โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 98

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

——————————————————————————————–

แต่ก็ดีนะ!

ถ้าเมืองกำเนิดสปาตั้นยังไม่ถูกยึดครองล่ะก็, เย่เทียนคงต้องเข้าโจมตีและยึดมันมาถ้าเขาอยากจะสร้างกองทัพทาสสปาตั้น.

แต่การทำลายบ้านเขา, ทำให้พวกเขาล่มสลาย, ลดขั้นมาเป็นทาสแล้วจะยังหวังให้ค่าความภักดีเกิน80งั้นเหรอ?

นั่นแหละที่มันยากล่ะ.

ดังนั้น, ที่โรมเป็นพวกทำลายสปาต้าซะเอง จนทำให้ชาวสปาตั้นกลายเป็นพวกเร่ร่อนและเผชิญสถานการณ์ที่ยากลำบากอยู่ตอนนี้ สำหรับเย่เทียนแล้วมันคือโอกาสทองเลยแหละ.

“ข้าจะช่วยเจ้าถูหลังแล้วกัน….”

หลังจากคุยกันเสร็จ เย่เทียนก็รู้สึกร้อนรุ่มข้างในเลยอยากจะกลับลงสระเพราะพวกนางก็คงอาบเสร็จแล้ว.

“เจ้านายคะ, ข้าต้องขอรบกวนท่านแล้วเพราะท่านหญิงออเรเลียส่งคนมารับท่านค่ะ, เขาบอกว่าท่านหญิงออเรเลียต้องการชวนท่านไปงานเลี้ยงส่วนตัว….”

แต่ทันใดนั้นเองไดอาน่าก็เดินเข้ามาพร้อมรายงานเย่เทียน.

“อืม, ข้ากำลังไป, เจ้าช่วยพาเฮเลนและเลด้าไปทำความรู้จักรอบๆทีนะ!”

เย่เทียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย, เขาคงต้องฝืนดับความรุ่มร้อนในใจไป. เขาดึงไดอาน่ามาคลึงแล้วปล่อยนางไป.

คำเชิญของออเรเลียน่าจะเกี่ยวกับเรื่องประชุมลับหาพรรคพวก. เขาต้องรีบไปทันทีเพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับอนาคตด้วย.

“….”

พอมองเย่เทียนที่กำลังออกไป, ไดอาน่าก็รู้สึกไม่พอใจเพราะเขาบิ้วอารมณ์เธอแล้วก็จากไปเฉย.

ที่หน้าประตูนั้นมีรถม้าจอดอยู่.

“ท่านลอร์ดซาตานผู้ทรงเกียรติ, ข้ามาเพื่อรับท่านตามคำสั่งของท่านหญิงค่ะ, โปรดขึ้นรถม้าด้วยค่ะ!”

คนที่ขับรถม้าเป็นทาสหญิงร่างใหญ่. เมื่อเธอเห็นเย่เทียนนางจึงรีบคำนับแล้วอธิบาย.

เย่เทียนพยักหน้าแล้วก้าวขึ้นรถม้าไปแต่พอเขาเปิดม่านรถออกก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆตีขึ้นจมูกเขา.

“เคช่า? ทำไมเจ้าถึงอยู่นี่?”

มีเด็กสาวสองคนนั่งหน้าแดงอยู่ในรถม้า ความรู้สึกประหลาดใจผุดขึ้นมาในตาของพวกเธอเมื่อเห็นเย่เทียน.

เด็กทั้งสองคนนั้นคือเจ้าสาวของเย่เทียน เคช่าและเพื่อนสนิทของนางจูเลีย เนไวล์. (เปลี่ยนนะครับ ไวล์ไม่ใช่วิล)

เคช่าแต่งตัวเป็นทางการมาก, ดูสูงส่ง,สง่าผ่าเผยและดูสมเป็นชนชั้นสูงจริงๆ.

ส่วนจูเลียนั้นก็ยังคงความเซ็กซี่เหมือนเดิมราวกับจิ้งจอกเลย.

“สามีของข้า, ข้าคิดถึงท่าน….ข้าเลยขอท่านแม่และนางก็อณุญาตให้ข้ามารับท่าน!”

เคช่าพูดตรงมากจากนั้นเธอก็ดึงแขนเย่เทียนมานั่งข้างๆเธอ.

“ท่านลอร์ดซาตานผู้หล่อเหลา, ข้าดีใจมากที่ได้พบท่านอีกครั้ง….”

จูเลียพูดด้วยรอยยิ้มจากนั้นเธอก็ขยับตัวให้เย่เทียนนั่งระหว่างนางและเคช่า.

นอกจากนางจะไม่กลัวมีพิรุธแล้ว ยังดูดีใจและมีความสุขมากเมื่อเย่เทียนนั่งลงข้างๆเธอด้วย.

นี่ใช่ตำนานเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดรึป่าวนะ?

เย่เทียนอดคิดแบบนั้นในใจไม่ได้, เขารู้แล้วว่าจูเลียสนใจในตัวเขาแต่ก็ไม่คิดว่าจะแรงขนาดนี้.

“ท่านลอร์ดซาตาน, เคช่ากับข้าแล้วก็โอมินี่มีแผนว่าจะจัดงานปาร์ตี้หนุ่มสาวในโรม. ข้าหวังว่าท่านจะมาร่วมงานและสนุกไปกับเรานะคะ….”

ทันทีที่เย่เทียนนั่งลง, จูเลียก็รีบพูดกับเย่เทียนแถมทั้งตัวเธอก็แทบจะไปพิงเย่เทียนด้วย.

