โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 48 『ยึดครองดันหมี 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』5
- Home
- All Mangas
- โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi
- ตอนที่ 48 『ยึดครองดันหมี 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』5
ตอนที่ 48 『ยึดครองดันเจี้ยน 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』5
หลังจัดการสุนัขที่มี 3 หัวไปได้สักพัก
ผมยังคงถูกกอดไว้โดยเด็กที่ผมช่วยชีวิตเอาไว้ แต่กลิ่นหอมใหม่ของเด็กคนนี้เริ่มจางหายไป
【อาー、หอคอยพังทลายลงแล้ว】
【นี่คือหอคอยบาเบลสินะ……】
【ดอกลิลลี่อันล้ำค่าแยกทางแล้ว】
【มันจบแล้ว】
【คุสะ】
【พวกนายพูดบ้าอะไรกันเนี่ย】
【ฟุคายะ รุรุ「……………………………………」】
【รุรุจังก็น่ากลัวนะ……】
【บางทีเธออาจจะแค่ลืมปิดระบบป้อนข้อความโดยเสียงก็ได้、ไม่ต้องกังวลหรอกน๊า】
【อ้าー、ก็กำลังรีบมาทางนี้ล่ะน๊า】
เป็นเวลา 1 ปีแล้วที่ผมอยู่ในร่างกายนี้ และในทุกวันนี้ ก็มักจะโดนสาว ๆ กอดอยู่บ่อย ๆ
แรก ๆ ก็น่าอายอยู่เหมือนกัน ผมรู้สึกประหม่าและใจเต้นแรง เพราะรู้สึกเหมือนเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยท่ามกลางเด็ก ๆ ที่อายุน้อยกว่า แต่ตอนนี้ผมเริ่มชินแล้ว จนคิดว่ามากกว่านี้อีกหน่อยก็ไม่เป็นไร……เป็นกระบวนการคิดที่อันตรายนิดหน่อย อืม
『ขะ、ขอโทษด้วยค่ะ……สุดท้ายฉันก็ได้กอดผู้มีพระคุณของฉัน……』
『ไม่เป็นไร、ยังไงก็ได้』
เนื่องจากกลุ่มตัวอย่างเด็กผู้หญิงรอบตัวผมมีน้อยมาก ดังนั้นผมจึงสงสัยว่าเป็นเรื่องปกติหรือเปล่าที่จะกอดใครสักคนเมื่อพวกเราได้พบกันเป็นครั้งแรก
แต่เมื่อพิจารณาจากการที่หน้าของเธอจู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงสดและถอยออกไป ดูเหมือนว่านี่จะไม่ปกติ
……ไม่สิ、รุรุซัง、เอมิซัง、คุชิมะซัง และเด็กคนนี้ รวมแล้วก็มีเพียง 4 คนเท่านั้น ผมคิดว่าตัวเองยังไม่เข้าใจจริง ๆ หรอก……
เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ผมไม่มีประสบการณ์กับเด็กผู้หญิงเลย
ยิ่งไปกว่านั้นผมก็กลายเป็นเด็กผู้หญิงโดยไม่มีโอกาสได้มีด้วย
……แต่ด้วยร่างกายนี้ อย่างน้อยผมก็มั่นใจได้ว่าจะไม่มีปฏิกิริยาแบบ「อุว้า、ทำไมฉันถึงไปกอดผู้ชายที่น่าขยะแขยงแบบนี้กัน」ซึ่งก็ทำให้สบายใจขึ้นนิดหน่อย
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะ?
แล้วก็ จะเป็นยังไงถ้าเด็กที่ช่วยเอาไว้พูดประมาณว่า「ฉันก็รู้สึกขอบคุณจริง ๆ นะคะ แต่รู้สึกไม่ดีเลยค่ะ」อะไรแบบนั้น?
……ดูเหมือนถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงจะขังตัวเองอยู่ในดันเจี้ยนสัก 1 เดือน……ผู้ชายก็มีจิตใจบริสุทธิ์น่ะ
เธอแยกตัวออกไปกระสับกระส่ายอยู่สักพัก แต่แล้วเธอก็กลับมาหาผมด้วยท่าทีเขินอาย
『ฉัน……กำลังไลฟ์สดอยู่ค่ะ……หากเป็นไปได้กรุณาเรียกฉันว่าลิลลี่ทีนะคะ』
『ลิลี่ซังสินะครับ、ยินดีที่ได้……อะ、อยากให้ปิดไลฟ์สดก่อนไหมครับ? เนื่องจากเป็นรุ่นใหม่ล่าสุด、ที่มี AI ในตัวจึงซึ่งสามารถทำให้รูปลักษณ์ เสียง และสิ่งที่คุณพูดถูกเข้าใจผิดได้ครับ』
『ฉันลิลลี่……ไม่สิ、ลิลี่ก็ได้ค่ะ。 ฉันจะถูกเรียกแบบนั้นตอนที่สนิทกัน……ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ออกอากาศได้ แต่、เอ๊ะโตะ』
【อาー、จะว่ายังไงดีรู้สึกแปลก ๆ กันไหม】
【รุ่นใหม่ล่าสุดน่าทึ่งมากน๊า】
【คุณสามารถสตรีมได้ในราคาไม่กี่พันเยนด้วยสมาร์ทโฟนหรืออุปกรณ์ราคาถูกอื่น ๆ แต่ราคา ล้านเยน、เดาว่ามันมีไว้สำหรับการใช้งานระดับมืออาชีพน๊า】
【อันที่จริงเสียงของฮารุจังก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นกัน……แต่ก็ดีย์ล่ะ】
【เท่ากับว่าจะไม่มีอุบัติเหตุลืมปิดไลฟ์สด หรือข้อผิดพลาดอีกต่อไป】
【ฉันไม่อยากที่จะสูญเสียสิ่งนั้นไป!】
【นายลองคิดถึงฮารุจังที่ต้องไปพัวพันกับรุรุจังสิ】
【ขอโทษด้วยครับ】
【ยกโทษให้】
【คุสะ】
『คุณนางแบบ……อาโน、ขอถามชื่อของคุณได้ไหม?』
『เอ๊ะโตะ、เรียกว่าฮารุก็ได้』
『ฮารู!?』
『?』
เกิดอะไรขึ้น?
เธอกัดริมฝีปากหรือเปล่าน่ะ?
【คุสะ】
【กิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้、จู่ ๆ ก็ตะโกน】
【ไม่หรอก ม๊าก็ฮารุจังน่าจะเป็นคนที่มีชื่อเสียงที่สุดในตอนนี้】
【อาー、ทั้งที่คิดว่าไม่น่าจะใช่เพราะรูปร่างหน้าตาที่เห็น แต่กลับกลายเป็นว่าใช่เธอ】
【ก็ดังมากจนมีฮารุจังตัวปลอมเยอะมากเลยนินะ】
ผมเงยหน้าขึ้นมองเด็กที่ตัวแข็งไปหลายสิบวินาทีโดยไม่ได้มองเธอ
แม้ว่าจะใหญ่กว่ารุรุซังมากก็ตาม แต่ก็ยังเล็กกว่าเอมิซังกับคุชิมะซัง เหนือสิ่งอื่นใด แม้ว่าเธอจะสวมชุดเกราะเบา แต่ใส่ชุดเกราะก็คือใส่ ทำให้ผมไม่รู้สึกถึงความนุ่มนวลเลย แต่ที่ไม่รู้สึกเจ็บก็เพราะเด็กคนนี้ออกแรงอย่างเหมาะสม
ฮาー、ผมสีเงินก็สวยจังน๊า
……เดาว่านั่นอาจเป็นความรู้สึกที่พวกเด็ก ๆ รู้สึกในตอนที่สัมผัสผมของผมก็ได้
ซับซ้อนเล็กน้อย
อะไรที่ซับซ้อนกันน่ะ?
