ในหัวของฉันยังคงรู้สึกถึงอ้อมกอดของคิมจีฮุนอยู่เลย
ทำให้ฉันชำเลืองมองคิมจีฮุนอยู่บ่อยๆ
เขารู้ตัวและเห็นว่าฉันแอบชำเลืองมอง
แต่ว่าเขาก็ไม่พูดอะไร
ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก
สัมผัสของอ้อมกอดของคิมจีฮุน
มันอบอุ่นมากแต่ว่ามันก็เสียววาบมากด้วยเหมือนกัน
มันเหมือนตอนที่…
ฉันกับคุณหมอมี ‘เซ็กส์’ กัน
มันเป็นความรู้สึกแบบเดียวกันเลย
พอนึกถึงแบบนั้น
ฉันก็รู้สึกวูบวาบที่ช่วงล่าง
มันเป็นประสบการณ์การมีเซ็กส์ครั้งแรกของฉัน
แต่ว่ามันไม่เจ็บเหมือนที่คนอื่นบอกกันเลย
กลับกัน… มันรู้สึกดีจนฉันแทบเป็นลม
ฉันยังจำได้ดีตอนที่คุณหมอสอดใส่เข้ามาข้างในร่างกายของฉัน
…อันใหญ่ๆ ของเขา มันรู้สึกดีมาก
ถึงในตอนนั้นจะมีถุงยางแต่ฉันก็รู้สึกถึงสัมผัสมันได้จริงๆ
ท้องของฉันที่รู้สึกแน่นไปหมดและความเสียวที่ทำให้ฉันตัวกระตุกไม่หยุด
ตอนที่เขาขยับข้างในร่างกายของฉัน
หรือจะเป็นตอนที่เขาเสร็จ…
ความรู้สึกในตอนนั้นมันอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก
ฉันพูดได้แค่ว่า ฉันรู้สึกดีจนแทบเป็นลม
อา… ฉันอยากมีเซ็กส์อีกครั้งจัง
“…คิดอะไรอยู่?”
“อ๊ะ.. เปล่าๆ! ไม่มีอะไร!”
จู่ๆ คิมจีฮุนก็ทักฉัน
ฉันรีบปัดมือไปมา
อา… นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย
ฉันอยากมีเซ็กส์เนี่ยนะ?
ใครเขาจะคิดเรื่องแบบนั้นในตอนที่กำลังกินข้าวอยู่!
ฉันอยากจะโขกหัวตัวเองกับโต๊ะ
แต่ฉันก็ยับยั้งตัวเองไว้
คิมจีฮุนมองฉันด้วยสายตาสงสัย
ก่อนที่เขาจะพยักหน้า
ฉันถอนหายใจโล่งอกที่เขาไม่คิดจะถามจี้ต่อ
ทว่าฉันก็รู้สึกถึงช่วงล่างของฉัน
มัน ‘แฉะ’
หน้าของฉันรู้สึกร้อนขึ้นมา
ฉันคิดถึงเรื่องเซ็กส์และมันก็ทำให้ตรงนั้นของฉันแฉะ
ให้ตายสิ…
มันคงเหมือนผู้ชายที่เวลาคิดถึงเรื่องลามกตรงนั้นจะแข็งตัวแหละ…
ฉันพยักหน้ากับความคิดตัวเอง
‘ใช่… มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว’
ฉันเลิกคิดเรื่องพวกนั้นก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตาทานอาหาร
ถึงจะมีสายตาของคิมจีฮุนที่กำลังจ้องมองมาที่ฉันก็เถอะ
หลังทานเสร็จ คิมจีฮุนก็ขอตัวออกไปทำธุระ
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรดี
คิมจีฮุนเลยยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
โทรศัพท์ของเขา
เขาบอกว่าให้ฉันหาอะไรดูในโทรศัพท์ของเขา
ฉันยิ้มกว้างด้วยความดีใจในตอนที่เขาให้ฉันใช้โทรศัพท์ของเขา
เพราะว่าโทรศัพท์ของฉันมันเก่าและจอแตกจนเล่นแทบไม่ได้น่ะสิ
ฉันไม่มีเงินมากขนาดซื้อโทรศัพท์ใหม่แถมอินเทอร์เน็ตสมัยนี้ก็แพง
ฉันเลยส่งข้อความคุยกับคิมจีฮุนด้วยการส่งข้อความทางโทรศัพท์แทนที่จะเป็นผ่านทางแอปอื่นๆ
เพราะข้อความที่ส่งไปราคาไม่แพงแถมฉันไม่ต้องเสียเงินก้อนไปในทีเดียว
ซึ่งฉันก็ไม่ได้คุยกับคิมจีฮุนอะไรเยอะขนาดนั้นด้วย
มันเลยไม่มีเหตุผลให้ฉันใช้อินเทอร์เน็ต
แต่ในตอนนี้ไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว!
