ร่างของฉันในกระจกที่หลุดออกมา
จู่ๆ ร่างกายของมันก็ละลายกลายเป็นของเหลวสีดำ
ฉันมองของเหลวสีดำตรงหน้าแต่เสียงเท้าของคุณหมอที่เดินเข้ามาหาก็ทำให้ฉันหันไปมองเขา
“…คุณหมอ ช่วยฉันด้วย”
ฉันเรียกเขาด้วยความหวัง
อาจจะเป็นเพราะว่าฉันรู้สึกโล่งใจที่ฉันเจอคนที่สามารถช่วยฉันในตอนนี้ได้
น้ำตาของฉันเลยไหลออกมาจากความอัดอั้นมากกว่าเดิม
เขากำลังเดินมาหาฉันและหยุดอยู่ตรงหน้าของฉัน
“ได้”
เขาตอบสั้นๆ และคุกเข่าลง
เขาเอื้อมมือมาและยัดนิ้วของเขาเข้ามาข้างในปากของฉัน
“อุณอ๋อ?” [คุณหมอ?]
เขายัดนิ้วเข้ามาข้างในปากของฉันและแหกมัน
เขามองมาด้วยสายตานิ่งเฉย
ฉันเดาความคิดของเขาไม่ออกเลย
ฉันไม่รู้ด้วยว่าเขาจะทำอะไร
แต่เขาบอกว่า ‘ได้’
แปลว่าเขาจะต้องช่วยฉันอยู่แล้ว
เพราะว่าคุณหมอ.. ไม่เคยโกหก
น้ำลายของฉันหยดไหลย้อยออกมา
ก่อนที่คุณหมอจะเอานิ้วของเขาออกไป
“ยาตัวนี้จะแรงกว่าครั้งก่อน”
“เธอแน่ใจที่จะใช้มันใช่ไหม?”
คุณหมอถามฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง
‘ยา’ ของคุณหมอ
เพียงแค่ได้ยินแบบนั้นฉันก็พยักหน้ารัวๆ อย่างไม่คิดชีวิต
ฉันอยากได้ ‘ยา’ ของคุณหมอ
ยาที่ฉันใช้มันไม่ดีมากพอ
ยาที่ฉันใช้มันไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีมากพอ
ยาที่ฉันใช้มันไม่ทำให้ความเจ็บปวดของฉันหายไป
ยาที่ฉันใช้มันไม่ทำให้ความกังวลที่ฉันมีหายไป
ยาของคุณหมอ.. มันดีกว่าหลายสิบเท่า
“…ดีมาก”
คุณหมอยิ้มมุมปาก
เขาล้วงกระเป๋าของตัวเองและหยิบขวดแก้วขวดหนึ่งออกมา
ครั้งก่อนที่ฉันใช้ยาของคุณหมอ
ยารักษาในตอนนั้นมันมีสีชมพู
แต่รอบนี้ยาที่คุณหมอถืออยู่
มันเป็นสีแดงสด
เหมือนกับเลือด
เขาใช้เข็มฉีดยาค่อยๆ ดูดของเหลวสีแดงอย่างช้าๆ
ฉันด้วยความตั้งหน้าตั้งตารอ
ฉันไม่รู้เพราะอะไร
อาจจะเป็นเพราะว่าครั้งก่อน คุณหมอก็เห็นร่างกายของฉันไปหมดแล้ว
ก็พวกเรามี ‘เซ็กส์’ กันไปแล้ว
ฉันเลยกล้าถอดกางเกงของตัวเองต่อหน้าเขา
มือของฉันสั่นไม่หยุด
ฉันอยากได้ยาเร็วๆ