……ฉันกำลังเงยหน้าขึ้นมองเด็กผู้หญิงตรงหน้าที่มีผมสวยซึ่งเคยเห็นแต่ในอนิเมะจากด้านล่างตรงหน้า ในเวลาเดียวกัน ผมก็คิดว่า「ผมของผมก็สวยเหมือนกัน」
……จิตสำนึกของผม……กะแล้วว่ากำลังถูกกัดกร่อนเน๊ะ
อย่างน้อยผมก็ยังอยากกลับไปเป็นผู้ชายในขณะที่ยังทำได้
ถ้าผมไปเผลอหลงรักผู้ชายเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมจะตายแน่นอน
ผมคงมุ่งสู่ชั้นล่างสุดของดันเจี้ยนจนกว่าจะตาย
『อารุซัง……ไม่ใช่สิ ฮารุซังสินะคะ。 ขอโทษด้วยค่ะ、เป็นเรื่องง่ายที่จะทำผิดพลาดในภาษาแม่ของคุณ』
『อาー、นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้คุณตกใจสินะ』
ในบางภาษา H ตัวแรกจะไม่ออกเสียง
นอกจากนี้ยังมีการออกเสียงที่เป็นเอกลักษณ์อื่น ๆ เช่นตัว J
ในแง่นั้น บางทีชื่อฮารุอาจจะยากสำหรับบางคนที่จะเข้าใจน๊า
ตอนที่ผมเดินทางไปต่างประเทศ คนก็มักจะเรียกผมว่า「อารูมิ」แทนที่จะเป็น「ฮารุมิ」
อลูมิ(เนียม)คืออะไรแบบนั้น
และมันเจ็บมากเมื่อคุณเผลอกัดปากด้วยฟันกรามด้านใน
『ไม่เป็นไร เพราะผมไม่สนใจ』
『ขอบคุณมากค่ะ……คุณเป็นคนดีจริง ๆ เน๊ะ』
【แบบว่าคำเด็กคนนี้สวยมาก】
【ถึงแม้หน้าตาจะถูกสร้างโดย AI ก็ตาม……สะท้อนถึงความงามหรือความน่าเกลียดกันน๊า】
【หรือก็คือ เว้นแต่ฮารุจังจะเป็นคนกำหนดเอง、ถึงโผล่เข้ามาในจอ ก็ไม่สามารถเห็นหน้าฮารุจังได้สินะ!?】
【จะเป็นอย่างงั้นเหรอ?】
【แต่แบบนั้นก็ดี。 ก็แบบดูเหมือนว่าเธอจะออกไปข้างนอกเองไม่ได้】
【ฉันสามารถจินตนาการได้ทุกประเภทน๊า】
【สามารถรักษาภาพลวงตาของการเป็นโชตะได้ด้วย เข้าทางอิทธิพลลูกพี่หญิง】
เด็กคนนี้……ลิลี่ซังสูงกว่าผมตอนนี้หนึ่งช่วงหัว
เพราะเธอใหญ่ประมาณเดียวกับเอมิซัง ก็น่าจะประมาณ 160 หรื 170 ราว ๆ นั้นล่ะมั้ง?
ม๊า ดูเหมือนว่าชาวตะวันตกจะสูงกว่า แม้แต่เด็กผู้หญิงก็ด้วย ผมก็เลยไม่สนใจเลย
ท้ายที่สุดเมื่อมองจากด้านล่างผมสามารถเห็นส่วนนูนของหน้าอกเธอได้ชัดเจน
『……อะโน、ฉันขอถามคุณอีกครั้งได้ไหมคะ? ……ฮารุซัง、ดูจะคุ้นเคย……กับการพูดภาษาของฉัน、คุณเคยอาศัยอยู่ที่นั่นมาก่อนหรือคะ?』
หืม?
『เอ๊ะ? อะ、ครับ……เคยอาศัยอยู่มาระยะหนึ่ง、ล่ะมั้ง?』
『……………………………………อย่างงั้น、เหรอคะ』
ความไหลลื่นของการพูด……หืม?
【เอ๊ะっ】
【ฮารุจังกำลังพูดภาษาต่างประเทศ!?】
【นี่มันอะไรกัน、หรือนี่คือแปลพร้อมกันมาตลอด!?】
【นอกจากนี้แม้แต่เสียงก็แทบจะถ่ายทอดออกมาได้เกือบสมบูรณ์แบบใช่ไหมล่ะ?】
【เสียงที่อ่อนแอและน่ารักนี้คือฮารุจังแน่นอน】
【วิธีการพูดที่ผ่อนคลายและลิ้นพันกันเล็กน้อยก็เป็นของฮารุจังเหมือนกัน】
【อาー、สมกับที่อุปกรณ์、มันแพงขนาดนั้น】
【สู๊ดยอด】
【ไม่เพียงแต่ไม่มีความล่าช้าเท่านั้น แต่ยังแทบไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ ถ้าคุณไม่บอกฉัน?】
ถึงผมจะบอกว่า「เคยอาศัยอยู่มาระยะหนึ่ง」……เมื่อผมตั้งใจฟัง ก็รู้สึกเหมือนกำลังได้ยินภาษาฝรั่งเศสและอิตาลี แล้วผมก็นึกได้ว่า「อาー、ใช่แล้วมีหนึ่งปีที่ผมไปเที่ยวโดยใช้ช่วงวันหยุดฤดูร้อนทั้งหมด」
แต่ทำไมผมถึงสามารถฟังและพูดได้เหมือนเป็นเรื่องปกติ
ภาษาต่างประเทศของผมควรจะเป็นวลีมาตรฐานตายตัวมากกว่าที่พูดได้เหมือนเด็ก ๆ?
