โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 97

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

——————————————————————————————–

ค่าความภักดี 80!

พอมองค่าความภักดีของทาสสปาตั้นหญิงทั้งสองคนถึง80แทบจะทันที เย่เทียนก็ภูมิใจขึ้นมา.

แม้ว่าทาสสปาตั้นจะยโสและหัวรั้นแต่ทั่วทั้งนครของพวกเขาก็เชื่อในเทพสงคราม, พวกเขาต่อสู้เก่งและดิบเถื่อนและเชื่อในความแข็งแกร่งแล้วก็พร้อมจะติดตามผู้แข็งแกร่งเช่นกัน.

เย่เทียนแข็งแกร่งมากเพราะค่าทั้ง3ได้มาถึงขีดจำกัดของมนุษย์แล้ว ดังนั้นเขาก็แค่ยืนเฉยๆแล้วขยี้นักรบสปาตั้นพวกนั้นซะ.

เหตุนี้นักรบสปาตั้นที่ว่ากันว่าฝึกให้เชื่องยากนักยากหนาสำหรับพวกชนชั้นสูงโรมัน ก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆสำหรับเย่เทียน.

ทุกอย่างก็แค่สู้เท่านั้น.

“ข้า, ซาตาน เย่เทียนและในนามของเทพสงคราม, ตอบรับคำสวามิภักดิ์ของเจ้า!”

เย่เทียนพูด.

โอหังมาก กล้ามาก เขากล้าเปล่าประกาศตัวเองในนามของเทพสงคราม.

แต่ทว่าเลด้าและเฮเลน นักรบสปาตั้นหญิงทั้งสองก็มองเย่เทียนมาด้วยสายตาเปล่งประกาย.

ในใจของพวกเธอนั้นเย่เทียนดูเสมือนเทพสงครามจริงๆ.

เขาแข็งแกร่งพอที่จะบีบคอพวกนางให้ตายได้เลย!

“ลุกขึ้นนักรบผู้แข็งแกร่ง, งดงามและเซ็กซี่ของข้า!”

เย่เทียนพูดกับเฮเลนและเลด้าขณะมองร่างกายผิวแทนด้วยความรุ่มร้อน.

นักรบสปาตั้นหญิงนั้นเปรียบเสมือนแม่เสือสาวเซ็กซี่จริงๆ, รูปร่างของพวกนางดูคล้ายชีต้าร์พร้อมกับส่วนโค้งเว้างามๆ.

หญิงงามเช่นนี้ทำให้เขามีความอยากจะพิชิตจริงๆ.

“ถ้าในอนาคตมีโอกาสล่ะก็ คงจะดีถ้าได้เป็นผู้ตรวจการณ์เมืองหลวงของสปาตั้นล่ะนะ!”

เย่เทียนคิดกับตัวเองว่าพอโรมเริ่มรุ่งเรืองขึ้นมา สปาตั้นก็จะเริ่มเสื่อมถอยลง. ในปี 192ก่อนคริสต์กาล, สปาตั้นถูกยัดเข้าไปในลีคอาร์เคียนแล้วกลายเป็นสมาชิกของลีคนั้น.

ไม่นานมานี้ ลีคอาเคียนพ่ายแพ้และถูกยุบโดยมหาโรม. สปาตั้นไม่ใช่เมืองเอกราชอีกต่อไปกลับกันมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในอาณาเขตและเขตๆหนึ่งภายใต้การปกครองของโรมัน.

พวกเขาไม่ได้อยากให้ประชาชนสปาตั้นหายสิ้นไป. แต่ดูเหมือนว่าประชาชนสปาตั้นยังคงยึดติดกับประเพณีเก่าๆและอยากจะฟื้นฟูมันกลับมา.

ไม่งั้นแล้วพวกนักรบสปาตั้นใต้อาณัติเย่เทียนจะถูกลดขั้นมาเป็นทาสได้อย่างไร?

