โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 47 『ยึดครองดันหมี 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』4
- Home
- All Mangas
- โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi
- ตอนที่ 47 『ยึดครองดันหมี 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』4
บทที่ 4: ผมผู้โด่งดังที่ไม่ตระหนักถึงความจริง และลิลี่ซังผู้ไม่ระบุตัวตน
ตอนที่ 47 『ยึดครองดันเจี้ยน 80F RTA&ปฏิบัติการกู้ภัย』4
ผมตรวจสอบปืนด้วยการเหนี่ยวไก คลิก คลิก
เพราะเป็นกระบอกที่ไม่ได้ใช้ปกติ เลยต้องทำอย่างถูกต้อง
เครื่องมือนั้นสำคัญ
【โล่งอกไปที、ในที่สุดก็มีการกระทำบางอย่างที่ตูข้ารู้จักโผล่มา】
【นอกจากนี้ยังมีอย่างอื่นอีก】
【อ้าอืม、ยังหายใจอยู่สินะ】
【พวกนายกำลังคิดอะไรเกี่ยวกับฮารุจังกันห๊า】
【คุสะ】
“…….กะแล้วว่าผลิตภัณฑ์ที่มีจำหน่ายในท้องตลาดนั้นไม่ดีเลยเน๊ะ ไม่สิครับ ไม่เกี่ยวกับประสิทธิภาพ แต่เกี่ยวกับความลำบากในการบำรุงรักษาล่ะครับ”
สำหรับสไนเปอร์ ปืนคือคู่หู
เป็นสิ่งสำคัญมาก
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมมักจะพกของที่สามารถทนต่อการใช้งานของตัวเองได้เสมอ แต่……ม๊าเน๊ะ、ถ้าเห็นคนแบบนั้นในเมือง เป็นคุณตำรวจเน๊ะ……。
【นั่น、ไรเฟิลซุ่มยิงที่ฮารุจังถือไว้……เป็นของที่ขายได้อันดับสูงสุดที่ร้านค้าของดันเจี้ยนนั้น、ราคาเกินหลายร้อยล้าน……】
【เอ๊ะ、มันแพงขนาดนั้นเลยเรอะ、ที่ฮารุจังเพิ่งซื้อมา?】
【มะ、ม๊า、เพราะสามารถหักค่าใช้จ่ายได้แหละ……】
【นอกจากนี้ ควรจะขอบคุณสำหรับการขอความช่วยเหลือ……】
【ค่าใช้จ่าย……การส่งเอกสาร、รับมือกับสายโทรเข้า、การเยี่ยม、การตรวจสอบ……อู๊ หัวฉัน】
【โอ๊ย、คราวนี้แม้แต่คนที่รับผิดชอบด้านบัญชีก็ได้รับผลกระทบ】
【คุสะ】
【เสียใจกับเจ้าหน้าที่บัญชีที่สำนักงานเลย】
【ทุกคนน่าสงสาร】
“ถ้ามีเวลา ผมคงสามารถใช้หินเพื่อจัดการพวกตัวใกล้ ๆ ได้ แต่คราวนี้เป็นอาร์ตี้เอ๊(RTA)ก็เลยเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้”
【อาร์ตี้เอ๊ น่าร๊าก】
【พูดลิ้นพันกันนิดหน่อยแบบนี้น่าร๊าก】
【แต่บอกว่าจะจัดการด้วยก้อนหิน】
【ฮารุจังน่ากลัว……】
【ก็น่าจะรู้อยู่แล้วจริงไหม?】
【อืม】
【แม้แต่แฟนยังยืนยันแบบนี้ คุสะ】
【ก็แบบฮารุจังไงล่ะ?】
ผมเตรียมปืนให้พร้อมแล้วยืนขึ้นเพื่อยืนยันว่าอาการหายเป็นปกติแล้ว
ดีล่ะ
“จ๊า มีสัญญาณของมอนสเตอร์ซังตัวใหญ่ กับคนหนึ่งคนที่ข้างล่างนี่ ถึงจะมีสายรัดข้อมือกันไว้ชั้นหนึ่งแล้ว แต่ครั้งนี้ดูอันตราย ดังนั้นผมจะโจมตีด้วยความประหลาดใจครับ”