……………………………………。
……ไม่จริงน๊า หรือว่านี่เอง、ก็เป็นเพราะร่างกายนี้……ด้วยเหมือนกัน。
น่ากลัวนิดหน่อย แต่ก็สะดวกดี
ก็น่าหนักใจเน๊ะ
สิ่งที่กวนใจผมอยู่คือ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าหากอยู่ในร่างกายนี้ผมควรจะทำงานเป็นล่ามหรือนักแปล
แต่ถ้าหากว่าวันหนึ่งผมกลับไปเป็นผู้ชายอย่างกะทันหัน และไม่สามารถใช้พลังนี้ได้อีก ผมสงสัยว่าจะทำงานได้ดีเหมือนเดิมไหม
【หรือพูดอีกอย่าง เด็กคนนี้、ลิลี่จังมีผมสีเงินจริง ๆ สิน๊า】
【ฮารุจังผมบลอนด์、ลิลี่จังผมเงิน】
【……ดีย์】
【อ้า……】
【พวกนายไม่ใช่ว่าเป็นแฟนของรุรุฮารุหรอกเรอะ?】
【ไม่หรอก、พวกเราสนับสนุนฮารุจังเป็นหลักไง】
【ก็ทุกครั้งที่โดนรุรุจังกอด ก็ผลักออกก่อนเลย】
【ผู้ทรยศยูริ】
【กำจัด? กำจัด?】
【อะไรก็ได้ตราบใดที่เป็นโอเน่โชตะ เร็วเลย!!】
【อุว้า……】
『แล้วอาการบาดเจ็บล่ะ?』
『ไม่มีค่ะ。 เป็นผู้คุ้มกันของฉันที่ได้รับบาดเจ็บ แต่……』
『อ้าー、ถ้าเป็นคนพวกนั้นล่ะก็กำลังได้รับการดูแลอยู่ที่ข้างบน ดังนั้นไม่เป็นไรหรอก』
『ขอบคุณมากค่ะ……っ!』
『ไม่ต้องหรอก、ผมไม่ได้ทำอะไร』
แต่เด็กคนนี้พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ใช่ไหม?
ถ้างั้นแล้วทำไมคนพวกนั้น……ถึงได้ดูเหมือนกับคนญี่ปุ่นทั่วไปล่ะ?
『คนเหล่านั้น……ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับฉันโดยคนรู้จักและเป็นผู้คุ้มกันของฉันค่ะ。 หากหนึ่งในนั้นพูดภาษาอังกฤษได้ฉันสามารถพูดคุยด้วยได้……สายรัดข้อมือของคนหนึ่งในนั้นได้รับความเสียหายจากการป้องกันฉันจากการตกหินที่ตกลงมา、เรื่องก็เป็นแบบนั้นค่ะ』
『มีหนึ่งคนที่หนีไม่ได้สิเน๊ะ』
ผมรู้สึกว่าตัวเองเจอสายรัดข้อมือพังบ่อยมากในช่วงนี้ แต่ของทางนี้อันใหม่น่าจะแข็งแรงพอสมควร
ก็แบบสโลแกนของพวกเขาคือ ไม่มีอะไรจะสามารถทำให้พังได้ ต่อให้จะโดนรถชน และถึงแม้คุณจะดำดิ่งลงทะเล มันก็จะไม่พัง
……ไม่ใช่ความผิดของรุรุซังใช่ไหมเน๊ะ?
เชื่อแบบนั้นได้สินะ?