ฉันอยากได้ยาของคุณหมอ
ยาที่จะทำให้ฉันลืมทุกอย่าง
ยาที่จะทำให้ฉันรู้สึกดี
ยาที่จะทำให้ฉันรู้สึกเสียวสะท้านจนฉันไม่ต้องกังวลอะไรอีกต่อไป
คุณหมอที่เห็นฉันเตรียมตัวรอ
เขาก็ยกมือปิดปากตัวเอง
ไหล่ของเขาสั่นเบาๆ
เขาหัวเราะด้วย
เห็นคุณหมอหัวเราะออกมา
ฉันก็พลันยิ้มรู้สึกดีแบบแปลกๆ
คุณหมอค่อยๆ จิ้มเข็มฉีดยาเข้ามาที่ก้นของฉัน
ความเจ็บแสบของเข็มฉีดยาที่แทงเข้าที่ก้นของฉัน
ทว่าความเจ็บแสบนั้นไม่ทำให้ฉันรู้สึกแย่เลยสักนิด
มันกลับทำให้ฉันรู้สึกหัวใจเต้นระรัว
เพราะฉันรู้ตัวดีว่าหลังจากนี้… ฉันจะรู้สึกดีแล้ว
หลังจากที่คุณหมอฉีดยาเสร็จ
ฉันก็รับรู้ได้ถึงฤทธิ์ของยา
ฤทธิ์ของยามันรุนแรงมาก
สมองของฉันรู้สึกพร่าเลือน
แต่ความเสียวสะท้านที่ราวกับไฟฟ้ามันช็อตเข้าที่สมองของฉันกลับทำให้ฉันยังรู้สึกตัว
ร่างกายของฉันร้อนรุ่ม
แต่ว่าความร้อนรุ่มที่ร่างกายฉันรู้สึกก็ทำให้ฉันรู้สึกดี
ฉันรู้สึกดี
ดีมากๆ จริงๆ
ร่างกายของฉันสั่นระรัว
ความเสียวสะท้านที่ฉันเคยรู้สึกมาทุกรูปแบบ
ครั้งนี้มันสุดยอดยิ่งกว่าความรู้สึกพวกนั้นรวมกันอีก
ฉันรู้สึกเสียวสะท้านไปยันกระดูกของตัวเอง
หัวใจของฉันทุกครั้งที่มันเต้น ฉันรู้สึกราวกับอยากจะฉีกกระชากหน้าอกตัวเอง
ความเสียวที่เกินจะทน
มันทำให้ฉันอ้าปากส่งเสียงครางราวกับสัตว์ป่าที่กำลังติดสัตว์
ฉันอายแต่ว่า… ความเสียวสะท้านและความรู้สึกดีพวกนี้
ใครจะทนมันไหวกัน?
ฉันมองหน้าคุณหมอ
ครั้งก่อนคุณหมอก็ฉีดยาฉันแบบนี้
ก่อนที่พวกเราจะลงเอยด้วย ‘เซ็กส์’
อ่า… ถ้าหากตรงนั้นของคุณหมอ
ใส่เข้ามาข้างในร่างกายของฉัน
มันจะรู้สึกดีแค่ไหนกันนะ
รู้ตัวอีกที
นิ้วมือของฉันก็จับไปที่ส่วนนั้นของฉันแล้ว
ฉันรัวนิ้วแทงมันเข้ามาข้างในตัวเองไม่หยุด
ความเสียวซ่านที่ฉันรู้สึกจากนิ้วของตัวเอง
มันรู้สึกราวกับจะทำให้ฉันหมดสติ
…แต่ว่ามันยังไม่พอ
ฉันอยากรู้สึกมากกว่านี้อีก
ฉันพยายามคลานไปหาคุณหมอที่ตอนนี้เดินห่างออกจากฉันไปตอนไหนก็ไม่รู้
“คะ..คุณหมอ.. ได้โปรด..”
