ฉันพาฮันซอยอนที่กำลังหลับตรงดิ่งไปที่กิลด์ของจองฮารัง
ตรงหน้าของฉันในตอนนี้ก็คือ กิลด์ของจองฮารัง
อึนบิชซองโซ [วิหารแสงเงิน]
หนึ่งในกิลด์ที่ใหญ่ที่สุดของเกาหลี
ถึงแม้ว่าที่ที่ฉันมาจะเป็นเพียงแค่หนึ่งในสาขาของกิลด์วิหารแสงเงินก็ตาม
แต่ความใหญ่โตของอาคารตึกตรงหน้าของฉันก็ยังเป็นสิ่งที่น่าประหลาดใจ
“เข้ามาได้เลย”
จองฮารังโบกมือให้ฉัน
ฉันเดินเข้าไปข้างในกิลด์ของจองฮารัง
พวกเราสองคนเดินไปยังห้องพยาบาล
ฉันค่อยๆ วางฮันซอยอนไว้บนเตียงคนเจ็บ
“คนเจ็บโดนอะไรงั้นหรอคะ?”
คุณหมอสาวที่ดูเหมือนจะเป็นคนดูแลห้องพยาบาลเอ่ยถาม
“…สารเสพติดอะไรบ้างอย่างจากอาชญากร”
ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ฉันมองหน้าของฮันซอยอนไม่ละสายตา
ฮันซอยอนที่กำลังนอนหลับไร้สติอยู่
มันทำให้ฉันย้อนนึกกลับไป
หากฉันรู้ตัวเร็วกว่านี้
บางทีฮันซอยอนอาจจะยังไม่โดนหมอคลั่งนั่นทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้
เห็นฉันที่กำลังจดจ่ออยู่กับฮันซอยอนอยู่แบบนี้
จองฮารังรู้ถึงบรรยากาศภายในห้อง
เธอดันหมอสาวไปข้างหลังและพูดคุยกันสองคน
ฉันค่อยๆ ตื่นขึ้นมา
ฉันมองไปรอบๆ ก่อนที่จะเห็นคิมจีฮุนที่กำลังกุมมือของฉันไว้
เขากำลังหลับอยู่
ฉันพยายามขยับตัวแต่ว่าเพียงแค่การขยับตัวเล็กน้อยก็ทำให้ฉันหมดแรงได้แล้ว
ในตอนนี้ฉันไม่มีแรงลุกขึ้นนั่งเลยด้วยซ้ำ
ฉันสงสัยว่าตัวเองมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง
ห้องที่ฉันไม่คุ้นเคย
จนกระทั่งเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นค่อยๆ ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน
เหตุการณ์ที่น่าอายจนฉันอยากจะเอาหัวมุดดิน
เหตุการณ์ที่ฉันคิดว่าตายไปเสียยังจะดีกว่า
ร่างกายของฉันรู้สึกเย็นยะเยือกกับความทรงจำพวกนั้น
“อะ..อ๊าา!!”
ความรู้สึกกังวลและไม่สบายใจภายในอก
มันราวกับจะระเบิดออกมา
ฉันกรี๊ดออกมา
หัวของฉันปวดไปหมด
ภายในหัวของฉันมีแต่ภาพในตอนนั้น เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น
มันทำให้ฉันรู้สึกอยากตาย
ฉันพยายามขยับมือของตัวเอง
เพราะว่าในตอนนี้ฉันอยากจะฉีกกระชากอกของตัวเอง
อยากจะฉีกกระชากเอาความอึดอัดในอกของฉันออกมา
ทว่าไม่ว่าฉันจะออกแรงเท่าไหร่
ฉันก็ขยับมือของตัวเองไม่ได้
ฉันได้แต่ส่งเสียงกรีดร้องออกมา
ฉันอยากตาย! ฉันอยากตาย! ฉันอยากตาย!
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกรีดร้องมันออกมานานแค่ไหน
จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หลังคอ
สมองของฉันราวกับถูกชักปลั๊กออก
ทุกอย่างตัดไปทันที
ในตอนกลางคืน
ฉันที่ระหว่างรอฮันซอยอนตื่นขึ้นมา
ฉันเผลอหลับไป
ทว่าในตอนที่ฉันยังหลับไปได้ไม่นาน
ฉันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของฮันซอยอน
เธอพยายามกระชากมือที่ฉันกุมไว้
หัวใจของฉันบีบแน่น
ฉันจับข้อมือแขนทั้งสองข้างของฮันซอยอนและตรึงมันไว้กับเตียง
ฮันซอยอนพยายามดีดดิ้น
เธอพยายามต่อต้านแรงของฉันอย่างสุดกำลัง
“ซอยอน! ซอยอน!”