อะ、ค่อนข้างจะเชื่อได้ยาก……。
『พวกเขา、เป็นผู้ให้คำแนะนำสำหรับฉันที่ไม่สามารถพูดภาษาได้、และทำหน้าที่คุ้มกันในกรณีฉุกเฉินค่ะ。 มันเกิดขึ้นทันทีที่เรามาถึงชั้นบอส、ฉันตัดสินใจอย่างรวดเร็วและออกคำสั่ง、ให้เขาสวมของฉันแล้วกลับไป』
『โฮเหー、เพราะแบบนั้นถึงได้ดูสบายดีสินะ。 แต่ถ้าอย่างงั้นทำไมคุณไม่ฆ่าเจ้าสุนัขตัวนั้นล่ะ?』
【คุสะ】
【สุนัข คุสะ】
【วิธีพูดของฮารุจังช่างน่ารักเน๊ะ】
【แต่ฮารุจัง、เธอ、ทำสิ่งที่เลวร้ายกับน้องหมาตัวนั้นเน๊ะ?】
【ม๊า ยังไงก็เป็นมอนสเตอร์ล่ะนะ……】
『……เป็นเรื่องที่น่าอายนิดหน่อยค่ะ』
『อยากให้ปิดไมโครโฟนก่อนไหม?』
『ไม่ค่ะ、ไม่เป็นไร……เรื่องนั้น』
ใบหน้าที่ยังไม่สงบดี กลับมาเป็นสีแดงอีกครั้ง
หากคุณมีผิวสีสว่างก็จะเปลี่ยนเป็นสีแดงชัดมากเน๊ะ
『……คือดูคล้ายกับสุนัข、ที่ฉันเลี้ยงไว้ที่บ้านค่ะ……』
『อ้าー』
【คุสะ】
【มีมี】
【ก็เกิดขึ้นบ่อย ๆ แหละ】
【หลานคนที่มีสัตว์เลี้ยงก็ไม่สามาถลงมือกับมอนสเตอร์ประเภทสุนัข แมว หรือนกได้จริง ๆ ล่ะเน๊】
【ข้าเข้าใจเลย เพราะทำไม่ได้เหมือนกัน】
【เข้าใจดี】
【ตูข้าด้วย。 ปกติเลยขอให้สมาชิกคนอื่นทำแทน】
【ในแง่นั้น ก็ยากที่จะโซโล่น๊า……】
【ฟุคายะ รุรุ「……………………………………」】
【อาโน、ตังแต่เมื่อกี้แล้ว รุรุจังดูน่ากลัว……】
เมื่อมองแวบแรกอุปกรณ์ก็ยังดูดีอยู่ ถึงแม้จะผ่านการใช้งานมาอย่างหนักก็ยังไม่มีรอยขีดข่วนมากนัก
เป็นอะไรที่ทำไม่ได้หากลุยคนเดียว แต่ถ้าเลเวลระดับนี้ก็อาจจะเป็นเรื่องง่าย ๆ
『แต่ถ้าดูเหมือนสัตว์ที่เลี้ยงไว้ อย่างงั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะเน๊ะ』
『ค่อนข้างน่าอายมากเลยค่ะ……』
【น่าร๊าก】
【ถึงจะดูเหมือนกันไปหมดด้วยการแก้ไขของ AI ทำให้ถึงจะอยู่ที่นั่น แต่ก็แทบเป็นคนละคน……แต่ก็น่าร๊าก】
【เลียเลีย】
【นาย จะเลียเลียฮารุจังเรอะ】
【แน่นอนว่าจะทำ?】
【อุว้า……】
【แต่ฮารุจังไม่เคยมีประสบการณ์แบบนั้นเน๊ะ?】
【ฮารุจังคงจะฆ่าคุณในทันทีพร้อมกับพูดว่า「ไก่ซัง」ไม่ก็「คุมะซัง」……】
【เธอเป็นเหมือนกับนางฟ้า แต่โหดเหี้ยม……ว่าแล้วว่าเธอต้องเป็นนางฟ้าแห่งการสังหารหมู่……】
สัตว์เลี้ยงคือครอบครัว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
เข้าใจเลย
ถึงผมจะไม่เคยเลี้ยงมาก่อน
『ในเมื่อเอาชนะบอกได้แล้ว ตอนนี้ก็น่าจะปลอดภัยดี……แต่ขอโทษด้วย、ผม、คิดว่าต้องรีบไป เลยไม่ได้เอาสายรัดข้อมือสำรองมาด้วย』
『ค่ะ、กรุณาให้ฉันไปกับคุณด้วยได้ไหมคะ จะไม่เป็นตัวถ่วงแน่นอนค่ะ』
『อะ、ก่อนหน้านั้น คุณอยากได้หีบสมบัติไหม? อะ、แต่นี่เป็นของลิลี่ซัง』
『ไม่ค่ะ、ฉันแค่ได้คุณช่วยเอาไว้……』
จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่ได้หยิบอะไรขึ้นมาเลย……ทันใดนั้นผมก็รู้สึกโล่งใจ และรู้สึกเหมือนหยิบอะไรบางอย่างแล้ว
『อยู่ตรงนั้นค่ะ』ผมเดินไปที่หีบสมบัติตามที่เธอบอก
……ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมรู้สึกได้ว่าลิลี่ซังตามมาห่างออกไป 1 ก้าวเสมอ
เด็กคนนี้รักษาระยะห่างจากผู้คนเน๊ะ
หรือก็คือเหมือนกันกับผม ดังนั้นเธอจึงเป็นเด็กดีล่ะ
【ฟุคายะ รุรุ「……………………………………」】
【รุรุจ๊าง、ระบบป้อนข้อความโดยเสียง】
【ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนรุรุจังกำลังจ้องมาองอยู่จริง ๆ】
【รุรุจังกำลังดูอยู่】
【หยุดนะเฟ๊ย、น่ากลัวขึ้นมาจริง ๆ แล้ว】
【น่ากลัวเกินจนหญ้า(คุสะ)ก็ยังไม่โต】
【ฉันกำลังดูไลฟ์สดอยู่、แต่ทั้งเอมิจังทั้งรุรุจังกำลังรีบมุ่งหน้าไปที่ที่พวกฮารุจังอยู่、ดังนั้นดูเหมือนว่าพวกเธอน่าจะลืมปิดจริง ๆ แหละ】
【ถ้าแค่ลืมปิด อย่างงั้นก็คิดได้แค่ว่าเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น】
【นั่นเป็นเหตุผลที่บอกให้คุณหยุดไง】
【อย่ายั่วยุคำสาปซามะโดยไม่จำเป็น】
【ก็แบบก็คิดแบบนั้นเหมือนกันจริงไหม?】
【ม๊า ก็ใช่อยู่หรอก】
ผมค่อนข้างโล่งใจนิดหน่อยที่ทั้งชั้นนี้ปราสมอนสเตอร์โดยสิ้นเชิง
ไม่ว่าผมจะชอบสถานที่ชื้น ๆ ที่มีเห็ดเติบโตมากแค่ไหน ท้ายที่สุดแล้วก็มีความแตกต่างอย่างมากระหว่างที่ที่มอนสเตอร์สามารถเกิดขึ้นมาได้ กับที่ที่ไม่มี
『ฮารุซัง。 โปรดให้ฉันได้ขอบคุณคุณเมื่อออกจากดันเจี้ยนได้แล้วด้วยค่ะ』
『แค่นี้ก็ดีแล้ว、หีบสมบัตินี้น่ะ。 การร้องขอความช่วยเหลือทำให้เรามีสถานะเท่าเทียมกันในเรื่องนี้』
『แต่……』
『จริง ๆ แล้วผมไม่ควรมาหรอกนะ。 เน๊ะ?』
『…………คะ』
【ฮารุจังเด็กดี】
【เป็นเด็กดีจริง ๆ】
【แต่ว่าก็แค่อยากหาเรื่องฆ่ามอนด้วยระเบิดโดยไม่ต้องรับผิดชอบเองแหละ】
【ความไร้เดียงสาน่ากลัวเน๊ะ】
【หัวใจของฉันกำลังสั่นเทา】
【หันหลังกลับซะ、ถนนสายนั้นเต็มไปด้วยหนามไร้การสนับสนุน】
◇
“โล่งอกไปทีที่ดันเจี้ยนไม่ได้มีเลเวลสูงมากขนาดนั้นเน๊ะ”
“อืม……”
เอมิกับรุรุพยายามไล่ตามฮารุให้ทัน、แต่พวกเธอใช้วิธีการรับข้อมูลเกี่ยวกับฮารุและคนอื่น ๆ จากผู้ชมด้วยระบบอ่านออกเสียงขณะไลฟ์สด
นอกจากนี้ วันนี้ก็หายากมากเลยน๊าที่รุรุไม่ตกหลุมพรางหรืออะไรเลย”
“อืม……”
รุรุแทบไม่ตอบสนองต่อเอมิที่คุยกับเธอด้วยคาแรค「โอเน่ซัง」ที่ใช้สำหรับเวลาไลฟ์สดเลย
――ว่าแล้วว่าเธอเป็นกังวลเรื่องฮารุมากสินะ