ฉันมีโทรศัพท์ของคิมจีฮุน
ฉันสามารถดูอะไรก็ได้
ฉันจะหาข้อมูลอะไรก็ได้
ฮุฮุ~
ฉันหัวเราะออกมาด้วยความร่าเริง
และใช้โทรศัพท์ของคิมจีฮุนเลื่อนดูคลิปต่างๆ
ฉันแอบรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย
เพราะโดยปกติแล้วพวกแอปดูคลิปมักจะแสดงประเภทวีดีโอเราที่สนใจ
แต่ของคิมจีฮุนกลับไม่มีเลย
มีแต่พวกคลิปเกี่ยวกับผู้ปลุกพลัง
เห็นแบบนี้แล้วฉันถึงขั้นจิ๊ปาก
คิมจีฮุนนี่ไม่มีสีสันในชีวิตจริงๆ นั่นแหละ
ในนิยายเขาก็มีนิสัยนิ่งๆ เย็นชา ไม่ค่อยสนใจอะไรใคร มุ่งแต่เป้าหมายของตัวเอง
ถึงในนิยายช่วงหลังจากที่เขากับจองฮารังตกลงคบกันแล้ว
คิมจีฮุนจะเปลี่ยนไปบ้างก็เถอะ
ฉันถอนหายใจออกมา
พอนึกถึงเรื่องที่จองฮารังกับคิมจีฮุนคบกัน
ฉันแอบรู้สึกหงุดหงิด
ฉันเลิกคิดเกี่ยวกับคิมจีฮุน
และหาคลิปที่ฉันชอบดูเป็นประจำ
ฉันดูคลิปอยู่นานจนแบตโทรศัพท์ใกล้หมด
ฉันถึงสังเกตุเวลา
ตอนนี้ใกล้จะสองทุ่มแล้ว
แต่คิมจีฮุนก็ยังไม่กลับมา
ทั้งที่เขาออกไปตั้งแต่เที่ยง
ฉันนึกว่าเขาจะไปธุระไม่นานซะอีก
ฉันรู้สึกเหงา
ช่างเถอะ.. ฉันลุกจากเตียงเดินวนไปมาในบ้าน
ในตอนที่ฉันอยู่บ้านร้างของตัวเอง
ฉันเองก็ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน
ถึงคุณหมอจะแวะเวียนมาหาฉันพร้อมกับนำยารักษามาขาย
แต่เขาก็ไม่ได้มาบ่อยขนาดนั้น
สัปดาห์ละครั้งเห็นจะได้
นอกจากคุณหมอแล้วตลอดทั้งสัปดาห์ฉันก็จะไม่เจอใครอีกเลย
ฉันเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้านในตอนนั้น
ฉันยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเหงาเท่าตอนนี้เลย
ฉันชำเลืองมองนาฬิกาดูทุกวินาทีที่เวลาค่อยๆ เดิน
จนผ่านไปสิบกว่านาที
ฉันก็ยังไม่เห็นคิมจีฮุนกลับมาสักที
ฉันเหงา
มันแปลกเพราะว่าฉันไม่เคยรู้สึกขนาดนี้มาก่อน
อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเคยคุ้นชินกับการอยู่ตัวคนเดียว
ทว่าพอฉันกลับมีคนอยู่ข้างๆ บ่อยๆ เข้า
ฉันเลยรู้สึกเปล่าเปลี่ยว
ฉันเดินวนไปมา
ฉันอยากไปหาคิมจีฮุน
แต่ว่าฉันก็ไม่รู้ว่าคิมจีฮุนไปที่ไหน
ฉันอยากเห็นหน้าเขา
ฉันอยากให้เขาอยู่ข้างๆ ฉัน
ฉันอยากมีเขาคอยคุยด้วย
ฉันเริ่มรู้สึกเคืองแปลกๆ
มันเหมือนฉันรอคอยอย่างเปล่าประโยชน์
ทั้งทั้งที่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าคิมจีฮุนไปธุระ
แต่ไม่รู้ทำไมพอฉันรอเขานานๆ เข้า
ฉันเริ่มรู้สึกเคืองที่เขาปล่อยให้ฉันรอนานขนาดนี้
มันไม่สมเหตุสมผลเลย
ฉันว่า ฉันเริ่มทำตัวงี่เง่าแล้ว
แต่ว่าฉันก็หักห้ามความรู้สึกขุ่นเคืองในใจไม่ได้จริงๆ
ในตอนนั้นเอง
ฉันถึงได้ยินเสียงกลอนประตู
หูฉันผึ่งทันที
รู้ตัวอีกทีฉันก็วิ่งไปที่หน้าประตูแล้ว
“กลับมาแล้ว”
คิมจีฮุนพูดออกมาด้วยเสียงเหนื่อยล้า
ฉันเห็นคิมจีฮุน
หัวใจของฉันรู้สึกดีแปลกๆ
ทว่าความขุ่นเคืองในใจของฉันยังอยู่
“หรอ?”