【เอ๊ะっ】
【อะ、ตอนนี้คิดดูแล้ว ฮารุจังรู้ว่ามีมอนสเตอร์แบบไหนอยู่ที่ชั้นล่างเน๊ะ……】
【อ้า、เกิดเรื่องบ้าบอมากจนลืมไปเลยน๊า……】
【เน๊ม๊านอาร๊ายก๊าน……】
【ทีมนับ!】
【ชั้น 79。 คอมโบหลุมพรางการระเบิดจะเกิดขึ้น 1 ครั้งทุก ๆ 3 ชั้น】
【มีประโยชน์】
【เอ๊ะโตะน、เลเวลของมอนสเตอร์ในดันเจี้ยนนั้นอยู่ที่ชั้น 70、และมันอันตรายแม้กระทั่งกับปาร์ตี้ที่มีเลเวลเฉลี่ยสูง……】
【ก็แบบฮารุจังไงล่ะ】
【ฮารุจังงั้นไง?】
【ฮารุจังไง?】
【นั่นสินะ、ขอโทษ。 ข้า、สงสัยว่ากำลังพูดอะไรน๊า】
【มาทำให้หัวเย็นกันสักหน่อย……】
【ใจเย็น ๆ ไว้、เขาพูดถูกล่ะ】
【แค่ฮารุจังเท่านั้นที่มีอะไรแปลก ๆ เน๊ะ】
【คุสะ】
【ก็นั่นสิเน๊……พอได้ดูไลฟ์สดของฮารุจังฉันก็ได้เห็นอะไรมากมายที่ทำให้รู้สึกแปลกประหลาดเน๊……】
【สามัญสำนึกคืออะไร……ข้อมูล Wiki คืออะไร……สิ่งที่ได้เรียนรู้ในหลักสูตรระยะสั้นคืออะไร……】
“จ๊า ผมจะโดดอีกรอบนะครับ”
【คร๊าบ】
【ค๊า】
【พูดคำว่า「โดด」ได้หน้าตาเฉย】
【ก็แบบวันนี้ได้ยินกันมาหลายสิบรอบแล้ว】
【ไม่มีใครจะหยุดได้อีกแล้ว】
【อาร๊าย、ไม่มีอะไรเทียบได้กับคอมโบหลุมพรางที่ระเบิดได้หรอก】
ปัง
เมื่อผมยิงใส่「แกนกับดักหลุมพราง」、ทันใดนั้นพื้นใต้เท้าของผมก็พังลงไป
【อาー、รู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกแห่งความมืดตอนที่ตกลงมาจากเบื้องบนแล้วน๊า】
【ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ควรชินกับมัน……】
【นี่คือมุมมองที่ของการกระโดดลงไปแล้วพุ่งหัวเข้าไปก่อนสิเน๊……】
【งั้นเหรอ、นี่สินะที่เรียกว่าดำดิ่งทิ้งระเบิด……】
【เน๊ม๊านอาร๊ายก๊าน……(ยอมรับ】
พริบตาที่โผล่จากด้านบน――ผมก็จะเล็งปากกระบอกปืนลงด้านล่างโดยตรง
……มอนสเตอร์เพียงตัวเดียวที่อยู่ด้านล่างนั้น、ใหญ่มาก
การที่มีขนาดตัวใหญ่หมายความว่าระยะห่างจากหนังกำพร้าถึงแกนกลางนั้นห่างมาก และมักจะเปลี่ยนไปเมื่อเกิดการเคลื่อนไหว
ใครบางคน เธออาจจะเหมือนกับรุรุซังในตอนนั้น
ผมต้องทำให้จบในนัดเดียว เน๊ะ
【อาเร๊ะ、ฮารุจัง……ลงจอดก่อนเหมือนเมื่อก่อนหน้า……】
【อ้า、เป็นบอสมอนสเตอร์น๊า】
【นั่น、ฮารุจังจะสังเกตเห็นไหม?】
【ก็ต้องสังเกตเห็นจริงไหม。 ก็เพราะเธอรู้สถานการณ์ชั้นล่างแล้วใช่ไหม?】
【เรื่องนั้นก็ใช่ล่ะนะ】
【เพราะแบบนั้นถึงได้บอกไงว่า、เป็นดำดิ่งทิ้งระเบิด】
【เหมือนกับฉากในภาพยนตร์เลยน๊า】
【เท่านี้ก็สุดท้ายแล้วน๊า】
【นั่น、ส่วนมากไลฟ์สดจะมีมีหลายฉากที่ดูเป็นฉากสุดท้าย】
เสียงลมหวีดหวิว
ไม่มีเสียง
ความมืด
……จากนั้นก็เริ่มสว่างขึ้น……。
“สุนัข?”