เอมิรู้สึกว่ารุรุเงียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่เมื่อถาม เธอก็จะตอบสนองอย่างเหมาะสมเสมอ และรุดหน้าได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าปกติ ดังนั้นเอมิจึงระมัดระวังไม่รบกวนเธออีก
“ฮารุซัง、นี่เป็นครั้งที่ 2 ของเธอแล้วเน๊ะ ครั้งก่อนคือการช่วยรุรุ……”
『――แค่นี้ดีแล้ว、จริง ๆ』
『ไม่ค่ะ、นั่นไม่สมเหตุสมผลเลย。 อย่างน้อย สวัสดีตอนเย็นที่ดำเนินการโดยเชฟประจำบ้าน――』
――เสียงนั้น ดังมาจากไลฟ์สดของฮารุ ซึ่งเปิดไว้คู่กัน
จากนั้น บางอย่างในตัวรุรุก็เคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ
◇
【ฟุคายะ รุรุ「ชิซูเมะ(สงบไว้)」】
【ฟุคายะ รุรุ「ชิซูเมะ ชิซูเมะ ชิซูเมะ ชิซูเมะ ชิซูเมะ」】
【ฮี่っ……】
【รุรุจัง!?】
【เอ๊ะ】
【นี่มันอะไรกัน】
【หรือว่าบางที:คำสาปซามะ】
【เอาแล้ว、เพราะพวกนายทำพิธีอัญเชิญกันไงเล่าー】
【ม๊าย、มันน่ากลัวจริง ๆ แล้ว】
หืมー、แบบนี้เหมือนนั่นเลย、เคยเกิดมาแล้วครั้ง 1 กับพวกรุรุซัง、เป็นการสนทนาที่วนซ้ำ เว้นแต่ผมจะยอมตอบ YES……งั้นก็ช่วยไม่ได้
『อาหารเย็นสินะ。 ถ้าพวกรุรุซังไปด้วยได้ก็ไม่มีปัญหา』
『ได้สิค่ะ、แน่นอน。 ก็แบบฉันกับฮารุซัง』
ก๊อก ๆ
『เอ๊ะっ』
『เอ๊ะ?』
พวกผมเปิดหีบสมบัติ
ผมคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีกับดักอยู่รอบ ๆ ส่วนลิลี่ซังก็หมอบลงเล็กน้อย。
จากนั้น ฐานพื้นที่ควรจะไม่มีอะไรก็กลายเป็นโพรง ข้างล่างมืดสนิท
『อะ、แพนเทิร์นแบบนี้อีกแล้ว』
พวกผม――ถูกดูดลงไปอีกจาก「ชั้นล่างสุดของดันเจี้ยน」
【『ยึดครองดันเจี้ยน 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』】
【『ยึดครองดันเจี้ยน 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』】
【『ยึดครองดันเจี้ยน 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』】
【『ยึดครองดันเจี้ยน 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』】
【『หลบหนีดันเจี้ยน 250F RTA』】
【เอ๊ะ】
【เอ๊ะ、เดี๋ยว】
【นั่น、แม้แต่ชื่อไลฟ์สดก็เปลี่ยนไปเองทันที】
【250ชั้นนี่มัน】
【บัค……สิน๊า】
【ว่าไปแล้วหลุมพราง!?】
【ฮารุจังหนีไป! หนี――――】
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 48
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน(อิทธิพล)
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/48/
แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณนิรนาม กสิกรไทย X-2186
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ไร้สาระ อวดเขาสวยๆที่ถ่ายยามบ่ายแถวบ้าน ฮา
เห็นกันสินะ เห็นกันใช่ม๊า ฮา
รูปแรก ถ้าไม่มีหมอก?แสนเย็นสบายจะเห็นภูเขายาวสุดขอบสองด้าน ฮา
ออกบ้านไม่ใส่หน้ากากคือจมูกตายสนิท