“ฮา..”
ฉันวางเข็มในมือลงและถอนหายใจออกมา
เข็มฉีดยาที่ฉันใช้ไปนั้นมันคือ ยารักษา ที่ฉันมักจะใช้เป็นประจำ
เนื่องจากร่างกายของฉันไม่ได้แข็งแรงมากนัก ฉันจึงมักจะใช้มันอยู่บ่อยๆ
โดยเฉพาะช่วงนี้ที่อาการของฉันเริ่มแย่ขึ้นเรื่อยๆ
หากไม่มียานี้
ร่างกายของฉันจะรู้สึกเหมือนถูกไฟเผาอยู่ตลอดเวลา
ฉันค่อยๆ นำผ้าพันแผลที่เก่าจนเป็นสีเหลืองกลับมาพันเหมือนแต่ก่อน
ที่จริงแล้ว.. ฉันไม่ได้ร่างกายป่วยอะไรหรอกในตอนแรกน่ะ
แรกเริ่มเดิมที ร่างกายของฉันแข็งแรงมากเลยต่างหากถ้าหากไม่ใช่เพราะว่า…
ฉันหลุดเข้ามาอยู่ในโลกของ ‘นิยาย’
มันเป็นนิยายที่ห่วยแตก
นิยายที่ไม่มีจุดจบเพราะคนเขียนเลิกเขียนมันกลางทาง
ใช่.. ฉันหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายแบบนั้นแหละ
แต่อย่างน้อยฉันก็พอที่จะรู้เนื้อเรื่องของนิยายนี้ไปจนถึงตอนสุดท้ายที่คนเขียนได้เขียนไว้
นั่นทำให้ฉันพอที่จะคาดเดาถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปได้
ซึ่งตอนนี้.. โชคดีที่เนื้อเรื่องยังไม่ได้เริ่มเพราะหากเนื้อเรื่องเริ่มไปแล้ว
มันอาจทำให้แผนของฉันเปลี่ยนไปหมดเลย
ฉันมองไปที่กระจกตรงหน้า
กระจกที่แตกร้าวราวกับใยแมงมุมสะท้อนถึงรูปลักษณ์ของฉัน
เด็กผู้หญิงที่มีผมสีดำสนิทและผมสั้น หน้าตาของเธอนับว่าดีมากเลย
ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่า บนแขนของเธอมีแต่รอยฟกช้ำที่ถูกปกปิดไว้ด้วยผ้าพันแผลซึ่งซ่อนรอยเข็มนับสิบบนแขนสีขาวนวลของเธอไว้
“ฮันซอยอน…”
ชื่อของตัวละครที่ฉันหลุดเข้ามาคือ ฮันซอยอน
เด็กผู้หญิงที่เป็นเพื่อนกับตัวละครหลัก ‘คิมจีฮุน’
แถมเป็นตัวละครที่มีแนวโน้มที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ไปสู่สถานะ ‘คนรัก’ เสียด้วยในนิยาย
หากไม่ใช่เพราะว่า เธอเสียชีวิตไปก่อน
ฮันซอยอนในนิยาย เธอป่วยหนักและรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอฆ่าตัวตายไปก่อนที่เนื้อเรื่องจะเริ่มขึ้น
ถึงอย่างนั้นในตอนนี้ ฮันซอยอน ยังมีชีวิตอยู่ก็เพราะฉันได้หลุดเข้ามาในร่างของเธอ
“อา.. ไม่ชินจริงๆ นั่นแหละ”
ฉันมองใบหน้าของตัวเองในกระจกซึ่งเป็นใบหน้าของ ฮันซอยอน
ฉันไม่คุ้นชินกับใบหน้าที่ไม่ใช่ใบหน้าของตัวเองจริงๆ
ก่อนที่จะหลุดเข้ามาในนิยาย ฉันเป็นผู้ชาย
ถึงจะชอบถูกล้อว่าหน้าตาเหมือนผู้หญิง ถึงในบางครั้งฉันก็รู้สึกว่ามันไร้สาระก็เถอะ
แต่พอมาอยู่ในร่างกายของฮันซอยอนแล้ว มันรู้สึกแปลกๆ
ฉันถอยออกมาจากกระจกก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์สีชมพูที่หน้าจอแตกร้าวไปทั้งหน้าจอ
บนหน้าจอนั้นมีการแจ้งเตือนของข้อความที่ส่งมา
[แจ้งเตือนการรับข้อความจาก คิมจีฮุน 4 รายการ]
“อ่า.. ถึงเวลานัดแล้วหรอ”
ฉันพึมพำออกมาขณะที่มองหน้าจอโทรศัพท์
วันนี้ฉันมีนัดไปหาเขานี่นะ
เพราะว่า.. ฉันไม่มีเงินเหลือแล้ว
อีกอย่างนี่ก็เป็นวิธีที่จะดำเนินแผนการที่ฉันเตรียมไว้ด้วย
ฉันรีบเตรียมความพร้อมของตัวเองก่อนที่จะเดินไปที่ทางเข้าของที่ที่ฉันอาศัยอยู่
“ถ้างั้น.. ไปกันเถอะ”