ฉันส่งเสียงเรียกเขา
ทว่าฝีเท้าของเขาก็ไม่หยุดลง
เขาเดินไปที่ประตูที่เขาโผล่ออกมา
หัวใจของฉันเต้นแรง
เขาจะจากฉันไปแล้ว
แต่ว่าฉันยังอยากรู้สึกดีกว่านี้อีก
ความกังวลที่เกิดขึ้นในหัวของฉัน
มันทำให้สมองของฉันเสียวซ่านขึ้นไปอีก
สุดท้ายฉันก็ล้มลงกับพื้นและใช้นิ้วของตัวเองสร้างความรู้สึกเสียวซ่านที่ฉันอยากจะรู้สึกออกมา
แต่สุดท้ายมันก็ไม่พออยู่ดี..
ฉันอยาก.. อะไรก็ได้
ทำให้ฉันรู้สึกดีกว่านี้เถอะ
ในตอนนั้นเอง
ประตูห้องน้ำที่เคยปิดสนิท
มันก็ถูกผ่าเป็นหลายท่อนออก
ฉันเห็นเขา
‘คิมจีฮุน’ ที่กำลังถือมีดอยู่ในมือและจองฮารังที่ในมือของเธอกำลังถือดาบเรเปียร์
ฉันยิ้มออกมา
ทว่าสิ่งที่ฉันเห็นคือ
ใบหน้าที่ดำถมึงของเขา
เขาโกรธหรอ?
เขาอารมณ์เสียหรอ?
แต่ว่าเรื่องอะไรล่ะ?
ความคิดในหัวของฉันแล่นไปมาและมันก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเสียวซ่านยิ่งกว่าเดิม
ร่างกายของฉันกระตุกไม่หยุด
ฉันจะเสร็จ.. ฉันจะเสร็จแล้ว!
ต่อหน้าคิมจีฮุน
ต่อหน้าคุณหมอ
ต่อหน้าจองฮารัง
“อ๊า… จีฮุนอย่ามองน๊าา!”
ฉันไม่รู้แล้ว!
ฉันจะเสร็จ!
ฉันจะเสร็จตรงนี้!
ในใจของฉันขอร้องให้คิมจีฮุนอย่ามองมา
แต่ว่าหัวใจของฉันก็เต้นแรงและรู้สึกดียิ่งกว่าเดิม
ไม่รู้ว่าเพราะฉันอับอายหรือฉันรู้สึกดีที่เขามองมาที่ฉันในตอนนี้กันแน่
ฉันเสร็จแล้ว!
ร่างกายของฉันอ่อนยวบ
ฉันหมดแรง
ตรงระหว่างขาของฉันก็มีน้ำเจิงนองเต็มไปหมด
ฉันหอบหายใจ
แม้แต่ตอนที่ฉันกำลังเสร็จตอนนี้
ร่างกายของฉันมันยังต้องการมากกว่าเดิม
มากกว่านี้อีก..
นิ้วของฉันเริ่มขยับอีกครั้ง
ฉันไม่สนอะไรแล้ว..
ฉันแค่อยากดำดิ่งไปกับความรู้สึกตอนนี้
“จีฮุน นายไม่คิดจะอยู่กิลด์ของฉันจริงๆ หรอ”
“อืม”
ฉันตอบกลับจองฮารังไปสั้นๆ
หากบอกว่าฉันไม่รู้สึกเอนเอียงเลยก็ไม่ได้
แต่ว่าฉันสัญญากับหัวหน้ากิลด์แทยังบิชไปแล้ว [Author: หลังจากนี้กิลด์แสงตะวันจะใช้ชื่อแทยังบิช]
หัวหน้ากิลด์แทยังบิชถึงขั้นยกข้อเสนอทุกอย่างที่เธอสามารถทำให้ฉันได้
หากฉันผิดสัญญากับเธอ
มันคงแย่เกินไป
“ถ้างั้น… เป็นแค่พันธมิตรล่ะ?”
“ฉันจะช่วยสนับสนุนนายเท่าที่ทำให้โดยที่นายก็ช่วยฉัน”
“พวกเราจะเป็นพันธมิตรกันแค่ตัวนายกับกิลด์ของฉัน”
ฉันนิ่งไปสักพัก
ข้อเสนอที่เธอยื่นให้ฉันมา
มันดีมากเกินที่จะเป็นจริง
มันดีเกินจนน่าสงสัย
“เพราะอะไรเธอถึงอยากได้ตัวฉันมากขนาดนั้น?”
