“……”
ฉันลืมตาขึ้นมามองเพดานที่คุ้นเคย
ช่วงล่างที่เจ็บแสบ
ฉันทำมันไปแล้ว
ฉันมี ‘เซ็กส์’ กับคุณหมอ
มันเป็น ‘เซ็กส์’ ครั้งแรกของฉัน
แล้วก็น่าจะเป็นครั้งแรกของฮันซอยอนด้วย
“ฉันทำอะไรลงไป…”
ฉันกุมหัวของตัวเองด้วยความเครียด
ฮันซอยอน เป็นตัวละครที่มีโอกาสพัฒนาไปสู่ตำแหน่ง ‘คนรัก’ ของคิมจีฮุน
ฉันเสียครั้งแรกของตัวเองที่ไม่ใช่คิมจีฮุนเนี่ยนะ
ไม่สิ… ถึงจะมีโอกาสเป็นคนรัก
แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องเป็นคนรักของคิมจีฮุนนี่
พวกเราสามารถเลือกที่จะอยู่ด้วยกันในฐานะ ‘เพื่อน’ ได้
หากเป็นคิมจีฮุนที่มีตัวหลักหญิงนับสิบรอคอยอยู่แล้ว
ฮันซอยอนก็เป็นเพียงแค่ตัวเลือกตัวหนึ่งไม่ใช่หรอ?
แถมในเนื้อเรื่องฮันซอยอนก็ไม่ได้เป็นคนรักของคิมจีฮุน
เพราะเธอเสียชีวิตไปก่อน
ซึ่งก็ไม่เห็นว่าคิมจีฮุนจะได้รับผลกระทบอะไรเลยในช่วงตอนเริ่มเนื้อเรื่อง
คิดได้แบบนี้แล้ว
หัวฉันที่ปวดตุบๆ ก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย
ฉันยันตัวขึ้นนั่งและมองไปรอบๆ ตัวของฉันว่างเปล่า
มีเพียงถุงยางที่ถูกใช้แล้ววางเกลื่อนไปหมดรอบเตียงของฉัน
ฉันไม่เห็นคุณหมอเลย
ดูเหมือนว่าเขาจะออกไปแล้ว
ถึงฉันจะเป็นผู้ชายในด้านจิตใจก็เถอะ
ฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำมันไปจริงๆ
อีกอย่าง.. ฉันไม่คิดเลยว่า ‘เซ็กส์’ มันรู้สึกดีขนาดนี้
ฉันลูบหน้าท้องของตัวเอง
หน้าท้องของฉันที่พึ่งถูกเติมเต็ม
มันยังรู้สึกจุกอยู่เลย
ร่างกายของฉันยังรู้สึกเสียวอยู่
ถึงแม้จะไม่เท่ากับตอนที่ฉันพึ่งฉีดยาไปใหม่ๆ
ในหัวของฉันนึกย้อนไปถึงความสุขและความเสียวสะท้านที่ฉันพึ่งผ่านมา
ในหัวของฉันที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดี
ในหัวของฉันที่เต็มไปด้วยความสุข
ในหัวของฉันที่เต็มไปด้วยความสบายใจ
ทุกอย่าง.. มันเป็นประสบการณ์ที่ฉันไม่รู้จะอธิบายมันออกมายังไงดี
“อยาก.. ทำอีก”
ฉันพึมพำออกมาขณะที่หวนนึกถึงมัน
ฉันอยากรู้สึกดี
ฉันอยากมีความสุข
ฉันอยากรู้สึกแบบนั้นตลอดไปเลย
อยากทำอีกจัง
ฉันใช้นิ้วของตัวเองแตะไปที่ส่วนอ่อนไหวที่พึ่งถูกเติมเต็ม
“อ๊า~”
ฉันส่งเสียงลามกออกมา
เสียวจัง
ฉันอยากทำมัน
อยากทำมันอีก
แต่ว่า… มันยังรู้สึกดีไม่พอ
มันยังรู้สึกเสียวไม่พอ
มันราวกับว่ามันขาดอะไรไป
ราวกับมีชิ้นส่วนที่หายไปจากจิ๊กซอว์
“คุณหมอ~”
ฉันเรียกหาคุณหมอ
ฉันอยากโดนเขาทำอีกครั้ง
ในหัวของฉันนึกถึงใบหน้าของเขา
สัมผัสของเขาและ… ตรงนั้นของเขา
ฉันอยากโดนเขาโอบกอดร่างกายของฉันและปลดปล่อยอารมณ์ของเขาอย่างที่เขาได้ทำไป
หลังจากผ่านไประยะเวลานาน
ฉันถึงลุกออกมาจากเตียงและทำกิจวัตรประจำวันของฉัน
ฉันเดินไปมาภายในบ้านของฉันด้วยสภาพขาที่อ่อนแรง
ในวันนี้ฉันได้ทำอะไรเป็นครั้งแรกหลายอย่างเลย
ฉันมีเซ็กส์ครั้งแรก
ฉันช่วยตัวเองครั้งแรก
ฉันมีความสุขและรู้จักความเสียวสะท้านมากถึงขนาดนี้เป็นครั้งแรกในวันเดียว
ติ๊ง! ติ๊ง!