ฉันไม่รู้ทำไมตัวเองพูดเสียงแข็ง ไม่พอใจออกไป
คิมจีฮุนชะงักที่ได้ยินเสียงของฉัน
เขามองตาฉัน
“เป็นอะไร”
“เปล่านี่”
ฉันยักไหล่ก่อนที่จะเดินเข้าห้องนั่งเล่น
ถึงแม้ฉันจะแอบชำเลืองตามองเขาก็เถอะ
ฉันไม่เข้าใจตัวเองในตอนนี้จริงๆ
ฉันรู้สึกตัวเองงี่เง่ามาก
แต่ก็ยังทำมัน
มันแปลกๆ
ให้ตายสิ… ฉันรู้สึกอยากตีหัวตัวเอง
ฉันอยากทักทายคิมจีฮุนเหมือนปกติ
แต่ว่าใจของฉันมันกลับทำตรงข้ามหมดเลย
ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาแรงๆ
โดยที่มีคิมจีฮุนเดินตามฉันเข้ามา
ฉันอยากมองหน้าคิมจีฮุน
แต่ฉันก็ไม่อยากมองเขา
ความขัดแย้งในใจของฉัน
มันทำให้ฉันหงุดหงิดไปหมดเลย
คิมจีฮุนนั่งลงข้างๆ ฉัน
พอเห็นว่าเขานั่งลงข้างๆ
ฉันก็เขยิบถอยห่าง
ฉันแอบชำเลืองมองหน้าเขา
เขามองฉันหน้านิ่งเฉย
“ซอยอน”
เขาเรียกชื่อฉัน
แต่ฉันไม่อยากตอบเขาเลย
ฉันเลยส่งเสียงในลำคอ ‘หึ’
“ไม่พอใจอะไร?”
คิมจีฮุนถามฉันเสียงเรียบ
ฉันไม่พอใจอะไรหรอ…
อืม… ไม่รู้สิ
ฉันไม่อยากคิด
แล้วก็ไม่อยากตอบเขาด้วย
คิมจีฮุนเงียบไปเพราะเห็นว่าฉันไม่ตอบกลับ
เวลาผ่านไปได้สักพัก
ฉันถึงหันหน้ามามองเขา
เขากำลังจ้องมองฉัน
“……”
ฉันจ้องตาคิมจีฮุน
คิมจีฮุนก็จ้องมองฉัน
หลังผ่านไปหลายนาที
คิมจีฮุนถอนหายใจ
ตอนที่เขาถอนหายใจ
มันทำให้หัวใจของฉันรู้สึกดี
มันเหมือนกับว่าฉันชนะเขาอะไรสักอย่าง
ทั้งที่มันไม่มีอะไรเลย
พวกเราแค่มองหน้ากัน
แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนตัวเองชนะเขาตอนที่เขาถอนหายใจ
อือ… เริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว
เพราะความรู้สึกเหมือนชนะอะไรสักอย่าง
ฉันถึงรู้สึกอารมณ์ดีขึ้น
คิมจีฮุนเห็นฉันเหมือนอารมณ์ดีขึ้น
เขาถึงแสดงสีหน้าสงสัยที่ฉันเห็นได้ชัดเจนเลย
ถ้าหากฉันเป็นคิมจีฮุน
ฉันเองก็คงงงเหมือนกัน
จู่ๆ ก็โดนไม่พอใจใส่โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด
แถมพอผ่านไปสักพักคนนั้นก็รู้สึกดีขึ้นโดยที่ยังไม่ทันได้ทำอะไร
แต่เอาจริงนะ… ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำตัวเองทำอะไร
แล้วทำไปทำไมแต่ความรู้สึกในใจมันทำให้ฉันทำแบบนี้
คิมจีฮุนเขยิบเข้ามาใกล้ๆ ฉัน
คราวนี้ฉันไม่ถอยออกไป
“ไม่พอใจหรอ”
“ไม่รู้สิ”
ฉันพูดหยอกล้อเขาพร้อมกับทำท่าทางไม่พอใจเหมือนเมื่อกี้
“ซอยอน”
คิมจีฮุนเรียกฉันเสียงนิ่งพร้อมกับจับหน้าฉันหันไปทางเขา
“มีอะไรก็พูดสิ ฉันไม่ได้มีพลังอ่านใจได้นะ”
สีหน้านิ่งๆ ของเขา
หากเป็นฉันในเวลาปกติ
ฉันคงกลัวเขาแล้ว
แต่ไม่รู้ทำไม
ฉันกลับไม่รู้สึกกลัวเขาเลย
กลับรู้สึกอยากจะขำ
แต่ว่า… พอดูหน้าของคิมจีฮุนใกล้ๆ แล้ว
เขาหล่อจริงๆ
หล่องั้นหรอ…?
