิมจีฮุนเงียบไปเหมือนเช่นเคยทว่าเขาก็ยอมหยิบขวดแก้วที่บรรจุยาของฉันไว้ออกมาแต่โดยดี
ฉันรีบคว้ามันก่อนที่จะวิ่งไปเอาเข็มฉีดยาที่คุณหมอสาวให้มาพร้อมกับยาอื่นๆ
ฉันใช้มันดูดยารักษาของฉันและแทงมันเข้าที่แขนของฉันอย่างชำนาญ
“ฮู้วว…”
ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“เธอทำแบบนี้ตลอดเลยงั้นหรอ?”
ฉันหันไปหาคิมจีฮุนที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ด้านหลังฉัน
“…อือ”
ฉันตอบกลับไปสั้นๆ
ฤทธิ์ยาทำให้สมองของฉันค่อยๆ ทำให้อาการของฉันเริ่มดีขึ้น
ในตอนนี้ฉันถึงเริ่มรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา
คิมจีฮุนนั่งลงข้างๆ ฉัน
“เธอ… อยากพูดอะไรกับฉันไหม?”