[ท่านได้รับการแจ้งเตือน ข้อความจาก คิมจีฮุน 2!]
ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์ของฉัน
ข้อความจากคิมจีฮุน
เขาส่งข้อความอะไรมากันนะ?
เขาอยากเจอฉันหรอ?
หรือว่าเขาอยากจะคืนดีกับฉัน?
หรือว่าเขาจะเปลี่ยนใจให้ฉันยืมเงินเพิ่ม?
ถ้าหากเป็นอย่างสุดท้าย ฉันน่าจะปฏิเสธ…
ไม่สิ… คุณหมอบอกว่าให้แค่เฉพาะครั้งนี้เป็นครั้งเดียวที่ได้ยานั้นมาฟรีๆ
แต่ว่า… ยาตัวใหม่นั่น
ฉันคงกลับไปใช้ยาตัวเดิมไม่ได้อีกแล้วล่ะ
ไม่ว่าจะแพงแค่ไหน
ไม่ว่ามันจะหายากแค่ไหน
ไม่ว่าจะต้องแลกอะไรก็ตาม
ฉันจะต้องใช้ยานั้นให้ได้
แค่นึกถึงความสุขและความเสียวสะท้านที่มันมอบให้ฉัน
ให้ตายสิ…
แค่คิดถึงมัน ร่างกายของฉันก็สั่นเทิ้ม
ฉันอยากฉีดมัน
ฉันอยากสัมผัสกับความสุขแบบนั้นอีกครั้งจัง
อ๊ะ… จริงสิ ฉันยังไม่ได้ดูข้อความจากคิมจีฮุนเลยนี่นา
ฉันเปิดข้อความของคิมจีฮุน
[มาเจอกันหน่อย ที่สวนสาธารณะฮันกัง]
[ตอนเที่ยง]
ฉันอ่านข้อความเสร็จ
ฉันก็เช็คเวลา
“ไอ้บ้า คิมจีฮุน”
ฉันสบถออกมา
[10:41]
โทรศัพท์ของฉันแสดงเวลาในตอนนี้
ฉันมีเวลาเหลือเพียงแค่ชั่วโมงเศษๆ
เพื่อไปหาเขา
ให้ตายสิ!
เขาเรียกให้ไปหาโดยที่ไม่บอกอะไรเลยเนี่ยนะ!
แถมยังเรียกให้ไปหากระทันหันอีก
ให้ตายสิ!
ฉันอยากซัดเขาสักหมัดจริงๆ
[เข้าใจแล้ว กำลังไปนะ]
ฉันส่งข้อความหาเขา
ถึงฉันอยากจะพิมพ์ด่าและบ่นเขาไปก็เถอะ
แต่ว่าเขาก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฮันซอยอน
ฉันไม่อยากให้พวกเราทะเลาะกันอีก
โดยเฉพาะตอนนี้ที่ราวกับว่าความสัมพันธ์ของเราจะขาดออกจากกันได้ทุกเมื่อ
ฉันรีบคว้าชุดที่อยู่ใกล้ที่สุด
เช็คความเรียบร้อยของตัวเองเพียงเล็กน้อย
ฉันก็วิ่งออกจากบ้านไปทันที
ไม่นานฉันก็มาถึงส่วนสาธารณะที่เรานัดกันไว้
ฉันวิ่งตรงดิ่งมาโดยไม่พักเลย
ทำให้ฉันหอบหนักเลยทีเดียว
แต่ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะฉันไม่อยากให้เขารอนานน่ะสิ
ให้ตายสิ
ฉันใจอ่อนเกินไปแล้ว
ฉันมองเห็นคิมจีฮุนอยู่ไกลๆ
ในหัวของฉันจู่ๆ ก็ผุดความคิดหนึ่งขึ้นมา
ฉันพึ่งมีเซ็กส์และตอนนี้ก็ออกมาหาเขา
เขาจะรู้ตัวหรือเปล่า?
เขาจะคิดยังไงกับมัน?
เขาจะผิดหวังหรือเปล่า?
ทว่าความคิดทั้งหมดนั้นก็ปลิวหายไปเมื่อฉันเห็นเขากำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้จัก
ฉันจะเข้าไปทักดีไหมนะ?