ดังนั้นหากเย่เทียนต้องการจัดแจงกองทัพสปาตั้นซะใหม่ ทางที่ดีที่สุดคือไปที่เขตมาซิโดเนียของสปาตั้นเพื่อจับทาสมาเพิ่ม.

“นายท่านผู้แข็งแกร่งของข้า, ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเราสามารถทำอะไรให้ท่านได้บ้างตอนนี้?”

เฮเล็นและเลด้าค่อยๆลุกขึ้นแล้วถามเย่เทียนอย่างเคารพ.

“แน่นอน, ตอนนี้เจ้าเหงื่อท่วมไปหมดแล้วแถมทั้งร่างก็ยังเปื้อนแต่โคลนอีกด้วย, ดังนั้นข้าจะพาพวกเจ้าไปอาบน้ำก่อน แล้วก็ข้าอยากรู้ด้วยว่าสปาตั้นอย่างพวกเจ้าอยู่ในสถานการณ์ใดตอนนี้?”

เย่เทียนค่อยๆเดินเข้าไปข้างๆพวกเธอแล้วเริ่มจัดชุดเกราะที่หน้าอกให้ จึงทำให้พวกเธอสั่นเป็นระยะๆ.

เฮเล็นกับเลด้าหน้าแดงขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้รังเกียจ.

“ขอบพระคุณค่ะเจ้านาย….”

เด็กสาวทั้งสองหน้าแดงขึ้นแล้วขอบคุณเขาจากนั้นก็ตามเย่เทียนไป.

พอเห็นสระน้ำใสๆ, ตาของพวกนางก็เปล่งประกายด้วยความสุขออกมา. พวกนางไม่ได้อาบน้ำมานานแล้วจึงถอดเกราะออกจากนั้นก็กระโดดลงสระพร้อมล้างหน้า, พวกเธอดูคล้ายนางเงือกเซ็กซี่ๆขึ้นมาทันที.

“นี่คือครีมอาบน้ำ, ใช้มันทำความสะอาดร่างกายซะ, ส่วนนี่แชมพูเอาไว้ทำความสะอาดผม, ส่วนนี่ยาสีฟันและแปรงสีฟัน…”

เย่เทียนเองก็กระโดดลงสระ, ค่อยๆเอาของอำนวยความสะดวกจากอนาคตออกมาอย่างภาคภูมิใจจากนั้นก็สอนพวกเธอใช้ทีละอันๆ.

โดยเฉพาะตอนที่เย่เทียนใช้แชมพูกับครีมอาบน้ำให้ พวกเธอได้กลิ่นหอมของดอกไม้จึงเหม่อไปเล็กน้อย.

“เฮเล็นบอกข้าซิ, สปาตั้นของเจ้ากำลังขึ้นศาลของโรมอยู่ใช่หรือไม่? ทำไมพวกเขาจึงถูกจับล่ะ?”

เย่เทียนนั่งข้างๆสระแล้วถามเฮเลนด้วยความสงสัย.

“เพราะพวกเราต้องการจะลอบสังหารกงสุลของโรมในเขตของเราค่ะ!”

เฮเลนใจเย็นแล้วพูดกับเย่เทียนตรงๆ.

“ลอบฆ่ากงสุลรึ? ทำไมล่ะ?”

เย่เทียนถามอย่างงุนงง.

“พวกโรมล้วนเป็นศัตรูทั้งหมดมิใช่หรือคะ? ยกเว้นแต่เจ้านายของข้าเพียงคนเดียวแน่นอน!”

เลด้าพูดอย่างใจเย็น.

“เจ้ายอมแพ้ให้โรมแล้วมิใช่รึ?”

เย่เทียนเริ่มสงสัยมากขึ้น.