“เพราะว่า… ฉันสนใจนายยังไงล่ะ”
จองฮารังมองมาที่หน้าของฉันพร้อมกับรอยยิ้มของเธอ
ฉันพยักหน้าช้าๆ พร้อมกับยกกาแฟดื่มนิดหน่อย
“เข้าใจแล้ว…”
“ถ้าเป็นแค่ ‘พันธมิตร’ ฉันพอจะคุยกับหัวหน้ากิลด์ได้”
หากเป็นแค่พันธมิตร
ฉันพอที่จะเข้าร่วมได้อยู่
นอกจากเรื่องฉันจะต้องช่วยเธอในบางโอกาสแล้ว
ฉันเองก็ได้ประโยชน์ทั้งทรัพยากรและความช่วยเหลือ
เป็นสถานการณ์วิน-วินทั้งสองฝ่าย
แถมในตอนนี้ฉันต้องดูแลฮันซอยอนให้มากขึ้นด้วย
ฮันซอยอนในตอนนี้อยู่ในสภาพที่ย่ำแย่มาก
เธอติดยาเสพติด
เธอยังระแวงคนรอบตัวด้วย
ถึงเธอจะไม่รู้ตัวก็เถอะ
แต่การแสดงออกของเธอทุกครั้งที่ฉันเข้าใจ
เธอมีอาการสั่นนิดหน่อยแถมสีหน้าของเธอจะแสดงความกังวลและเหงื่อไหลออกมา
เพียงแค่นึกถึงฮันซอยอนที่ฉันเจอในตอนนี้
หัวใจของฉันก็หนักอึ้ง
ใบหน้าของฮันซอยอนที่น่ารัก อ่อนหวาน
ใบหน้ากลมๆ ที่น่าหยิกแก้มตุยๆ ของเธอ
ตอนนี้มันกลับโทรมไปหมด
ตาที่ดำและถุงใต้ตาที่เหี่ยวย่น
“ฮ๊า..”
ฉันจะต้องดูแลฮันซอยอนให้ดีกว่านี้
ฉันถอนหายใจออกมาก่อนที่จะมองดูนาฬิกาบนผนัง
‘ผ่านไป 15 นาทีแล้ว’
ฉันมองดูนาฬิกาก่อนที่จะรู้ตัวว่าตอนนี้ผ่านมาพักหนึ่งแล้ว
แต่ฮันซอยอนก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ
หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น?
แต่ฉันก็ปัดตกความคิดนั้นไป
ที่นี่มันพื้นที่สาธารณะมันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ฉันคิดแบบนั้น
จนกระทั่งเวลาค่อยๆ ผ่านไป
5 นาที… 10 นาที… 15 นาที…
30 นาทีแล้วที่ฮันซอยอนไปเข้าห้องน้ำ
ฉันถึงเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติ
ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำโดยที่มีจองฮารังที่กำลังวิ่งตามฉันมาด้วยความสับสน
เมื่อฉันมาถึงโซนห้องน้ำ
ฉันก็เห็นลูกค้าภายในน้ำที่กำลังยืนออกันที่หน้าห้องน้ำหญิง
พนักงานหญิงที่พยายามปลดกลอนแต่ว่าก็ไม่ได้ผล
ฉันรีบวิ่งไปที่ประตู
ฉันคุยกับพนักงานหญิงสั้นๆ และทุบมัน
ตึง-! ตึง-!
“ประตูล็อค…”
“ผมขอโทษนะ เดี๋ยวผมชดใช้ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเอง”
ฉันหันไปหาพนักงานหญิงและโค้งตัวก่อนที่จะหยิบมีดออกมา
ฉันเปิดใช้พลังพิเศษของฉัน
ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง!