หรือว่ารอให้เขาคุยเสร็จก่อนดี
ทว่าในระหว่างที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเอง
เขาสังเกตุเห็นฉัน
เขาก็เดินตรงดิ่งมาหาฉันทันที
“มาแล้วหรอ”
เขาเดินมาหาฉันพร้อมกับสีหน้านิ่งๆ
“อื้ม ว่าแต่มีอะไรหรอ?”
ฉันสังเกตุเห็นสายตาของเขาที่มองมาที่แขนของฉัน
ฉันเลยเอาแขนหลบไปด้านหลังพร้อมกับส่งรอยยิ้ม
“……”
คิมจีฮุนไม่เอ่ยตอบฉัน
กลับกันเขาหันหน้ากลับไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขา
“โอ๊ย! เข้าใจแล้วน่า!”
ผู้หญิงคนนั้นถอนหายใจออกมาด้วยความหัวเสียและยิงสายตาไม่พอใจใส่คิมจีฮุน
ฉันแอบยกนิ้วให้เธอในใจที่ผู้หญิงคนนี้กล้าแสดงท่าทางไม่พอใจใส่คิมจีฮุน
“อยู่นิ่งๆ นะ”
เธอเดินเข้ามาหาฉันและดึงมือของฉันไปกุมกับมือของเธอ
มือของพวกเราที่กำลังกุมอยู่ด้วยกันปรากฏแสงสีเขียวขึ้นมา
…!!
เธอเป็นนักเวทย์งั้นหรอ?
แถมยังเป็นสายฮีลด้วย!
ฉันจำได้ว่าในเนื้อเรื่องในนิยายมีเพียงแค่ 3 คนเท่านั้นเองที่มีทักษะสายฮิลแบบนี้
ฉันสังเกตุหน้าตาของผู้หญิงตรงหน้าของฉันอย่างละเอียด
ผมสีขาวและดวงตาสีแดง
ใบหน้าที่น่ารักที่ชวนให้นึกถึงกระต่ายไร้พิษสงขัดกับผมสีขาวและดวงตาสีแดงของเธอ
เดี๋ยวนะ… กระต่าย?
กระต่ายเพชฌฆาต ซาอึน?
ซาอึนที่ควรจะโผล่มาหลังจากเนื้อเรื่องช่วงต้น
ทำไมเธอถึงโผล่มาตอนนี้กันล่ะ?
“เสร็จแล้ว! ทีนี้พอใจหรือยัง?”
ซาอึนหันไปตะคอกใส่คิมจีฮุน
เหงื่อเย็นของฉันไหล
ซาอึน เป็นตัวละครที่ฉันอยากจะหลีกเลี่ยงให้มากที่สุด
เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวมากในเนื้อเรื่องเดิม
และเธอเป็นผู้หญิงในเนื้อเรื่องที่มีเนื้อเรื่องแยกที่ทำให้คนอ่านตกใจกันมานับไม่ถ้วน
เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในเนื้อเรื่องที่… ฆ่าตัวเอกหญิงทุกคนในเนื้อเรื่องเพื่อครอบครองคิมจีฮุนไว้คนเดียว
ตัวฉันในตอนนี้ที่อ่อนแอและไม่มีแม้แต่พละกำลังที่จะขัดขืนได้
หากเธอคิดจะทำอะไรกับฉันขึ้นมาล่ะ?
ไม่นะ..
ฉันรู้สึกมึนหัว
ฉันเริ่มหายใจไม่ออก
ภาพด้านหน้าของฉันเริ่มเบลอไปหมด
“นี่!”
ซาอึนจับแขนของฉัน
หัวใจของฉันราวกับหลุดออกมาเต้นอยู่ด้านนอก
“ขะ..ขอโทษค่ะ”
ฉันพูดขอโทษออกไปขณะที่พยายามจะหนี
แต่ว่าแขนของฉันโดนเธอจับไว้แน่น
ซาอึนมองหน้าของฉันอยู่นานก่อนที่เธอจะถอนหายใจและปล่อยมือของเธอ
เธอไม่ได้พูดอะไร
เธอเดินถอยออกไป
ตอนนั้นเองที่เธอถอยออกไป
ดูเหมือนว่าเธอจะกระซิบพูดอะไรบางอย่างกับคิมจีฮุน
เธอพูดอะไรกับเขา?
ฉันอยากรู้แต่ก็ไม่กล้าถาม
ฉันได้แต่มองหน้าของเขา
“มีอะไรถึงเรียกฉันออกมาหรอ?”
ฉันเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าระหว่างเราสองคนดูเหมือนจะไม่มีใครเริ่มบทสนทนาก่อน
“ไม่มีอะไร”
เขาเอ่ยตอบแค่นั้นแล้วก็เงียบไป
ไอ้บ้านี่!
