โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 49 『หลบหนีหมี 250ตัว RTA』1 ความในใจหมี
- Home
- All Mangas
- โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi
- ตอนที่ 49 『หลบหนีหมี 250ตัว RTA』1 ความในใจหมี
ตอนที่ 49 『หลบหนีดันเจี้ยน 250F RTA』1
「――เรื่องนั้นจริงเหรอคะ!? ฮารุซังっ……!」
【จริง ๆ ล่ะ เอมิจัง……】
【ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะอยู่บนพื้นของชั้นบอส……】
【ไม่ทางที่จะต่ำกว่านั้นอีกแล้ว เพราะเป็นชั้นบอสจริงไหม?】
【แต่พวกฮารุจังก็ล่วงลงไปจริง ๆ นี่!?】
【ไม่มีทาง กับดักหีบสมบัติเรอะ……】
【ฮารุจังคนนั้นมองข้ามไป!?】
【……ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก。 จ๊า、ไม่มีทาง เป็นเพราะรุรุจังจริง ๆ――】
“……โกหก โกหก”
“รุรุสงบใจไว้……!”
มันกะทันหันจนหัวเธอทำความเข้าใจตามไม่ทัน
เอมิบังคับตัวเองให้เคลื่อนไหว และพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์
“……ไลฟ์สดของฮารุซัง、ตัดการเชื่อมต่อ――ทำไม่ได้!? ทำไมกันล่ะ!”
【แบบนี้แย่สุด ๆ แล้ว?】
【ว่าไปนี่ไม่ใช่……การแสดงสินะ】
【ก็ชัดเจนไม่ใช่รึไง、นายเองก็เห็นจากจอของฮารุจังแล้ว】
【มันก็ใช่อยู่、แต่ฉันไม่อยากเชื่อเลย……】
“……อย่างน้อยก็ชื่อไลฟ์……นี่เอง、ก็ไม่ได้ การเข้าถึงจากสำนักงานเอง……อย่างงั้นเหรอ”
เอมิพยายามติดต่อผู้จัดการของเธอ แต่ก็ยิ่งทำให้ตระหนักได้ว่าสถานการณ์เลวร้ายเพียงใด
【นั่นมัน、อะไรกัน】
【กะแล้วว่าเป็นคำสาปซามะ】
ความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวของรุรุมาจากเหล่าผู้ชม
“อึกっ!”
【โอ้ย、ตอนนี้ระบบอ่านออกเสียงอัตโนมัติยังเปิดอยู่นะ。 รุรุจัง】
【แต่ว่า、อุบัติเหตุแบบนี้ไม่ได้มีบ่อย ๆ จริงไหม】
“……ทางสำนักงานจะทำการจัดการคอมเมนต์ ต้องขออภัยในความไม่สะดวกด้วยค่ะ”
คอมเมนต์ที่อ่านออกเสียงบนเทอร์มินัลของเธอหยุดลงอย่างเร่งรีบ
รุรุแตกสลายก่อนที่จะรู้ตัว และเอมิก็ได้แต่กอดเธอเบา ๆ
“……ไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าฮารุซังแน่ใจได้นะ」
“……………………………………อืม”
【อย่าร้องไห้】
【คนที่ทำให้คุณร้องไห้จะคุกเข่าลงกับพื้นในภายหลังน๊า】
【ฮารุจังบอกแล้วว่าเธอไม่สนใจ、เพราะงั้นอย่าโทษรุรุจังเลย】
【แต่สมมติว่าไม่ใช่ความผิดของรุรุจัง】
【นั่นคือเหตุผลว่าทำไมมันถึงแตกต่าง】
【ใจเย็น ๆ】
【แต่ไม่ใช่กับ……ชั้นล่างสุดสิ、ถึงบางครั้งดันเจี้ยนจะถล่มลงมาบ้าง。 เพราะดันเจี้ยนนั้นสร้างมาจากพลังเวทมนตร์、มันจะเปราะเมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่งนับตั้งแต่ที่ถูกสร้างขึ้น】
