หลังจากที่ฉันช่วยตัวเองเสร็จ
ฉันรู้สึกกังวลและอับอายสุดๆ
ฉันไม่รู้ตัวเองจะเผชิญหน้ากับคิมจีฮุนยังไงดี
หลังใช้เวลาอยู่นานฉันถึงออกมาจากห้องน้ำ
ฉันไม่เห็นคิมจีฮุน
ไม่รู้ว่าเขาออกไปข้างนอกหรือเปล่า
ฉันโล่งอกนิดหน่อย
เพราะฉันกังวลว่าเขาจะได้ยินเสียงที่ฉันทำไป
ฉันเดินไปที่ห้องนอน
คิมจีฮุนกำลังนั่งอยู่บนเตียง
หัวใจของฉันเต้นแรง
ฉันนึกว่าเขาออกไปข้างนอก
แต่เขาเข้ามาอยู่ในห้องของฉัน
ฉันพยายามทำหน้านิ่ง
“ทำอะไรอยู่หรอ?”
ฉันถามออกไป
มือของฉันอยู่ไม่สุข
“แค่รอคุยด้วยน่ะ”
เขาตอบสั้นๆ พร้อมกับมองหน้าฉัน
ฉันก้มหน้าลง
ฉันอายสุดๆ เลยตอนนี้
ฉันพึ่งนึกถึงเขาและสำเร็จความใคร่ไป
และฉันต้องเผชิญหน้ากับเขาในห้องนอน
‘สองต่อสอง’
คงไม่ใช่แบบที่ฉันคิดใช่ไหม?
มันคงไม่เกิดอะไรขึ้นและเลยเถิดไปจนเกิดเรื่องแบบนั้นหรอกใช่ไหม?
หัวใจของฉันเต้นแรงสุดๆ
ตอนนี้มันเต้นแรงจนฉันกลัวว่าคิมจีฮุนจะได้ยิน
ฉันหลบตามองต่ำ
ฉันรู้สึกกังวล เขินและอายจนเหงื่อไหลอออกมา
“คะ..คุยอะไรหรอ?”
ฉันถามออกไป…
อา… ฉันอยากจะมุดดินหนีจริงๆ
คิมจีฮุนไม่ได้ตอบอะไรฉัน
เขาตบลงบนเตียงให้ฉันไปนั่งข้างๆ เขา
ฉันเห็นแบบนั้นก็กระสับกระส่ายค่อยๆ เดินไปหาเขาช้าๆ
ช่วงล่างของฉันรู้สึกวูบวาบ
ฉันไม่คิดเลยว่าในตอนนี้
ฉันจะมีอารมณ์
แถมมีอารมณ์สุดๆ เลยด้วย
ฉันนั่งลงข้างๆ เขาโดยที่เว้นระยะห่างพอสมควร..
แค่จากปลายเตียงไปถึงหัวเตียง
ระยะห่างประมาณนี้นับว่าพอเหมาะแล้วแหละ!
ฉันเล่นนิ้วตัวเองพร้อมกับเหลือบมองเขาหางตา
“คะ.. คือจะคุยอะไรหรอ สำคัญหรือเปล่า?”
ฉันก้มหน้ามองพื้นขณะที่พูดออกมา
ถ้าหากเขาจะทำ ‘มัน’
ฉันคงสมยอมให้เขาทำโดยเต็มใจ
“สำคัญ…”
คิมจีฮุนพูดขึ้นมาพร้อมกับเขยิบเข้ามาใกล้ฉัน
ฉันสะดุ้ง ขาพวกเราแตะกันแล้ว!
“ซอยอน”
เขาจับหน้าของฉันหันไปหาเขา
อา… เขาอยากจูบก่อนงั้นหรอ?
เขาอยากจูบก่อนจะทำ ‘มัน’ สินะ
หัวใจของฉันแทบจะหลุดออกมาจากอก
แต่ถ้าเขาอยาก… ฉันก็จะยอมให้เขาทำมัน
‘เซ็กส์’ นั่นน่ะ
ฉันหลับตาลง
เตรียมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ทว่าคำพูดถัดมาของเขา
ทำให้ความคิดของฉันแตกสลาย
“ฉันอยากให้เธอเลิกใช้ยารักษา… ได้ไหม?”