【สุนัข!】
【ไม่ใช่แล้ว、นั่นมันเซอร์เบอรัส】
【ใช่เลยเน๊ะ、มีสามหัวแบบนั้นเน๊ะ……】
【เอ๋……】
【เอ๊ะโตะ、ในแง่ของระดับเลเวลแล้ว เซอร์เบรัส、เกือบจะอยู่ในแรงค์สูงสุดแล้ว……?】
【จะเรียกว่าแรงค์SSSก็ได้น๊า】
【อาー、เหมือนกับมังกรตัวนั้นเลย】
【แต่ก็ยังสามารถมั่นใจได้】
【อ้า、ก็แบบฮารุจังไงล่ะ】
【แต่คุณควรรู้สึกเสียใจกับสุนัขตัวนั้นแทน】
【แต่ใกล้แล้ว! มันใกล้แล้ว!】
【ดูเหมือนจะตกใส่น้องหมา 3 หัวเน๊ะ】
【ตั้งใจตกใส่หัวสิน๊า、ฮารุจังน่ะ】
【เด็กคนนี้ค่อนข้างจะแปลกนิดหน่อย……】
【นิดหน่อยเรอะ?】
【คุสะ】
เอ๊ะโตะ……แกนกลางของสุนัขตัวนี้อยู่ที่ไหน……ผมจำได้ว่าเหมือนเคยสู้ด้วยมาแล้วรอบหนึ่ง
อะ จริงด้วย
“แกนกลางของสุนัขพวกนี้ปกติแล้วจะอยู่ที่หัวใจ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายครับ”
【ฮารุจังเรียกน้องหมาพวกนี้เหมือนสุนัขธรรมดาได้อย่างน่าแปลกใจ】
【ปกติ……?】
【ง่าย……?】
【อะไรที่ง่ายก๊าน】
【น่าสงสาร、หัวของคุณละลายไปแล้วหรือเปล่า】
【มะ、ม๊า、ก็ดีกว่าฆ่าทีละหัวล่ะ……?】
【ฮารุจังบอกว่าเป็นเรื่องปกติด้วยล่ะ】
【ก็เพราะว่าคือฮารุจังล่ะน๊า】
สุนัขเห่าเสียงดัง
เหมือนกับนั่นไง เหมือน ดูเหมือนว่าสุนัขสามารถรับรู้บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับผมได้ แม้ว่าผมจะลบตัวตันให้หายไปแล้วก็ตาม เจ้าสุนัขโง่ระหว่างทางจากสถานีถึงอพาร์ตเมนต์ของผมก็มักจะเห่าเป็นประจำ
มันไม่เคยเห่าใส่ตอนที่ผมยังเป็นผู้ชายอยู่เลยน๊า……เจ้าหมาโง่เอ๊ย
สักวันผมจะทำให้มันเชื่อฟังแล้วโมฟุโมฟูให้ได้
“ผมเกลียดการถูกเห่าใส่”
【คุสะ】
【โดนเห่าใส่สินะ……】
【ทำไมล่ะ?】
【เพราะว่าดูตัวเล็ก……อ่อนแอล่ะมั้ง?】
【ห๊ะ?】
【สุนัขตัวนั้นมันยังไง、ไม่รู้ถึงความแตกต่างในความแข็งแกร่งตามสัญชาตญาณเลยเหรอ?】
【สูญเสียสัญชาตญาณสัตว์ป่าไปแล้วแน่นอน คุสะ】
【สุนัขตัวนั้น、สูญเสียสัญชาตญาณบ้าคลั่งไปหมดแล้วแน่นอน】
【……บางทีอาจจะกลับกันเน๊ะ? อาจจะกลัวจริง ๆ เลยเห่าใส่ เพราะรู้สึกถึงภัยคุกคามจากฮารุจัง?】
【อ้า……】
【สัญชาตญาณซัง、คุณทำถูกแล้ว】
【ใช่แล้วถูกต้องเลย、เธอคือนางฟ้าแห่งความตาย】
【เชื่อมต่อกันอีกครั้งแล้ว】
【คุสะ】
【เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นทั้งหมดกี่ครั้งกัน】
แต่ไม่เหมือนเมื่อก่อน ครั้งนี้ที่ผมถืออยู่ด้านล่างคือ ปืนที่ต้องถือ……..ไว้ทั้งสองมือ
【อะ、สร้อยข้อมือมีสไตล์】
【แถมแขนเสื้อก็เก๋ด้วย】
【พอคิดดูแล้ว ก็เป็นเรื่องหายากที่จะได้เห็นสิ่งที่อยู่ล้ำจากข้อมือของเธอ】
【เอ๊ะ、ฉันรู้จักชุดนี้……แต่มันเป็นชุดแบบที่จะใส่ในดันเจี้ยนแบบนี้มันก็……】
“เคล็ดลับคือการเล็งโดยไม่ต้องกลัวเสียงเห่าครับ”
เป้าหมายลงตัวพอดี
แกนกลางของเจ้านั่น
【คร๊าบ】
【ค๊า】
【ถึงจะเข้าใจแต่ทำไม่ได้จริง ๆ】
【นอกจากจะเป็นชั้นบอสแล้ว ยังตกลงมาจากเพดานที่อาจสูงถึง 20 เมตร】
【นอกจากนี้ ทั้งที่ไม่ควรมีที่ว่างสำหรับเรื่องนั้น เธอก็ยังให้คำแนะนำในขณะที่ถือปืนอย่างใจเย็นแถมยังในขณะที่เอาหัวลง】
【คุสะ】
【ยังไงก็ตามระดับจำนวนผู้ชมไม่ตกลงเลย?】
【ก็แบบพวกเราสาวน้อยอายุน้อยกว่าจริงไหม?】
【น้อยกว่าน๊า】
【พูดอีกอย่างคือ ถ้ำโชตะ!!】
【ลูกพี่หญิงยังอยู่】
ตึ๊ก
“เท่านี้ดีแล้ว”
【「เฮ๊ง」】
【น้องหมาที่น่าสงสาร】
【ยังคงเป็นวันช็อต……】
【ไม่มีความสนใจอื่นใด……】
【เท่】
【แต่สิ่งที่ทำอยู่มันหยุดความเป็นมนุษย์ไปแล้ว】
【นะ、นางฟ้าไงล่ะ……】
【พอมาคิดดูแล้ว、พวกภาษาต่างประเทศที่จะชอบโผล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ ในจังหวะแบบนี้ไม่ค่อยมีให้เห็นเลยในช่วงหลัง ๆ นี้น่ะ】
【ก็แบบทุกอย่างถูกควบคุมไว้แล้วไงล่ะ】
【ม๊า、หน้าจอส่วนมากก็มีแต่คอมเมนท์ในประเทศน๊า……】
【มีการส่อเสียดน้อยกว่าไลฟ์สดอื่นมาก……แน่ใจว่าคุณพยายามอย่างหนักอยู่ใช่ไหมน๊า、สำนักงาน】
【นั่นคือสาเหตุว่าทำไมพวกเขาถึงแพร่ระบาดดุเดือดบน SNS และกระดานข่าว】
【แต่พวกเขาจะหุบปากถ้าโดนถามว่า「คุณกำลังพูดอะไรกับสาวน้อยกัน?」ใช่ไหม?】
【คุสะ】
มอนสเตอร์ที่ถูกยิงทะลุแกนกลางจะคงสภาพเดิมเป็นเวลา 1 นาทีหรือ 2 นาที
ผมก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเหมือนกัน
แต่เมื่อผมนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับรุรุซัง สำหรับผู้ต้องการความช่วยเหลือที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ให้นอนราบกับพื้นจะดีกว่า
……ตราบใดที่ไม่อยู่ในท้อง หรือแบนราบไปแล้วเน๊ะ?