【อ้า、ตูข้าก็เคยเห็นเหมือนกัน。 ……แต่มันก็แค่พื้นหลุดออกมาแค่บางส่วนล่ะน๊า】
【ผนังอาจหลุดลอกหรือเพดานอาจพังน๊า】
【นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคนธรรมดาและผู้เริ่มต้นระดับต่ำจึงต้องสวมหมวกนิรภัย】
【แต่นี่มันชั้นล่างสุดจริงไหม? นอกจากนี้ยังมีสุนัขที่เป็นบอสมอนสเตอร์ด้วย、แล้วยังห่างไกลจากการเสื่อมจนพังทลาย……】
【เพราะอย่างงั้นถึงเป็นอุบัติเหตุไง。 นอกจากนี้ถ้าเป็นฮารุจังต้องไม่เป็นไรหรอก】
คอมเมนต์ยังเป็นบรรยากาศที่ห่วงใยต่อรุรุจังที่รู้สึกหดหู่ เหมือนกับที่เคยเห็นเมื่อเร็ว ๆ นี้
ยังไงก็ตาม แน่นอนว่าสิ่งอื่น ๆ จะถูกเซ็นเซอร์โดยเอเจนซี่ แต่สิ่งสำคัญในตอนนี้คือการเผยแพร่ข้อมูลที่เป็นข้อเท็จจริง โดยไม่ก่อให้เกิดความโล่งใจ หรือความวิตกกังวลมากเกินไป
――รุรุ、กังวลเกี่ยวกับ「คำสาปซามะ」ของตัวเองมาก、ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่ามีเรื่องฮารุซังเข้ามาเกี่ยวข้อง
เอมิ、มักจะทำเสียง「ฟุเฮะๆๆๆ」เหมือนเสียสติ อาจเป็นเพราะเขาเป็นอดีตผู้ชาย พอเขานอนลงเธอก็มักจะอวดกางเกงชั้นในที่รั้นเข้าไปในส่วนอ่อนนุ่มของเด็กสาวโดยไม่ลังเล ฝ่าเท้าอันอ่อนนุ่มของเธอมักทำให้เขาตื่นเต้นขณะอ่านหนังสือเสมอ เธอมักสวมเสื้อผ้าหลอม ๆ ที่แทบจะมองเห็นครึ่งหนึ่งของร่างกายที่ดูนุ่มเหมือนรุรุที่เด็กกว่า และแม้ว่าเขาจะเรียกเธอว่า「เฮ็นไตซัง」เพราะรู้ตัวว่ากำลังโดนเธอมองในแง่ทางเพศ ถึงอย่างงั้นพอเธอเข้าไปใกล้อย่างหยอกล้อทั้ง ๆ อย่างงั้น เขาก็ไม่เคยตัวแข็งทื่อ บางทีอาจเป็นเพราะความรู้สึกของผู้ชายที่แก่กว่า เขายอมรับเธอโดยไม่ลังเล และเขายังให้เธอได้สูดกลิ่นที่ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน ซึ่งราวกับว่าจะละลายสมองและร่างกายของเธอไป ผมยาวที่เปล่งประกายเมื่อสัมผัสกับแสง ไม่มีผมแตกปลาย และลื่นไหวไม่ติดนิ้วเลย ทั้งที่ไม่ได้ทำทรีตเมนต์อะไรเลย
“……เอมิจัง、ไม่เป็นร๊ายใช่ไหม……?”
“?”
“……เลือดกำเดาไหล”
“……ขอโทษ、ซู๊ด”
【เอมิจัง、คุณกังวลมากเกินไปจนความดันมัน……】
【ไม่เป็นไรหรอก、เพราะเธอมักจะกังวลเกี่ยวกับเด็กคนอื่นเสมอล่ะ】
【เอมิจังก็พักบ้างเถอะ】
“……เอมิจัง、เอ๊ะโตะ หรือว่าบางที”
“ก่อนอื่น ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อน จากนั้นค่อยมาหารือกับทุกคนที่จะเข้าร่วมกับเรา”
“เอ๊ะ……อืม ……ฮารุจัง……”
【ฮารุจัง、น่าจะไม่เป็นไรล่ะมั้ง……】
【ลิลิ่จังเองก็โชคไม่ดีเลยเน๊ะ……】
【อ้า、อุตส่าห์ได้ฮารุจังช่วยไว้แล้วน๊า】