ฉันเบิกตากว้าง
ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะขออะไรแบบนี้
อารมณ์ทุกอย่างที่ฉันรู้สึก
มันสลายไปจนหมดในเสี้ยววินาที
“อยากให้ฉันเลิกใช้ยารักษา?”
ฉันถามเขาอีกครั้ง
ฉันอยากยืนยันสิ่งที่เขาพูด
“ใช่…”
เขาตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับสายตาจริงจัง
เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของเขาแล้ว
หัวใจของฉันจมดิ่งราวกับว่ามันตกไปยังใต้ทะเลลึก
ยารักษาที่ฉันใช้
มันเป็นยารักษาเดียวที่ช่วยรักษาและประคองอาการของฉันไว้ได้
เขาจะให้ฉันเลิกใช้มันงั้นหรอ?
เขาอยากให้ฉันทรมาณงั้นหรอ?
เขาอยากให้ฉันไม่มีความสุขงั้นหรอ?
เขาอยากให้ฉันต้องจมอยู่กับความคิดลบงั้นหรอ?
หรือว่ามันเป็นเพราะยารักษาแพงเกินไป?
ฉันทำตัวเป็นภาระกับเขาและใช้ยารักษามากเกินไป
เขามองว่าฉันใช้ยารักษาสิ้นเปลืองและผลาญเงินของเขาจนเกินไป แบบนั้นใช่ไหม?
ถึงเขาจะบอกว่าเขาสามารถเลี้ยงและดูแลฉันไปได้ตลอดชีวิต
แต่นั่นหมายถึงกรณีที่ฉันไม่ใช้ยารักษางั้นหรอ?
ฉันไม่รู้
ฉันเสียใจ
ฉันกังวล
ฉัน…
“…ขอโทษ”
ฉันพูดออกมา
ในตอนนั้นเองฉันก็รู้สึกน้ำตาของฉันไหลออกมา
ใช่… ฉันทำตัวเป็นภาระกับเขานี่นะ
แถมเป็นมาโดยตลอด
ทั้งในอดีตนี้จนกระทั่งตอนนี้
ฉันก็ยังทำตัวเป็นภาระ คอยถ่วงเขาไว้
“……”
คิมจีฮุนไม่ได้พูดอะไรออกมา
เขามองฉันแบบเงียบๆ
ฉันกัดริมฝีปากของตัวเอง
พยายามห้ามน้ำตาของฉันที่ไหลออกมา
ฉันอ่อนไหวเกินไป
ฉันอ่อนแอเกินไป
ฉันขี้แยเกินไป
ฉัน… เป็นตัวถ่วงของเขาจริงๆ
บางทีฉันควรจะออกไปจากชีวิตเขาหรือเปล่า?
ถ้าหากฉันออกจากชีวิตของเขาไป
บางทีทุกอย่างก็อาจจะดีกว่านี้สำหรับเขา
เขาคงไม่มีตัวถ่วง
เขาคงไม่ต้องคอยกังวลเกี่ยวกับฉัน
เขาคงไม่ต้องมานั่งรับมือกับความอ่อนไหว อ่อนแอแบบนี้ของฉัน
เขาคงไม่ต้องจ่ายเงินค่ารักษาจำนวนมากด้วย
“…เข้าใจแล้ว”
ฉันตอบกลับเขาสั้นๆ
…พรุ่งนี้
ฉันตัดสินใจแล้ว
ฉันจะออกไปจากบ้านหลังนี้
ออกไปจากชีวิตของคิมจีฮุน
เขาจะได้ไม่ต้องมีตัวถ่วงแบบฉัน
เขาจะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน
เขาจะได้ไม่ต้องมารับมือกับความงี่เง่าของฉัน
และเขาจะได้ไม่ต้องมากังวลค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับฉัน
“…ฉันง่วงแล้ว”
ฉันบอกกับคิมจีฮุนพร้อมมองหน้าเขา
ฉันมองเขาทั้งน้ำตา
“…ซอยอน”
เขาเรียกชื่อฉัน
เขาทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง
แต่เขาก็ไม่พูดอะไรออกมา
เขาถอนหายใจก่อนที่จะค่อยๆ ลุกและเดินออกจากห้องไป