เรียกฉันออกมาไม่พอ
แล้วยังมาพูดแบบนี้อีกงั้นหรอ!?
ถึงฉันจะสบถด่าเขาในใจไปเยอะมาก
แต่ภายนอกของฉันมีแค่รอยยิ้มที่ส่งไปให้เขาเท่านั้น
“…..”
เขามองหน้าฉัน
ฉันมองหน้าเขา
พวกเราเงียบกันอยู่แบบนี้อยู่นาน
ในที่สุดเขาก็เปิดปากพูด
“ขอโทษ”
ขอโทษ?
เขาขอโทษเรื่องอะไร?
เขาทำอะไรผิดหรอ?
เขากำลังแกล้งฉันอยู่หรือเปล่า?
ในหัวของฉันผุดคำถามนับสิบขึ้นมาทันที
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะขอโทษเป็นด้วย
สำหรับคนที่หยิ่งทะนงในตัวเองอย่างเขาเนี่ยนะ?
แม้แต่ในนิยาย เขาพูดขอโทษยังนับได้ไม่ถึงสิบครั้งเลยด้วยซ้ำ!
“ก็พูดได้นี่นา!”
ซาอึนทุบไหล่ของคิมจีฮุน
ฉันที่ยังประมวลผลไม่เสร็จ
ฉันได้แต่มองพวกเขาตาปริบๆ
แต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรออกไป
ฉันเริ่มรู้สึกคันๆ แล้วสิ
เดี๋ยวนะ.. ฉันได้ฉีดยารักษาก่อนมาหรือเปล่า?
เหงื่อเย็นที่หลังของฉันเริ่มไหล
ฉันยังไม่ได้ฉีดยาเลย
ฉันพึ่งนึกขึ้นได้
ฉันต้องรีบกลับไปแล้ว
“อะ..เอ่อ.. จีฮุน”
“…?”
“ฉันขอกลับก่อนได้ไหม”
ฉันพูดออกไปด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน
ฉันต้องรีบกลับไปฉีดยาแล้ว
หากฉันไม่ฉีดมัน
ฉันจะรู้สึกแย่
ฉันจะรู้สึกเจ็บ
ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนั้น
ฉันไม่อยากให้หัวของฉันปวด
ฉันอยากกลับไปแล้ว
แต่ถ้าฉันกลับไปกระทันหันแบบนี้เขาจะกังวลหรือเปล่า?
ฉันไม่อยากให้เขากังวลด้วยสิ
ไม่สิ
ฉันสำคัญสำหรับเขาหรือเปล่า
ฉันที่เป็นเพียงตัวเลือกหนึ่งในชีวิตของเขา
ส่วนเขาที่เป็นเพียงตัวเลือกเดียวในชีวิตของฉัน
ฉันสำคัญสำหรับเขามากพอที่เขาจะเลือกฉันหรือเปล่า?
ฉันที่ร่างกายก็ไม่แข็งแกร่ง จุดเด่นอะไรก็ไม่มี มีเพียงแค่เป็นตัวถ่วงเขา
ไม่มีทาง
อ่า.. แย่แล้ว
ฉันเริ่มรู้สึกคลื่นไส้
หัวของฉันเริ่มเต็มไปด้วยคำถาม
รู้สึกแย่จัง
ฉันคลื่นไส้
ฉันอยากอ้วก
ฉันอยากหายไปจากตรงนี้
ฉันไม่อยากให้เขาเห็นฉันในสภาพนี้
“ฮะฮะ.. ขอโทษนะ จีฮุนอุตส่าห์ชวนฉันมาทั้งทีแต่ฉันต้องกลับไปก่อน ฉันลืมว่าตัวเองมีธุระน่ะ”
ฉันรีบเอ่ยขอโทษเขา
ฉันอยากรีบกลับไปแล้ว
ฉันอยากฉีดยา
ฉันอยากฉีดยาเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เลย
ฉันไม่อยากรู้สึกแย่แบบนี้
ฉันไม่อยากรู้สึกเจ็บ
ฉันไม่อยากให้หัวของฉันปวด
ฉันอยากให้ตัวเองมีความสุข
คุณหมอ…
ฉันอยากไปหาคุณหมอ
คุณหมอที่มอบความสุขให้ฉัน
คุณหมอที่มอบความสบายใจให้ฉัน
คุณหมอที่ช่วยดูแลรักษาฉัน
ฉันอยากกลับไปหาเขา
ฉันวิ่งออกไป
ฉันอยากกลับแล้ว
ฉันอยากกลับไปที่บ้านของฉัน
ฉันรีบกลับไปโดยที่ไม่มองด้านหลัง