ฉันเฉือนประตูอย่างรวดเร็วและสิ่งที่ฉันเห็นก็ทำให้ฉันต้องกำมีดแน่น
ฉันเห็นฮันซอยอน
“อ๊าา~ อ๊าา~ อื้อ~”
เธอกำลังใช้นิ้ว ‘ช่วยตัวเอง’ อยู่บนพื้น
และชายคนนั้นที่กำลังอยู่ตรงหน้าประตูเหล็กซึ่งไม่ควรมีอยู่ในห้องน้ำหญิงแห่งนี้
ฉันจะพุ่งเข้าไปหาชายคนนั้น
ทว่าก่อนที่ฉันจะทำอะไร
ฮันซอยอนก็เหมือนสังเกตุเห็นฉัน
“อ๊า… จีฮุนอย่ามองน๊าา!”
เธอกรีดร้องออกมาในขณะที่นิ้วของเธอกำลังรัวแทงเข้าไปข้างในตัวของเธอเอง
ความโกรธของฉันทะลุเพดาน
ฉันกระโจนเข้าหาชายคนนั้นทว่าก็สายเกินไปแล้ว
เขาโบกมือให้ฉันพร้อมกับปิดประตูเหล็กอันนั้น
ฉันใช้มีดเฉือนไปที่ประตูเหล็ก
ประตูเหล็กก็ขาดเป็นชิ้นๆ
ทว่าช่องทางเข้าของชายคนนั้นหายไปแล้ว
ชายคนนั้น ‘หนี’ ไปได้อีกแล้ว
ฉันกำมีดในมือแน่นและแทงมันเข้ากับกำแพง
ฉันอยากระบายความโกรธที่ฉันมีในตอนนี้ออกมา
แต่ว่าลูกค้าคนอื่นกำลังรุมกันมองว่าเกิดอะไรขึ้น
อารมณ์ของฉันถึงสงบลง
จองฮารัง เธอใช้ผ้าคลุมร่างของฮันซอยอนที่เปลือยเปล่าไว้
ถึงแม้ว่าเธอจะทำอย่างนั้น
แต่ว่าส่วนล่างของฮันซอยอนที่มีการขยับ
ทำให้ทุกคนรู้ได้ว่า.. เธอกำลังทำอะไรอยู่
ตอนนี้ฮันซอยอนไม่ตอบสนองกับอะไรรอบข้างของเธอเลย
เธอเพียงแค่จดจ่อไปกับการ ‘ช่วยตัวเอง’
ราวกับหุ่นยนต์ที่พัง
จองฮารังกระวนกระวายเพราะเธอไม่รู้จะทำยังไงดี
ฉันเดินเข้าไปหาฮันซอยอนและทุบเข้าไปที่หลังคอของเธอ
ฮันซอยอนสลบไปในทันทีที่ฉันใช้สันมือทุบเข้าที่คอของเธอ
“…ไปกันเถอะ”
ฉันพูดสั้นๆ พร้อมกับอุ้มฮันซอยอนขึ้นมา
ฉันเดินนำหน้าจองฮารังไป
ทุกคนที่รุมมองว่าเกิดอะไรขึ้น
ทุกคนก็เปิดทางให้ฉันแต่โดยดี
ฉันรู้สึกอับอายมาก
ฉันไม่เคยคิดเลยว่า… ฉันจะปล่อยคนร้ายไปได้ถึงสองครั้ง
โชคดีที่ไม่มีคำถามอะไรจากกลุ่มคน
“ไปที่กิลด์ของฉันเถอะ… กิลด์ของฉันอยู่ใกล้ที่สุดแล้ว”
จองฮารังพูดเสนอขึ้นมา
ฉันพยักหน้าตอบรับก่อนที่จะค่อยๆ เกลี่ยจัดหน้าม้าของฮันซอยอน
เธอที่ตอนนี้กำลังหลับอย่างสงบในอ้อมแขนของเขา