“…ฝันดีนะ”
“อือ… ฝันดีนะ จีฮุน”
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียง
หลังจากที่เห็นคิมจีฮุนเดินออกไปจากห้องแล้ว
ฉันนอนขดตัวบนเตียงปล่อยให้น้ำตาของฉันไหลออกมา
ความอบอุ่นและความสบายที่ฉันรู้สึกบนเตียงแบบนี้
มันก็เป็นสิ่งที่คิมจีฮุนมอบให้กับฉัน
ฉันนอนขดตัวและกุมผ้าห่มแน่น
ฉันอยากดื่มด่ำกับความรู้สึกในตอนนี้ให้มากที่สุด
…ก่อนที่ฉันจะออกไปจากที่นี่
ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืด
ไม่สิ… ฉันไม่ได้นอนเลยต่างหาก
ในหัวของฉันคิดแต่เรื่องออกไปจากที่นี่
จนในที่สุด… รู้ตัวอีกทีฉันก็เห็นท้องฟ้าที่เริ่มสว่าง
ฉันลุกขึ้นและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
ชุดที่คิมจีฮุนซื้อให้ฉัน…
ฉันค่อยๆ เอามันใส่ลงไปในกระเป๋าเป้
ซึ่งกระเป๋านี้… คิมจีฮุนก็เป็นคนซื้อให้ฉัน
ทุกๆ อย่างของฉัน
มีแต่ของที่คิมจีฮุนเป็นคนซื้อให้
ฉันถึงได้รู้ตัวเองว่า… ฉันเป็นตัวถ่วงและภาระกับเขาขนาดไหน
ฉันมันไม่ต่างกับปรสิตที่คอยดูดเลือดของเขาเลยสักนิด
ฉันค่อยๆ เอาชุดใส่กระเป๋าเป้ไปบางส่วน
ก่อนที่ฉันจะลุกและเดินไปที่ประตู
ฉันเห็นคิมจีฮุนกำลังนอนบนโซฟา
แม้แต่ที่นอนของเขา
ฉันก็เป็นคนเอาไป
ฉันไม่เคยนึกเลยว่า… การที่เขานำฉันเข้ามาอยู่ในชีวิตของเขา
เขาจะต้องเสียสละอะไรไปบ้าง
น้ำตาของฉันไหลออกมา
ฉันเปิดประตูเบาๆ
‘ขอบคุณนะ จีฮุน’
ฉันพูดขอบคุณเขาในใจ
ก่อนที่ฉันจะเดินออกมาจากห้อง
ฉันเดินอย่างกับคนไร้วิญญาณออกจากตึกของกิลด์แทยังบิช
มีคนมองฉันไม่น้อยเลย
แต่ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว
จนกระทั่งตอนที่ฉันกำลังจะออกจากตึกของกิลด์แทยังบิช
หมอสาวคนนั้นที่เคยดูแลฉัน…
ชื่ออะไรกันนะ…? ฉันไม่รู้และจำไม่ได้ด้วย…
เธอเดินเข้ามาหาฉัน
ถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ฉันตอบกลับเธอไปแค่ว่า
ฉันแค่จะ ‘กลับบ้าน’
แน่นอนว่านั่นเป็นคำโกหก
คุณหมอสาวพยักหน้าเล็กน้อย
เธอดูไม่เชื่อคำพูดของฉัน
เธอบอกให้ฉันนั่งพักสงบใจที่นี่ก่อน
ก่อนที่เธอจะเดินออกไป
พร้อมกับโทรศัพท์ไปหาใครสักคน
ฉันเห็นว่าหมอสาวคนนั้นห่างออกไป
ฉันก็อาศัยจังหวะนั้นเอง
ฉันเปิดประตูและเดินหนีออกมา
หมอสาวคนนั้นเห็นว่าฉันเดินออกไปแล้ว
เธอรีบวิ่งไล่ตามฉัน
แต่ฉันไม่สนแล้ว
ฉันไม่อยากอยู่แล้ว
ฉันวิ่งหนีไม่หยุด
ฉันวิ่งหลบไปตามซอกซอยหลายรอบ
จนกระทั่งฉันเห็นประตูเหล็ก…
และคุณหมอที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?”
คุณหมอเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับคำถาม
ฉันล้มตัวลงนั่งกับพื้นด้านหน้าเขา
“…ฉันไม่มีที่ให้ไปแล้ว”
ฉันตอบกลับเขาพร้อมกับร้องไห้ออกมา
ฉันไม่รู้
ฉันไม่สน
ฉันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
ฉันแค่อยากอยู่เฉยๆ ในที่ที่ไม่มีใคร
และไม่ทำให้หัวใจของฉันรู้สึกด้อยค่าแบบนี้
“ถ้างั้นไปกับผมสิ…”
คุณหมอชักชวนฉัน
เขายื่นมือของเขามาตรงหน้าฉัน
ฉันเหม่อมองมือของเขาทั้งน้ำตา
ฉัน…
ฉันไม่อยากไปไหนแล้ว…
ฉันเหนื่อยแล้ว…
ฉันมองหน้าคุณหมอซึ่งกำลังยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร
ฉันมองหน้าคุณหมอที่กำลังยื่นมือมาให้ฉัน
ฉันมองหน้าคุณหมอที่คอยช่วยเหลือฉัน
มองหน้าคุณหมอที่คอยปลอบประโลมฉัน
มองหน้าเขา… ที่เคยโอบกอดร่างกายของฉัน
ฉันรู้สึกดีขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องต่างๆ ของคุณหมอ
ฉันค่อยๆ ยื่นมือไปตอบรับมือของเขา
ในตอนนั้นเอง
ฉันถึงเห็นคิมจีฮุนที่กำลังหอบ
“ซอยอน!!”
เขาตะโกนเสียงดังพร้อมกับสายตาที่กำลังจ้องมองมาที่ฉันอย่างน่าหวาดกลัว
ฉันกลัว…
ฉันกลัวเขา…
ฉันกลัวทำให้เขาลำบาก…
ฉันไม่อยากเป็นภาระให้คิมจีฮุนอีกแล้ว…
ฉันไม่อยากกลับไปเป็นภาระให้เขา…
ฉันไม่อยากทำตัวเป็นปลิงที่คอยดูดเลือดเนื้อของเขา…
ฉันไม่อยากถ่วงอนาคตของเขาไว้กับฉัน…
ฉันไม่อยาก… เห็นหน้าของเขาที่กำลังรู้สึกเสียใจ
…อย่างตอนนี้
ในตอนนั้นเองร่างกายของฉันก็ถูกคุณหมอโอบกอด
เขากอดฉันแน่น
ฉันไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า
ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
ฉันไม่ได้ยินเสียงของคิมจีฮุนที่กำลังตะโกนอยู่
ฉันไม่ได้ยินเสียงของคุณหมอที่กำลังพูดกับคิมจีฮุนด้วย
ฉันมองเห็นคิมจีฮุนที่กำลังถือมีดอยู่
ข้างหลังคิมจีฮุนคือหมอสาวคนนั้น
ซาอึนก็อยู่ด้วย…
ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ด้วย
บางทีเธออาจจะเจอคิมจีฮุนระหว่างทางโดยบังเอิญก็ได้
หรือ…บางทีเธอกับคิมจีฮุนอาจจะมีนัดกันวันนี้ก็ได้และคิมจีฮุนเจอเธอพอดี
หัวใจของฉันรู้สึกเจ็บแปล๊บ
ซาอึนกับคิมจีฮุนงั้นหรอ…
บางทีหากฉันสวยและแข็งแกร่งอย่างซาอึน
ฉันคงไม่เป็นตัวถ่วงแบบนี้กับเขา
อา… ง่วงจัง
ฉันรู้สึกง่วงมาก
อาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้นอนมาทั้งคืนก็ได้
คุณหมอเอามือมาบังตาของฉัน
ฉันถึงค่อยๆ หลับตาลง
พร้อมร่างกายของฉันที่รู้สึกเบาหวิว
เพราะถูกคุณหมอโอบกอดและอุ้มเดินเข้าไปข้างในประตูเหล็กอันนั้น