“ไม่ค่ะ, แค่พวกคนที่ด้อยกว่าที่ปีเรียซี่กับชิโระที่ยอมให้โรมเท่านั้น. ชาวสปาตั้นที่แท้จริงส่วนใหญ่อย่างเราๆหนีออกมาจากเมืองสปาตั้นเรียบร้อยแล้ว!”

เฮเลนอธิบายอย่างสุขุม.

“เราชาวสปาตั้นปกครองปีเรียซี่กับชิโระมาโดยตลอด. เราจะไม่ยอมทำอย่างอื่นนอกจากสู้เท่านั้น. หากพวกเราจะถูกผู้อื่นปกครองล่ะก็, เราก็จะถูกทำลายในไม่ช้าแน่ๆ ดังนั้นพวกที่ออกจากเมืองไปครึ่งหนึ่งล้วนเป็นสปาตั้นทั้งสิ้น. เราสปาตั้นมีจำนวนน้อยอยู่แล้วเราจึงต้องซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่รกร้างโดยไม่ให้ถูกพบเห็น. ตอนนี้โรมไม่ได้ทำศึกกับพันธมิตรอยู่รึคะ? พวกเราถูกส่งออกมาเพื่อสร้างความปั่นป่วน…”

เลด้าอธิบายเพิ่ม.

“งั้นแล้วพวกนักรบสปาตั้นที่ข้าปกครองล่ะ?”

เย่เทียนสงสัยขึ้นไปอีก.

“พวกเขาน่าจะเป็นสปาตั้นที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง. บางทีพวกเขาทนกฏของชาวโรมันไม่ได้จึงขัดขืน…”

เฮเลนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดช้าๆ.

เย่เทียนไม่คิดเลยว่าสปาต้าจะมีประวัติแบบนี้แต่ในอนาคตก็ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ถูกกล่าวถึงมาก่อน.

แต่มันก็คงเป็นเรื่องปกติแหละ. ผ่านมานานส่วนหนึ่ง ของประวัติศาสตร์ก็คงถูกโยนลงทะเลไป.

ประวัติศาสตร์นั้นกว้างใหญ่มาก สิ่งที่อยู่ในหนังสือนั้นเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น.

แต่เย่เทียนก็คงเดาได้ว่าสปาตั้นส่วนนึงหลบหนีไม่พ้นและฟื้นฟูกลับมาไม่สำเร็จจนสุดท้ายก็หายไปในประวัติศาสตร์และก็ไม่มีใครจดจำพวกเขาได้อีกต่อไป.

สปาตั้นนั้นแข็งแกร่งจริงๆในสายตาของโรมแต่พวกเขาก็เริ่มจางหายไปในช่วงผนวกประเทศโดยโรม.

แต่บางทีเพราะการปรากฏตัวของเย่เทียน, ชื่อเสียงของเหล่าสปาตั้นอาจจะกลับมาเฟื่องฟูอีกครั้งก็เป็นได้.

“สปาตั้นหนีไปได้แค่ไหน?”

เย่ถามด้วยความสงสัย.

“8พันค่ะ, ไม่ถึงหมื่น! ตอนนั้นพวกเรายังเด็กและข้าก็จำได้ว่าเราหนีไปเรื่อยๆ ทั้งปืนภูเขาทั้งข้ามหิมะ….”

เฮเลนพูดไปเรื่อยๆพร้อมรู้สึกเศร้าหน่อยๆ.

“8พันรึ? ส่วนใหญ่น่าจะเป็นคนแก่และพวกผู้หญิงอ่อนแอกับเด็กๆใช่มั้ย?”

เย่เทียนถามอย่างใจเย็น.

“ค่ะ, พวกนักรบแข็งแกร่งๆช่วงนั้นถ้าไม่ตายในสงครามก็คอยคุมหลังซื้อเวลาให้เรา…”

เลด้าเองก็พูดอย่างใจเย็น.

สถานการณ์ปัจจุบันของสปาตั้นนั้นแย่จริงๆ!

เย่เทียนอดคิดในใจไม่ได้.