【พวกแธอทั้ง 2 คนมีเลเวลระดับสูง ดังนั้นพวกเธออาจจะสบายดี ต่อให้มีความเสียหายจากการร่วงนิดหน่อยก็ตาม】
【ต่างจากคนทั่วไปเลยน๊า。 ที่แค่นิด ๆ หน่อย ๆ ก็บาดเจ็บสาหัสได้แล้ว】
【แต่สงสัยจังว่ามันลึกแค่ไหนกัน、คลื่นวิทยุจะถูกตัดไหม】
【ไลฟ์สดของฮารุจัง、ยังไม่สิ้นสุด แต่ก็ยังคงมืดสนิทล่ะน๊า】
【เรื่องจริง、โดยปกติแล้ว ถ้าเป็นในดันเจี้ยนการสื่อสารก็ยังใช้ได้ล่ะนะ】
【อะเร๊ะ? ว่าไปแล้วพวกปฐมกาลล่ะ?】
【……ว่าไปก็ไม่เห็นเลยน๊า】
【ปฐมกาล? ใครล่ะนั่น】
【11 คนที่กลายเป็นสมาชิกระดับสูงในไลฟ์สดของฮารุจังน่ะ。 โอร๊า、ดูที่ไอคอนดีฟอร์มของฮารุจังสิ】
【อ้า】
【ตอนนี้ปฐมกาลไม่ได้สำคัญหรอก、ต้องสนฮารุจังมากกว่า】
【ฉันแน่ใจว่าฮารุจังจะสบายดี……แต่ก็ขอให้ปลอดภัย】
【สิ่งที่พวกเราทำได้คืออธิษฐาน แต่ได้โปรดพยายามเข้า】
【อะ、มีเสียงไซเรน、อยู่รอบ ๆ ดันเจี้ยนล่ะ】
【ม๊า ก็กลายเป็นเหตุการณ์ใหญ่แล้ว】
◇
『……ที่นี่、ที่ไหนกัน』
【สงสัยจังว่าที่ไหนกันเน๊ะ】
【ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะ】
【จะว่าไปแล้วดูเหมือนทุกคนที่นี่จะเหลือแค่ปฐมกาลกัน?】
【ฉันก็อยู่ด้วย!】
【หรือก็คือทุกคนอยู่ที่นี่ทั้งหมด】
【คุสะ】
【พวกเรา……ยังอยู่เคียงข้างฮารุจัง……!】
จู่ ๆ พี้นใต้เท้าก็พังทลาย และพวกผมก็ร่วง
ลิลี่ซังตัวแข็งทื่อไปหมด แต่วันนี้ผมโดดลงหลุมมาหลายสิบครั้งแล้ว ดังนั้นผมจึงสามารถตั้งสติ และสงบสติอารมณ์เอาไว้ได้
บางทีถ้าเป็นผมในตอนนี้ต่อให้สติแตกบนเครื่องบินก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไรล่ะ
เมื่อแรง G บนเครื่องบินหายไปครู่หนึ่ง คุณจะรู้สึกถึงความกลัวโดยสัญชาตญาณเน๊ะ
สำหรับตอนนี้ ผมจะลองทำอะไรหลาย ๆ อย่างเพื่อให้ตกลงไปช้าลง จะลงจอดที่ไหนดี……ทุกอย่างดูมืดมิด แต่ไม่น่าจะมีอะไรที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันหรอกมั้ง?
พื้นที่กว้างขวาง และไม่มีร่องรอยของมอนสเตอร์ใกล้ ๆ
『อะ、อาโน……』
【อะ、ลิลี่จังดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไรแล้วน๊า】
【นอกจอไปล่ะน๊า】
【หรือก็คือฮารุจังมองไม่เห็น】
【ฮารุจังไม่สนใจแต่แรกอยู่แล้ว】
【คุสะ】
【ถึงแม้จะมีอุปกรณ์ใหม่ แต่ก็ยังมีข้อเสียที่สามารถมองเห็นได้ในทิศทางที่ฮารุจังมองเท่านั้น เพราะมันอยู่เหนือหัวล่ะนะ……】
วิเคราะห์สภาพแวดล้อมโดยรอบ
……ดูเหมือนจะมีมอนสเตอร์ตามปกติเมื่อลองขยับขอบเขตออกไปเล็กน้อย。
เมื่อพิจารณาจากการเคลื่อนไหวที่ช้า สถานที่แห่งนี้คือดันเจี้ยนอย่างแน่นอน
……ที่นี่ ที่นั่นไม่ใช่ชั้นล่างสุดหรอกเหรอ……โดนโยน?
『มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยเน๊ะ。 ตกใจหมดเลย』
【คุสะ】
【ขนาดนี้ยังแค่「ตกใจ」คุสะ】
【พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไร้กังวลจนทำหัวเราะเลย】
【รู้สึกโล่งใจทันทีน๊า……อะ、น้ำตาไหล】
【ฮารุจังเป็นคนที่ประหลาดใจที่จะรู้สึกแค่ตกใจ แม้ว่าจะเป็นอุบัติเหตุใหญ่ก็ตามล่ะ】
【เดินตามจังหวะของตัวเองแม้ในเวลาเช่นนี้】
【นั่นคือฮารุจังของพวกเราล่ะ】
【จะพูดยังไงดี ฮารุจังไม่ดูคอมเมนต์เหมือนเคย คุสะ】
【ก็แบบ เพราะว่าคือฮารุจังไงล่ะ……】
【เสียงนี้、ยังถูกเปลี่ยนด้วยวอยซ์เชนจ์ AI อยู่……หรือว่ายังพูดภาษาต่างประเทศอยู่น่ะ?】
【ฮารุจังพูดภาษาต่างประเทศนี้ได้ยังไง?】
【ซ้า?】
【เราจะหารือเรื่องนี้ในการประชุมครั้งต่อไป……】
『อะ、อาโน……อาโนっ』
ผมมองไปรอบ ๆ เล็กน้อย แต่ดูเหมือนที่นี่จะเป็นห้องที่ทั้งใหญ่และมืด
『อาー、เชือกและกรงเล็บไว้เผื่อไว้。 ผมใช้สิ่งนั้นเพื่อคว้าบนผนังของหลุมที่พวกเราตกลงมาแล้วปล่อยเพื่อชะลอความเร็ว。 โฮร่า、ผมเองก็ไม่รู้ว่าตกมาลึกแค่ไหน』
【ฮารุจังเข้าใจสถานการณ์ของเธอเป็นอย่างดี】
【สู๊ดยอด……】
【ฮารุจัง、โดยปกติแล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำตามสเต็ปของเธอเน๊ะ……】
【ระดับความยากปกติสำหรับฮารุจังก็เหมือนกับการเล่นของเด็กหรือเปล่า】
【หรือก็คือ?】
【ฮารุจังเป็นนางฟ้า】
【เข้าใจล่ะ】
【แค่ยืนยันผลลัพธ์ตามธรรมชาติอีกครั้งเหรอ】
ฟุมุ。
ดูเหมือนจะไม่มีภัยคุกคามใด ๆ เกิดขึ้นทันทีสินะ?
『……ฮารุซังっ!』
『อะ、ครับ』
『……อาโน、หวังว่าคุณจะวางฉันลงเร็ว ๆ……』
『วางลง? ……อะ、ผมกอดคุณไว้อยู่』
ว่าไปแล้วผมก็คิดอยู่ว่าทำไมถึงไม่สะดวกเลย นั่นก็เพราะผมใช้มือเดียวนี่เอง
ผมลืมไปเลย เพราะผมคิดว่านี่เป็นสัมภาระนุ่ม ๆ ที่ไม่ควรทำตก
【●REC】
【กอดที่ไม่คาดคิด】
【ภาพของสาวน้อยที่อุ้มสาวงาม……นี่มัน!?】
【ฮารุจัง、อุ้มลิลี่จังในตอนที่กำลังตกลงมา!?】
“เอ๊ะโตะ คอมเมนต์……อะ、ยังรับสัญญาณได้อยู่ล่ะครับ。 ครับ 、ดูเหมือนว่าผมจะกอดเธอไว้ได้”
『ก่อนอื่น……ช่วยวางลง……』
『ขอโทษครับ、จะวางเดี๋ยวนี้แหละเน๊ะ』
เมื่อผู้คนหมดหวัง พวกเขาไม่เข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างเน๊ะ
ดูเหมือนว่าผมจะพยายามช่วยลิลี่ซัง ผมก็เลยใช้วิธีอุ้มเธอขึ้นมาตอนที่เธอน่าจะหมดสติไป……ดูเหมือนว่าผมกำลังทำสิ่งที่เรียกว่าท่าอุ้มเจ้าหญิงด้วยมือเดียว
ผมจำได้ว่าใช้เชือกด้วยมือข้างหนึ่งเพื่อรองรับน้ำหนักของพวกเรา 2 คน และมือข้างหนึ่งใช้พลังเวทมนตร์มากมายในการอุ้มลิลี่ซังไว้
ที่เหลืออยู่ ผมคิดว่าได้กลิ่นหอม และความรู้สึกนุ่มที่ตกค้างอยู่บนมือ
นี่น่ะคงจะเป็นอาชญากรรมทันที ถ้าผมไม่มีร่างกายของเด็กผู้หญิงเน๊ะ
【ฮารุจังอิเคะเมน】
【ไม่ใช่สิ、อิเคะ、อิเคะ……อิเคะโยโจ?】
【คุสะ】
【คำไม่เข้ากันอย่างสมบูรณ์】
【ฉันไม่เข้าใจเรื่องนี้มากนัก、แต่ก็โล่งอกไปทีที่เธอยังสบายดี】
ดูเหมือนว่าอุปกรณ์ไลฟ์สดตัวใหม่จะสามารถแสดงคอมเมนต์ออกมาเป็นโฮโลแกรมได้ด้วย
ดังนั้นผมจึงจัดการกับมันด้วยประสาทสัมผัส และวางไว้ที่ขอบขอบเขตการมองเห็นของตัวเอง
แบบนี้รู้สึกเหมือนผมเป็นสตรีมเมอร์จริง ๆ แล้ว
……แม้ว่าผมจะทำมาได้ 3 ถึง 4 ปีแล้วก็ตาม
【ฮารุจัง、ถ้ายังดูอยู่ เดี๋ยวจะเล่าสถานการณ์ข้างนอกให้ฟังนะ】
“อะ ครับ ขอความกรุณาด้วย ลิลี่ซังก็สบายดีนะครับ?”