ห๊ะ!?
ฉันผลักเขาออกห่างไป
หน้าของฉันร้อนขึ้นมาเฉยๆ
ทำไมฉันถึงคิดว่าคิมจีฮุนหล่อกันล่ะ?
ฉันเห็นหน้าของคิมจีฮุนมาบ่อยแล้ว
จากภาพวาดในนิยายที่เห็นจนเบื่อ
หรือแม้แต่ตอนที่กลายเป็นฮันซอยอน
ฉันก็เห็นหน้าเขาพอสมควร
แต่ที่ฉันรู้สึกในตอนนี้มันแปลกออกไป
ฉันรู้สึกว่าเขาหล่อ
หล่อมากๆ
ฉันอยากกอดเขา..
อยากจับใบหน้าของเขา
อ๊า… ยิ่งคิดยิ่งอาย
“ถอยไปเลยๆ”
ฉันผลักเขาออกไป
ฉันแกล้งหัวเราะออกมาและวางมือไว้ที่หน้าอก
หัวใจของฉันเต้นแรงมาก
ฉันพยายามหยุดหัวใจของฉันที่เต้นแรงมากๆ ด้วยการคิดเรื่องอื่น
“ไปอาบน้ำก่อนนะ”
ฉันชิ่งไปอาบน้ำ
หลังจากที่ฉันเข้ามาข้างในห้องน้ำ
ในหัวของฉันยังมีภาพของใบหน้าคิมจีฮุนที่เข้ามาอยู่ใกล้ๆ อยู่เลย
ฉันรีบถอดชุดและเปิดฝักบัวราดหัว
ฉันพยายามใช้น้ำเย็นทำให้หัวของฉันเย็นลง
แต่ว่าภาพของเขาก็ยังคงอยู่ในหัวของฉัน
ความรู้สึกอยากสัมผัสเขา
อยากสัมผัสใบหน้าของเขามันผุดขึ้นมาในใจ
ฉันรู้สึกอาย
ใบหน้าของคิมจีฮุนที่เข้ามาใกล้ๆ
หากเขาเข้ามาใกล้อีกนิดพวกเราจะจูบแล้ว…
อา… ไม่ๆ
ฉันเริ่มนึกถึงตอนที่คิมจีฮุนโอบกอดฉันจากด้านหลัง
ความรู้สึกวูบวาบในตอนนั้น…
มันกลับทำให้ฉันรู้สึกวูบวาบตอนนี้จนได้
หัวใจของฉันเต้นแรงไม่หยุด
ฉันอยากโดนเขาสัมผัสและโอบกอดแบบตอนนั้นอีก
อา… ฉันรู้สึกแปลกๆ ที่ช่วงท้อง
ฉันค่อยๆ ใช้มือไล่ระดับลูบมัน
และแตะส่วนนั้นของฉัน
อา.. จีฮุน
มันเป็นความผิดของนาย… มันเป็นความผิดของนาย… มันเป็นความผิดของนาย…
ฉันคิดในใจขณะที่ขยับนิ้วไม่หยุด
เสียงครวญครางของฉันดังสะท้อนไปมาในห้องน้ำ
มันยิ่งทำให้ฉันยิ่งรู้สึกวูบวาบมากขึ้นไปอีก
ฉันทำมันในขณะที่หัวยังคิดถึงใบหน้าของคิมจีฮุน
ฉันเริ่มจินตนาการว่าหากถูกเขาสัมผัสจะเป็นยังไง
หากถูกเขา… ใช้ตรงนั้นสอดใส่เข้ามา
ฉันครวญครางออกมาไม่หยุด
ฉันจินตนาการว่านิ้วของฉันคือส่วนนั้นของคิมจีฮุน
ฉันเปลี่ยนท่าไปหลายท่าตามความคิดในหัว
จนกระทั่งฉันเสร็จ
ฉันนั่งหอบในห้องน้ำ
มองนิ้วมือของฉันที่มีของเหลวสีใสเหนียวๆ
“เพราะนายเลย…”