ม๊า ตราบใดที่สายรัดข้อมือยังไม่พัง แปลว่ายังรอดถึงจุดนั้น แต่ถ้ามันพังก็น่าเสียใจเหมือนกัน แต่ถึงจะน่าเจ็บใจ ผมก็คงทำได้แค่ตัดใจ
“เจ้าหมาโงะ……、มันอันตรายนิดหน่อย ดังนั้นผมจะผลักมันลงกับพื้น」
ผมวางปืนไว้ด้านหลังและยื่นแขนทั้งสองข้างออกไป
【โงะ?】
【หรือว่าบางที:เจ้าหมาโง่】
【!!!!!】
【เจ้าหมาโง่! พูดว่าเจ้าหมาโง่สินะ ฮารุจัง!!!】
“พอผมทำแบบนี้เหมือนกับว่าท้องฟ้าจะถล่มลงมาเลยล่ะครับ”
【ฮารุจังใจเย็นเกินไปแล้ว】
【คนปกติไม่พูดว่ารู้สึกเหมือนฟ้าถล่มหรอกนะ】
【ฉันไม่มีประสบการณ์แบบนั้นด้วยสิ】
【ฮารุจัง……ฉันสงสัยว่าคุณทำอะไรที่บ้าบิ่นไปกี่ครั้งแล้ว……】
【นี่เป็นครั้งแรกในไลฟ์สดล่ะ】
【เอาจริงดิ】
【จ๊า งั้นนี่ก็เป็นการดำดิ่งครั้งแรกของฮารุจังงั้นเหรอ?】
【อย่าพูดเหมือนเป็นไลฟ์สดครั้งแรกสิ】
【คุสะ】
ลับประสาทสัมผัส และหลับตา
――หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ผมก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่มือทั้งสองข้าง
“หมอบลงซ๊า”
【วันっ!】
【โฮ่งっ!】
【แฮ่กแฮ่กแฮ่ก】
【มิคาสุกิ เอมิ「*******」】
【เกิดอะไรขึ้นกับเอมิโอเน่จัง!?】
【เธอกำลังพยายามเขียนอะไรอันตรายที่เป็นคำNGงั้นเหรอ?】
แขนของผมถูกผลักกลับเข้ามา
คลื่นกระแทกแพร่กระจายออกมา
【มองอะไรไม่เห็นเลย!】
【สุดยอด、หน้าจอไลฟ์สดถูกโมเสคโดยอัตโนมัติ】
【กระเด็นจริง ๆ ด้วยสินะ……】
【มะ、ม๊า、เป็นการโจมตีที่ใช้พลังงานของการตกจากที่สูงประมาณ 20 เมตรล่ะนะ……】
【เป็นการโจมตีที่พูดยังไงดี】
【ไอ้นั้นไง、ตัวที่เด้งพื้นทุกครั้งที่ล้ม】
【พูดอีกอย่างก็คือ แพร์รี่(ปัดป้อง)สินะ】
【อาจจะแตกต่างออกไปนิดหน่อย แต่มันก็เป็นอะไรทำนองนั้น?】
【ไม่ใช่、นั่นไม่ใช่เทคนิคการปัดป้อง】
【โอ๊ย、อย่าเอาฮารุจังไปรวมกับมนุษย์ธรรมดาเซ้。 ไม่งั้นหัวจะละลายเอาได้น๊า】
【ฟุเอ๊……】
【เน๊ม๊านอาร๊ายก๊าน……】
“ฟู๊ว”
ผมเวียนหัวไปหมดเลย เพราะว่าก้มหน้าลงเป็นเวลานาน และต้องใช้พลังเวทมนตร์มากมายเพื่อควบคุมท่าทาง และการตกอย่างต่อเนื่อง
……ผมคิดว่าตัวเองหายดีขึ้นมาเล็กน้อยจากตอนที่ไปช่วยเหลือรุรุซัง แต่ตอนนี้ผมกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกแล้ว
“อะ、ตอนนี้ผมลองคิดดูแล้ว ผลิตภัณฑ์ที่เพิ่งเปิดตัวนี้น่าทึ่งมากเลยครับ ผมคิดว่าทุกคนน่าจะเข้าใจกันได้จากที่ผมกระโดดลงมาหลายครั้งก็ยังยึดติดกับทุกที่บนร่างกายของผมได้โดยไม่หลุดตกเลย”
【ฮารุจังมีชีวิตชีวา】
【ไม่กระตือรือร้นเกินไปเหรอ?】
【จู่ ๆ ก็พูดอย่างรวดเร็ว】
【อ้า、ฮารุจังดูเหมือนจะเป็นคนที่ชอบอุปกรณ์หรืออะไรประมาณนั้น……】
“แล้วก็แล้วก็ แถมยังมีAIอีกด้วยครับ ทำให้คุณมองไม่เห็นอะไรลามกต่อหน้าต่อตาเลยใช่ไหมล่ะครับเน๊?”