ฉันเรียกเธอสุดเสียง
ทว่าก็ดูเหมือนว่าฮันซอยอนจะไม่ได้ยินเสียงของฉันเลยสักนิด
เธอยังคงดิ้นไปมาอย่างรุนแรง
ราวกับสัตว์ที่กำลังหวาดกลัวและพยายามเอาชีวิตรอด
ฉันพยายามยับยั้งเธอ
สมองของฉันก็ขาวโพลน
เมื่อเธอตะโกนสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าเธอจะพูดออกมา
‘ฉันอยากตาย!’
เธอตะโกนมันออกมาหลายต่อหลายครั้ง
ทุกอย่างในหัวของฉันมันขาวโพลนไปหมด
หัวใจของฉันบีบรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม
ฉันรู้สึกตาของฉันชื้นขึ้นมา
เป็นความรู้สึกที่ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ฉันที่เคยคิดว่าตัวเองคงไม่มีวันรู้สึกถึงความรู้สึกนี้ในชีวิต
ความรู้สึก ‘เสียใจ’ และ ‘สูญเสีย’
เป็นความรู้สึกที่ฉันพึ่งเคยรู้สึกครั้งแรก
ฉันทนเห็นฮันซอยอนที่เป็นแบบนี้ไม่ไหว
ฉันกัดฟันของตัวเองและกอดฮันซอยอนไว้แน่น
ก่อนที่จะทุบลงที่หลังคอของเธอ
มือของฉันสั่นไม่หยุดหลังจากที่ทุบเข้าที่หลังคอของฮันซอยอน
ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้
ฉันกุมมือที่กำลังสั่นเทาของตัวเอง
ฉันพยายามหักห้ามความรู้สึกด้านลบที่รู้สึกของตัวเอง
ฉันที่ไม่เคยแม้แต่จะเชื่อในพระเจ้า เทวดาอะไรสักอย่าง
ในตอนนี้หัวใจของฉันกลับเรียกร้องอ้อนวอนพระเจ้า
‘ได้โปรดอย่าให้ฮันซอยอนเจ็บปวดแบบนี้อีกเลย’
ฉันขอร้องพระเจ้าอย่างสิ้นหวัง
เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกแบบนี้
เพื่อนสนิทของฉัน ครอบครัวที่มีเพียงหนึ่งเดียวของฉัน
เธอกำลังเจ็บปวดขนาดนี้
ในขณะที่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย
“เกิดอะไรขึ้น!!”
จองฮารังและหมอสาวประจำห้องพยาบาลก็โผล่มา
จองฮารังที่เห็นสภาพของฉัน เธอก็นิ่งเงียบไป
ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เดินมายังด้านหลังของฉัน
เธอลูบหลังของฉันราวกับปลอบประโลม
“…จีฮุน”
เธอเรียกชื่อของฉันเบาๆ
“ได้โปรดมาอยู่กิลด์ฉันเถอะ…”
เธอพูดเพียงแค่นั้นก่อนที่จะเงียบไป
ฉันรู้สึกอ้อมกอดของจองฮารังที่กอดฉันจากด้านหลัง
ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากจองฮารัง
ทำให้ความชื้นที่ตาของฉันที่อัดอั้นอยู่
ไหลออกมาเป็นสายเล็กๆ
“ดูเหมือนเหตุการณ์ถ้าหากเอาตามที่หัวหน้ากิลด์บอก”
“อาการความเครียดหลังเผชิญเหตุการณ์ของเธอคงหนักมากเกินไป” [PTSD]
หมอสาวคนนั้นพูดออกมาหลังจากที่จองฮารังและฉันเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น
“ในตอนนี้พวกเราคงหวังได้แต่ว่า ‘คนเจ็บ’ จะสามารถเอาชนะความทรงจำในตอนนั้นได้”
“ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ตื่นขึ้นมาหรือ… ต่อให้เธอตื่นขึ้นมาความทรงจำในช่วงนั้นอาจหายไปโดยสิ้นเชิง”
“เนื่องจากกลไกของสมองที่จะลืมเหตุการณ์ที่เธอได้พบ”
ฉันกุมมือของตัวเองแน่น
ในตอนนี้ ฉันรู้สึกไร้พลังเป็นครั้งแรก
ฉันรู้สึกว่าพลังของฉันมันไร้ค่าเป็นครั้งแรก
หากฉันมีพลังแต่กลับไม่สามารถปกป้องได้แม้แต่ครอบครัวของตัวเอง
ฉันจะมีพลัง ‘ตัด’ ไปเพื่ออะไร
พลังพิเศษของฉันมันทำได้แต่ ‘ตัด’ ทุกอย่างได้
ถึงจะมีเงื่อนไขที่ต้องใช้อาวุธมีดเท่านั้น
หากเป็นในด้านการต่อสู้
พลังพิเศษของฉันคือแข็งแกร่งมาก
แต่ตอนนี้พลังของฉันที่ทำได้เพียงแค่ต่อสู้
ไม่สามารถช่วยฮันซอยอนได้เลยสักนิด
คุณหมอสาวถอนหายใจออกมา
หลังจากที่เห็นสภาพของฉันในตอนนี้
ก่อนที่เธอจะขอตัวออกไปเพื่อไปเตรียมยารักษา
“…จีฮุน”
จองฮารังกุมมือของฉัน
ฉันมองหน้าของจองฮารัง
จองฮารังตอนนี้เธอกำลังมองหน้าฉันอย่างเป็นห่วง
“…เข้าใจแล้ว”
ฉันตอบกลับสั้นๆ ก่อนจะถอนหายใจ
ฉันพยายามปรับอารมณ์ทุกอย่างภายในใจของฉัน
“ฮารัง”
“…มีอะไรหรอ?”