『……ขอโทษด้วยค่ะ、ฉัน、ยังไม่เข้าใจภาษาญี่ปุ่น……』
『อาー、แบบนั้นหรอกเหรอครับ? ขอโทษด้วยเน๊ะ、ผมไม่รู้ตัวว่ากำลังพูดอยู่ เลยไม่ทันนึกถึงเลยครับ』
ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไม แต่ผมพูดภาษาต่างประเทศได้ เพียงแต่หากผมไม่ได้ตั้งสติไว้ก็จะพูดภาษาที่คุยง่ายที่สุดของตัวเองออกไป
ผมบอกไปว่า『ถ้ายังไม่เข้าใจ กรุณาบอกด้วย』っแล้วรับฟังข้อมูลจากเหล่าปฐมกาลซัง
……ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีเพียง 11 คนเท่านั้นที่สามารถเขียนคอมเมนต์ไลฟ์สดได้
พวกคนอื่น ๆ ดูเหมือนจะยังไม่ถูกไล่ออกจากไลฟ์สด แต่หน้าจอเป็นสีดำ และไม่ได้ยินเสียงใด ๆ
หรือก็คือเฉพาะเหล่าปฐมกาลเท่านั้น……ไม่สิ、เดาว่าแค่สมาชิกระดับสูงเท่านั้นล่ะมั้ง?
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
……นี่ ว่าไปแล้วก็เหมือนปกติเลย
เมื่อกับได้กลับไปไลฟ์สดเหมือนเมื่อก่อน、ก่อนที่จะได้เจอกับพวกรุรุซัง
ยังไงดี รู้สึกมีความสุขนิดหน่อยล่ะ
ดังนั้นหลังจากเข้าใจเรื่องราวได้ในระดับหนึ่งแล้ว ผมก็คิดอยู่สักพัก――ตัดสินใจตาม「ความรู้สึกนั่น」ที่ใกล้เข้ามา
『……เข้าใจแล้ว。 หรือก็คือผมควรมอบสายรัดข้อมือให้กับลิลี่ซัง、และเดาว่าผมต้องทำ RTA หนีออกจากดันเจี้ยนทั้ง ๆ แบบนี้เน๊ะ』
『เฮะ? ฮะ、ฮารุซามะ……?』
【เอ๊ะ?】
【ห๊ะ?】
【อาโน、ฮารุจัง】
【ไหงเป็นแบบนั้นล่ะ】
【ฮารุจัง、ไม่ข้ามอะไรไปเยอะไปหน่อยเหรอ??】
【คุสะ】
【อ้า、สมแล้วที่เป็นฮารุจังของพวกเรา……】
【ความรู้สึกปลอดภัยนี่……】
มะ、ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีเวลาอธิบายแล้ว ดังนั้นเรารีบมาจบเรื่องนี้กันก่อน……เดี๋ยวก่อนสิ ผมได้ยินคำพูดแปลก ๆ
ฮารุซามะ……ซามะ?
อะ、ผม?
ทำไมล่ะลิลี่ซัง、ทำไมถึงเรียกผมที่เป็นแค่สาวน้อยตัวเล็ก ๆ แบบนั้นล่ะ……ม๊า ยังไงก็ได้
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 49
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน(อิทธิพล)
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/49/
แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณนิรนาม กสิกรไทย X-2186
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