【OK】
【โมเสกอย่างสวยงาม】
【ถ้าทำเช่นนี้ คุณจะไม่ถูกแบนเน๊ะ】
【ก็เกิดขึ้นเป็นบางครั้งน๊า】
【ปกติแล้วไม่มีทางสร้างความเสียหายให้กับมอนสเตอร์ได้มากขนาดนั้น……】
“ดูเหมือนจะไม่เป็นไรเน๊ะ”
【ฟุคายะ รุรุ「ฮารุจ๊าง! โหมดเงียบสมาร์ทโฟน โหมดเงียบ!」】
“แล้วก็ สิ่งที่ยอดเยี่ยมเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่สุดก็คือ”
【สาวน้อยคนนี้ไม่ไหวแล้ว、เธอไม่มองรุรุจังในเรื่องสำคัญเลย】
【คุสะ】
【รุรุจังไทม์มิ่งแย่จริง คุสะ】
【รุรุจังน่าสงสาร】
“หากใบหน้าหรือเสียงของบุคคลอื่นที่ไม่ใช่บุคคลที่ลงทะเบียนปรากฏขึ้นกลายเป็นข้อมูลส่วนตัวซึ่งกันและกัน……มันยังปิดบังใบหน้า อุปกรณ์ รูปร่าง และบทสนทนาของคุณโดยอัตโนมัติอีกด้วย”
【เอ๊ะ?】
【ขนาดนั้นเลยเหรอ!?】
【ไม่สิ、ประสิทธิภาพสูงขนาดนั้น……】
【ฉันหมายถึง ถ้าจะมีสักอัน มันก็คงจะเป็นราคาที่เวอร์วังจนไร้สาระเลยใช่ไหมล่ะ?】
ยังไงดี「นี่เป็นความลับจากคนอื่น ๆ เน๊ะ」 พนักงานร้านพูดด้วยท่าทีชื่นชมแปลก ๆ ผมจึงได้แต่เงียบเกี่ยวกับเรื่องนี้
“เพราะอย่างงั้น――อะ、ต้องช่วยคน”
【คุสะ】
【อุว๊า อย่ากลับเข้าเรื่องกะทันหันสิ】
【เสียงและความเร็วกลับมาในทันที คุสะ】
【ฮารุจังเปิดและปิดอย่างเข้มข้น】
【ประทับใจ……แต่ไม่รู้สึกอะไรเป็นแบบนี้เองสินะ……】
【น่าทึ่งมาก เพราะทำสิ่งนี้โดยไม่รู้ตัว】
【แต่คนที่ต้องช่วยไม่เป็นไรใช่ไหม? แบนไปแล้วหรือเปล่า?】
【โอ๊ย หยุดนะ】
【ใช่แล้วใช่แล้ว、รุรุจังอยู่ที่นี่หมายความว่าคำสาปซามะเองก็ด้วย!】
【ฟุคายะ รุรุ「มันไม่ได้เป็นความผิดของฉันหรอกนะค๊า!?」】
【คุสะ】
【รุรุจัง、พอพูดถึงเรื่องฮารุจังก็สับสนไปหมดเลยเน๊ะ】
ผมรีบถอยห่างจากสุนัขแล้วมองไปรอบ ๆ
“ที่ใหญ่ขนาดนี้ คงจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งนะ――ปฏิกิริยาน้ำหนักประมาณ 50 กิโลกรัมจากระยะห่าง 36 เมตร ไปด้านหลัง 172 องศา”
ผมรีบนั่งลงอย่างรวดเร็ว และเล็งปากกระบอกปืน
【ฮี่】
【เสียงเมื่อกี้มันอะไรกัน】
【ฮารุจังน่ากลัว……】
【เน๊ม๊านอาร๊ายก๊าน……(ราด】
【โหมดจริงจังของฮารุจัง……อ้าอืม、ใช่แล้ว เธอไม่ได้จริงจังเลยด้วยซ้ำจนกระทั่งเมื่อกี้เน๊ะ……】
【มิคาสุกิ เอมิ「***********」】
【ฟุคายะ รุรุ「ฮารุจัง……?」】
『……อะ、ฉะ、ฉัน、เป็นคนค่ะ! ……ไม่、เอ๊ะโตะ、ดำดิ่งดันเจี้ยน……』
ผมจดจำเสียงนั้นได้ เลยลบการเสริมพลังด้วยเวทมนตร์ และลดปืนลง
โล่งอกไปทีที่ยังมีชีวิตอยู่……นึกว่าจะถูกทับแบนไปแล้ว
【หืม?】
【ภาษาอะไร?】
【อาเร๊ะ、ภาษาญี่ปุ่นช้าไปหน่อยเหรอ?】
【อ้าー、ระบบแปลพร้อมกัน】