“ฉันจะเข้ากิลด์ของเธอ”
ฉันพูดออกมาพร้อมกับกำมือของตัวเองแน่น
ตอนนี้.. ฉันไม่สนอะไรอีกแล้ว
ขอแค่ฉันปกป้องเพื่อนและครอบครัวเพียงคนเดียวของฉันได้ก็พอ
เรื่องกิลด์แทยังบิช… ฉันจะแบกหน้าไปขอโทษกับหัวหน้ากิลด์
แม้ว่ามันจะดูหน้าหนาแค่ไหนก็ตาม
“…ไม่ต้องหรอก”
จองฮารังพูดออกมาสั้นๆ
“จีฮุน… หลังจากนี้ฉันจะช่วยนายทุกอย่าง”
เสียงของจองฮารังที่นิ่งเรียบ
เธอพูดออกมาด้วยความแน่วแน่
“แม้ว่านายจะไม่ได้อยู่กิลด์ของฉันแต่ฉันจะช่วยนายเต็มที่”
“แต่ว่าเธออยากได้ฉันเข้ากิลด์เธอไม่ใช่หรอ?”
“ใช่… ฉันอยากได้นายมาอยู่ในกิลด์ของฉัน”
“แต่ตอนนี้…”
จองฮารังลากเสียงยาวก่อนที่จะกุมมือของฉัน
เธอนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง
“ขอแค่ช่วยนายไม่ให้นายรู้สึกแย่ ฉันก็พร้อมทำทุกอย่างแล้ว”
“ทำไม…”
ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย
“เพราะว่าฉัน ‘ชอบ’ นายดังนั้นฉันถึงอยากช่วยนายให้ได้”
จองฮารังพูดออกมา
หน้าของเธอแดงขึ้น
ฉันที่ได้ยินคำตอบของเธอก็นิ่งเงียบไป
“…ขอโทษ”
ฉันพูดขอโทษออกมา
ในตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจในเรื่องความรักใคร่
เพราะงั้น.. ฉันถึงได้แต่พูดคำขอโทษออกไป
ฉันขอโทษต่อความรู้สึกที่จองฮารังมีให้กับฉัน
และฉันไม่อาจตอบสนองมันได้
“…ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ”
จองฮารังยิ้มออกมาราวกับว่ารู้อยู่แล้วว่าฉันจะพูดแบบนั้น
“ขอแค่อยู่ข้างๆ นายและได้ช่วยเหลือนายก็พอแล้ว”
เธอพูดออกมาแบบนั้นและอิงไหล่ของฉัน
เธอมองไปที่ฮันซอยอนเหมือนกับที่ฉันกำลังมองฮันซอยอน
“หลังจากนี้ฉันจะสนับสนุนทุกอย่างที่นายต้องการ”
“ขอแค่นายบอกมา”
“…เข้าใจแล้ว ฉันจะตอบแทนเธอไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม”
พวกเราพูดกันสั้นแค่นั้น
ฉันจะต้องตอบแทนจองฮารังให้ได้ในสักวัน
ถึงความช่วยเหลือของเธอทั้งในอดีตและในตอนนี้
ฉันรู้สึกขอบคุณจองฮารังจริงๆ ที่เธอยืนกรานที่จะช่วยเหลือฉัน
เมื่อถึงเวลา ฉันจะต้องตอบแทนจองฮารัง
ตอนแทนจองฮารังเพื่อการช่วยเหลือจากเธอและเพื่อชดเชยถึงความรู้สึกของเธอที่มีให้กับฉัน
ในช่วงเวลานี้เอง
ทุกอย่างภายในห้องถึงเงียบสงบ
มีเพียงเสียงหายใจของฉัน จองฮารังและฮันซอยอน
ฉันอยากให้เวลาแบบนี้อยู่ตลอดไป
เวลาที่ไม่มีเรื่องอะไรร้ายๆ เข้ามา
ฉันไม่อยากให้มีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้พวกเราต้องเจ็บปวดอีก
ฉันกุมมือของตัวเอง
อ้อนวอนคำอธิญฐานต่อตัวตนที่ฉันไม่เคยคิดว่ามีอยู่จริง
‘ได้โปรดช่วยให้เวลาแบบนี้ยังคงอยู่ต่อไป’