เย่เทียนรู้สึกถึงเสียงหัวใจเธอเต้นได้อย่างชัดเจน, รู้สึกถึงความอึ๋มนั้นและได้กลิ่นหอมจากตัวเธอด้วย.

เป็นผู้หญิงใจกล้าอะไรขนาดนี้!

เย่เทียนปลงในใจแถมเขารู้สึกด้วยว่าจูเลียเข้าใจความคิดของผู้ชายเป็นอย่างดีด้วย.

เมียน้อยย่อมดีกว่าเมียหลวงและสายแย่งผัวก็ดีกว่าเมียน้อยด้วย!

จูเลียน่าจะคิดว่าผู้ชายคิดอย่างงี้ก็ได้.

“ปาร์ตี้หนุ่มสาวเหรอ?”

เย่เทียนถามเคช่า.

“ไม่จ่ะ, มีแค่โอมินี่กับจูเลียเท่านั้นที่คิดจะจัด. ข้าไม่ได้จะเข้าร่วมอยู่แล้ว. ขอแค่ข้ามีสามีของข้าก็เพียงพอแล้ว……แต่ก็นะ, ถ้าสามีข้าอยากจะไป ข้าก็จะไปด้วย. ข้าตามใจท่านนะ, สามีของข้า…”

เคช่าตอบอย่างเร็ว.

“เคช่า, เพื่อนรักข้า ทำไมเจ้าถึงเป็นเยี่ยงนี้, เจ้าไม่อยากให้เจ้าบ่าวของเจ้าเปล่งประกายดุจอาทิตย์ในงานรึ?”

จูเลียรีบบ่นใส่เคช่าแล้วทั้งตัวเธอก็เอนไปที่แขนของเย่เทียน.

“อ๊ะ…”

ตอนนั้นเองรถม้าก็กระตุก, จูเลียก็แกล้งโคลงเคลงแล้วล้มลงไป. มือของเธอก็ไปวางตรงหว่างขาเย่เทียนเข้า, พูดชัดๆก็, ตรงนั้นแหละ.

“หึ…..”

เย่เทียนถอนหายใจออกมาด้วยความตกใจ.

จูเลียจงใจแน่ๆ, เธอไม่เพียงแค่จับของลับของเขาเท่านั้นแต่พยายามถูมันเบาๆหลายครั้งด้วย.

“ขออภัยค่ะท่านลอร์ดซาตาน….”

จากนั้นจูเลียก็ลุกขึ้นราวกับไม่มีเกิดขึ้นเลยแล้วก็กล่าวขอโทษกับเย่เทียน. ความจริงแล้วเธอตกใจมากและใจก็เต้นรัวมากด้วย.

เป็นของลับที่สุดยอดอะไรเช่นนั้น.

“ไม่เป็นไรหรอก….”

เย่เทียนส่ายหัวแล้วจ้องเขม็งไปที่เธอ.

เขามั่นใจว่าจูเลียยังซิงอยู่แต่เธอก็แรงเกินไป.

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เทียนผ่านมาเยอะแล้วล่ะก็ เขาคงสงสัยว่านางคงผ่านมาแบบโชกโชนแน่.

“ท่านนี่สุดยอดจังนะคะ….”

จูเลียยิ้มจากนั้นก็กระซิบข้างๆเย่เทียน, เธอเริ่มจะแรงขึ้นเรื่อยๆแล้ว. เหมือนว่านางคงเดาออกว่าเย่เทียนก็ใจแรงเหมือนกัน.

“จูเลีย, เจ้ามีสามีรึยัง?”

เย่เทียนรีบทำใจให้สงบลงแล้วถามเธอด้วยความสงสัย.

“ค่ะ, ข้าแต่งงานกับบุตรชายของชนชั้นสูงผู้หนึ่งเมื่อ2ปีก่อนแต่ชีวิตข้าก็ไม่ได้ดีเหมือนเคช่าเลย….”

จูเลียพูดอย่างขมขื่น “ที่ข้าพอจะรู้, สามีของข้าเป็นพวกโรคจิต. เขาไม่ชอบผู้หญิง. เขาชอบผู้ชายค่ะ! ให้ตายสิ, เขามีคู่ขาผู้ชายตั้งสองคน!”

“เกย์?”

เย่เทียนตกใจจากนั้นก็ยิ้ม.

“จูเลียที่รัก, อย่าเศร้าไปเลยนะ, หากเป็นงั้นจริง พอท่านพ่อเจ้ากลับมาจากสงครามแล้ว เจ้าค่อยขอท่านพ่อเจ้าให้ล้มล้างสัญญาแต่งงานซะ…”

เคช่ารีบปลอบเธอ.

“ข้าไม่เอา! ข้าตัดสินใจแต่งงานกับเขาไปแล้ว! ก็ดีแล้วที่เขาชอบผู้ชาย จะสนุกเท่าไหร่ก็แล้วแต่เขาเลย. ข้าจะใช้ชีวิตของข้าไป. เราไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก! ข้าตัดสินใจแล้ว, ใช่ เอางี้แหละ!”

จูเลียส่ายหัว, จากนั้นก็พูดอย่างภูมิใจ, ตอนเธอชายตาไปมองเย่เทียนสายตาเธอก็เต็มไปด้วยความเร่าร้อน ไม่มีความเศร้าอยู่เลย.

เธอก็แค่จิ้งจอกแสนเจ้าเล่ห์.

“ชั้นคงไม่ถูกเพื่อนสนิทเคช่าเล็งอยู่ใช่มั้ย?”

เย่เทียนคิดกับตัวเองแต่เรื่องนี้มันค่อนข้างจะตื่นเต้นขึ้นมาหน่อยๆแล้ว….