ผมยืนขึ้นแล้วรอ
――ที่ปรากฎตัวออกมาจากความมืดคือ ผมเปล่งประกายสีเงินด้วยพลังเวทมนตร์
เมื่อมองแวบแรก อุปกรณ์ของเธอยังอยู่ในสภาพดูดี มีรอยขีดข่วนแค่เล็กน้อย และดูเหมือนว่าเธอจะยังมี HP และ MP มากมาย――เด็กผู้หญิง
『……ขอบพระคุณมากค่ะ……!』
แล้วเธอก็วิ่งเข้ามาหา และกอดผมไว้แน่น
【คิมาชิ】
【ทาวเวอร์!】
(*คิมาชิทาวเวอร์ คำพูดที่โอตาคุยูริพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นยูริ)
【เด็กผู้หญิง!】
【ฮารุจัง ดับเบิ้ลเด็กผู้หญิง】
【ดีย์……】
【อ้า、ดีย์จริง ๆ……】
【และกล้องก็บินโดยอัตโนมัติ……เอ๊ะ?】
【ยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ、มันเป็นโดรนอัตโนมัติไง】
【เพราะอย่างงั้นเลยได้เห็นเด็กผู้หญิงผมสีเงินกอดฮารุจังผมสีบลอนด์……】
【¥ 50000】
【¥ 30000】
【เราต้องระดมทุนเพื่ออุปกรณ์ไลฟ์สดแล้ว】
【ความตื่นเต้นของการได้รับการช่วยเหลือและความงามของดอกลิลลี่】
【เน๊ม๊านอาร๊ายก๊าน……(เอ็นจอย】
【ฟุคายะ รุรุ「……ฮารุจัง」】
【มิคาสุกิ เอมิ「******」】
【คอมเมนต์ของเอมิจังมีแต่NGมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว คุสะ】
【แต่ก็โล่งอกแล้วเน๊ะ……】
【อ้า……】
【ฉันก็อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารออยู่เลย แต่、กะแล้วว่า ไม่จบลงเหมือนตอนรุรุจัง】
【ตรงนั้นหรอกเรอะ】
【คุสะ】
【ม๊า เรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้น、ถ้าไม่มีคำสาป】
【เพราะเหตุนั้นฉันถึงบอกให้คุณหยุดพิธีอัญเชิญ】
ฟู๊ว
ผมรู้สึกเหมือนถูกบีบแต่กลิ่นหอมมาก ก่อนอื่นก็ช่วยไว้ได้แล้วเน๊ะ
หลังจากนี้ก็เหลือแค่จะรอที่นี่ หรือจะกลับขึ้นไปพร้อมกันก็ได้ เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว
【ฟุคายะ รุรุ「……………………………………」】
【รุรุจัง?】
【ยังไงดีน่ากลัวแปลก ๆ?】
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 47
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน(อิทธิพล)
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/47/
แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณนิรนาม กสิกรไทย X-3086
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ไร้สาระ
ไปลองกินร้านแกงกะหรี่เปิดใหม่มา สั่งแบบไม่ทันมองให้ดี ได้แกงแบบมีพริกเม็ดหั่นใส่มาด้วย พึ่งเคยกินแบบที่มีพริกเป็นชิ้นๆแบบนี้เลย
ปกติจะเจอแบบเผ็ดจากเครื่องเทศเป็นหลักมากกว่า ให้น้ำแกงกะหรี่น้อยไป(ไม่)นิด แต่ปลาทอดที่เป็นเครื่องเคียงแน่นอยู่ ยังให้ผ่านได้ ฮา